Αναστημένη ζωή, σκέψη και προσανατολισμός.

Κολοσσαείς γ:1-4

Οι εικόνες και οι λέξεις με τις οποίες ο λόγος του Θεού περιγράφει τι σημαίνει να σωθεί ο άνθρωπος μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι σημαίνει σωτηρία.

Για παράδειγμα η λέξη «συμφιλίωση» μιλάει από μόνη της. Δείχνει πως ο άνθρωπος δεν είναι φίλος με το Θεό, δεν τον αγαπάει. Ή μπορεί να αγαπάει τη δική του προσωπική εικόνα για το Θεό. Αντίθετα η Γραφή λέει πως είμαστε εχθροί του Θεού.  Όταν όμως ο άνθρωπος μετανοήσει, ο Θεός τον δέχεται και συμφιλιώνεται μαζί του.

Κι όλα αυτά προέρχονται από το Θεό, που μας συμφιλίωσε μαζί του δια του Ιησού Χριστού… Δηλαδή, ο Θεός ήταν αυτός που στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί του (Β΄ Κορ.ε:18-19). Αυτό υπονοεί πως δεν ήμασταν φίλοι με το Θεό. Ήμασταν εχθροί και γίναμε φίλοι.

Μια άλλη λέξη και εικόνα μαζί είναι η υιοθεσία. Γράφει στην Εφεσίους: …προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ (α:5). 

Δεν ήμασταν παιδιά Του, δεν ανήκαμε στην οικογένειά Του εκ φύσεως. Ενταχθήκαμε μετά. Μας έκανε γιους και θυγατέρες. Μας υιοθέτησε!

Δεν είναι όλοι οι  άνθρωποι παιδιά του Θεού: Σ' όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ' αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιωάν.α:12).  

Όλοι είμαστε δημιουργήματα του Θεού, αλλά παιδιά Του δεν είμαστε όλοι. Πρέπει να δεχτώ το Χριστό και να πιστέψω σ’ Αυτόν για να έχω το δικαίωμα να γίνω παιδί Του.

Μια άλλη πολύ γνωστή λέξη και εικόνα είναι η αναγέννηση: Μας έσωσε, «ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ' ημάς διά Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών» (Τίτ.γ:5-6). Η λέξη «παλιγγενεσία» σημαίνει ακριβώς αυτό, αναγέννηση.  Γι’ αυτό λέμε πως η αναγέννηση είναι κάτι που κάνει ο Θεός, όχι εμείς. Από εμάς ο Θεός ζητάει μετάνοια και πίστη.

Μια άλλη λέξη και εικόνα είναι αυτή της δικαίωσης: Γιατί όλοι έχουν αμαρτήσει και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. «Τώρα δε χωρίς νόμου η δικαιοσύνη του Θεού εφανερώθη, μαρτυρουμένη υπό του νόμου και των προφητών, δικαιοσύνη δε του Θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας· διότι δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να ήναι αυτός δίκαιος και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμ.γ:21-26).

Η δικαίωση είναι ένας νομικός όρος. Είναι το αντίθετο της καταδίκης. Προσέξτε δεν είναι απλά συγχώρεση, ξεκινάει από εκεί. Με τη δικαίωση μας δίνει ο Θεός μια θέση που δεν την είχαμε πριν. Είναι η διακήρυξη ότι είμαι κάτι που δεν ήμουν πριν. Όχι απλά δεν θα τιμωρηθώ, αλλά δεν υπάρχει πια λόγος να τιμωρηθώ. Η δικαίωση περιλαμβάνει τη συγχώρεση, αλλά πάει πιο πέρα. Μου χορηγεί μια θέση, τη θέση εν Χριστώ.

Στερούμαστε τη δόξα του Θεού. Τι είναι η δόξα του Θεού την οποία στερούμαστε; Πιστεύω πως σημαίνει την ένδοξη παρουσία του Θεού,  την ομορφιά Του, την αγιότητά Του, την εικόνα Του μέσα μας η οποία μετά την πτώση χάθηκε. Είμαστε «εικόνα του Θεού» και αυτή η εικόνα έχει αμαυρωθεί. Η αμαρτία μας έχει κόψει την κοινωνία με το Θεό. Δεν μπορούμε να Τον δούμε. Δεν μπορούμε να Τον απολαύσουμε. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο άγιος και πόσο καταπληκτικός είναι! Το στερούμαστε. Κι ο Θεός μας δικαιώνει. Αυτό που δεν είχαμε, μας το δίνει δωρεάν. Επειδή ο Χριστός πέθανε για μας.

Ίσως αναρωτιέστε που το πάω; Όλα αυτά είναι λέξεις και εικόνες που μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα που ήμασταν χωρίς το Χριστό και τι συνέβη όταν ο Θεός μας έσωσε. Ήμουνα εχθρός. Έτσι λέει. Δεν ανήκα  στην οικογένειά Του. Ήμουν ένοχος. 

Η σωτηρία είναι: συμφιλίωση, υιοθεσία, αναγέννηση, δικαίωση. Όλα αυτά δείχνουν από μια διαφορετική σκοπιά τι σημαίνει να είμαι κοντά στο Θεό. Όλες αυτές οι εικόνες έχουν δύο κοινά στοιχεία. Δείχνουν τι δεν είχα και τώρα έχω. Επίσης αφορούν τη σχέση μου με το Θεό.

Υπάρχει κι ακόμη μία εικόνα πολύ δυνατή, που περιγράφει  τη σχέση μου με το Θεό, και δείχνει τι δεν είχα κι απέκτησα. Η λέξη αυτή είναι η «ανάσταση». «συνανέστητε μετά του Χριστού» (Κολ.γ:1).  Φυσικά δεν το λέει μόνο εδώ. Το λέει στην Εφεσίους: «και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι· και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού» (β:5-6).

Πνευματικά νεκρός σημαίνει πως ενώ είχα φυσική ζωή, έτρεχα, έπαιζα, μάθαινα, ανέπνεα, ζούσα, εντούτοις δεν είχα σχέση με το Θεό. Δεν Τον γνώριζα. Ήμουνα αποχωρισμένος από Αυτόν. Ήμουνα, και κάθε άνθρωπος χωρίς το Χριστό είναι, σαν τον Λάζαρο μέσα στον τάφο. Κι ο Θεός με έφερε από το θάνατο στη ζωή. Με ανέστησε! Μου έδωσε καινούργια ζωή. Ένας νεκρός πνευματικά, ανασταίνεται.

Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος που αναγεννήθηκε από το Πνεύμα του Θεού, που αναστήθηκε, ζει σε μια άλλη «σφαίρα» ύπαρξης.  Ζει σε μια ακόμη διάσταση.  Τι θα πει αυτό; Ακούγεται λίγο μυστικιστικό, και κατά μία έννοια είναι.

Όταν ο Θεός με έκανε δικό Του, μου άνοιξε τα μάτια. Μου έδωσε τη χάρη, την ικανότητα να ζω συνειδητά στη δική Του παρουσία, παρόλο που είμαι στον κόσμο αυτό. Αυτή είναι η αληθινή πνευματικότητα. Μου έδωσε τη δύναμη, τις υποσχέσεις, το έλεος να ζω ταυτόχρονα σε δύο κόσμους. Αυτόν που βλέπω με τα φυσικά μάτια, κι αυτόν που δεν φαίνεται ορατά. Να ζω στην παρουσία του Θεού. Να καταλαβαίνω, να νοιώθω, να ξέρω πως ο Θεός είναι παρών. Όχι με το μυαλό μόνο, αλλά και με την καρδιά.

Εφεσ.β:5-6: εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού …. και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού.  Στα μάτια του Θεού ήδη ανήκω κάπου αλλού.

«Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ» (Κολ.γ:3). Η προηγούμενη ζωή μου θάφτηκε και η τωρινή χάθηκε από τον κόσμο. Δεν ζω όπως πριν. Είμαι ήδη αλλού. 

Φιλιπ.γ:20: «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα τον Κύριον Ιησούν Χριστόν». Κι αυτό συμβαίνει από τώρα.

Δηλαδή! Παρόλο που ακόμη ζω εδώ, με αυτό το σώμα, σ’ αυτό τον παρόντα αιώνα,  τα μάτια μου έχουν ανοιχτεί ώστε να βλέπω αυτά που πριν δεν έβλεπα. Να καταλαβαίνω αυτά που δεν καταλάβαινα.

Επειδή ζω στην παρουσία του Θεού, επειδή βλέπω με άλλα μάτια τον κόσμο, αυτό με οδηγεί να μετράω αλλιώς τη ζωή. Με οδηγεί σε άλλες προτεραιότητες και σε άλλες συμπεριφορές.  Η ανάσταση επηρεάζει τον τρόπο που σκέφτομαι. Η πραγματικότητα την οποία ο αναγεννημένος ζει, ξεφεύγει από τα στενά όρια του υλικού κόσμου. Το παιδί του Θεού βλέπει τη ζωή πιο καλά, γιατί διαπιστώνει πως εκτός από τον κόσμο που βλέπει, υπάρχει κι αυτός που δεν βλέπει. Κι όχι μόνο υπάρχει, αλλά τώρα, τον ζω, τον νοιώθω, είμαι μέρος αυτού του κόσμου.  

Γι’ αυτό γράφει: «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ.γ:1-2).

Ο άνθρωπος που συμφιλιώθηκε με το Θεό καταλαβαίνει πως το εδώ, το τώρα είναι για λίγο. Έχει ήδη λάβει την αληθινή ζωή και δεν χτίζει τίποτα χωρίς την αιωνιότητα στο μυαλό.

Όταν με έσωσε ο Θεός, με πήρε έξω από τον κόσμο αυτό. Βγήκα πέρα και πάνω από τον κόσμο και ο Θεός μου έδωσε δυνάμεις, μου έδωσε υποσχέσεις για να ζήσω με καινούργιο τρόπο. Μεταμορφώθηκα. Κάθε ένας άνθρωπος πιστός του Θεού, αναγεννημένος από το Πνεύμα Του, μπορεί να έχει μια γνήσια, πνευματική σχέση με το Θεό.

Όταν ήρθα στο Χριστό, μπήκα σε μια άλλη βασιλεία, και μου δόθηκαν άλλα δώρα. Τι δώρα; «Καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν διά της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς διά της δόξης αυτού και αρετής, διά των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα διά τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν διά της επιθυμίας διαφθοράν» (Β΄ Πέτρ.α:3-4).

Η περικοπή που μελετάμε είναι ένα κάλεσμα για αληθινή πνευματικότητα. Ανάσταση σημαίνει πως όσο ζω εδώ, αυτά που αγαπώ σχετίζονται με το Χριστό και τον ουρανό, κι όχι με τη γη και τη ζωή μου εδώ. Αληθινή πνευματικότητα σημαίνει πως ζω μεν εδώ, αλλά έχω πάρει διαζύγιο από το σύστημα του κόσμου. Και τότε είμαι πραγματικός μάρτυρας της αληθινής ζωής σε ένα κόσμο που ζει μια ψεύτικη.

Το βασικό μήνυμα των εδαφίων πιστεύω πως είναι απλό, αν και βαθύ. Για να αγγίξεις τον κόσμο πρέπει να βγεις από το σύστημά του. Πρέπει να πάρω διαζύγιο από τον κόσμο αναφορικά με τον τρόπο που σκέφτομαι, αναφορικά με το ποιος είμαι εγώ μέσα μου.

Καθώς μπαίνουμε στο 3^ο κεφάλαιο της προς Κολοσσαείς, σε μεγάλο βαθμό αφήνουμε τη διδασκαλία της επιστολής και περνάμε στις πρακτικές συνέπειες. Για δύο προηγούμενα κεφάλαια, μαθαίνουμε ποιος είναι Χριστός, γιατί είναι επαρκής για μας, και τι έχει κάνει για μας. Περνάμε τώρα να δούμε τι σημαίνει αυτό στην πράξη.

Η πρώτη πρακτική αρχή είναι: βγες από το σύστημα του κόσμου, στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι. Μην σκέφτεσαι πια όπως ο κόσμος. Ο μόνος τρόπος να αγγίξεις τον κόσμο, είναι να ανέβεις ψηλότερα από τον κόσμο στην παρουσία του Θεού. Να ζεις την καινούργια αναστημένη ζωή.

Τι σημαίνει να ζω για τη βασιλεία του Θεού;  Δηλαδή πώς να σκέφτομαι πρακτικά; Τι σημαίνει να ζητώ τα άνω; Να φρονώ αυτά που είναι στον ουρανό;

Θέλω να προτείνω μερικές βασικές σκέψεις που τις βρίσκουμε στην Αγία Γραφή σχεδόν παντού, ως σκέψεις που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο που σκέφτεται και γεμίζει με τον ουρανό! Είναι σκέψεις που δεν οδηγούν σε στρουθοκαμηλισμό. Ο χριστιανός δεν είναι «φευγάτος» με την έννοια της υπεκφυγής. Συνεχίζει και ζει μέσα στον κόσμο, μεταμορφωμένα.

Πρώτο, ο αναστημένος έχει καταλάβει ότι το νόημα της ζωής του αρχίζει και τελειώνει με το Θεό. Χωρίς το Θεό, η ζωή δεν βγάζει νόημα. Όπως δεν βγάζει νόημα, αν ένα παιδί παίζει με τα δώρα Του, χωρίς να ξέρει ποτέ ποιος του τα έδωσε και γιατί.

«Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς» (Εφες.β:10). Δεν βρέθηκα εδώ κατά λάθος. Ο Θεός με δημιούργησε. Κι έχει προετοιμάσει καλά έργα για να ζήσω με αυτά μια εκπληκτική ζωή, πολύ μεγαλύτερη και πολύ καλύτερη, από αυτή που φαντάζομαι. Μια ζωή πολύ μεγαλύτερη από εμένα και τον κόσμο όπως εγώ τον έχω φτιάξει στο μυαλό μου.

Διαβάζουμε στον Ιερεμία τα λόγια που είπε ο Θεός στον αιχμαλωτισμένο λαό Του: «Διότι εγώ γνωρίζω τας βουλάς τας οποίας βουλεύομαι περί υμών, λέγει Κύριος, βουλάς ειρήνης και ουχί κακού, διά να δώσω εις υμάς το προσδοκώμενον τέλος. Τότε θέλετε κράξει προς εμέ και θέλετε υπάγει και προσευχηθή εις εμέ και θέλω σας εισακούσει. Και θέλετε με ζητήσει και ευρεί, όταν με εκζητήσητε εξ όλης της καρδίας υμών» (κθ:11-13).

Ο Θεός έχει σχέδια για τη ζωή μας. Σχέδια εξαιρετικά. Κι όταν ζητήσω το Θεό στη ζωή μου, ο Θεός φανερώνεται και τότε αρχίζω να καταλαβαίνω πως πλάστηκα για μεγαλύτερα πράγματα.

Βλέπετε, να φρονώ τα άνω, σημαίνει πως ο σκοπός της ζωής μου είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να καλύπτω τις ανάγκες μου. Ο σκοπός της ζωής μου είναι να ζήσω όσο καιρό επιτρέψει ο Θεός, και να συμμετάσχω σε ό, τι κάνει ο Θεός στη γενιά μου. Καθώς το κάνω αυτό, τις ανάγκες μου θα τις καλύψει.

Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: "τι θα φάμε;" ή "τι θα πιούμε;" ή "τι θα ντυθούμε;" γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό· ο ουράνιος όμως Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Γι' αυτό πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν (Ματθ.ς:31-33). Δεν μπορώ σαν χριστιανός τελικά η ζωή μου να αναλώνεται στο τι θα φάω τι θα πιω τι θα ντυθώ. Δεν είναι δυνατόν η προσευχή μου και η πίστη μου και τα ενδιαφέροντά μου, να μην περιλαμβάνουν τι κάνει ο Θεός στον κόσμο. Τι κάνει στη χώρα μου, στην πόλη μου, στην εκκλησία μου, στη γειτονιά μου.

Να φρονώ αυτά που είναι στον ουρανό, να ζητώ  τα άνω, σημαίνει πως η καρδιά μου χτυπάει για τον κόσμο που ο Θεός αγαπάει, για το έργο που ο Θεός κάνει. Μεγαλώνω παιδιά με αυτό το πάθος. Εργάζομαι στην δουλειά μου και ζω για τους σκοπούς του Θεού. Η ζωή μου, βρίσκει τον σκοπό και το νόημά της με το Θεό.

Δεύτερο, να φρονώ τα άνω, σημαίνει πως πλάστηκα για να απολαμβάνω το Θεό. Να ζω σε κοινωνία με το Θεό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο προνόμιο, γιατί περί προνομίου πρόκειται, από το να μπορεί ο άνθρωπος να συνομιλεί με τον Δημιουργό Θεό. Να τον λατρεύει, να διαβάζει το λόγο Του και η ψυχή να ξεκουράζεται.

Έχει ο άνθρωπος την ανάγκη να λατρεύει! Έχουμε ανάγκη να θαυμάζουμε! Ο Θεός έχει φυτέψει την ανάγκη για λατρεία.

Ο άνθρωπος που αναστήθηκε πνευματικά, βλέπει πως ο μόνος ο οποίος αξίζει λατρεία, προσκύνηση και τιμή είναι ο Θεός. Κανείς άλλος. Το Πνεύμα του Θεού βάζει μέσα του επιθυμία να λατρεύσει, να ξεχάσει τον εαυτό Του και η σκέψη να στραφεί στο Θεό.

Στην αποκάλυψη, τα τέσσερα ζώα και οι 24 πρεσβύτεροι λατρεύουν. Συνέχεια! «Και παν κτίσμα, το οποίον είναι εν τω ουρανώ και επί της γης και υποκάτω της γης και όσα είναι εν τη θαλάσση και πάντα τα εν αυτοίς, ήκουσα ότι έλεγον· Εις τον καθήμενον επί του θρόνου και εις το Αρνίον έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Και τα τέσσαρα ζώα έλεγον· Αμήν· και οι εικοσιτέσσαρες πρεσβύτεροι έπεσαν και προσεκύνησαν τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων» (ε:13-14).

Ο άνθρωπος που φρονεί τα άνω, θέλει να παίρνει μέρος και παίρνει μέρος στην ουράνια λατρεία κάθε μέρα. Δημιουργεί το χρόνο για να μιλήσει με τον Θεό. Κι εκεί στην προσευχή θυμάται ποιος είναι ο Θεός, ποιος είναι ο ίδιος, γιατί ζει, πώς να ζήσει. Ο άνθρωπος που φρονεί τα άνω μπορεί να πει και να το εννοεί:

Όπως η ελαφίνα αποζητάει τα τρεχούμενα νερά έτσι η ψυχή μου σ' αποζητάει Θεέ μου! Είν’ η ψυχή μου διψασμένη για το Θεό, για τον αληθινό Θεό (Ψαλμ.μβ:2-3).

Τρίτο, ο αναστημένος άνθρωπος που ζει και σκέφτεται τον ουρανό, θέλει να βρίσκεται και με την πνευματική του οικογένεια. Αγαπάει την Εκκλησία. Ξέρει πως με τους άλλους αναστημένους, είναι αδερφός, αδερφή εν Χριστώ. Εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το σώμα του Χριστού, και είστε μέλη του, ο καθένας σας χωριστά (Α΄ Κορ.ιβ:27).

Με αυτούς τους ανθρώπους, θα είναι μια αιωνιότητα στον ουρανό. Όταν τους βλέπει, αντικρίζει οικογένεια. Στον πόνο τους, πονάει. Στη χαρά τους, χαίρεται μαζί τους και δεν ζηλεύει. Στην επιτυχία μιας άλλης διακονίας συγχαίρει. Υπηρετεί τον ίδιο Κύριο, στο ίδιο χωράφι.

Ο αναστημένος που ζητεί τα άνω καταλαβαίνει πως η Εκκλησία είναι ατελής. Βλέπει την αμαρτία, αλλά γνωρίζει πως η νύφη αυτή ετοιμάζεται. Για αυτό μένει και υπηρετεί. Δεν πιστεύει πως είναι ο ίδιος καλύτερος από τους άλλους. Δεν απέχει.

Ο άνθρωπος που αναστήθηκε πνευματικά έχει ένα ήρωα, τον Ιησού Χριστό. Θέλει να γίνει σαν κι Αυτόν. Ο αναστημένος θέλει να γίνει σαν τον Ιησού Χριστό.  Ξέρει πως ότι κι αν επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του, ότι κι αν συμβεί, ο Θεός θα το χρησιμοποιήσει για το καλό Του.

Είμαστε βέβαιοι ότι, αν αγαπά κανείς το Θεό, ο Θεός κάνει τα πάντα να συντελούν στο καλό του (Ρωμ.η:28). Το απόλυτο καλό μου, δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα. Ούτε να ζω χωρίς προβλήματα. Είναι να γίνομαι σαν το Χριστό.  Καθετί λοιπόν, που μου συμβαίνει, εύκολο ή δύσκολο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, δεν γίνεται κατά τύχη, δεν πάει χαμένο, γιατί ο Θεός μορφώνει μέσα Του το Χριστό.

Τον άνθρωπο που ο Θεός ανέστησε πνευματικά, τον κάνει να βλέπει πως ο Χριστός είναι το παν. Ο Χριστός είναι ο θησαυρός, το πολύτιμο μαργαριτάρι, για το οποίο με χαρά πούλησε όλα τα άλλα, για να το αποκτήσει. Θέλει την παρουσία του Χριστού, τον Χριστό τον ίδιο. Ο Χριστός είναι ο ήρωάς του. Κι όλα τ’ άλλα γίνονται ασήμαντα, σκουπίδια, οι γνώμες των ανθρώπων, οι προτεραιότητες. Όλα αλλάζουν επειδή έχει βρεθεί μπροστά στο έξοχο της γνώσης του Χριστού.

Ο αναστημένος που ζητεί τα άνω υπηρετεί. Επειδή μοιάζει στον Χριστό για αυτό πιστεύει και ακολουθεί αυτό που γράφει στην Φιλιππησίους:  Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου… (β:5-7).  

Αυτός που ζει για τον ουρανό, δεν είναι αιθεροβάμων. Πατάει και με τα δύο πόδια στη γη και βλέπει τον πόνο, τη θλίψη και τρέχει. Αν είσαι αναστημένος και φρονείς τα άνω, εκεί στα άνω γράφει είναι ο Χριστός! Ο Χριστός δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει.

Αν σε άλλαξε ο Θεός, σταμάτα να περιμένεις να ασχολούνται οι άλλοι με σένα. Όσο το κάνεις αυτό, θα γίνεσαι μικρός άνθρωπος. Κι αντίστοιχα, όσο προσφέρεις θα γίνεσαι μεγάλος. Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους (Μάρκ.ι:43β-45).

Ο αναστημένος έχει συναίσθηση του πόσο ο Θεός τον έχει συγχωρήσει, πόση μακροθυμία έχει δείξει, πόση υπομονή και πόσο συνεχίζει ο Θεός να εργάζεται μέσα του. Γι' αυτό είναι γενναιόδωρος με τους άλλους. Επειδή έχει δει και ξέρει τι τον περιμένει στον ουρανό, είναι διατεθειμένος να ζήσει με πιο λίγα για να μπορεί να υπηρετεί καλύτερα. Ζει πιο απλά γιατί το σπίτι του δεν είναι εδώ.

Προσφέρει πολλά αλλά δεν νοιώθει πως κάνει θυσία, γιατί τι θυσία να κάνεις για Αυτόν που σου τα έχει ήδη δώσει όλα;

·       

    Τι σημαίνει να ζω σαν αναστημένος; 

·   

• Σημαίνει πως οι σκέψεις μου, και οι επιδιώξεις μου δεν περιορίζονται εδώ στη γη.

• Ζω από το Θεό για το Θεό.

•  Ζω για τους δικούς Του σκοπούς. Ζω για πράγματα μεγαλύτερα από εμένα, τις ανάγκες μου, την οικογένειά μου, τη δουλειά μου. Την καρδιά μου συνεπαίρνει το έργο του Θεού, η εξάπλωση της βασιλείας Του.

•          Απολαμβάνω την παρουσία του Θεού.

•         Η προσευχή, η μελέτη η κοινωνία με τον Θεό είναι απόλαυση.

•         Αγαπώ την πνευματική μου οικογένεια, την Εκκλησία Του.

•     Μοιάζω στη συμπεριφορά και στον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού.

•        Υπηρετώ τους άλλους όπως Εκείνος.

•  Γίνομαι τελευταίος, γιατί στα δικά Του μάτια είμαι πρώτος. Κι αυτό με νοιάζει. Γιατί η ζωή μου είναι κρυμμένη με του Χριστού τη ζωή. Και μια μέρα, όταν Εκείνος φανερωθεί, κι εγώ μαζί Του θα φανερωθώ με δόξα.

«Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ· όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη» (Κολ.γ:1-4).