Ιστορία, συνήθως, ονομάζουμε όσα
αποτυπώθηκαν οριστικά επάνω σε υλικά που διατηρήθηκαν άθικτα από τον χρόνο και
είναι προσιτά στο βλέμμα ή στην ακοή μας ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, Ιστορία δεν
είναι μονάχα αυτά. Είναι και πολλά άλλα ακόμη.
Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Παναγιώτη
Κανελλόπουλο: «Ο άνθρωπος δεν μιλάει μόνο με τον λόγο. Μιλάει και με πολλούς
άλλους τρόπους. Μιλάει με το βλέμμα, με την κίνηση του χεριού του, με το
χαμόγελο ή με την σύσπαση του προσώπου του, με το βαρύ ή ελαφρό του βήμα, πολλές
φορές με την ίδια του την σιωπή, με μιαν άναρθρη κραυγή, με τα δάκρυα και τον
στεναγμό του. Όλα, όμως, αυτά χάνονται. Χάνονται - έστω κι αν κάποιος δεύτερος
κέρδισε κάποτε κάτι ασύλληπτα μεγάλο από το χάδι ή το χαμόγελο που
δέχθηκε - μέσ' στην άπειρη νύχτα της ιστορίας των ανθρώπων, όπως χάνονται
τα κύματα μέσ' στο ίδιο το πέλαγος. Μπορεί και να μη χάνεται τίποτε, μπορεί και
όσα δεν αποκρυσταλλώθηκαν σε κάτι αντικειμενικά πάγιο να μένουν αιώνια ή πάντως
ν' αφήκαν, στην ιστορία της ανθρώπινης ψυχής, ίχνη που διαρκούν. Ωστόσο, τα
ίχνη αυτά δεν τα ξεχωρίζουμε, δεν ξέρουμε που αποτυπώθηκαν».
Είναι αλήθεια άραγε πως όλα όσα οι
άνθρωποι βίωσαν και βιώνουν, όσα είπαν και άκουσαν και ποτέ δεν γράφτηκαν
χάνονται στον άνεμο; Κι αν δεν χάνονται μπορούμε να ξέρουμε πού αποτυπώθηκαν;
Στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχία
διαβάζουμε: «Τότε, αυτοί που φοβούνταν τον Κύριο μιλούσαν αναμεταξύ τους και
ο Κύριος πρόσεχε, και άκουγε και γράφτηκε ένα βιβλίο ενθύμησης μπροστά του, γι
αυτούς που φοβούνταν τον Κύριο, και που σέβονταν το όνομά του» (γ:16).
Κι ακόμη, ο ίδιος ο Ιησούς
διαβεβαίωσε πως «όσα πείτε μέσα στο σκοτάδι, θα ακουστούν μέσα στο φως και
ό,τι μιλήσετε στο αυτί μέσα στα εσώτερα δωμάτια, θα κηρυχθεί επάνω από τις
ταράτσες» (Λουκ.ιβ:3).
Κατά συνέπεια, τίποτα απ' όσα ειπώθηκαν δεν χάνεται,
είτε καλό είτε κακό. Ο ίδιος ο Θεός κρατά λογαριασμό και βιβλίο ενθύμησης για
όσα είπαν και έκαναν οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές. Ακόμη και οι σκέψεις και
τα βαθύτερα κίνητρα της καρδιάς δεν χάνονται, ούτε λησμονιούνται.
Ο απόστολος Παύλος θα γράψει: «Ώστε,
μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος ο οποίος και θα φέρει
στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των
καρδιών και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό» (Α' Κορ.δ:5).
Ο λόγος για τον οποίο ο Θεός κρατά
λογαριασμό των πεπραγμένων είναι επειδή, όπως έχει προαναγγείλει, στα τέλη των
ημερών θα κρίνει τους ανθρώπους, έχοντας σαν βάση τα έργα τους και τις επιλογές
τους στην διάρκεια της ζωής τους επάνω στη φλούδα της γης.
Η Αγία Γραφή με κάθε σοβαρότητα και
σαφήνεια διακηρύττει πως ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών»
(Πράξ.ιζ:31).
Και η κρίση αυτή θα αφορά όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών,
μικρούς και μεγάλους (Αποκ.κ:11-14).
Αντικείμενο της κρίσης θα είναι κάθε
πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης: έργα, λόγια, σκέψεις, κίνητρα. Όλα όσα οι
άνθρωποι βίωσαν στην διάρκεια της σύντομης ζωής τους. Το αποτέλεσμα δε της
κρίσης αυτής θα είναι καθοριστικό για την υπόσταση εκείνων που θα κριθούν, αφού
θα προσδιορίσει το πού θα περάσουν την αιωνιότητα που ακολουθεί. Και οι επιλογές
δεν είναι πολλές. Μονάχα δύο: είτε μαζί με τον Θεό, σ' αυτό που ξέρουμε ως
παράδεισο, είτε μακριά απ' Αυτόν, στην κόλαση. Τι είναι όμως εκείνο που θα παίξει
αποφασιστικό ρόλο στο πού τελικά θα περάσει κανείς την ατελεύτητη αιωνιότητα;
Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ εκείνων που θα σωθούν και εκείνων που θα
απολεσθούν την ημέρα εκείνη;
Η Καινή Διαθήκη είναι εξαιρετικά
σαφής στο σημαντικό αυτό ζήτημα. Ο ίδιος ο Ιησούς ξεκαθάρισε πως υπάρχει μια
κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από την ημέρα της κρίσης,
αφού στην ουσία δεν θα συμμετέχουν σ' αυτήν, δεν θα κριθούν. «Σας διαβεβαιώνω
απόλυτα, ότι εκείνος που ακούει τον λόγο μου, και πιστεύει σ' αυτόν που με
απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από
τον θάνατο στη ζωή» (Ιωάν.ε:24).
Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι
αυτοί δεν θα κριθούν την ημέρα της κρίσης, αλλά έχουν ήδη εξασφαλισμένη την
είσοδό τους στον παράδεισο, δεν είναι επειδή είναι καλύτεροι από τους
υπόλοιπους, αλλά επειδή σε κάποια στιγμή της ζωής τους συνάντησαν τον Ιησού
Χριστό, άκουσαν και πίστεψαν στο λόγο Του, και δέχθηκαν ο Ιησούς να τους
αντικαταστήσει στην κρίση. Όταν ο Ιησούς παρέδωσε τον εαυτό Του να πεθάνει στο
Σταυρό του Γολγοθά, κρίθηκε στην θέση των αμαρτωλών, πληρώνοντας το τίμημα για
τις αμαρτίες όχι τις δικές Του, αφού δεν είχε τέτοιες, αλλά εκείνων που
αντικαθιστούσε στην τιμωρία.
Όσοι, λοιπόν, ακούνε το λόγο Του και
πιστεύουν σ' Αυτόν, δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη του Θεού
την ημέρα της κρίσης. Γι’ αυτούς, η δικαιοσύνη του Θεού έχει ικανοποιηθεί
πλήρως. Όταν μετανόησαν και ζήτησαν να συμφιλιωθούν με το Θεό, μέσω του Ιησού
Χριστού, οι πράξεις, τα λόγια, οι σκέψεις και τα κίνητρα των καρδιών τους που
ήταν ενάντια στην αγιότητα του Θεού διαγράφηκαν από τα βιβλία ενθύμησης του
Θεού. Παράλληλα, το όνομά τους γράφτηκε στο βιβλίο της ζωής και έγιναν «συμπολίτες
των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εφεσ.β:19).
Είσαι μήπως ένας από αυτούς;
Έχεις
βεβαιότητα σωτηρίας;
Το Πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί με το πνεύμα σου πως είσαι
παιδί του Θεού (Ρωμ.η:16);
Αν όχι, τότε θα πρέπει να βιαστείς. Επειδή, «η
βασιλεία του Θεού βιάζεται, και οι βιαστές (όσοι βιάζονται) την αρπάζουν»
(Ματθ. ια:12).
Μην αφήσεις την ευκαιρία να χαθεί. Σήμερα κιόλας ζήτησε από τον
Ιησού Χριστό να έρθει στη ζωή σου.
