ιγ:1,2
Τα πρώτα εδάφια αυτού του
κεφαλαίου, μας διδάσκουν με σαφήνεια ότι η προσωπική αφοσίωση και αγιότητα
είναι καρποί που ο Θεός παράγει σ’ εκείνους που αγαπάει. Η καθιέρωση των
πρωτοτόκων και η γιορτή των αζύμων παρουσιάζονται εδώ σε άμεση σχέση με την απελευθέρωση
του λαού από την Αίγυπτο.
Τα πρωτότοκα (αρσενικά) έπρεπε να
ξεχωριστούν για το Θεό, επειδή Αυτός τα είχε σώσει από την πληγή.
Το πρωτότοκο είναι η αρχή της
δύναμης, της αναπαραγωγής του πατέρα και παραχωρείται στο Γιάχβε, σαν αναγνώριση
ότι Αυτός είναι που δίνει τα πάντα. Εμείς, σήμερα, πρέπει να δίνουμε την αρχή
της δύναμής μας, την καλύτερη ώρα μας στον Κύριο.
Ο Χριστός είναι η αρχή της
αναπαραγωγής των νέων υιών και θυγατέρων του Θεού. Σαν το πρωτογέννημα του
μεγάλου θερισμού ξεχωρίστηκε απόλυτα για το Θεό και ανήκε ολοκληρωτικά στον
Πατέρα.
