Γένεση (054)

Γέν.ζ:12-16 Και έγεινεν ο υετός επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας. Κατά την αυτήν ταύτην ημέραν εισήλθεν ο Νώε, και οι υιοί του Νώε, Σημ και Χαμ και Ιάφεθ, και η γυνή του Νώε, και αι τρεις γυναίκες των υιών αυτού μετ' αυτών, εις την κιβωτόν· αυτοί, και πάντα τα ζώα κατά το είδος αυτών, και πάντα τα κτήνη κατά το είδος αυτών, και πάντα τα ερπετά τα έρποντα επί της γης κατά το είδος αυτών, και πάντα τα πτηνά κατά το είδος αυτών, και παν πτερωτόν παντός είδους. Και εισήλθον προς τον Νώε εις την κιβωτόν, δύο δύο από πάσης σαρκός ήτις έχει πνεύμα ζωής. Και τα εισερχόμενα, άρσεν και θήλυ από πάσης σαρκός, εισήλθον, καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· και έκλεισεν ο Κύριος την κιβωτόν επάνω αυτού.

Στο εδάφιο 16 πρόσταξε ο «ΕΛΟΧΙΜ» αλλά ο «ΓΙΑΧΒΕ» έκλεισε την κιβωτό επάνω αυτού (του Νώε). Ο όρος Ελοχίμ αναφέρεται περισσότερο στη δύναμη, τη μεγαλοπρέπεια και γενικά στο σύνολο των δυνάμεων του Θεού. Γιάχβε, είναι το όνομα της Διαθήκης του Θεού. Ο Ελοχίμ, ο Θεός, ο Υπέρτατος είναι αυτός που διέταξε το Νώε να κάνει όλα αυτά, αλλά ο ίδιος Θεός σαν Θεός διαθήκης σφράγισε την κιβωτό και εξασφάλισε το Νώε.

Η κιβωτός ήταν ένα ασφαλές καταφύγιο για τον καθένα που ο Θεός είχε καλέσει εκεί. Ο Κύριος προστάτευε την κιβωτό τώρα και χωρίς Εκείνον κανείς δεν μπορούσε να μπει ή να βγει!

Τίποτα δεν εκφράζει καλύτερα την τέλεια ασφάλεια αυτού που πιστεύει στο Χριστό από τα λόγια: «Εκλεισεν ο Κύριος την κιβωτόν επάνω αυτού». Καμιά δύναμη αγγελική, ανθρώπινη ή σατανική δεν θα μπορούσε να βιάσει τη θύρα της κιβωτού ώστε να μπάσει νερά. Αυτή η θύρα είχε κλεισθεί από το ίδιο χέρι που είχε ανοίξει τους καταρράκτες του ουρανού και έσχισε τις πηγές της αβύσσου. Το ίδιο διαβάζουμε για το Χριστό: Αποκ.γ:7  α:18  Ματθ.κη:18  Εφεσ.α:22. Η πόρτα λοιπόν είναι ασφαλής, σ’ εμάς έμεινε το παράθυρο, η καθημερινή κοινωνία με το φως. Μη γένοιτο να συμβεί αυτό που λέει στη Β’ Πέτρ.α:9.

Πριν προχωρήσουμε περισσότερο, ας δούμε λίγο, όχι αυτούς που είναι μέσα στην κιβωτό, αλλά αυτούς που έμειναν έξω!  Εκείνους στους οποίους ο Νώε κήρυττε τη δικαιοσύνη για τόσο πολύ καιρό. Θα έβλεπαν την κιβωτό να υψώνεται μαζί με τα νερά, αλλά δυστυχώς «η θύρα ήτο κλειστή», η μέρα της χάρης είχε περάσει, ο καιρός της μαρτυρίας είχε τελειώσει.

Η μακροθυμία του Θεού και η μαρτυρία του υπηρέτη Του είχαν περιφρονηθεί από τους ανθρώπους που ήταν απορροφημένοι από τα παρόντα (Λουκ.ιζ:26-27). Ενεργούσαν σαν να τους ανήκε η γη βάσει κάποιου παντοτινού συμβολαίου, ξεχνώντας τον όρο που περιείχε αυτό το συμβόλαιο:... «εωσού»....!

Είναι αλήθεια ότι στις μέρες του Νώε ο άνθρωπος είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα για να κάνει τη γη τόπο παραμονής άνετο και ευχάριστο. Σήμερα ο πολιτισμός κυριαρχεί, αλλά ο πολιτισμός δεν είναι η δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη σοφία του για να κρύψει κάτω από τη δική του δικαιοσύνη τα στίγματα της αθλιότητάς του. Όμως με το να κρύβεις κάτι δεν το αφαιρείς κιόλας!

Γέν.ζ:17 Και έγεινεν ο κατακλυσμός τεσσαράκοντα ημέρας επί της γής· και επληθύνθησαν τα ύδατα, και εσήκωσαν την κιβωτόν, και υψώθη υπεράνω της γης.

Βλέπουμε την κιβωτό να υψώνεται πάνω από τα νερά της κρίσης. Το Χριστό τον σήκωσαν πάνω στο σταυρό τα νερά που συμβολίζουν τον κόσμο και τα έθνη. Η αμαρτία του κόσμου ύψωσε το Χριστό πάνω στο σταυρό (Ιωάν.ιβ:32-33).

Γέν.ζ:18-20 Και εκραταιούντο τα ύδατα, και επληθύνοντο σφόδρα επί της γής· και η κιβωτός εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων. Και τα ύδατα υπερεκραταιούντο σφόδρα επί της γής· και εσκεπάσθησαν πάντα τα όρη τα υψηλά τα υποκάτω παντός του ουρανού. Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη.

Τα νερά ανέβηκαν 15 πήχες πάνω από την ψηλότερη κορυφή. Πριν από τον κατακλυσμό δεν θα πρέπει να υπήρχαν βουνά ψηλότερα από 1200 μέτρα περίπου, γιατί ξέρουμε πως, σήμερα οι ψηλότερες κορφές (Άνδεις, Άλπεις, Ιμαλάια) είναι σχηματισμένες από ιζηματογενή πετρώματα που περιέχουν απολιθώματα. Προφανώς ωθήθηκαν προς τα πάνω με δύναμη από το βυθό της θάλασσας μάλλον μετά τον κατακλυσμό για να επιτρέψουν στο νερό να στραγγίσει μέσα στους βαθείς πυθμένες των ωκεανών (ορογένεσης).

Γέν.ζ:21-23 Και απέθανε πάσα σαρξ κινουμένη επί της γης, των πτηνών και των κτηνών και των ζώων, και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης, και πας άνθρωπος. Εκ πάντων των όντων επί της ξηράς, πάντα όσα είχον πνοήν ζωής εις τους μυκτήρας αυτών, απέθανον. Και εξηλείφθη παν το υπάρχον επί του προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους, έως ερπετού και έως πτηνού του ουρανού, και εξηλείφθησαν από της γής· έμενε δε μόνον ο Νώε, και όσα ήσαν μετ' αυτού εν τη κιβωτώ.

“Επί της γης”  Αναφέρεται σε χερσαία ζωή και όχι στη θαλάσσια. Τα θαλάσσια όντα δεν ήταν ανάγκη να τα πάρει ο Νώε στην κιβωτό. Πολλά από τα θαλάσσια ζώα θάφτηκαν μέσα στη λάσπη.

“Και απέθανεν πάσα σαρξ...”  Υπάρχει ένας πελώριος αριθμός επιστημονικών αποδείξεων, που μπορούν να υποστηρίξουν αυτή τη διακήρυξη. Εδώ μπορούμε να δώσουμε μόνο ένα μικρό μέρος:

Σημείωση 1: Εκατοντάδες χιλιάδες μαμούθ βρέθηκαν πεθαμένα από την παγωνιά στην “Τούνδρα” της Σιβηρίας. Μερικά απ’ αυτά ήσαν τόσο καλά διατηρημένα που οι σάρκες τους μπορούσαν να δοθούν στους σκύλους των εξερευνητών σαν “φρέσκο” κρέας, μετά από 5000 χρόνια. Πολλά ήσαν νεαρά ζώα. Όλοι όσοι εξέτασαν τα απομεινάρια, αρχικά είχαν συμφωνήσει πως αυτά τα μαμούθ (και πολλά άλλα ζώα που θάφτηκαν μαζί τους) δεν θα πρέπει να ψόφησαν φυσιολογικά, αλλά θα πρέπει να κατασυντρίφτηκαν από μια τρομερή καταστροφή, πιθανόν μια πλημμύρα.

Σημείωση 2: Στη Σκωτία οι βράχοι με το όνομα, “Old Red Sandstone”, που εκτείνεται από το Cromarty μέχρι το Orkney, είναι πλούσιοι σε απολιθώματα ψαριών, που είχαν βρει βίαιο θάνατο.

Σημείωση 3: Πελώρια νεκροταφεία δεινοσαύρων βρίσκονται σε πολλά μέρη του κόσμου. Το επίσημο αμερικάνικο περιοδικό με τίτλο “Το λατομείο των δεινοσαύρων”, στη Γιούτα, παρατηρεί ότι περισσότεροι από 300 δεινόσαυροι πνίγηκαν στη περιοχή, και δεν πέθαναν με φυσιολογικό τρόπο!

Σημείωση 4: Απολιθώματα βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, όμως, σήμερα δεν σχηματίζονται απολιθώματα. Για παράδειγμα, ξέρουμε από τη Βίβλο ότι πριν από 3.000 χρόνια υπήρχαν πολλά λιοντάρια στην Παλαιστίνη, όμως ούτε ένα απολίθωμα λιονταριού δεν βρέθηκε εκεί. Απολιθώματα μπορούν να σχηματιστούν μόνο από ξαφνικό θάνατο, ξαφνική ταφή, ξαφνική πίεση, δηλ. μόνο κάτω από τελείως εξαιρετικές περιστάσεις, σαν κι αυτές που αναφέρονται στο κεφάλαιο που εξετάζουμε.

·    Το εδάφιο 22 είναι μια διπλή έμφαση

·    Τα φυτικά σπέρματα μεταφέρθηκαν με τα νερά ή τον αέρα

·    Είναι πιθανόν πολλά φυτικά είδη να εξαφανίστηκαν

Γέν.ζ:24 Και εκραταιούντο τα ύδατα επί της γης εκατόν πεντήκοντα ημέρας.

Λέει ότι τα νερά κραταιώθηκαν 150 μέρες κι εννοεί και τις 40 μέρες του κατακλυσμού. Μετά τις 150 μέρες άρχισαν τα νερά να υποχωρούν.

Οι επιστήμονες που κάνουν ανασκαφές σήμερα, βρίσκουν στα στρώματα της γης τη λάσπη του κατακλυσμού. Π.χ όταν σκάβοντας ανακάλυψαν τα ερείπια της Ιεριχώ που έκαψε ο Ιησούς του Ναυή, κάτω από την πόλη βρήκαν ένα στρώμα από ανακατεμένες πέτρες, ξύλα και άλλα αντικείμενα που ήταν το στρώμα του κατακλυσμού. Κάτω από αυτό βρήκαν πάλι θεμέλια πόλης και αυτό εξηγείται μόνο με τον κατακλυσμό. Ζούσαν δηλ. οι άνθρωποι πάνω στη γη, ήρθε ο κατακλυσμός και τα ισοπέδωσε όλα, και μετά οι άνθρωποι πάλι σιγά - σιγά άρχισαν να ζουν και να χτίζουν πόλεις.

Τις πρώτες 40 μέρες έγινε βίαια καταστροφή. Ο κατακλυσμός είναι το αίτιο για τα περισσότερα γεωλογικά σχήματα σήμερα, ιδιαίτερα τα γεωλογικά στρώματα που κυμαίνονται από μηδέν μέχρι μερικές χιλιάδες μέτρα.

Οι Δαρβινιστές λένε ότι ο κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος αλλά επιτόπιος, όμως η ύπαρξη θαλάσσιας ζωής πάνω σε ψηλά βουνά σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν δικαιολογείται διαφορετικά παρά με ένα παγκόσμιο κατακλυσμό, τότε που τα νερά κάλυψαν και τις πιο ψηλές βουνοκορφές. Ακόμα αν ο κατακλυσμός ήταν επιτόπιος δεν θα έβαζε ο Θεός το Νώε να φτιάξει την κιβωτό, για να φυλάξει αυτόν, την οικογένειά του και τα ζώα, αλλά απλώς θα τους μετακινούσε σε ένα πιο ασφαλές μέρος και μετά το τέλος του θα ξαναγύριζαν πίσω. Η θεωρία της εξέλιξης δεν δίνει ερμηνεία για το στρώμα της λάσπης που είναι παντού το ίδιο.

Καθώς τα νερά ανέβαιναν πολλοί άνθρωποι μετανόησαν και ζήτησαν το Θεό, μεταξύ των οποίων μπορεί να ήταν και οι γιου του Μαθουσάλα που οπωσδήποτε θα είχαν ακούσει από τον πατέρα τους αλλά και από το Νώε για τον κατακλυσμό, αλλά ίσως λόγω χλιαρότητας δεν έδωσαν σημασία. Γι’ αυτά τα πνεύματα μιλάει ο λόγος του Θεού στην Α’ Πέτρ.γ:19.