ιε:1
Αυτό το κεφάλαιο ανοίγει με τη
μεγαλοπρεπή ωδή του θριάμβου του Ισραήλ, στην παραλία της Ερυθράς θάλασσας,
όταν είχαν πλέον δει «το μέγα εκείνο έργον, το οποίον έκαμεν ο Κύριος επί
τους Αιγυπτίους» (ιδ:31). Είχαν δει τη σωτηρία του Κυρίου γι’ αυτό δοξολογούν
και διηγούνται τα μεγάλα έργα Του.
Είναι ο πρώτος ψαλμός που
αναφέρεται στη Γραφή. Μέχρι τώρα δεν ακούσαμε ούτε μια νότα δοξολογίας.
Ακούσαμε τις κραυγές αγωνίας, όταν καταπιεζόταν στην Αίγυπτο. Ακούσαμε την
κραυγή της απιστίας τους όταν ήταν περικυκλωμένοι από δυσκολίες που τις έβλεπαν
αξεπέραστες, αλλά δεν ακούσαμε δοξολογία. Μόνο όταν, σαν λαός σωσμένος πλέον,
κατάλαβαν ότι είναι περικυκλωμένοι από τις αποδείξεις της σωτηρίας του Θεού, ξέσπασαν
σ’ αυτό το άσμα του θριάμβου. Εκατομμύρια στόματα έψαλαν το άσμα της νίκης. Η
Ερυθρά θάλασσα κυλούσε μεταξύ αυτών και της Αιγύπτου κι αυτοί ήταν στην
παραλία, ελεύθεροι!
Σ’ αυτό το σημείο, όπως πάντα,
πρέπει να γίνουν παραδείγματα σ’ εμάς. Αφού ξέρουμε ότι είμαστε σωσμένοι με τη
δύναμη του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού Χριστού, πρέπει τώρα να
δοξάζουμε και να διηγούμαστε τα μεγαλεία του μεγάλου Θεού και σωτήρα μας Ιησού
Χριστού.
Διαβάζοντας τα λόγια αυτής της
ωδής, παρατηρούμε ότι δεν μιλά παρά μόνο για τις ιδιότητες και τα έργα του Γιάχβε.
Στο προηγούμενο κεφάλαιο ο λαός είχε λιποψυχήσει κάτω από την τρομερή πίεση των
περιστάσεων. Σ’ αυτό το κεφάλαιο όμως, το φορτίο σηκώθηκε και ο λαός ξεσπά με
θάρρος σε δοξολογία. Ξέχασαν το εγώ τους και οι περιστάσεις δεν αναφέρονται
καθόλου. Δεν βλέπουν παρά μόνο τον Κύριο και το θαυμάσιο έργο της σωτηρίας που
έκανε (Ψαλμ.92:4). Αυτή είναι η αληθινή λατρεία. Όταν ξεχνάμε το άθλιο εγώ μας
με ότι το ακολουθεί, και μόνο ο Χριστός γεμίζει τις καρδιές μας, μπορούμε να
προσφέρουμε στο Θεό τη λατρεία που Του αρμόζει.
Πόσο διαφέρει αυτή η ωδή από
ύμνους που ακούμε ή ψάλλουμε σε χριστιανικές εκκλησίες, που είναι γεμάτοι από
εκφράσεις ελλείψεων, αδυναμιών και ανικανοτήτων! Είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα
μπορέσουμε να ψάλλουμε με δύναμη και πνευματική κατανόηση, όταν παρατηρούμε
τους εαυτούς μας. Θα ανακαλύπτουμε πάντοτε μέσα μας κάτι που θα μας εμποδίζει
στη λατρεία μας.
Κάποιοι νομίζουν ότι το να μένουν
σε μια διαρκή κατάσταση αμφιβολίας και αβεβαιότητας είναι χριστιανική χάρη,
αλλά οι ύμνοι τους αποτυπώνουν το χαρακτήρα της κατάστασής τους. Δεν έχουν
τελειώσει ακόμα με τους εαυτούς τους, δεν πέρασαν ακόμα τη θάλασσα, δεν έχουν πάρει
τη θέση τους στην ακτή.
Δεν χρειάζεται σαρκικός ασκητισμός
για να αφυπνιστεί η ψυχή. Δεν χρειάζεται η βοήθεια της θρησκείας για ν’ ανάψει
μέσα στον πιστό η φλόγα λατρείας ευάρεστης στο Θεό. Μόλις η καρδιά αρχίσει ν’
ασχολείται με το πρόσωπο του Χριστού, η δοξολογία θα έρθει σαν φυσική συνέπεια.
Βέβαια, όταν μπούμε στον ουρανό,
θα ψάλουμε πάλι τον ύμνο της σωτηρίας και της λύτρωσης από ευγνωμοσύνη και
ευχαριστία προς το Θεό (Αποκ.ιβ:10 & ε:8).
Ο Θεός τους έσωσε, όταν έκραξαν σ’
Αυτόν: Ψαλμ.ρζ:1-6, 8,13, 15, 19, 21, 28, 31.
«ίππος»
Είναι σύμβολο πολέμου και σαρκικής
δύναμης (Ψαλμ.ρμζ:10 & Ης.λα:1,3). Ο Θεός θα καταστρέψει την ανθρώπινη
υπερηφάνεια και τη βασιλεία του αντίχριστου.
ιε:2
Τώρα ο Γιάχβε έχει γίνει Ωσήα,
Σωτήρας (Ιησούς) Ψαλμ.ριη:14.
«και θέλω δοξάσει αυτόν»
Στο Εβραϊκό είναι: «και θέλω
ετοιμάσει εις αυτόν κατοικίαν». Τη στιγμή που η καρδιά ξεχειλίζει από τη
χαρά της απολύτρωσης, εύχεται να οικοδομήσει στο Θεό μια κατοικία. Όταν
γεμίσουμε με χαρά και δοξολογία, είναι εύκολο ο Θεός να έρθει και να κατοικήσει
μέσα μας, βαπτίζοντάς μας με το Άγιο Πνεύμα Του (Ψαλμ.ρλβ:3-5 &13,14 Αποκ.κα:3).
ιε:3
Ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, δεν
είναι μόνο Θεός ειρήνης, ξέρει να γίνεται πολεμιστής και να μάχεται για τα
παιδιά Του. Η αληθινή αγάπη και ειρήνη, απαιτεί νίκη κατά της αμαρτίας και του
Σατανά. Ο Θεός είναι Θεός αγάπης και ειρήνης (Ρωμ.ις:20 Αποκ.ιθ:15,16
Ιούδ.14.15).
ιε:4
«τας αμάξας του Φαραώ»
Ίσως να πνίγηκε και ο Φαραώ, αν
και η Γραφή δεν αναφέρει κάτι, αλλά εκείνο τον καιρό οι βασιλιάδες πολεμούσαν
μαζί με το στρατό (Ψαλμ.ρλς:15). Το Πνεύμα του Θεού, μέσα από τους Ψαλμούς,
υπενθυμίζει συνέχεια το μεγαλείο της Ερυθράς θάλασσας.
ιε:5,6
«η δεξιά του Κυρίου»
Προφητικό για το Χριστό που θα
καταφέρει την τελική νίκη εναντίον του Σατανά.
ιε:7-9
«θέλω…..»
Ο διάβολος έχει ένα φοβερό τρόπο
(6 φορές) να ψιθυρίζει τι θέλει να κάνει (θα σου δείξω εγώ…). Ης.ιδ:14 η
υπερηφάνεια του Σατανά.
ιε:10-11
Κανείς δεν είναι όμοιος με το Θεό. Κανείς απ’ τους θεούς των εθνών
δεν είναι όμοιος με τον Γιάχβε (Ης.μς:5-10).
ιε:12
«η γη κατέπιεν αυτούς»
Είναι μεταφορικό για την Ερυθρά θάλασσα. Μερικοί υποθέτουν ότι έγινε
σεισμός και άνοιξε η γη (Ψαλμ.οζ:18-20).
ιε:13-15
«προς την κατοικίαν της αγιότητός
σου»
Ένας λόγος που ο Θεός έκανε όλα
αυτά, ήταν για να ακουστεί το όνομά του και να φοβηθούν το λαό Του. Αυτό είχε
σαν αποτέλεσμα να νικάνε εύκολα οι Ισραηλίτες τους εχθρούς τους, επειδή αυτοί
φοβόταν το Θεό τους.
Ο Κύριος πρώτα τους έφερε μπροστά
στο αδύνατο και το απροχώρητο και μετά τους έφτασε στη γη Χαναάν. Ο Θεός μας
οδηγεί από τέτοια μονοπάτια για να πάρει νίκες στη ζωή μας (Α’ Σαμ.δ:8 Δευτ.β:4
Ι.Ναυή β:9-11 Εξ.κγ:27).
ιε:16
«φόβος και τρόμος…επ’ αυτούς»
Όταν προχωράμε με τη δύναμη του
Αγίου Πνεύματος, οι δυνάμεις του σκότους θα τρέμουν (Ιάκ.β:19 Μάρκ.α:24).
ιε:17-19
«Μαριάμ δε η προφήτις»
Πρώτη φορά αναφέρεται γυναίκα
προφήτισσα μέσα στη Γραφή. Η Μαριάμ είναι τώρα πάνω από 90 χρονών. Εξ.β:4 &
ζ:7 Αν τότε που πρόσεχε το Μωυσή ήταν περίπου 10 χρονών, ο Μωυσής τώρα είναι γύρω
στα 85, άρα η αδελφή του είναι αρκετά μεγάλη κι όμως χόρευε στην παρουσία του
Θεού.
Τύμπανον:
Μουσικό όργανο που το χρησιμοποιούσαν κυρίως γυναίκες. Είναι αυτό που εμείς
σήμερα ξέρουμε σαν ντέφι.
Όλες οι γυναίκες ενώθηκαν μαζί της
στο χορό με χαρά.
ιε:21
«Η Μαριάμ ανταπεκρίνετο προς αυτούς»
Μάλλον ο ψαλμός θα ήταν κυκλικός.
Θα γινόταν δηλαδή με ερωτανταπόκριση. Ο Μωυσής θα οδηγούσε τους άντρες και η Μαριάμ
τις γυναίκες. Όλοι μαζί, άντρες και γυναίκες ήταν δοσμένοι σε δοξολογία για τη
σωτηρία που είχε κάνει ο Γιάχβε.
ιε:22
Μόλις τέλειωσε η πράξη «Ο Ισραήλ
στην Αίγυπτο». Τώρα θα μελετήσουμε τον Ισραήλ στην έρημο. Η δύναμη του Φαραώ
που τους καταδυνάστευε δεν υπάρχει πια, για πάντα. Μέχρι εδώ, μπορεί να πει κανείς,
ότι όλα φαινόταν εύκολα. Οι τρομερές πληγές δεν είχαν αγγίξει τους Ισραηλίτες,
ο Αιγυπτιακός στρατός είναι καταποντισμένος μέσα στην Ερυθρά θάλασσα και ο
Ισραήλ θριαμβευτής ψάλει και δοξολογεί. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά φαίνεται
ότι τα πράγματα άλλαξαν όψη πολύ γρήγορα! Διαβάζουμε ότι περπατούσαν τρεις
μέρες στην έρημο χωρίς να βρουν νερό για να σβήσουν τη δίψα τους.
Όταν αρχίζουμε στη ζωή, να
αποκτούμε πείρα της ερήμου, τότε δοκιμαζόμαστε για να φανεί μέχρι ποιου σημείου
γνωρίζουμε το Θεό και την καρδιά μας.
Η αρχή της χριστιανικής μας ζωής
συνοδεύεται από δροσερότητα και αφθονία χαράς, που μετριάζει τον ξερό άνεμο της
ερήμου. Αργότερα όμως, αν δεν κυριαρχεί στη ζωή μας αυτό που ο Θεός είναι,
εύκολα καταβαλλόμαστε και «στρεφόμεθα εν ταις καρδίαις ημών εις Αίγυπτον» (Πράξ.ζ:39).
Η παιδεία της ερήμου δεν είναι
απαραίτητη για να μας προμηθεύσει το δικαίωμα να μπούμε στη Χαναάν, αλλά για να
μας κάνει να γνωρίσουμε το Θεό και την καρδιά μας. Να καταλάβουμε τη δύναμη της
σχέσης μας μαζί Του, έτσι ώστε να γίνουμε ικανοί ν’ απολαμβάνουμε τη Χαναάν όταν
μπούμε εκεί (Δευτ.η:2-5).
«εις την έρημον Σουρ»
Βρίσκεται στα ανατολικά του
βορείου μέρους της Ερυθράς θάλασσας. Η Εβραϊκή λέξη «Σουρ» έχει πολλά νοήματα,
αλλά η ρίζα της σημαίνει ταξιδεύω, περιφέρομαι. Είναι τύπος των πρώτων
δοκιμασιών των νέων Χριστιανών, όταν αισθανθούν την πρώτη απουσία ζωντανού
νερού. Ο Ιησούς φέρθηκε στην έρημο για να πειραχτεί (Ματθ.δ:1).
Είναι μια καθαρή εικόνα της
ανθρώπινης αδυναμίας αλλά και των ευκαιριών που μας δίνει ο Θεός ν’ ανοίξουμε
την καρδιά μας σ’ Αυτόν και να Τον αφήσουμε με πίστη να φανερώσει το μεγαλείο
και τη δόξα Του μέσα στη ζωή μας. Ο Θεός χρησιμοποιεί αυτές τις εμπειρίες μέσα
στις έρημους, στις περιοχές που νιώθουμε την πίστη να χάνεται, για να Τον
ζητήσουμε και να φανεί δυνατός στην προσωπική μας ζωή. Δεν χρειάζεται να
γογγύζουμε σαν τους Ισραηλίτες, αλλά να περιμένουμε με πίστη την επέμβαση του
Θεού μας. Αυτός ποτέ δεν άφησε τα παιδιά Του, γι’ αυτό αυτά που διαβάζουμε εδώ
και αλλού ας γίνουν παραδείγματα για μας.
«τρεις ημέρας εν τη ερήμω»
Το «3» σχετίζεται με θλίψη και
θάνατο. Ο Θεός μαθαίνει το λαό Του μέσα από θλίψεις να πεθαίνει ως προς τη
σάρκα (ΕΓΩ, ΜΟΥ κτλ). Τυπικά θάψανε τη σάρκα τους στην Ερυθρά θάλασσα, αλλά
τώρα αυτό πρέπει να γίνει εμπειρικά, μέρα με τη μέρα. Τους διδάσκει ακόμα ο
Θεός, ότι δεν υπάρχει άλλο νερό που να ξεδιψάει την ψυχή, εκτός απ’ αυτό που
Αυτός δίνει. Στην έρημο δεν υπάρχει νερό, όπως δεν υπάρχει ζωή στον κόσμο. Τα
πράγματα του κόσμου δεν μπορούν να σβήσουν την πνευματική μας δίψα. Ο Θεός
είναι η μόνη πηγή ζωής για μας (Ιωάν.ζ:37). Πρέπει να θεωρήσουμε τους εαυτούς
μας νεκρούς ως προς την αμαρτία (Ρωμ.ς) το νόμο (Ρωμ.ζ) και τον κόσμο (Ρωμ.ς).
Ακόμα δες Φιλιπ.γ:10.
