Είμαι βέβαιος ότι αυτός ο τίτλος είναι όχι μόνον
ασυνήθιστος, αλλά και πολύ παράξενος. Μέσα μας δημιουργείται αμέσως αντίδραση
και άπωση. Δεν μπορεί να στέκει κάτι τέτοιο, θα πουν πολλοί ίσως και θα
προσπαθήσουν να τον απορρίψουν. Δύο τόσο διαφορετικές έννοιες δίπλα-δίπλα, δύο
τόσο διαφορετικοί κόσμοι να πορεύονται μαζί; Φαίνεται αταίριαστο και ίσως
λαθεμένο.
Κατανοώ όλες αυτές τις αντιδράσεις όσων είναι
καλοπροαίρετοι που εκζητούν από καρδιάς το φως της αλήθειας. Όμως ας μη
βιαστούμε να γυρίσουμε σελίδα ή να απορρίψουμε κάτι που αρχικά δεν καταλαβαίνουμε,
που μας ξενίζει ή μας ανησυχεί ίσως. Έχουμε να κάνουμε με τον πολυμήχανο εχθρό
της ψυχής μας το Σατανά, που «οι μεθοδείες του» ξεπερνούν και το πιο
δυνατό ανθρώπινο μυαλό και την πιο προικισμένη φαντασία. Ας μη βιαζόμαστε όταν
έχουμε να κάνουμε με τον «απ’αρχής ανθρωποκτόνο διάβολο», που όταν του
δώσουμε τόπο στοχεύει ακόμα και την ψυχή των «εκλεκτών» να πλανήσει και να απολέσει,
(Ιωάν.η:44, Ματθ.κδ:24, Αποκ.ιβ:9).
Ας τα δούμε πρώτα ξεχωριστά και μετά θα επιχειρήσουμε
να κάνουμε σύνθεση. Όταν λέμε άγιος και αγιότητα, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι
είναι το υψηλότερο και το πιο θαυμαστό στη ζωή του αναγεννημένου ανθρώπου.
Άγιος, θα πει ξεχωρισμένος από το πνεύμα και τη ζωή του κόσμου της αμαρτίας,
για να ζει για τις επιλογές και τα σχέδια του Κυρίου με υπακοή και πίστη. Άγιος
είναι ο άνθρωπος που έχει πάνω από όλα και όλους στην καρδιά του το νόμο του Θεού,
το θέλημα του Κυρίου. Στόχο του έχει να είναι καθαρός από κάθε τι ανθρώπινο,
σαρκικό, αμαρτωλό, κοσμικό, βέβηλο της ζωής της αμαρτίας, για να αρέσει στον
Κύριο και να εκτελεί πρόθυμα το θέλημά Του, που είναι και αυτό άγιο, σοφό και
τέλειο.
Όλα αυτά είναι ζηλευτά γνωρίσματα του πιστού του
Χριστού, όταν λειτουργούν κάτω από τη ζωντανή, καθημερινή οδηγία του Αγίου Πνεύματος.
Η αλαζονεία προέρχεται και ανήκει σε έναν κόσμο
τελείως διαφορετικό.
Συνώνυμά της είναι η υπεροψία, η υπερηφάνεια, η υπερβολική
έπαρση, ο υπερβολικός εγωισμός. Για τον αλαζόνα η Γη κατοικείται από μυρμήγκια...
δηλαδή από μικρά και ασήμαντα πλάσματα σε σύγκριση με εκείνον. Καλό είναι, όταν
μπορείς να τα βοηθάς στις δυσκολίες τους. Δεν βαραίνει όμως η γνώμη τους,
δεν έχουν αξία τα όσα λένε ή κάνουν. «Υπάρχει κάποιος που τα ξέρει και τα
μπορεί όλα... και αυτός είμαι εγώ!», έτσι πιστεύει ο αλαζόνας και με βάση
αυτή την πίστη του πορεύεται, επιλέγει και ενεργεί.
Η Γη, για τον αλαζόνα, δεν γυρίζει γύρω από τον άξονά
της, αλλά γύρω από τον εαυτό του, που γνωρίζει τα πάντα, έχει επιτυχίες, έχει
ικανότητες μοναδικές και μάλλον δεν χρειάζεται κανέναν δίπλα του. Ο κόσμος
χρειάζεται όλα όσα διαθέτει ο αλαζόνας και το πιο πιθανό είναι ότι χωρίς αυτά
δεν μπορεί να προχωρήσει ο κόσμος μας...
Η αλαζονική συμπεριφορά έχει κύριο χαρακτηριστικό της
την απόρριψη των άλλων, την απαξίωση, τον εκμηδενισμό. Σωστός είναι μόνον
αυτός, ικανός είναι μόνον αυτός, άξιος, έμπειρος, κατάλληλος είναι μόνος
αυτός,… Αυτά έχει στο μυαλό του ο αλαζόνας και έτσι ζει, κινείται και
πολιτεύεται καθημερινά ανάμεσα στους ανθρώπους, που στην ουσία γι’ αυτόν δεν
υπάρχουν, ούτε είναι άξιοι λόγου.
Θα πει κάποιος, εμάς δεν μας ενδιαφέρει ούτε μας αφορά
αυτό το πνεύμα αυτού του τύπου ανθρώπου, που και μόνο την περιγραφή του, που
διαβάζουμε, μας αναστατώνει. Μακάρι να είχαμε δίκιο. Δυστυχώς η αλαζονεία στην
περιοχή της αγιότητας των πιστών του Χριστού είναι ένα πολύ συνηθισμένο
φαινόμενο, που στις μέρες μας προοδεύει, θεριεύει αντί να υποχωρεί.
Με πρόσχημα την αγιότητα, την μη κοσμικότητα, την άγια
και καθαρή συμπεριφορά και στάση μπροστά στον Κύριο πολλοί απαξιώνουν τις ψυχές
των πιστών του Χριστού και αδελφών τους. Βλέπουν παντού συμβιβασμένους,
συνθηκολογημένους, κοσμικούς, ανάξιους λόγου και εμπιστοσύνης, βλέπουν γύρω
τους μόνο αμαρτωλούς και ξεπεσμένους από τη χάρη και το έλεος του Κυρίου. Τι
μένει; Οι ίδιοι φυσικά.
Πιστεύουν για τον εαυτό τους ότι δεν είναι κοσμικοί,
δεν είναι συμβιβασμένοι, δεν είναι σαρκικοί, αλλά κρατούν τις αρχές της πίστης
στον Θεό ανόθευτες και τα διατάγματα του Κυρίου αναλλοίωτα. Οι ίδιοι είναι
άγιοι στα μάτια τους, ενώ οι υπόλοιποι είναι μικροί, ασήμαντοι, άξιοι λύπησης,
οίκτου και ίσως βοήθειας... αν και όχι όλοι. «Κάποιοι πρέπει να απομακρυνθούν,
να εξαφανιστούν, να φύγουν από ανάμεσά μας... Να μείνουμε εμείς οι άγιοι, οι
σωστοί, οι ευλογημένοι του Κυρίου...».
Η αγιότητα με τα ρούχα της αλαζονείας έχει σκληρό
πρόσωπο, είναι προσκολλημένη στο στείρο γράμμα του νόμου, χωρίζει αντί να
ενώνει, απομακρύνει αντί να συμπλησιάζει τα άκρα. Δεν έχει πόνο για τις ψυχές,
δεν έχει υπομονή επιείκειας, καλοσύνης για να τις κερδίσει. Τρομερό λάθος,
μεγάλη παγίδα. Η αγιότητα όταν είναι γνήσια «φοράει» πάντα ρούχα,
καρτερικότητας, υπηρεσίας των ψυχών, έχει γόνατα, είναι γλυκοπρόσωπη, ανεκτική,
δεκτική.
Ο αλαζόνας, όχι μόνο δεν βλέπει πέρα από τον
εαυτό του, αλλά δεν βρίσκει το λόγο να δει πέρα από τον εαυτό του. Οι
υπόλοιποι, γι’ αυτόν, έχουν νερώσει το κρασί τους, αγαπούν τον κόσμο, έχουν
εκτροχιαστεί από τον ευθύ δρόμο της αγιότητας του Θεού. Αυτοί οι πιστοί δεν θα
έτρωγαν ποτέ στο σπίτι του Φαρισαίου, δεν θα πήγαιναν στο σπίτι του αμαρτωλού Ζακχαίου,
δεν θα ξόδευαν ούτε μία ώρα συνομιλώντας με τη Σαμαρείτισσα. Η υπόθεση της
μοιχευομένης (Ιωάν.η:3-11 ) θα είχε πάρει τελείως άλλη τροπή... αλλά και με τον
Πέτρο δεν θα είχαν πολλά-πολλά, ούτε ίσως με τον άπιστο Θωμά...
Η άγια και καθαρή ζωή στα χέρια τους είναι όπλο για
πόλεμο και εξόντωση. Η ζωή τους είναι χωρίς γόνατα, χωρίς αγάπη, καλοσύνη, συγκατάβαση,
υπηρεσία. Η αγιότητα στα χέρια τους είναι μαχαίρι, που μόνο κόβει και κόβει και
από τις δυο πλευρές του. Με αυτή τη νοοτροπία και αυτό το σκεπτικό μπορούμε να
φανταστούμε πού μπορεί να φτάσει ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν είναι σε
θέση διοίκησης με κάποιο αξίωμα ή κάποια μορφή εξουσίας στα χέρια του....
Είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να ακούν τους άλλους, δεν δέχονται από
τους άλλους, γιατί νιώθουν επαρκείς και γεμάτοι με τον εαυτό τους. Δεν έχει
χώρο η καρδιά τους για άλλους. Άλλωστε δεν υπάρχουν άλλοι επάνω στη Γη...
Είμαι βέβαιος ότι καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται. Ας
μην προχωρήσουμε σε περιγραφές και στοιχεία. Η αγιότητα, που το αίμα του Ιησού
Χριστού χαρίζει με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, αν δεν προσέξουμε, μπορεί
να γίνει ξίφος επίθεσης και αποκεφαλισμού, μαστίγιο απαξίωσης, υποβιβασμού και
«επαναστατικό δικαστήριο» που με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλούς
ενδοιασμούς στέλνει ψυχές πολύτιμες στην αιώνια απώλεια.
Πρέπει να το πούμε καθαρά, δεν είναι αυτή η φύση ούτε
η αποστολή της αγιότητας που μας καλεί ο Κύριος να αποκτήσουμε και να
ζήσουμε. Η αγιότητα του Κυρίου, όταν έρχεται στη ζωή του δικού Του αναγεννημένου
πιστού, φέρνει μαζί της καλοσύνη, επιείκεια, αγάπη, πνεύμα θυσίας, κατανόηση,
συγχωρητικότητα, δεκτικότητα, γόνατα υπηρεσίας, υπομονή και ελπίδα πίστης. Και
βέβαιο κλειστό στόμα! Η αγιότητα του παιδιού του Θεού έχει τα χαρακτηριστικά
της αγάπης που έδειξε ο Πατέρας Θεός σε μας «τους καιρούς της αγνοίας μας»,
όταν σαν τον Άσωτο Γιο ζούσαμε συντροφιά με τα γουρούνια μακριά Του και
εναντίον Του.
Υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά σημεία, που έχουν σχέση με
αυτήν την πέρα για πέρα αμαρτωλή κατάσταση, στην οποία μπορεί να περιπέσει ένας
χριστιανός.
Πρώτα πρέπει να θυμηθεί ότι αυτή η ζωή και η πολιτεία
του έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα αγάπης Θεού, αγάπης της καρδιάς και όχι του μυαλού.
Αυτό και μόνο το στοιχείο μετατρέπει αυτόματα τη ζωή του μπροστά στα μάτια του
Κυρίου σε ένα μηδενικό, ένα τίποτα, «...είμαι ουδέν, ουδέν ωφελούμαι, έγινα
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον», (Α΄ Κορ.ιγ:1-3). Σε ένα τέτοιο τίποτα
μεταμορφώνεται και το έργο του, η προσφορά του στα μάτια του Θεού. Μπορεί να
πρόκειται για αξιόλογη προσφορά, αλλά χωρίς αγάπη είναι νεκρή και χωρίς
αντίκρισμα μπροστά στον Θεό. Είναι σημάδι των καιρών του Τέλους, που διερχόμαστε.
« Και επειδή η αμαρτία θα πληθυνθεί, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί»,
(Ματθ.κδ:12 ). Στη θέση της νεκρωμένης αγάπης θα φυτρώσει η αλαζονεία, η υπεροψία,
ο εγωισμός που παίρνει κεφάλια και μεταμορφώνει σε μικρούς και ασήμαντους όλους
όσους ο Κύριος αγάπησε, πόνεσε και καλεί με υπομονή στη λυτρωτική χάρη Του.
Εδώ βρίσκεται το δεύτερο σημείο, που θέλει ακόμα
περισσότερη προσοχή. «Ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους
ταπεινούς δίδει χάριν», (Α΄Πέτρ.ε:5). Ξεκάθαρες οι θέσεις της συμπεριφοράς
του Κυρίου. Θα έχεις τον Κύριο απέναντί σου, εναντίον σου. Με τα ρούχα και το
πρόσχημα της άγιας ζωής εξουθενώνεις, κατατάσσεις ψυχές, αποφασίζεις για το
αιώνιο μέλλον τους, απορρίπτεις ή αποδέχεσαι ψυχές, καρδιές, μετάνοιες...; Δεν
μπορεί για πολύ να ανεχθεί ο Κύριος κάτι τέτοιο και το σταματάει, το ακυρώνει,
το καταστρέφει αλύπητα.
Ο θερισμός στις περιπτώσεις αυτές της έπαρσης, της
αλαζονείας, του εγωισμού είναι σκληρός και αδιαπραγμάτευτος με το Θεό. Μόνο η ταπείνωση,
η αναγνώριση, η εξομολόγηση μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους μπορούν να
προλάβουν και να περιστείλουν το κακό, που σίγουρα και σύντομα θα ξεσπάσει.
Πολύ σωστά έλεγε κάποιος ότι η αλαζονεία είναι χειρότερη και πιο φονική και από
τον καρκίνο. Ο εγωισμός θα στείλει πολλούς στην αιώνια απώλεια, αν δεν
προσέξουν και δεν επιστρέψουν με μετάνοια και ταπείνωση.
Η αγιότητα είναι γνήσια και ευλογημένη από τον Κύριο
μόνο με τα ρούχα της αγάπης, της καθαρότητας, της υπηρεσίας, μόνο όταν έχει
γόνατα και μάτια υγρά από δάκρυα αγάπης και πόνου για τις ψυχές. Όταν η
αγιότητα γίνεται μέσο για να μετρήσουμε αυστηρά, να κρίνουμε, να κατατάξουμε,
να καταδικάσουμε, να απορρίψουμε τις ψυχές του Κυρίου, ας φοβηθούμε μήπως
χρησιμοποιήσει το ίδιο μέτρο ο Κύριος και στη δική μας περίπτωση στο βήμα Του
εκείνη την ημέρα και τα χάσουμε όλα και αιώνια.
