«Δεν δύνασθε να ήσθε
μέτοχοι της τραπέζης του Κυρίου και της τραπέζης των δαιμονίων» (Α΄
Κορινθίους ι:21)
Μιλάμε για το θέμα της αμαρτίας με πολύ μελανά χρώματα και
βαθιές αναλύσεις, και είναι πολύ σωστό να το κάνουμε. Η αμαρτία σκοτώνει την
ψυχή και το σώμα, δηλητηριάζει και πυρπολεί τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό.
Η ζωή της αμαρτίας συνοδεύεται από αιώνια, αμετάκλητη
απώλεια. Φέρνουμε παραδείγματα, προσπαθούμε να περιγράψουμε γλαφυρά και
ανάγλυφα με πολλές εικόνες και παραδείγματα, υψώνουμε τη φωνή μας, καλούμε τους
ανθρώπους να απέχουν, να ξυπνήσουν, να προσέχουν τον κόσμο της αμαρτίας.
Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά. Όμως η πραγματικότητα είναι
μάλλον διαφορετική. Οι επιλογές που έχουμε δεν είναι πολλές. Δύο τραπέζια είναι
μπροστά μας και καλούμαστε να συλλογιστούμε, να ζυγίσουμε, να προκρίνουμε και
να απλώσουμε το χέρι να κάνουμε δικό μας αυτό που επιλέξαμε με την καρδιά μας.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΗ
Η ιστορία είναι απλή, η ίδια για όλους τους ανθρώπους.
Γεννιόμαστε και ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος τη ζωή μας περιδιαβαίνοντας το
μεγάλο «παζάρι», το γεμάτο προσφορές, καλέσματα, υποσχέσεις. Μοιάζει με ένα κατάφορτο
τραπέζι, στολισμένο, ελκυστικό, σαν αυτά που έχουν στους πολύ πλούσιους γάμους,
που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και δύσκολα βρίσκεις τη δύναμη να
σταματήσεις…
Ο κόσμος, οι επιθυμίες της σάρκας, η δίψα της απόκτησης, τα
καλέσματα του εγωισμού, η εκθαμβωτική γνώση, η τόσα πολλά υποσχόμενη επιστήμη,
οι θρησκείες, ο λαμπερός κόσμος της προβολής, της ανάδειξης, της κατάκτησης…
Ένας κόσμος ολόκληρος στα πόδια μας, και εμείς να επεξεργαζόμαστε και να
επιλέγουμε. Ο Κύριος συνήθως «δίνει χρόνο» σε όλους τους ανθρώπους να
δοκιμάσουν, να γευθούν, να σταθμίσουν και τελικά να προκρίνουν.
Ανάμεσα στις ποικίλες προσφορές και τα καλέσματα του κόσμου,
υπάρχει και η προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Το δικό Του τραπέζι, με
τη δική Του πρόταση.
Δεν είναι περίλαμπρο και καταστόλιστο όπως το τραπέζι του
κόσμου. Αυτό το τραπέζι έχει άλλο προσανατολισμό. Είναι πολύ διαφορετικές οι
αξίες που έχει επάνω του. Είναι τελείως διαφορετική η φύση της προσφοράς του.
Απευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου, στο αιώνιο μέλλον του. Εκεί θα βρει ο
άνθρωπος την προσωπικότητα του Θεού, το χαρακτήρα Του, το σκεπτικό Του, την
αλήθεια Του, το φως Του, τη δικαιοσύνη Του, την αγάπη Του, το θέμα της αμαρτίας
να αναλύεται, το σοφό και τέλειο θέλημά Του, τις υποσχέσεις Του, τις
αποκαλύψεις Του, την προσφορά της σωτηρίας Του από τον αιώνιο θάνατο. Ένας
άλλος, τελείως διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος της αγάπης του Θεού για τον
άνθρωπο.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ
Κάθε άνθρωπος που έρχεται σ’ αυτή τη ζωή είναι υποχρεωτικό να
επιλέξει και να ακολουθήσει την επιλογή της καρδιάς του. Προσοχή εδώ. Δεν
μπορεί να μείνει αμέτοχος, αδιάφορος, αλλά εξίσου δεν μπορεί να κάθεται και στα
δύο τραπέζια και να συμμετέχει επιλεκτικά από λίγο και στις δύο προσφορές. Πίσω
από κάθε τραπέζι υπάρχει κύριος συγκεκριμένος, που έχει οργανώσει τη δική του
προσφορά με στόχο να ελκύσει την ψυχή και να την κατευθύνει στη δική του
συγκεκριμένη αιώνια κατάληξη. Είναι ο Σατανάς, ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος διάβολος», που μισεί τον άνθρωπο και θέλει
την αιώνια απώλειά του, και είναι και ο Θεός, ο Κύριος, που αγαπά τον άνθρωπο
και θέλει τη σωτηρία του από την αμαρτία και την αιώνια χαρά και δόξα στη
Βασιλεία Του.
Έτσι όπως τα παρουσιάζουμε απλά στην περιγραφή μας, δεν
ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα. Οι εικόνες και οι περιγραφές της Αγίας
Γραφής στην Παλαιά Διαθήκη είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και
ο Αβδενεγώ, μαζί με τον προφήτη του Θεού τον Δανιήλ, έβαλαν στην καρδιά τους να
μη μολυνθούν από τα συμπόσια του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, όχι μόνο γιατί
προέρχονταν από τις ειδωλολατρικές θυσίες, αλλά και γιατί στα συμπόσια αυτά
ήταν έκδηλη η έκχυση της αμαρτίας, της λατρείας της σάρκας, της λατρείας των
ειδώλων. Όποιος συμμετείχε στο φαγητό, συμμετείχε και σε όλα όσα οργάνωνε η
αυλή του Βασιλιά για να τιμήσει τους έμπιστους αξιωματούχους του. Τα πιστά αυτά
παιδιά δεν είπαν ένα απλό και εύκολο όχι σε κάποια φαγητά, αλλά απείχαν από μία
συγκεκριμένη ζωή, καταδικάζοντας και αρνούμενοι την ειδωλολατρία του παλατιού
του Ναβουχοδονόσορα. Καθόλου μικρό και καθόλου εύκολο.
ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΙΩΝΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Ας προσέξουμε ιδιαίτερα τούτο το σημείο. Πολλοί συμφωνούν με
το κήρυγμα για το τρομερό πρόσωπο της αμαρτίας, όμως έχουν κατά νουν μία
επιλεκτική απόρριψη της αμαρτίας. Αυτό και εφαρμόζουν στη ζωή τους. Η καρδιά
τους έχει ήδη επιλέξει ποια στοιχεία του κόσμου θα κρατήσουν και ποια θα
απορρίψουν. Δεν ξέρουν όμως ότι στα συμπόσια του βασιλιά μαζί με το φαγητό είχε
και λατρεία των ειδώλων και λατρεία της σάρκας και λατρεία του Σατανά. Αν
ήθελες να συμμετέχεις στα συμπόσια, θα συμμετείχες σε όλα αυτά και πολλά ακόμα.
Και όταν έλεγες όχι στα εδέσματα του βασιλιά, ήταν σα να έλεγες όχι στον ίδιο
το βασιλιά, κάτι που είχε πολύ σκληρές συνέπειες. Κάποιος έλεγε «η αμαρτία πάει
πακέτο» και εννοούσε ότι καμία αμαρτία ποτέ δεν υπήρξε μόνη της. Στη ζωή της
αμαρτίας και για κάθε αμαρτία υπάρχει πριν και μετά την αμαρτία.
Η εικόνα των δύο τραπεζιών είναι πολύ απλή, αλλά και
χαρακτηριστική. Δύο τόσο διαφορετικά τραπέζια, κατάφορτα με προσφορές, με
υποσχέσεις, δύο πραγματικά διαφορετικοί κόσμοι. Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για να
διαλέξουμε πού θα σταματήσουμε με την καρδιά μας, πού θα απλώσουμε το χέρι, σε
ποιο απ’ τα δύο τραπέζια θα τραβήξουμε την καρέκλα για να κάτσουμε, να
ανήκουμε, να γεμίσουμε τη ζωή μας. Την ίδια ώρα που επιλέγουμε τραπέζι, χωρίς
να το ’χουμε ίσως απόλυτα συνειδητοποιήσει, επιλέγουμε και κύριο να ανήκουμε
και να υπηρετούμε στη ζωή μας, επιλέγουμε και αιωνιότητα.
Πρέπει να τονίσουμε ότι, όσο σημαντικό είναι να προσέξουμε να
μην επιλέξουμε το τραπέζι με τις προσφορές της ανομίας της αμαρτωλής ζωής του
κόσμου, άλλο τόσο σημαντικό – ίσως και περισσότερο — είναι να μην προσπαθήσουμε
να κάνουμε συγχώνευση των δύο τραπεζιών σε ένα, δικής μας επινόησης,
επιλέγοντας από το καθένα αυτά που μας εξυπηρετούν και μας βολεύουν. Τίποτα δεν
σιχαίνεται ο Κύριος περισσότερο από ό,τι το χλιαρό, το ανάμεικτο, το χαλαρό, το
γκρίζο, το περίπου… Το απορρίπτει ασυζητητί και πάει παρακάτω.
