Αναζητώντας την αλήθεια - 023

Κάλυψη θέματος:   Από την είσοδο στη γη Χαναάν ως το τέλος της Π. Διαθήκης

ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΧΑΝΑΑΝ - ΟΙ ΚΡΙΤΕΣ

Α. ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ

Ο Ισραήλ έφτασε στο τέλος της 38χρονης περιπλάνησης μέσα στην έρημο και τους βρίσκουμε πάλι στην Κάδη, το ίδιο μέρος απ’ όπου έκαναν στροφή προς τα πίσω για ν’ αρχίσουν τη μακριά πορεία τους μέσα στην έρημο. Απ’ αυτή τη περίοδο δεν έχουμε σχεδόν κανένα ιστορικό στοιχείο. Ήταν απλά μια περίοδος αναμονής μέχρι να πεθάνει εκείνη η άπιστη γενιά. Δεν επετράπη ούτε στο Μωυσή να μπει στη γη της Επαγγελίας, εξ’ αιτίας μιας πράξης ανυπακοής. Όταν δεν υπήρχε καθόλου νερό για το λαό, ο Θεός του είπε να μιλήσει στην πέτρα κι αυτός, αντί γι’ αυτό, σε μια κρίση οργής εξ’ αιτίας των παρακοών του λαού, κτύπησε την πέτρα δύο φορές με το ραβδί του. Το νερό ξεπήδησε άφθονο, όμως ο Κύριος μίλησε στο Μωυσή και είπε: «Επειδή δε πίστεψες σε Μένα, να με αγιάσεις στα μάτια των «υιών» Ισραήλ, γι’ αυτό, δε θα οδηγήσεις εσύ αυτό το λαό μέσα στη γη, την οποία τους έδωσα».

             

Όταν κατάλαβε ότι το έργο του είχε φτάσει στο τέλος, ο Μωυσής είπε τα τελευταία λόγια του αποχαιρετισμού του προς το λαό, που καλύπτουν όλο το «Δευτερονόμιο» κι ύστερα ανέβηκε στην κορυφή του όρους Νεβώ, στη Φαγά, όπου ο Κύριος του επέτρεψε να αγναντέψει τη Γη της Επαγγελίας. Πέθανε εκεί σε ηλικία 120 ετών κι ο Κύριος τον έθαψε. Το ακριβές σημείο που τάφηκε μας είναι άγνωστο.

Β.  ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ.

Απ’ όλους του υιούς Ισραήλ ηλικίας πάνω από 20 χρονών, μόνο σε δύο άντρες επετράπη να περάσουν τον Ιορδάνη ποταμό, και να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, στον Ιησού του Ναυή και τον Χάλεβ. Αυτοί οι δύο ήταν η μειοψηφία, όταν στάλθηκαν κατάσκοποι στη γη Χαναάν για να φέρουν πληροφορίες στο Μωυσή. Δεν είναι πάντα η πλειοψηφία που έχει δίκιο. Οι αριθμοί δεν έχουν καμία δύναμη, όταν η πλειοψηφία δεν τάσσεται με το μέρος του Κυρίου. Ο Μωυσής όρισε νέο ηγέτη των Ισραηλιτών τον Ιησού του Ναυή, κι αυτός απόδειξε τη γενναιότητά του σε κάθε περίπτωση που χρειάστηκε. Ήταν θαρραλέος, αφοσιωμένος, πιστός και πάνω απ’ όλα, ένας άντρας που έπαιρνε αποφάσεις και ενεργούσε γρήγορα (χωρίς να καθυστερεί).

Τώρα είχε έρθει η ώρα, για τον Ιησού του Ναυή να οδηγήσει αυτή τη νέα γενιά του λαού μέσα απ’ τον Ιορδάνη ποταμό. Η έρημος απεικονίζει μια κατάσταση πνευματικής νηπιότητας ή ακόμα τη ζωή που δεν έχει παραδοθεί τέλεια στον Κύριο όπου υπάρχει γογγυσμός, βήμα που κλονίζεται (προσκόπτει), περιπλάνηση, νοσταλγία για ότι έχει μείνει πίσω - μια ζωή αδυναμίας και χωρίς ικανοποίηση. Η Αίγυπτος - που είναι τύπος της αμαρτίας - είχε μείνει πίσω, αλλά δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο να γεμίσει αυτό το κενό που δημιουργήθηκε εκεί. Πολλά μέλη εκκλησιών ζουν σ’ αυτή την κατάσταση σήμερα. Έχουν σωθεί απ’ την καταδίκη της αμαρτίας, αλλά πρέπει αδιάλειπτα να μάχονται τους πειρασμούς της. Πολλοί προσπαθούν να ζήσουν για το Θεό χωρίς αληθινή χαρά, νίκη και ικανοποίηση. Περιπλανιούνται ακόμα στην έρημο, δίχως ποτέ να έχουν διαβεί τον Ιορδάνη για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, πράγμα το οποίο είναι τύπος της εμπειρίας της αναγέννησης. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν γίγαντες και περιτοιχισμένες πόλεις στη γη Χαναάν, αλλά ο Θεός ήταν πάντοτε εκεί να πολεμήσει γι’ αυτούς. Η γη Χαναάν είναι η ζωή που οδηγείται απ’ το Πνεύμα του Θεού, όπου κερδίζουμε νίκες «δια» του Χριστού που εργάζεται μέσα μας. Υπάρχει αφθονία πνευματικών καρπών, και κανείς εχθρός δε μπορεί να υπερισχύσει, γιατί είμαστε περισσότερο κι από κατακτητές «δια» του Ιησού Χριστού. Η ακλόνητη πίστη κάνει τα πάντα δυνατά για εκείνον που πιστεύει σ’ αυτή τη πληρωμένη με Πνεύμα Άγιο ζωή.

Ο Θεός έδωσε οδηγίες στον Ιησού του Ναυή για το πέρασμα του Ιορδάνη ποταμού. Τη στιγμή που τα πόδια των ιερέων, οι οποίοι κουβαλούσαν την κιβωτό της διαθήκης, άγγιζαν το νερό, άλλο ένα μεγάλο θαύμα συνέβη. Τα νερά χωρίστηκαν. Σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο, κάθε σταγόνα νερού σταμάτησε να κυλάει και το νερό μαζεύτηκε Σ’ ένα τεράστιο σωρό, ενώ τα νερά, απ’ την κάτω πλευρά, συνέχισαν να κυλούν προς την Ερυθρά Θάλασσα. Οι ιερείς έφτασαν στο μέσο και σταμάτησαν. Εκεί έμειναν μέχρι να περάσει όλος ο λαός. Ο Ιησούς διέταξε δώδεκα άνδρες να φέρουν δώδεκα πέτρες στο μέσο του Ιορδάνη και να κτίσουν μνημείο στο Θεό. (για να θυμούνται αυτό που έγινε). Τους διέταξε επίσης να πάρουν δώδεκα πέτρες απ’ το μέσο του ποταμού και να χτίσουν ένα μνημείο στα Γάλγαλα, όπου στρατοπέδευσαν τη νύχτα.

             

Αυτά τα μνημεία θα ήταν σημεία για τις γενιές που θα έρχονταν του τι είχε κάνει ο Θεός για τους υιούς Ισραήλ εκείνη την ημέρα.

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε κι εμείς τους δικούς μας λίθους μαρτυρίας καθώς προχωρούμε και να μιλάμε στα παιδιά μας για την αγαθότητα του Θεού και τη παντοδυναμία Του, που έχουμε δει να εργάζεται στις ζωές μας. Είμαστε υπεύθυνοι να μεταδώσουμε το μήνυμα του ευαγγελίου στα παιδιά μας. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπει κανείς παιδιά να μεγαλώνουν σε εκκλησίες όπου δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο παρά μια ψυχρή, ξερή, νεκρή τυπικότητα και καθόλου η δύναμη και η παρουσία του Θεού. Στη Β’ Τιμ. γ:5, φαίνεται ότι στις τελευταίες μέρες οι άνθρωποι θα έχουν «μορφήν ευσεβείας» αλλά θα αρνούνται «τη δύναμη αυτής, και τούτους φεύγε». Αν θέλουμε τα παιδιά μας να γνωρίσουν το Θεό σαν προσωπικό τους Σωτήρα, πρέπει να τα οδηγήσουμε εμείς σε κάποια εκκλησία που θα «νιώθουν» την παρουσία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος σε κάθε συνάθροιση.

Όπως ο Ιορδάνης ποταμός ήταν η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην έρημο και τη Γη της Επαγγελίας, έτσι κι ο Ιησούς Χριστός ήταν το χώρισμα ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη ή ανάμεσα στο Νόμο και την Περίοδο της Εκκλησίας. Οι δώδεκα πέτρες στο βυθό του Ιορδάνη ποταμού ήταν τύπος των δώδεκα αποστόλων, τους οποίους εξέλεξε για να εκπληρώσουν την αποστολή Του.

Οι Ισραηλίτες ήρθαν σ’ ένα καινούργιο τόπο, σε μια γη ελευθερίας κι ανάπαυσης. Βρήκαν έτοιμα σπίτια, πόλεις, αγρούς κι αμπέλια. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να τα διεκδικήσουν. Όταν λάβουμε το Πνεύμα του Θεού στη ζωή μας, αυτό που πρέπει να κάνουμε - το μόνο πράγμα - είναι να διεκδικήσουμε τις πολύτιμες υποσχέσεις μέσα απ’ το Λόγο του Θεού. Δε χρειάστηκε να συνεχίσουν να τρώνε μάννα, το οποίο ήταν για τη διατήρηση στη ζωή. Τώρα τους δόθηκε κρέας και καλαμπόκι να δυναμώσουν για να κάνουν ανδραγαθήματα και να πολεμήσουν τις μάχες του Κυρίου.

Μετά την κατάκτηση της Χαναάν, τις μάχες στην Ιεριχώ, στη Γαι κι αυτές εναντίων των Αμμωνητών, Χαναναίων, κ.α., η γη μοιράστηκε στις δώδεκα φυλές. Όταν τελείωσαν οι πόλεμοι, ο Ιησούς του Ναυή είδε ότι ο λαός παρασυρόταν στην ειδωλολατρία, γι’ αυτό συγκάλεσε μια επίσημη σύναξη στη Συχέμ. Επανέλαβε όλες τις ευλογίες του Θεού κι ύστερα έφερε το λαό μπροστά σε μια απόφαση. Ο Ιησούς διάλεξε για τον εαυτό του: «εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Κύριον» (Ιησ. κδ:15). Ήξερε ότι δεν μπορούσε να διαλέξει για λογαριασμό τους. Ο καθένας πρέπει να πάρει την προσωπική του απόφαση για το χρόνο και την αιωνιότητα. Οι άλλοι μπορεί να σε πείσουν, αλλά δε μπορούν να αποφασίσουν για σένα. Οι άλλοι μπορεί να προσεύχονται για σένα, αλλά δε μπορούν να αποφασίσουν για τον προορισμό σου, γιατί η εκλογή είναι δική σου και δική μου.

             

«Διαλέξτε σήμερα ποιόν θα υπηρετείτε». Ο λαός έκλεξε τον Γιάχβε σαν Θεό του, αλλά και πάλι ο Ιησούς του Ναυή, τους υπενθύμισε τι σήμαινε αυτό. Έπρεπε να αλλάξουν τη ζωή τους και να εγκαταλείψουν τα είδωλά τους. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να υπηρετεί δύο Κυρίους.

            

 Πολλές φορές όταν κάποιοι άνθρωποι έρθουν στο Θεό, ρωτάνε: «πρέπει να αφήσω αυτό ή εκείνο;» αναφερόμενοι γενικά σε κάποια σαρκική συνήθεια, ή κοινωνική απόλαυση. Πόσο υπέροχο θα ήταν αν έλεγαν: «τι μπορώ ν’ αφήσω για χάρη του Χριστού που πέθανε για μένα;».

             

Όταν με ειλικρίνεια και καθαρότητα εκλέξουμε το Θεό, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε ότι Αυτός, αξίζει περισσότερο απ’ τον κόσμο και να είμαστε έτοιμοι να αποχωριστούμε πολλές απ’ τις απολαύσεις και τα οφέλη αυτού του κόσμου για χάρη της αιώνιας ζωής. Εκείνη την ημέρα ο Ισραήλ έκανε συνθήκη με τον Ιησού του Ναυή ότι θα υπηρετεί τον Κύριο.

Γ. ΟΙ ΚΡΙΤΕΣ

Το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ του θανάτου του μεγάλου ηγέτη του Ισραήλ Ιησού του Ναυή ως την ανακήρυξη του Σαούλ βασιλιά, είναι η περίοδος των κριτών. Ήταν μια σκοτεινή περίοδος αποστασίας και ήττας. Η γη Χαναάν είχε κυριευθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της, αλλ’ όχι ολοκληρωτικά. Υπήρχαν ακόμα πολλοί Χαναναίοι στη χώρα. Ο Θεός διέταξε το λαό Του να μη συνάψει σχέσεις με τους κατοίκους, που είχαν απομείνει στη γη Χαναάν, αλλά να τους εξολοθρεύσουν τελείως. Αντίθετα, οι Ισραηλίτες «συμπεθέρεψαν», μ’ αυτούς, και πήραν τις κόρες τους για γυναίκες και λάτρεψαν τα είδωλα. Αυτό προκάλεσε τις κρίσεις του Θεού πάνω στον Ισραήλ με τη μορφή πικρής σκλαβιάς και δουλείας σε άλλα έθνη. Μέσα στη θλίψη τους, ο Θεός, κάθε φορά, έφερνε κάποιον ελευθερωτή. Όσο ζούσε αυτός ο ηγέτης, ο Ισραήλ παρέμενε ευθύς απέναντι στο Θεό, αλλά μετά το θάνατό του, έπεφτε πάλι στις παλιές αμαρτίες. Αυτός ο κύκλος επαναλήφθηκε πολλές φορές. Δεν κυβέρνησαν όλοι οι κριτές σε περίοδο σκλαβιάς, μερικοί κυβέρνησαν σε περίοδο ειρήνης. Ο Ηλίας κι ο Σαμουήλ ήταν κριτές ιερείς. Την περίοδο των κριτών, «το Πνεύμα του Κυρίου επερχόταν πάνω (στον κριτή, κάθε φορά) και θαυμαστά πράγματα γίνονταν όταν ο Θεός χρησιμοποιούσε τα «ασθενή» αυτού του κόσμου».

Δ.  ΓΕΔΕΩΝ

Θυμόμαστε τον Γεδεών κυρίως απ’ τη μάχη με τους Μαδιανίτες. Για επτά χρόνια οι Μαδιανίτες έρχονταν κάθε χρόνο τον καιρό της συγκομιδής και έπαιρναν όλους τους καρπούς των Ισραηλιτών και τους ανάγκαζαν να ζητούν καταφύγιο στα βουνά και τα σπήλαια. Ο Θεός κάλεσε τον Γεδεών να ελευθερώσει τον Ισραήλ. Όταν ο Γεδεών ζήτησε εθελοντές 32.000 άνδρες ανταποκρίθηκαν. Αν τους συγκρίνουμε με το πλήθος του στρατού των Μαδιανιτών που ήταν σαν ακρίδες πολλοί, οι 32.000 ήταν πραγματικά ένας μικρός στρατός. Ο Θεός οδήγησε τον Γεδεών να κηρύξει δημόσια πως όσοι φοβούνται μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πόσοι νομίζετε απ’ τις 32.000 ανακήρυξαν δημόσια τους εαυτούς τους δειλούς; Ίσως 100, 500 ή 1.000 άνδρες;

Όχι! 22.000 άφησαν το στρατό και πήραν το δρόμο για τα σπίτια τους. Έτσι έμειναν 10.000 άνδρες. Αλλά πάλι ήταν πάρα πολλοί!  Η επόμενη δοκιμασία ήταν με το νερό. Ο Γεδεών οδήγησε τους διψασμένους στρατιώτες του σ’ ένα ρυάκι και τους είπε να πιουν όσο θέλουν. Μερικοί αφήνοντας τα όπλα τους γονάτισαν και άρχισαν να πίνουν νερό με τη γλώσσα τους όπως οι σκύλοι. Άλλοι, κρατώντας τα όπλα με το ένα χέρι, ήπιαν νερό με το άλλο, μένοντας σ’ επιφυλακή για τυχόν παρουσία των εχθρών τους. Πόσοι νομίζετε απ’ τις 10.000 ότι στάλθηκαν πίσω επειδή γονάτισαν; Ακριβώς 9.700.

Η νίκη κερδίσθηκε με τους 300 μόνο που απέμειναν απ’ τους 32.000. Οι άνδρες κρατούσαν μια σάλπιγγα στο δεξί τους χέρι και μια λαμπάδα κρυμμένη μέσα σε μια υδρία στο αριστερό τους. Την ώρα που δόθηκε το σύνθημα, ακούστηκε το σπάσιμο των 300 υδριών, το σάλπισμα από 300 σάλπιγγες και η κραυγή από 300 φωνές, και μέσα στο σκοτάδι άστραψαν 300 λαμπάδες. Οι Μαδιανίτες άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους μέσα στο φόβο και τη σύγχυση που ακολούθησε. Δεν σήκωσαν ούτε ένα ξίφος, δεν πέταξαν ούτε ένα βέλος, δεν έριξαν ούτ’ ένα δόρυ, όμως ο Θεός χρησιμοποίησε τους 300 του Γεδεών για «να τρέψουν σε φυγή τα στρατεύματα των εχθρών» δείχνοντάς μας ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη απ’ τη δύναμή μας ή από μεγάλους αριθμούς για να κερδίζει τις μάχες. Το μόνο που χρειάζεται Αυτός είναι καρδιές και διάνοιες πρόθυμες κι υπάκουες.

Ε. ΣΑΜΨΩΝ

Ο γνωστότερος ίσως από τους Κριτές είναι ο Σαμψών χάρη στη μεγάλη του δύναμη. Ο Σαμψών δεν ήταν γίγαντας, η εξαιρετική του δύναμη δεν βρισκόταν μέσα σ’ ένα σάρκινο βραχίονα. Το μυστικό της δύναμής του δεν ήταν τα μακριά του μαλλιά. Το μυστικό του βρισκόταν στην παρουσία του Παντοδύναμου Πνεύματος του Θεού μέσα του. Αυτή είναι και σήμερα η εξαιρετική δύναμη κάθε υπηρέτη του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, όσο πιο δυνατοί είμαστε, τόσο αυξάνει και ο πειρασμός να εμπιστευτούμε την ίδια μας την δύναμη. Ήταν το ίδιο εύκολο για το Θεό να εργαστεί με 1 άνδρα όσο και με 3.000. Ο Σαμψών δεν είχε βοηθούς. Ο Θεός κάλεσε αυτόν μόνο του να εκπληρώσει την αποστολή του και του έδωσε τη δύναμη. Η πτώση του ήρθε σαν ερωτεύτηκε μια γυναίκα από τους Φιλισταίους, οι οποίοι ήταν η πιο μισητοί εχθροί των Ισραηλιτών. Αυτή τον πίεσε να της πει ποιο ήταν το μυστικό της δύναμής του.

Τρεις φορές ο Σαμψών αντιστάθηκε σ’ αυτή που τον «πείραζε»,αλλά, τελικά, την τέταρτη φορά υποχώρησε και πρόδωσε το μυστικό της δύναμής του. Τα μαλλιά του, τα οποία δεν είχε ποτέ αγγίξει ξυράφι ήταν η μαρτυρία της αφιέρωσής του στο θέλημα του Θεού. Χάνοντας τα μαλλιά του έχασε και την μαρτυρία του για τον Θεό. Όταν οι Φιλισταίοι ήρθαν εναντίον του την τέταρτη φορά «εκτινάχθηκε», όπως έκανε τις άλλες φορές, «αλλά δεν εγνώρισεν ότι ο Κύριος είχεν απομακρυνθή απ’ αυτού» Κρ:ις:20

Το υπόλοιπο διάστημα της ζωής του οι Φιλισταίοι τον φυλάκισαν, αφού τον τύφλωσαν, στο δεσμωτήριο όπου άλεθε. Πως έπεσε ο ισχυρός αυτός άνδρας! Ας φυλαγόμαστε από κοσμικές απολαύσεις οι οποίες παγιδεύουν την ψυχή και φέρνουν πνευματική τύφλωση και δουλεία. Ενώ τα μαλλιά του είχαν μεγαλώσει και πάλι, οι Φιλισταίοι έκαναν μια μεγάλη γιορτή για να τιμήσουν τον θεό τους, τον Δαγών και έφεραν τον Σαμψών στο μέσο, για να τον χλευάσουν. Η τελευταία του κραυγή στο Θεό ήταν να εκδηλωθεί μια ακόμη φορά η παλιά του δύναμη και ο Θεός τον ενδυνάμωσε να τραβήξει τους δύο στύλους του ναού και να ρίξει μαζί όλο το οικοδόμημα. Ο Σαμψών θανάτωσε περισσότερους Φιλισταίους στο θάνατό του απ’ όσους είχε σκοτώσει σε όλη του τη ζωή.

ΣΤ.  ΣΑΜΟΥΗΛ

Το πρώτο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία του Σαμουήλ είναι η δύναμη της προσευχής μιας ευσεβούς μητέρας. Η γέννηση του Σαμουήλ ήταν η απάντηση στην επίμονη και ένθερμη προσευχή της μητέρας του, η οποία προσευχόταν ν’ αποκτήσει παιδί. Όταν η προσευχή της απαντήθηκε και το παιδί γεννήθηκε η Άννα αφιέρωσε τον γιο της στον Κύριο.

             

Τον πήγε στον οίκο του Κυρίου, στον ιερέα και του είπε: «πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού θέλει είσθαι δανεισμένον εις τον Κύριον» Α’Σαμ.α:28. Δεν είναι τυχαίο το ότι σε τόσες πολλές περιπτώσεις η Βίβλος μας πληροφορεί για το χαρακτήρα των προγόνων των μεγάλων ανδρών. Σχεδόν πάντα, πίσω από κάθε δυνατό (πνευματικά) άνδρα υπάρχει μια μητέρα ή σύζυγος που προσεύχεται ένθερμα.

Η Βίβλος μας μιλάει για την εμπειρία και την αποκάλυψη του Θεού στη ζωή του Σαμουήλ, όταν τον κάλεσε ο Θεός. Ήταν, απλά, ένα «παιδάριο» που κοιμόταν στον οίκο του Θεού, στη Σηλώ, πράγμα που σημαίνει ότι βρισκόταν στο καλύτερο μέρος για ν’ ακούσει τη φωνή του Θεού. Πάρε το παιδί σου στην εκκλησία και όταν εσύ δεν θα το περιμένεις, μπορεί ν’ ακούσει τη φωνή του Θεού να του μιλάει μέσα στη ψυχή του. Όταν έσβησε το λυχνάρι, ο Σαμουήλ άκουσε μια φωνή να τον καλεί: «Σαμουήλ» Σηκώθηκε και πήγε στον γέρο Ηλεί και είπε: «Ιδού εγώ, διότι με εκάλεσας». Όταν ο Ηλεί του είπε ότι δεν τον είχε φωνάξει, γύρισε πίσω στη θέση του και ξάπλωσε πάλι. Για δεύτερη φορά άκουσε τη φωνή να τον καλεί και πάλι ο Ηλεί του είπε ότι δεν ήταν αυτός που τον είχε φωνάξει με το όνομά του. Όταν ο Σαμουήλ πήγε για τρίτη φορά, ο ιερέας αντιλήφθηκε ότι ήταν ο Θεός που μιλούσε στο αγόρι και του είπε να Του απαντήσει:  «Λάλησον, Κύριε, διότι ο δούλος σου ακούει». Από δω και στο εξής αυτή ήταν η απάντηση που επαναλαμβανόταν στη θαυμαστή ζωή του Σαμουήλ. Κάθε φορά που ο Θεός του μιλούσε, ο Σαμουήλ άκουγε με προσοχή και υπάκουε. Βρέθηκε στη σκληρή δοκιμασία ν’ αποκαλύψει ο ίδιος στον Ηλεί ό,τι του είχε πει ο Θεός για την φοβερή κρίση που θα ερχόταν πάνω στον Ηλεί και την οικογένειά του. Ο Σαμουήλ φοβήθηκε να πει στον ιερέα τα φοβερά νέα, αλλά, τελικά είπε στον Ηλεί όλα όσα άκουσε και δεν του έκρυψε τίποτα.

Ο Ισραήλ είχε μεγάλη ανάγκη από τέτοιους προφήτες και κήρυκες. Κατά αναλογία, η εκκλησία τους χρειάζεται σήμερα. Το ευαγγέλιο δεν είναι μόνο γλυκά, «απαλά» λόγια. Πολλές φορές τα όσα ακούγονται είναι λόγια σκληρά, αλλά ο Σαμουήλ κήρυττε πάντα πιστά και ακριβώς ό,τι του είχε πει ο Θεός. Ο Σαμουήλ ήταν ο τελευταίος από τους κριτές. Μετά την λαμπρή του παρουσία σαν ηγέτης και προφήτης του Ισραήλ, κάποια μέρα τον περίμενε μια αντιπροσωπεία από το λαό πως είχε φτάσει η ώρα να αποσυρθεί από τα καθήκοντά του. Ο λαός ήθελε τώρα βασιλιά, όπως τα έθνη που ζούσαν γύρω τους.