«γενηθήτω το θέλημά
σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής» (Ματθ.ς:10)
«και μη συμμορφώνεσθε
με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας,
ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και
τέλειον» (Ρωμ.ιβ:2)
Το έχουμε κάνει αυτό το λάθος εμείς οι άνθρωποι που
υπηρετούμε τις αλήθειες του λόγου του Θεού και διδάσκουμε. Υπερβάλλουμε.
Πηγαίνουμε ακόμα πιο μακριά, ακόμα πιο ψηλά, ακόμα πιο πάνω από αυτά που ζητάει
ο Ίδιος ο Κύριος. Όχι από πρόθεση, αλλά συνήθως από ζήλο, κάποιες φορές και από
άγνοια. Αυτό το δεύτερο είναι σοβαρό. Αυτό είναι το σημείο μας. Και είναι
περιοχές, που όταν γίνεται αυτό το λάθος, μπορεί να οδηγήσει σε καλά
αποτελέσματα. Το θέμα της αγάπης, της πίστης, της υπομονής, της ελπίδας, του
Ουρανού, της άγιας και καθαρής ζωής. Όσο κι αν επιμείνουμε εδώ, όσο μακριά κι
αν πάμε, τα αποτελέσματα είναι συνήθως ευλογημένα. Κάποιες φορές όμως, σε
κάποιες πολύ σοβαρές και ειδικές περιοχές, οδηγούμε τις ψυχές και οδηγούμαστε
και εμείς σε αδιέξοδο και σε επικίνδυνα λάθη.
Μιλάμε συχνά, γράφουμε και διδάσκουμε, αλλά και ποθούμε και
προσπαθούμε να νεκρώσουμε το θέλημά μας, να μην έχουμε θέλημα, να μην ζούμε πια
εμείς για να ζει ο Χριστός μέσα μας. Πέρα για πέρα σωστά όλα αυτά, αλλά κάποιες
φορές υπερβάλλουμε, κάνουμε λανθασμένες προεκτάσεις, προσθέτουμε και δικά μας,
που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή τους και οδηγούν σε αδιέξοδο.
Κάποιες ψυχές εξαιτίας όλων αυτών ίσως και να εγκαταλείψουν
την προσπάθεια. Οι πιστοί του Χριστού γύρω μας βλέπουν ένα βουνό να ορθώνεται
μπροστά τους και δεν προσπαθούν καν να το προσεγγίσουν. Πολύ δε περισσότερο να
αναρριχηθούν.
Και όλα αυτά συνήθως από άγνοια δική μας, γιατί τα πράγματα
του Θεού ούτε απλά είναι ούτε μπορούμε να αυτοσχεδιάζουμε και να τα προσεγγίζουμε
επιφανειακά και επιπόλαια.
Υπάρχει ακόμα ένας κίνδυνος στο σημείο αυτό. Να πιστέψει
κάποιος ότι έφτασε στο σημείο της απόλυτης νέκρωσης, της απόλυτης απουσίας του
δικού του θελήματος, της απόλυτης παράδοσης, του «απόλυτου κενού» από κάθε τι
δικό του και συμπερασματικά να πιστεύει ότι ταυτίζεται απόλυτα με το θέλημα του
Θεού, ότι είναι στην υψηλότερη βαθμίδα και ό,τι κάνει, λέει ή σκέφτεται είναι
του Θεού και όχι δικό του…
Ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο, ανάμεσα στα πολύτιμα δώρα
που μας έκανε, ήταν και το δώρο της θέλησης. Ο Ίδιος έχει θέληση και προίκισε
κι εμάς, τα πλάσματά Του με θέληση.
Η θέληση παράγει θέλημα, αυτή είναι η λειτουργία της.
Πρόκειται για μία πολύπλοκη λειτουργία στα ανώτερα ψυχικά κέντρα του εγκεφάλου,
όπως λένε οι επιστήμονες. Εμείς χρειάζεται να ξέρουμε μερικά απλά πράγματα, τα
οποία και μπορούμε να ελέγχουμε και μας ζητάει ο Κύριος να ζήσουμε. Τα υπόλοιπα
ούτε τα ξέρουμε, ούτε μπορούμε να τα ελέγξουμε.
Όταν πηγαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος στον Ιησού Χριστό με
μετάνοια και πίστη για να του χαρίσει τη σωτηρία Του, φέρνει μαζί του και τη
θέλησή του, όπως είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό. Πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή
δεν θα του ζητήσει ο Θεός να σκοτώσει, να απαρνηθεί την θέλησή του, γιατί αυτό
δεν γίνεται. Ο Θεός την χρειάζεται τη θέλησή μας και είναι πολύτιμη, γιατί μ’
αυτήν πήγαμε κοντά Του – όπως ο Άσωτος Γιος — μ’ αυτή Τον επιλέξαμε Λυτρωτή και
Σωτήρα μας και μέσω αυτής μένουμε κοντά Του ή απομακρυνόμαστε προσωρινά ή
μόνιμα. Εφόσον λοιπόν έχουμε θέληση στην αναγεννημένη μας ζωή και η θέληση
«γεννάει» θέλημα, θα έχουμε και θελήματα. Κάποτε θα λέμε ναι στο ένα και όχι
στο άλλο, κάποτε θα προκρίνουμε το ένα και θα απορρίπτουμε το άλλο. Αυτό, θα
σχολιάσει ίσως κάποιος, συμβαίνει και στους χωρίς αναγέννηση ανθρώπους, έτσι
λειτουργούσαμε και πριν πάμε στον Ιησού Χριστό,… τι αλλάζει;
Η απάντηση είναι ότι γίνεται κάτι πραγματικά επαναστατικό και
καινοτόμο, μοναδικό στη ζωή του ανθρώπου. Τώρα έχει δύο θελήματα μπροστά του.
Το θέλημα του Θεού και το δικό του θέλημα. Το πρώτο είναι πλασμένο με τη σοφία
και την αγάπη της αγαθής καρδιάς του Πατέρα Θεού για εμάς προσωπικά, το δεύτερο
είναι σάρκα, αδικία, θάνατος.
Σωτηρία για τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι κάθε μέρα, σε κάθε
περίσταση να υποτάσσουμε το δικό μας θέλημα κάτω από το θέλημα του Κυρίου, το οποίο
προκρίνουμε, αγαπάμε, είμαστε πρόθυμοι να το εκτελέσουμε, να το αγκαλιάσουμε με
πίστη, και το εκτιμάμε σαν κάτι μοναδικό, πολύτιμο, βαρύτιμο.
Δεν εξαφανίζεται το θέλημά μας, αλλά το θυσιάζουμε με αγάπη
και πίστη. Τώρα πια το δικό μας θέλημα δεν είναι το πρώτο στη ζωή μας, όπως
ήταν παλιά. Τώρα πια βάζουμε δίπλα-δίπλα το δικό μας θέλημα και το θέλημα του
Κυρίου και αβίαστα, πρόθυμα, χαρούμενα προκρίνουμε του Κυρίου μας και
απορρίπτουμε το δικό μας. Με απλά λόγια ο αναγεννημένος άνθρωπος βάζει πρώτο και
πάνω από όλους και όλα το θέλημα του Κυρίου του.
Κάποια στιγμή η θέλησή μας θα ξαναγεννήσει ένα θέλημα. Δεν
κάνουμε βήμα πριν ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φανερώσει το δικό Του σοφό και
τέλειο θέλημα.
«γενηθήτω το θέλημά
σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής» (Ματθ.ς:10)
«και μη συμμορφώνεσθε
με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφώνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας,
ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και
τέλειον» (Ρωμ.ιβ:2)
Με τους δικούς Του σοφούς και άγιους τρόπους, κάποια στιγμή,
αν έχουμε υπομονή και πίστη, θα μας φανερώσει το δικό Του θέλημα στην περίπτωσή
μας. Αν υπάρχει το πνεύμα αυτών των εδαφίων που αναφέρουμε πιο πάνω στην καρδιά
μας, το δικό μας θέλημα θα μαραθεί μπροστά στα ίδια μας τα μάτια, θα φτωχύνει, και
στη θέση του με τη θέλησή μας θα προκρίνουμε το δικό Του, που είναι τέλειο, που
είναι θεϊκό, που είναι πλασμένο από το Θεό για εμάς.
Ας θυμηθούμε ότι στη ζωή Του ο Ιησούς Χριστός έτσι έζησε,
αυτή ήταν η σχέση της θέλησής Του, του θελήματός Του με τη θέληση και το θέλημα
του Θεού.
«Και προχωρήσας ολίγον,
έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων· Πάτερ μου, εάν ήναι
δυνατόν, ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως
συ» (Ματθ.κς:39).
Εβρ.ι:7 τότε
είπον· Ιδού, έρχομαι, εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού, διά
να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.
Αυτή η θυσία, η υποταγή του δικού μας θελήματος κάτω από το
θέλημα του Κυρίου μας, στην αρχή δεν είναι εύκολη διαδικασία. Χρειάζεται
αγώνας, επιμονή, πίστη. Κι αυτό γιατί το αγαπάμε το δικό μας το θέλημα, είναι
το πρώτο μας, το καλύτερό μας, είναι μοναδικό στα μάτια μας, είναι προϊόν
μεγάλης σκέψης και επεξεργασίας.
Και τώρα πρέπει να το απαρνηθούμε, να το υποτάξουμε, να το
θυσιάσουμε για κάποιο άλλο, που ούτε που το ξέρουμε ποιο είναι. Και μάλιστα να
το κάνουμε πρόθυμα και με χαρά, βεβαιωμένοι ότι είμαστε όχι απλά στο σωστό
δρόμο, αλλά στον καλύτερο δρόμο που μπορεί να υπάρξει, μέσα στο τέλειο θέλημα
του Κυρίου.
Δεν είναι απλό και εύκολο την πρώτη φορά… και τη δεύτερη…
ίσως και την τρίτη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που όλα αυτά τα βήματα γίνονται
γρήγορα, άμεσα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο και κόστος. Είναι τότε που
καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο, πόσο πιο σωστό, πόσο πιο ωφέλιμο, πόσο πιο
συμφέρον είναι το θέλημα του Κυρίου και δεν το συγκρίνουμε με κανένα άλλο.
Άλλωστε αυτό έχει αξία, αυτό δοξάζει το Θεό. Να έχουμε θέλημα
δικό μας και να το θυσιάζουμε για να κάνουμε αυτό που έπλασε για εμάς Αυτός και
μας το χαρίζει με τον πόθο να το καμαρώσει να το ζούμε.
Ερώτηση: Πως μπορώ να γνωρίζω το θέλημα
του Θεού στη ζωή μου;
Απάντηση: Υπάρχουν δύο τρόποι να γνωρίσουμε
το θέλημα του Θεού στη δεδομένη κατάσταση.
(1) Να είσαι σίγουρος ότι αυτό που ζητάς ή σκοπεύεις να
κάνεις δεν είναι κάτι που απαγορεύει η Βίβλος.
(2) Να είσαι σίγουρος ότι αυτό που ζητάς ή σκοπεύεις να
κάνεις είναι κάτι που θα δοξάζει το Θεό, και θα σε βοηθήσει να ωριμάσεις
πνευματικά.
Αν εφαρμόζεις αυτά τα δύο πράγματα και ο Θεός δεν σου έχει
δώσει αυτό που ζητάς, τότε, πιθανότερο είναι να μην είναι θέλημα του Θεού να
λάβεις αυτό που ζητάς. Ή ίσως, χρειάζεται να περιμένεις ακόμη λίγο. Μερικές
φορές είναι δύσκολο να γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού. Οι άνθρωποι θέλουν απλά ο
Θεός να τους πει τι να κάνουν, που να εργαστούν, που να ζήσουν, με ποιον να
παντρευτούν, κτλ.
Ρωμ.ιβ:2: «και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον,
αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι
είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον».
Ο Θεός σπάνια δίνει στους ανθρώπους τέτοιες άμεσες και
ιδιαιτέρες πληροφορίες. Ο Θεός μας επιτρέπει να επιλέξουμε, σχετικά με αυτά τα
πράγματα. Μοναδική απόφαση την οποία δεν θέλει ο Θεός να πάρουμε είναι να
αμαρτήσουμε ή να εναντιωθούμε στο θέλημά Του. Ο Θεός θέλει να κάνουμε επιλογές
σύμφωνα με το θέλημά Του. Κι έτσι, πως μπορείς να γνωρίζεις ποιο είναι το
θέλημα του Θεού για σένα; Αν βρίσκεσαι σε κοινωνία με τον Κύριο και αληθινά
επιθυμείς το θέλημά Του για τη ζωή σου – ο Θεός θα βάλει τους πόθους Του στην
καρδιά σου.
Κλειδί είναι να θέλουμε το θέλημα του Θεού, και όχι το δικό
μας. . “Και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει
σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου” (Ψαλμ.λζ:4). Αν η Βίβλος δεν λέει
τίποτα αντίθετο με αυτό, και αν υπάρχει αληθινό πνευματικό όφελος, τότε η
Βίβλος σου δίνει «άδεια» να πάρεις την απόφαση και να ακολουθήσεις την καρδιά
σου.
Ακούμε συχνά τη φράση "Ακολούθησε την καρδιά σου".
Γνωρίζει όμως η καρδιά μας ποιό είναι πάντα το σωστό; Ο λόγος του Θεού μας λέει
στον Ιερ.ιζ:9 «Η καρδια ειναι απατηλη
υπερ παντα και σφοδρα διεφθαρμενη».
Σίγουρα, τα συναισθήματα παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Πολλοί πιστοί όμως στηρίζονται σ’ αυτά, και όχι στο λόγο του Θεού. Σαν
αποτέλεσμα οδηγούνται σε λάθος αποφάσεις, αντίθετες από το θέλημα του Θεού. Ας
ψάχνουμε τις απαντήσεις στη Γραφή, και ας προσευχόμαστε ο Κύριος να ελέγχει τα
συναισθήματά μας.
