Ο
Σολομώντας - κάτι ήξερε αυτός από γυναίκες - είναι τόσο απόλυτος στη διατύπωσή
του που, ελέγξτε το αν θέλετε, επαναλαμβάνει τούτη τη φράση αρκετά συχνά:
Παρ.ιθ:13, κα:9, κα:19, κε:24.
Τι
θα λέγατε αν κάναμε, η κάθε μια στον εαυτό της, μια αυτοεξέταση. Τι εικόνα παρουσιάζουμε στο σπιτικό μας;
Έχουμε το «πράο και ησύχιο πνεύμα» ή
επαληθεύουμε στη ζωή μας τη διαπίστωση του Παροιμιαστή;
Θα
έχετε ακούσει για «το μαρτύριο της σταγόνας». Όταν ήθελαν να ταλαιπωρήσουν
κάποιον ή να τον αναγκάσουν να φανερώσει κάποιο μυστικό, τον καθήλωναν κάπου
και έβαζαν δίπλα του να στάξει, αρκετά αργά - αργά, πάνω σ’ ένα τενεκέ, μια
σταγόνα. Είναι ό,τι πρέπει για να σου σπάσουν
τα νεύρα!
Εμείς,
περισσότερο από τα άλλα μέλη της οικογένειας, είμαστε υπεύθυνες για την ειρήνη
μέσα στο σπιτικό μας. Σκεφτείτε τώρα αν,
όχι μόνο δεν βοηθάμε σ’ αυτό, αλλά γινόμαστε και υπαίτιες μια αδιάκοπης
γκρίνιας. Να το, λοιπόν, το «στάξιμο».
Και
πάλι στις Παρ.κη:25 διαβάζουμε: «Ο αλαζών
την καρδίαν διεγείρει έριδα». Μήπως
κάποια περηφάνιά μας, κάποιος εγωισμός, φουντώνει πότε - πότε, από απροσεξία,
μέσα μας; Μήπως θέλουμε σε κάποια στιγμή να παίξουμε το ρόλο της «κεφαλής»,
παραμερίζοντας το σύζυγό μας; Δεν θέλω να πω ότι δεν έχουμε κι εμείς τα δίκια
μας. Μήπως όμως είναι προτιμότερο να
αδικηθούμε, αν έτσι πρόκειται να διαφυλαχτεί η ειρήνη του σπιτιού μας;
Μπορεί
ακόμα να μας διακρίνει μια ακατάπαυστη φλυαρία όπου λέμε και λέμε και λέμε...
Και «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία»
Παρ.ι:19.
Έχετε
γνωρίσει γυναίκες που «απολαμβάνουν», θα τολμούσα να πω, τη διαρκή προστριβή με
το σύζυγο και τα παιδιά τους; Ίσως επειδή έτσι νομίζουν ότι γίνεται αισθητή η
«παρουσία» τους. Άλλες πάλι
μεταχειρίζονται άλλο τρόπο με τον ίδιο σκοπό.
Παραπονιούνται δηλαδή αδιάκοπα και πόνους και υποψίες πόνων. Κι αυτό τους το παράπονο γρήγορα γίνεται
«ακατάπαυστο στάξιμο» που σπάει τα νεύρα των άλλων μέσα στο σπίτι.
Μα
όλα αυτά δεν αρμόζουν σε χριστιανές γυναίκες. Ασφαλώς! Επιπλέον είναι και
αμαρτίες. «Ο αγαπών έριδας, αγαπά αμαρτήματα» Παρ.ιζ:19. Έτσι αν έχουμε στο
μυαλό μας κάποιο κατάλογο με όσα είναι αμαρτίες, ας προσθέσουμε και το
«ακατάπαυστο στάξιμο» της γλώσσας μας.
Όμως
το βιβλίο του Θεού δεν ενδιαφέρεται μόνο να μας υποδείξει τα λάθη μας. Η
συνταγή για τη θεραπεία τους βρίσκεται επίσης εκεί. Μια προσευχή σαν αυτή του Ψαλμωδού: «Βάλε Κύριε, φυλακής εις το στόμα μου, φύλαττε
την θύραν των χειλέων μου» είναι φάρμακο και αποτελεσματικό και ανέξοδο. Θα
έλεγα φάρμακο που αξίζει να το δοκιμάσουμε! Ψαλμ.ρμα:3.
