Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα δούμε μια πολύ
όμορφη εικόνα της μελλοντικής δόξας που περιλαμβάνει τρία μεγάλα μέρη: τους
Ισραηλίτες, τους Εθνικούς και την Εκκλησία. Όταν ο Μωυσής απορρίφθηκε και παραμερίστηκε
από τους αδελφούς του (Ισραηλίτες), του δόθηκε μια σύζυγος, η σύντροφος της
απόρριψής του, που γι’ αυτήν ήταν «νυμφίος αιμάτων».
Αυτό ακριβώς είναι η εκκλησία για το Χριστό
και ο Χριστός για την εκκλησία. Η ένωση της εκκλησίας με το Χριστό στηρίζεται
στο θάνατο και την ανάστασή Του και η εκκλησία είναι προσκολλημένη στην κοινωνία των παθημάτων Του. Όταν ο
Ισραήλ απίστησε, ο Κύριος άρχισε να μαζεύει την εκκλησία Του. Όταν «θα
εισέλθη το πλήρωμα των εθνών» (Ρωμ.ια:25), τότε ο Ισραήλ σαν έθνος θα έρθει
πάλι στο προσκήνιο.
Βλέπουμε εδώ όλους τους πρεσβυτέρους του
Ισραήλ μαζεμένους θριαμβευτικά μπροστά στο Γιάχβε, τον εθνικό να προσφέρει θυσία και τη γυναίκα
του λυτρωτή να μπαίνει μαζί με τα παιδιά που της χάρισε ο Θεός. Η Γραφή
ξεχωρίζει τους Ιουδαίους, τους Εθνικούς και την εκκλησία του Θεού (Α’ Κορ.ι:32).
Εδώ λοιπόν έχουμε μια σκηνή της χιλιετηρίδας
με διαφορετικά πεδία δόξας:
Οι Ιουδαίοι βρίσκονται εκεί
σαν μάρτυρες επί της γης, της ενότητας, της πιστότητας του ελέους και της
δύναμης του Γιάχβε (Ης.μγ:10-12 & 21).
Οι Εθνικοί διαβάζουν στο Βιβλίο
του Θεού και παρακολουθούν τη θαυμαστή ιστορία του εκλεκτού και ξεχωριστού
αυτού λαού (Ης.ιη:2 Εξ.λγ:16 Δευτ.δ:6-8). Βλέπουν αυτοκρατορίες να ανατρέπονται,
έθνη να σείονται απ’ τα θεμέλια τους, τα πάντα να παραμερίζουν προκειμένου να
υπερισχύσει αυτός ο λαός τον οποίο αγάπησε ο Γιάχβε και αναφωνούν: «τώρα
γνωρίζω ότι ο Κύριος είναι μέγας……» (εδ.11). Αυτή θα είναι η ομολογία των
εθνικών όταν δουν τα θαυμάσια που ο Κύριος θα κάνει για το λαό Του.
Η εκκλησία του Θεού, στο πρόσωπο της
Σεπφώρας σαν σύνολο και ατομικά στους πιστούς που την απαρτίζουν, στο πρόσωπο
των παιδιών της, έχει μια πολύ στενή σχέση με το «λυτρωτή».
Ο απόστολος Παύλος διδάσκει με μεγάλη
σαφήνεια στην επιστολή προς Εφεσίους, ότι το μυστήριο της εκκλησίας δεν είχε
γνωστοποιηθεί στους ανθρώπους άλλων γενεών όπως τώρα (Εφες.γ &
Κολ.α:25-28). Όμως, αν και δεν είχε αποκαλυφθεί κατευθείαν αυτό το μυστήριο, είχε
φανερωθεί με διάφορους τρόπους, που βέβαια ήτα τύποι και σκιές. Το βλέπουμε στη
σχέση του Αδάμ και της Εύας, στο γάμο του Ιωσήφ με μια Αιγύπτια, στο γάμο του
Μωυσή με μια Αιθιόπισα. Ο τύπος ή η σκιά μιας αλήθειας διαφέρει πολύ από την
αποκάλυψη αυτής της αλήθειας. Το μυστήριο της εκκλησίας δεν μπορεί να βρεθεί
στο Νόμο, τους προφήτες, ή στους Ψαλμούς. Ο Θεός το αποκάλυψε στον Παύλο συγκεκριμένη
χρονική στιγμή.
ιη:1-2
«την
οποίαν είχε πέμψει οπίσω»
Η Γραφή δεν μας λέει πότε έγινε αυτό. Ίσως
μετά την περιτομή του Γηρσώμ (Έξ.δ:24-26), οπότε έχουμε την τελευταία αναφορά
για τη Σεπφώρα. Ίσως να την έστειλε πίσω ο Μωυσής όταν διαπραγματευόταν με το
Φαραώ την απελευθέρωση των Ισραηλιτών, από ενδιαφέρον για να την προφυλάξει.
ιη:3-4
Γηρσώμ σημαίνει πάροικος, εξόριστος.
Ελιέζερ σημαίνει ο Θεός μου βοηθός. Ο Ισραήλ ήταν πάροικος στην Αίγυπτο για 400
χρόνια, διεσπαρμένος και σκορπισμένος στα έθνη. Ο Θεός όμως ήρθε για να τους
βοηθήσει, να τους διατηρήσει και να τους αποκαταστήσει στη χιλιετή βασιλεία.
ιη:5
«Εις το όρος του Θεού»
Αυτό είναι το Χωρήβ. Το Σινά είναι ένα
ιδιαίτερο όρος, ο τόπος που ήρθαν για να βρουν νερό ονομάζεται Χωρήβ (ιζ:6).
ιη:6-7
«προσεκύνησε αυτόν»
Καλό παράδειγμα σεβασμού για γονείς και
πρεσβυτέρους, από την Ανατολή. Καλό είναι να μένουμε ταπεινοί, άσχετα με το
πόσο πολύ μας χρησιμοποιεί ο Θεός.
ιη:8-11
«τώρα γνωρίζω»
Τύπος των εθνικών που θα αναγνωρίσουν το
Θεό κατά τη χιλιετή βασιλεία (Ιερεμ.ις:19).
ιη:12
«ολοκαυτώματα»
Ο Μωυσής δεν αντιδρά, αντίθετα τρώνε όλοι
μαζί. Ο Ισραήλ και οι εθνικοί τρώνε μαζί στην παρουσία του Θεού. Τύπος της
εκκλησίας που δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας (Γαλ.γ:28).
Ο Ιοθόρ ήταν ιερέας του αληθινού Θεού, όπως
ο Μελχισεδέκ, αν και δεν καταγόταν απ’ τον Ισραήλ. Στην οικονομία που βρισκόταν
τότε, ο Θεός καλούσε ανθρώπους για να είναι ιερείς Του πάνω στη γη. Ο Ιώβ έζησε
πριν γεννηθεί ο Αβραάμ και ήταν προφήτης, έχοντας θαυμαστές γνώσεις για το Θεό.
Ο Κύριος ποτέ δεν άφησε τον εαυτό Του αμαρτύρητο στους ανθρώπους.
ιη:13-27
Αυτά τα εδάφια μας μιλάνε για την
εγκατάσταση των αρχηγών που θα βοηθούσαν το Μωυσή στη διαχείριση των υποθέσεων
του λαού. Αυτό έγινε κατόπιν συμβουλής του Ιοθόρ, ο οποίος φοβήθηκε μήπως ο
Μωυσής «αποκάμει».
Γι’ αυτό το θέμα υπάρχουν δύο αντίθετες
γνώμες. Η μία λέει ότι ο Μωυσής αποσύρθηκε από μια τιμητική θέση. Η συμβουλή
ήρθε από άνθρωπο. Ο Θεός έκρινε καλό να καλέσει μόνο αυτόν σαν όργανο διακυβέρνησης
του λαού Του, χωρίς βέβαια ν’ αμφισβητείται η μεγάλη ευθύνη αυτού του έργου. Ο
Μωυσής έχασε το θάρρος του, αν και ήταν ένας μεγάλος υπηρέτης του Θεού
(Αριθ.ια:11-15). Το λαό όμως, τον βάσταζε ο Θεός, ο Μωυσής ήταν απλά ένα όργανο
στα χέρια του Θεού.
Πολλές φορές, εργάτες του Θεού, λιποψυχούν,
περιβάλλοντας αυτή την αδυναμία τους με ταπεινοφροσύνη. Το να διστάζει κανείς
ν’ αναλάβει μια μεγάλη ευθύνη φαίνεται σαν δυσπιστία στον εαυτό του και σαν
βαθιά ταπείνωση του πνεύματος. Στην πραγματικότητα όμως, το μόνο πράγμα που
πρέπει να μας ενδιαφέρει σε μια τέτοια περίπτωση είναι: Με έχει τοποθετήσει ο
Θεός σ’ αυτή την ευθύνη; Αν ναι, τότε σίγουρα ο Θεός θα είναι μαζί μου και θα
μου δώσει τη δύναμη να την βαστάζω.
Αν κάποιος, με τη ματαιότητα των σκέψεών
του, προχωρά και σηκώνει ένα βάρος που ποτέ ο Θεός δεν τον κάλεσε, αναλαμβάνει
έργο για το οποίο ο Θεός ποτέ δεν τον όρισε, φυσικό είναι, κάποια στιγμή, να υποκύψει
κάτω από αυτό το βάρος.
Η εγκατάλειψη της θέσης για την οποία μας
έχει ορίσει ο Θεός δεν είναι καρπός ταπεινοφροσύνης. Θα φανούμε πραγματικά ταπεινοί,
αν παραμείνουμε σ’ αυτή τη θέση με απλή εξάρτηση απ’ το Θεό. Όταν
οπισθοχωρούμε, προφασιζόμενοι ανικανότητα, φανερώνουμε ότι είμαστε πολύ
απασχολημένοι με τους εαυτούς μας. Ο Θεός δεν μας καλεί στην υπηρεσία Του βάσει
των δικών μας ικανοτήτων, αλλά της δικής Του. Όλη η δύναμη ενεργείται απ’ το
Θεό. Αν ενεργείται μέσα από ένα όργανο ή εβδομήντα, μικρή η διαφορά. Η δύναμη
παραμένει πάντοτε η ίδια.
Ο Θεός δεν βιάζει κανένα να δεχτεί μια
τιμητική θέση, αν δεν ξέρει πώς να Τον εμπιστεύεται. Ο Μωυσής παραπονέθηκε για
το φορτίο που όφειλε να σηκώνει και ο Θεός το αφαίρεσε αμέσως (Αριθ.ια:16-17).
Δεν βλέπουμε όμως να προστίθεται καμία καινούρια δύναμη. Στον ένα και στους
εβδομήντα, υπήρχε το ίδιο Πνεύμα (Ιωάν.ς:63).
Ας είχαμε μια καρδιά
που να θέλει να υπηρετεί το Θεό! Μια καρδιά υπομονετική, ταπεινή, αφοσιωμένη,
ελευθερωμένη από τον εαυτό της! Έτοιμη να υπηρετήσει με άλλους, έτοιμη να
υπηρετήσει μόνη της. Μια καρδιά τόσο γεμάτη από αγάπη προς τον Ιησού που η χαρά
της να είναι στο να Τον υπηρετεί όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας της υπηρεσίας!
Η άλλη άποψη λέει ότι δεν έχουμε καμιά
απόδειξη ότι ο Θεός δεν έγκρινε αυτή τη συμβουλή. Ο Ιοθόρ ήταν ιερέας και ήξερε
το Θεό. Δεν επέβαλε τη γνώμη του, αλλά μάλλον έκανε μια πρόταση χωρίς υπερηφάνεια
ή δογματισμό (εδ.19,23).
Ο Θεός χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους για να
μας μιλήσει. Μπορεί ο Θεός να οδήγησε τον Ιοθόρ να πει αυτό το λόγο και μάλιστα
επειδή ήταν πεθερός του Μωυσή. Αν υπάρχει κάποιος Ιοθόρ στη ζωή μας, καλό είναι
να ακούμε συμβουλές. Είναι κακό να νομίζει κανείς ότι τα ξέρει όλα.
Ο Θεός ενδιαφέρεται για την υγεία των
υπηρετών Του. Δεν θέλει να καταστραφούμε εργαζόμενοι στο χωράφι Του, αλλά να
υπάρχει ισορροπία ώστε όλα να λειτουργούν σωστά.
Δεν ήταν απαραίτητα λάθος αυτό που έγινε,
έστω κι αν δεν ήταν κατ’ ευθείαν αποκάλυψη απ’ το Θεό. Ο Κύριος μας καλεί σε
μια διακονία, αλλά δεν δίνει όλες τις λεπτομέρειες διεκπεραίωσης. Πρέπει να είμαστε
ανοιχτοί σε συμβουλές και γνώμες τις οποίες μετά θα ζυγίζουμε στην προσευχή.
Αν δεν έχουμε αποκάλυψη από το Θεό, πρέπει
να χρησιμοποιούμε την κοινή λογική και τις βασικές αρχές. Μπορεί ο Μωυσής να
είχε μαρτυρία από το Θεό. Η συμβουλή μπήκε σε ενέργεια αφού δόθηκε ο νόμος
(Δευτ.α:6-18) και ο Θεός δικαίωσε τη συμβουλή του Ιοθόρ.
