Εδώ ο Παύλος καλεί τους πιστούς σε μια διαδικασία αυτοκριτικής, η οποία
μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλά χρήσιμη και σωτήρια, επειδή κανείς φρόνιμος άνθρωπος
δεν θα ήθελε ποτέ να κατακριθεί «μετά του κόσμου».
Έτσι, ακόμη και αν κανείς δεν θέλει να κρίνεται από τους άλλους, ούτε
καν να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, καλό είναι να προσέξουμε αυτή την προτροπή,
επειδή μπορεί να μας προστατεύσει από παραπέρα κινδύνους. Για ποιο λόγο η
κριτική είναι δυσάρεστη εμπειρία; Επειδή ταπεινώνει τον εγωισμό μας. Είναι γεγονός
ότι ενώ πολλοί ισχυρίζονται ότι τους αρέσει η αλήθεια, στην πραγματικότητα
προτιμούν τους επαίνους και τις κολακείες, ακόμη και όταν γνωρίζουν ότι
αυτά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Αντίθετα από αυτή την ανθρώπινη τακτική, ο Μεγάλος Δάσκαλος, ο Κύριος Ιησούς
Χριστός, δίδαξε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί
μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει»
(Ιωάν.η:31-32). Με άλλα λόγια όλοι μας είμαστε δέσμιοι από το ψέμα. Όχι
μόνο από το ψέμα που λέμε εμείς οι ίδιοι αλλά και από τα ψέματα που λένε οι
άλλοι σε μας και για εμάς.
Ο Κύριός μας γνωρίζει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση, γι’
αυτό καλεί τους δικούς Του ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ από το ψέμα. Ως μέσο μάς δίνει το
λόγο Του και τη σταθερή παραμονή μας σ’ αυτόν, διότι μένοντας στο λόγο του
Κυρίου, μαθαίνουμε την αλήθεια –την ολοκάθαρη και μερικές φορές σκληρή αλήθεια–
και είναι τούτη η γνώση που ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ. Μια παγίδα που πλέκεται στους
εκκλησιαστικούς κύκλους συνίσταται στην αλληλοκολακεία. Εσείς κολακεύετε εμένα
κι εγώ με τη σειρά μου κολακεύω εσάς, και είμαστε όλοι αγαπημένοι. Την
κατάσταση αυτή καυτηριάζει ο Παύλος περιγράφοντας εκείνους οι οποίοι «καθ’
εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν»
(Β΄ Κορ.ι:12).
Διαβάζουμε π.χ. σε χριστιανικά έντυπα και
ακούμε από άμβωνες επαίνους και
θαυμασμό για διάφορα πρόσωπα και
τις ενέργειές τους. Ύστερα από λίγο, και επειδή έτσι το επιβάλλει το πρωτόκολλο
της ευγένειας, ο επαινεθείς σπεύδει με την πρώτη ευκαιρία ν’ ανταποδώσει τον
έπαινο που έλαβε λέγοντας ανάλογα «καλά λόγια» για τον επαινέσαντα και η
υπόθεση εξελίσσεται σε έναν συνεχή κύκλο όπου «όλοι είναι καλοί» και κανείς δε
χρειάζεται να διορθωθεί σε τίποτα.
Ο λόγος του Θεού ωστόσο έχει εντελώς διαφορετική γνώμη γι’ αυτά
τα πράγματα. Αφενός λέει ότι «Ο άνθρωπος όστις κολακεύει τον πλησίον αυτού, εκτείνει
δίκτυον έμπροσθεν των βημάτων αυτού» και αφετέρου ότι «Ο φανερός έλεγχος
είναι καλήτερος παρά κρυπτομένη αγάπη» (Παρ.κθ:5, κζ:5).
Στόχος είναι να ειπωθεί Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Συνήθως οι χριστιανοί καυχώνται στα σημεία που υπερτερούν και με ευκολία
κρίνουν και κατακρίνουν τους άλλους για αίρεση, πλάνη, εκμετάλλευση, εμπορευματοποίηση
της πίστης κ.λπ. Τα στοιχεία που παρατίθενται αποδεικνύουν ότι ο κίνδυνος να κάνουμε τα ίδια λάθη αφορά ΟΛΟΥΣ.
Είναι γεγονός ότι ο Χριστός μας είπε: «Ουαί εις τον κόσμον διά τα
σκάνδαλα· διότι είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις τον άνθρωπον
εκείνον, διά του οποίου το σκάνδαλον έρχεται» (Ματθ.ιη:7), αλλά τι
εννοούσε με τούτο;
Μήπως εννοούσε πως η ΟΥΑΙ θα είναι πάνω σε κάποιον που ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ τα
σκάνδαλα ή μάλλον σ’ εκείνον ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΕΡΧΕΤΑΙ;
Νομίζουμε πως το κλειδί στο ερώτημα το δίνουν τα λόγια του Παύλου στους
Ρωμαίους, όταν έγραψε, «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους
ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις
εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ αυτών· διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον
ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν· και διά λόγων καλών και κολακευτικών
εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων» (Ρωμ.ις:17-18), και μάλλον δείχνουν
προς τους ΠΟΙΟΥΝΤΑΣ.
Χωρίς αμφιβολία δεν ήταν ο Πέτρος που δημιούργησε το “σκάνδαλο” στην
πρώτη εκκλησία, επειδή φανέρωσε το “κόλπο” του Ανανία και της Σαπφείρας... αλλά εκείνοι, και γι’ αυτό τιμωρήθηκαν τόσο σκληρά (Πράξ.ε:1-11).
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί και να μείνει από τα παραπάνω, είναι η αλήθεια του αποστολικού λόγου: «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι».
Ο Κύριος Ιησούς ανέφερε σε μια παραβολή Του: «Εκ του στόματός σου θέλω
σε κρίνει, πονηρέ δούλε» (Λουκ.ιθ:22). Και επίσης προειδοποίησε τους
μαθητές Του: «Εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις
καταδικασθή» (Ματθ.ιβ:37).
Επιτέλους, αν κάποιοι δεν είχαν τη φρόνηση να προσέχουν το στόμα τους
και το περπάτημά τους, ας μάθουν τουλάχιστον οι νεότεροι, οι μαθητές και οπαδοί
τους, να μην κάνουν στο μέλλον τα ίδια λάθη.
Αλήθεια είναι ότι σε κανένα δεν αρέσει να κρίνεται. Το φάρμακο της Γραφής
είναι ένα: «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι». Και εμείς
λέμε αμήν.
Ας μην προκαλεί απορία το σύγχρονο κατάντημα της χριστεπώνυμης εκκλησίας,
διότι δεν πρέπει να λησμονούμε πως ήταν ο Ναός του Θεού που είχε γίνει ΟΙΚΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΟ ΛΗΣΤΩΝ. Είθε να διαφωτιστεί ο λαός του Κυρίου.
