ΕΞΟΔΟΣ - ιγ (1)

ιγ:1,2

Τα πρώτα εδάφια αυτού του κεφαλαίου, μας διδάσκουν με σαφήνεια ότι η προσωπική αφοσίωση και αγιότητα είναι καρποί που ο Θεός παράγει σ’ εκείνους που αγαπάει. Η καθιέρωση των πρωτοτόκων και η γιορτή των αζύμων παρουσιάζονται εδώ σε άμεση σχέση με την απελευθέρωση του λαού από την Αίγυπτο.

Τα πρωτότοκα (αρσενικά) έπρεπε να ξεχωριστούν για το Θεό, επειδή Αυτός τα είχε σώσει από την πληγή.

Το πρωτότοκο είναι η αρχή της δύναμης, της αναπαραγωγής του πατέρα και παραχωρείται στο Γιάχβε, σαν αναγνώριση ότι Αυτός είναι που δίνει τα πάντα. Εμείς, σήμερα, πρέπει να δίνουμε την αρχή της δύναμής μας, την καλύτερη ώρα μας στον Κύριο.

Ο Χριστός είναι η αρχή της αναπαραγωγής των νέων υιών και θυγατέρων του Θεού. Σαν το πρωτογέννημα του μεγάλου θερισμού ξεχωρίστηκε απόλυτα για το Θεό και ανήκε ολοκληρωτικά στον Πατέρα.

Ιωάν.α:12 για να γίνει κανείς παιδί του Θεού, πρέπει να του δοθεί η εξουσία από τον Πατέρα κι αυτό γίνεται όταν πιστέψουμε και υπακούσουμε το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Όλοι είμαστε υιοί, αλλά ένας είναι ο πρωτότοκος (Ρωμ.η:29).

Κολ.α:15 Κάθε πρωτότοκο συμβολίζει τον Ιησού Χριστό και γι’ αυτό ο Θεός ήθελε τα πρωτότοκα.

Εβρ.ιβ:22 Με μια γενική έννοια είμαστε όλοι πρωτότοκοι Ο μισθός της ανυπακοής στους νόμους του Θεού είναι θάνατος (Ρωμ.γ:23). Η μόνη περίπτωση να ξεφύγει κανείς αυτό το θάνατο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Θεός προμήθευσε ένα άμωμο αρνί του οποίου ο αντικαταστατικός θάνατος θα ικανοποιούσε τη δικαιοσύνη Του (Α’ Πέτρ.α:18-19). Ο Ιησούς ήταν άμωμος επειδή δεν γνώρισε αμαρτία (Α’ Πέτρ.γ:18  Ιωάν.α:29  Ησ.νγ:7  Αποκ.ε:12). Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που οι λυτρωμένοι ονομάζονται «εκκλησία πρωτοτόκων», αφού ο Ιησούς πήρε τη θέση του πρωτότοκου στο θάνατο.

ιγ:3-7

Τους υπενθυμίζει και πάλι τη γιορτή των αζύμων. Έπρεπε να την τηρήσουν όταν έμπαιναν στη γη Χαναάν, αφού στην έρημο δεν είχαν στάρι για να κάνουν ψωμί, αλλά τρεφόταν απ’ το μάνα που ο Θεός τους έδινε.

«δεν θέλει φανεί παρά σοι ένζυμον»

Ούτε δίπλα μας δεν πρέπει να υπάρχει αμαρτία, πόσο μάλλον μέσα μας, γιατί η κακή μαρτυρία χαλάει τον τύπο (Εφεσ.ε:11,  Α’ Θεσ.ε:22).

ιγ:8

Στα εδάφια που ακολουθούν, εκτίθεται ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να κρατούν τη γιορτή των αζύμων και να προσφέρουν τα πρωτότοκα στον Κύριο.

Όσο περισσότερο προχωράμε, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, στη γνώση της απολύτρωσης που είναι εν Χριστώ Ιησού, τόσο περισσότερο η ζωή του χωρισμού (άζυμα) θα φανερώνεται και η αφιέρωση (παραχώρηση πρωτοτόκων) θα είναι πληρέστερη. Κάθε προσπάθεια να συμβεί αυτό πριν κάποιος γνωρίσει τη λύτρωση που ο Χριστός χαρίζει, είναι ότι πιο μάταιο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Ό, τι κάνουμε οφείλουμε να το κάνουμε «εξ αιτίας εκείνου το οποίον ο Κύριος έκαμε» κι όχι με το σκοπό ν’ αποκτήσουμε κάτι απ’ τον Κύριο. Δεν αφήνουμε την αμαρτία για να μας σώσει ο Κύριος, αλλά επειδή μας έσωσε. Προσπάθειες για την απόκτηση της ζωής και της ειρήνης, φανερώνουν άτομα που είναι ξένα προς τη δύναμη του αίματος. Αντίθετα όταν αυτό είναι ο γλυκός καρπός της αναγνώρισης της απολύτρωσης, είναι προς δόξα Εκείνου που μας εξαγόρασε (Εφεσ.β:8-10).

Ο αληθινός χριστιανισμός δεν είναι παρά η φανέρωση της ζωής του Χριστού που φυτεύτηκε μέσα μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τις βουλές της υπέρτατης χάρης του Θεού. Όλα τα έργα που έχουν προηγηθεί στη ζωή μας, πριν την εμφύτευση αυτής της ζωής, δεν είναι παρά «νεκρά έργα» από τα οποία  όσο και από τα «πονηρά έργα» η συνείδησή μας έχει ανάγκη να καθαριστεί (Εβρ.θ:14). Νεκρά έργα είναι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες για την απόκτηση της ζωής. Αν κάποιος ζητά τη ζωή, σημαίνει ότι δεν την έχει Καταφεύγει κανείς σε νεκρά έργα, για να αλαφρώσει τη συνείδηση που πιέζεται από το βάρος πονηρών έργων.

Στον Ης.ξδ:6 μαθαίνουμε ότι όχι μόνο οι κακίες μας – ποιος θα το αμφισβητούσε – αλλά οι καλύτεροι καρποί που θα μπορούσαμε να παράγουμε, η δικαιοσύνη μας είναι σαν «ρυπαρό ιμάτιο».

ιγ:9-10

«σημείον επί της χειρός σου … μεταξύ των οφθαλμών σου»

Ο Νόμος του Θεού πρέπει να είναι στο χέρι, και στο μέτωπο. Το χέρι έχει να κάνει με τα έργα, που πρέπει να διοικούνται από το Νόμο του Θεού και το μέτωπο έχει να κάνει με τη σκέψη και τη διάνοια, με τον εσωτερικό κόσμο που πρέπει να κατευθύνεται απ' το λόγο του Θεού. Αργότερα οι Ιουδαίοι παρεξήγησαν αυτά τα λόγια του Μωυσή και πήραν αυτή την εντολή κατά γράμμα κι έτσι έκαναν τα φυλακτά.

Στα Εβραϊκά ονομάζονται "τεφιλίμ" και σημαίνει: κορδέλες προσευχής. Βέβαια η προέλευση του "φυλακτού" είναι ειδωλολατρική. Η λέξη φυλακτήριον χρησιμοποιείται μία φορά στην Κ.Δ. και σημαίνει φυλακτό, προστατευτικό (Ματθ.κγ:5). Τα είχαν σαν φυλακτά για να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Αποτελούντο από μικρές δερμάτινες θήκες που ήταν ραμμένες σε δερ­μάτινους ιμάντες που τους έδεναν στο μέτωπο η στο αριστερό χέρι Οι θήκες αυτές είχαν μέσα μικρές περγαμηνές που είχαν γραμμένα εδά­φια. Συνήθως έγραφαν τα: Εξ.ιγ:2-ΙΟ  Δευτ.ς:4-9  Δευτ.ια:Ι3-2Ι. Ακόμα και σήμερα φοριούνται από τους ορθόδοξους Ιουδαίους, ιδι­αίτερα κατά την ώρα της προσευχής. Ο Θεός ποτέ δεν διέταξε τέτοια κατά γράμμα εκτέλεση του λόγου Του γιατί αν ήταν έτσι θα το έκανε πρώτος ο Μωυσής, ή ο Χριστός.

Όμως, απ' όπου φεύγει το Πνεύμα του Θεού, αυξάνονται οι τύποι. Αυτό που ο Θεός ήθελε να τους πει ήταν ότι, όπως οι εθνικοί έχουν τα φυλακτά, εμείς έχουμε το λόγο του Θεού και δε χρειαζόμαστε φυ­λακτά, εφ' όσον ο Ίδιος ο Κύριος μας φυλάει.

ιγ:ΙΙ-Ι3

Ο εξολοθρευτής άγγελος πέρασε από τη γη της Αιγύπτου για να εξολοθρεύσει όλα τα πρωτότοκα, αλλά τα πρωτότοκα του λαού Ισραήλ διέφυγαν το θάνατο, επειδή πέθανε στη θέση τους ένας αντικαταστάτης, ένα αρνί που ο Θεός είχε διατάξει να σφαχτεί. Έτσι, τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών είναι ένας λαός αφιερωμένος στο Θεό. Σωσμένα με το αίμα του Αρνίου είχαν το προνόμιο ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ Εκείνον που τα αγόρασε με τιμή (Α’ Κορ.ς:20).

Τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών ήταν ζωντανά μόνο σαν εξαγορασμένα. Μόνο η χάρη του Θεού τα ξεχώρισε (Έξ.ια:5-7) και τους έδωσε υπόσταση ζωντανού ανθρώπου. Δεν είχαν κανένα λόγο να καυχώνται, γιατί όπως βλέπουμε εδώ, όσο αφορά στην προσωπική τους αξία, ήταν στο ίδιο επίπεδο μ’ ένα ακάθαρτο ζώο (εδ.13). όνος: ακάθαρτο ζώο, και γι' αυτό εξαγοραζόταν με αρνί. Υπήρχαν μόνο δύο τάξεις ζώων, τα καθαρά και τα ακάθαρτα κι εδώ ο άνθρωπος συγκαταλέγεται με τα τελευταία. Πόσο ταπεινωτική εικόνα για τον άνθρωπο στη φυσική του κατάσταση! Μακάρι οι φτωχές υπερήφανες καρδιές μας να μπορούσαν να το καταλάβουν αυτό!

Αν το πρωτότοκο ήταν θηλυκό, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κανονικά γιατί ο Θεός δεν το ήθελε. Ο Θεός έχει λόγους που έχει αυτούς τους νόμους, γιατί συμβολίζουν αξίες. Για να κάνεις ακόμη και τους τύπους χρειάζεσαι πίστη.

ιγ:Ι4-Ι6

Ο Θεός μας ελευθέρωσε από την Αίγυπτο, κτυπώντας τον Πρωτότοκό Του τον Άγιο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να φυλάμε σ' όλη μας τη ζωή. Αυτή η θυσία ήταν για ενθύμηση των γεγονότων της Αιγύπτου.