Μας χρωστάνε ή χρωστάμε;

 Εύχομαι σ’ εσάς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, να μην είστε ανάμεσα σ’ εκείνους που χρωστάνε σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες κ.ά., καθώς συχνά αναφέρεται στα ΜΜΕ, ότι είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός όσων στις μέρες μας είναι χρεωμένοι, αρκετοί από αυτούς μάλιστα δανείστηκαν για ν’ αποκτήσουν πράγματα, που δεν τους ήταν απαραίτητα (ακούμε για δωροδάνεια, εορτοδάνεια κ.ά.).

Με όλα αυτά τα χρέη φορτωμένοι οι άνθρωποι, προσπαθούν ύστερα να βρουν τρόπους να ξεχρεωθούν, και γεμίζουν με άγχος και μύρια άλλα προβλήματα.

Αυτό συμβαίνει στην εποχή μας επειδή οι άνθρωποι κυριαρχούνται από μια «νοοτροπία δικαιωμάτων». 

Οι διαφημιστές μάς λένε ότι αξίζουμε εκείνο το αυτοκίνητο ή εκείνες τις διακοπές κ.λπ. Επίσης, αφού πληρώνουμε φόρους, θεωρούμε ότι δικαιούμαστε δρόμους χωρίς λακκούβες, προστασία από την αστυνομία, καλή ιατρική περίθαλψη, καθαρό πόσιμο νερό κ.ο.κ., ενώ κάποιες φορές η νοοτροπία δικαιωμάτων επεκτείνεται για να περιλάβει ακόμη και υπηρεσίες για τις οποίες δεν έχουμε πληρώσει... Έτσι δημιουργείται στην κοινωνία μια νοοτροπία, που συνεχώς λέει «Μου χρωστάτε!».

Μια τέτοια αντίληψη μπορεί να περάσει και στο περιβάλλον της εκκλησίας. Θα έχετε ακούσει σχόλια όπως,

• «Η εκκλησία δεν κάνει τίποτα για την οικογένεια, δεν κάνει αρκετά για τους νέους»

• «Η εκκλησία δεν κάνει όσα πρέπει για τους ηλικιωμένους και τους μοναχικούς».
• «Δεν νοιάζεται για τους ανύπαντρους και τους άνεργους».

Και ο κατάλογος συνεχίζεται χωρίς τέλος.

Αλλά τι είναι η εκκλησία; Δεν είμαι εγώ κι εσύ; Δεν είμαστε όλοι εμείς; Μήπως χρωστάμε ο ένας στον άλλο και όλοι μαζί στην κοινωνία; Μήπως αντί να μου χρωστάνε, χρωστάω εγώ;

Υπάρχουν πράγματα που κάνουν άλλοι άνθρωποι για εμάς, που συνήθως αφήνουμε να περνούν απαρατήρητα ή τα θεωρούμε ως δεδομένα. Πηγαίνουμε στην εκκλησία και είναι καθαρή. Χρωστάμε!

Φέρνουμε τα παιδιά μας στο Κυριακό Σχολείο, και οι δάσκαλοί τους προετοιμάστηκαν να τα διδάξουν από το λόγο του Θεού. Χρωστάμε!

Τα στέλνουμε σε κατασκηνώσεις όπου κάποιοι τα υπηρετούν. Χρωστάμε!

Υπάρχουν άνθρωποι που μελετούν επί ώρες για να μας κάνουν κατανοητό το λόγο του Θεού. Χρωστάμε!

Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από ανθρώπους που είχαν βαθιά συναίσθηση της οφειλής τους. Ας θυμηθούμε τη Μαρία τη Μαγδαληνή, από την οποία έβγαλε «επτά δαιμόνια», και την Ιωάννα και τη Σουζάνα και άλλες που «διηκόνουν αυτόν από των υπαρχόντων αυτών». Γιατί το έκαναν; Ίσως πεις ότι αν σου έχουν βγάλει επτά δαιμόνια, δικαιολογημένα να αισθάνεσαι ότι οφείλεις κάτι. Αλλά ξέρουμε από πόσα δαιμόνια ελευθέρωσε εμάς ο Κύριος; Πού θα βρισκόμασταν αν κάποια στιγμή της ζωής μας δεν έλαμπε το φως Του στις καρδιές μας για να μας ελευθερώσει από όλα αυτά; Αναμφίβολα, λοιπόν, Του χρωστάμε πολλά!

Ο λόγος που οι άνθρωποι δεν στρέφονται στο Χριστό για να σωθούν, είναι επειδή δεν αναγνωρίζουν πόσο μεγάλο είναι το χρέος για τις αμαρτίες τους.

Η αναγνώριση του χρέους των αμαρτιών μάς οδηγεί σε εκτίμηση της συγχώρησης. Όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο αμαρτωλοί είμαστε στα μάτια του Θεού και ότι προοριζόμαστε για την αιώνια απώλεια, γινόμαστε ευγνώμονες για τη συγχώρεση που μας προσφέρεται και η βαθιά αίσθηση της ενοχής οδηγεί σε απέραντη ευγνωμοσύνη.

Επιπλέον, η βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας, βοηθά τον άνθρωπο να κρατήσει τη σωτηρία του. Η σωτηρία εκείνου που νομίζει ότι δεν ήταν πραγματικά τόσο κακός, είναι πολύ επισφαλής σε σύγκριση με τη σωτηρία ενός που αισθάνεται ότι ήταν μεγάλος αμαρτωλός και είναι τόσο ευτυχής που τον λύτρωσε ο Θεός. Αυτός λατρεύει ακατάπαυστα τον Θεό και μένει σταθερά κοντά Του, επειδή αισθάνεται πόσο πολλά οφείλει στον Κύριο.

Αλλά και τα διάφορα χαρίσματα που έχουμε ως χριστιανοί, πρέπει να γεμίζουν την καρδιά του πιστού με άπειρη ευγνωμοσύνη. Ο Παύλος ρωτάει τον αγνώμονα χριστιανό: «Τι έχεις, το οποίον δεν έλαβες, εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» φανερώνοντάς μας ταυτόχρονα πως ανέκαθεν οι άνθρωποι είχαν την τάση να αποδεικνύονται το ίδιο αγνώμονες όπως και οι σημερινοί... Ο απόστολος Παύλος το ένιωθε βαθιά μέσα του αυτό γι’ αυτό και έγραψε: «Χρεώστης είμαι» (Ρωμ.α:14).

Αναμφίβολα, σωθήκαμε «κατά χάριν, διά της πίστεως», όμως ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι αυτό έγινε «προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφεσ.β:10).

Γεγονός είναι ότι το χρέος μας στον Κύριο, με κανένα τρόπο δε μπορούμε να το ξεπληρώσουμε. Υπάρχει ωστόσο κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε, όχι τόσο για να εξοφλήσουμε το μεγάλο αυτό χρέος μας, όσο για να δείξουμε την εκτίμηση που αισθανόμαστε για το έλεος που δεχτήκαμε. Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε κάτι για τους αδελφούς του Χριστού. Τον ακούμε να λέει «Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε» (Ματθ.κε:40). Και πρέπει να ομολογήσουμε πως τούτο το ελάχιστο, που είναι στις δυνατότητές μας, συχνά αμελούμε να το φροντίσουμε.

Συνηθίζουν πολλοί στην αρχή του χρόνου να παίρνουν κάποιες αποφάσεις. Μήπως είναι κατάλληλος καιρός να αποκτήσουμε τώρα και να ζήσουμε με τη νοοτροπία του «χρωστάμε»; Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φανερώσει ποιος είναι ο δικός μας δρόμος υπηρεσίας, που ετοίμασε ο Θεός, κι ας τον περπατήσουμε με ταπείνωση, συνέπεια κι ευγνωμοσύνη. Του το χρωστάμε!