Γέν.ιβ:6
Και διεπέρασεν ο Άβραμ την γην εκείνην έως
του τόπου Συχέμ, έως της δρυός Μορέχ· οι δε Χαναναίοι τότε κατώκουν εν τη γη
ταύτη.
Συχέμ σημαίνει ώμος. Η
Συχέμ βρίσκεται σαν στον ώμο ενός υψιπέδου μεταξύ δύο άλλων βουνών - Εβάλ &
Γαριζίν - που απέχουν περίπου 3200 μέτρα.
Από τη Συχέμ ελέγχεται το πέρασμα ανάμεσα στα
δύο βουνά, κι έτσι δεσπόζει στην πεδιάδα. Ήταν δηλαδή ένα πολύ καλό στρατηγικό
σημείο.
Ο ώμος συμβολίζει τη δύναμη, κι εδώ
αναφέρεται στην καλή αυτή στρατηγική θέση.
Δρυς
Μορέχ Πιθανόν να αναφέρεται σε σκιερή τοποθεσία που
ήταν περιζήτητη από τις νομάδες για να στήσουν τις σκηνές. Μορέχ σημαίνει δάσκαλος,
καταρτισμός. Πραγματικά εδώ ο Θεός καταρτίζει τον Αβραάμ, του λέει τί θα κάνει
σ’ αυτόν (εδ.7).
Ο Αβραάμ αφήνει τη Βαβυλώνα (σύγχυση), μετά
αφήνει το Θάρα (καθυστέρηση), αφήνει τη Χαράν (καμένη γη), πηγαίνει στη Συχέμ
(δύναμη) και καταλήγει στη Μορέχ (καταρτισμός, διδασκαλία). Αν αφήσουμε τη σύγχυση
του κόσμου, τις καθυστερήσεις του εχθρού ίσως μέσα από συγγενικά πρόσωπα,
φύγουμε από τους ξερούς και καμένους τόπους του Σατανά και πάρουμε το δρόμο της
ισχύς και της δύναμης με το Θεό, θα πάρουμε καταρτισμό και διδασκαλία απ’ Αυτόν.
Η παρουσία των Χαναναίων στη γη του Κυρίου θα
ήταν αναγκαστικά μια δοκιμασία για τον Αβραάμ. Μια υποκίνηση της πίστης και της
ελπίδας του, μια εξάσκηση της καρδιάς, μια δοκιμή της υπομονής του. Είχε αφήσει
την Ουρ και τη Χαράν για να πάει σε μια γη που του είχε πει ο Θεός της δόξης,
κι εκεί βρίσκει τους “Χαναναίους”. Όμως επίσης εκεί βρίσκει τον Κύριο!
Γέν.ιβ:7
Και εφάνη ο Κύριος εις τον Άβραμ και είπεν,
Εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γην ταύτην. Και ωκοδόμησεν εκεί θυσιαστήριον
εις τον Κύριον, όστις εφάνη εις αυτόν.
Ο Θεός φανερώνεται και πάλι στον Άβραμ. Η
προηγούμενη φορά ήταν όταν του είπε να βγει από την Ουρ. Αυτή τη φορά του δίνει
περισσότερη αποκάλυψη, υπόσχεται τη γη αυτή σ’ αυτόν και στο σπέρμα του.
Η σύνδεση αυτών των δυο διακηρύξεων έχει μια
ιδιαίτερη ομορφιά: “Οι Χαναναίοι τότε
κατώκουν εν τη γή ταύτη”, και για να μη μετανιώσει ο Αβραάμ, εξ αιτίας του
λαού αυτού που κατοικούσε τη γη, ο Κύριος του φανερώνεται σαν Εκείνος που του
έδινε αυτή τη γη, σ’ αυτόν, και στο σπέρμα του παντοτινά! Έτσι, οι σκέψεις του Αβραάμ στράφηκαν στον
Κύριο, κι όχι στους Χαναναίους.
Ο Χαναναίος στη γη
είναι έκφραση της δύναμης του Σατανά.
Αλλά αντί να ασχολούμαστε με τη δύναμη του
Σατανά, ο οποίος θα μας κρατά μακριά από τη γη της κληρονομιάς μας, καλούμαστε
να καταλάβουμε τη δύναμη του Ιησού ο οποίος θα μας βάλει εκεί. Εφεσ.ς:12 Πρέπει
να φοβηθούμε γι’ αυτό; Όχι βέβαια, γιατί ο Χριστός είναι υπέρ ημών. Γι’ αυτό
αντί να καταληφθούμε από το πνεύμα του φόβου, διατηρούμε μέσα μας το πνεύμα της
λατρείας, όπως θα δούμε τον Αβραάμ να οικοδομεί θυσιαστήριο!
Γέν.ιβ:8
Και εκείθεν μετέβη προς το όρος, το κατά
ανατολάς της Βαιθήλ, και έστησε την σκηνήν αυτού έχων την Βαιθήλ προς δυσμάς
και την Γαί προς ανατολάς· και ωκοδόμησεν εκεί θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και
επεκαλέσθη το όνομα του Κυρίου.
Βαιθήλ σημαίνει “Οίκος Θεού”
και Γαι σημαίνει “σωρός συντρίμμια”. Ο Αβραάμ κατασκήνωσε μεταξύ της Βαιθήλ και
Γαι. Ανάμεσα στον Οίκο του Θεού του Υψίστου και στα συντρίμμια αυτού του κόσμου
όπως συμβαίνει με κάθε αληθινό παιδί του Θεού σήμερα.
Το θυσιαστήριο και η σκηνή μας αποκαλύπτουν
δυο κύρια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του Αβραάμ: ήταν λατρευτής του Θεού και
ξένος και πάροικος σ’ αυτό τον κόσμο. Σ’ αυτή τη γη ο Αβραάμ δεν είχε πού να
πατήσει το πόδι του (Πράξ.ζ:5), αλλά είχε το Θεό και αυτό του ήταν αρκετό. Η
σκηνή φανερώνει προσωρινή κατοικία (Εβρ.ια:9,38) και ο Αβραάμ ήταν μέτοικος και
ξένος που ζητούσε “πόλη”! Έπρεπε πρώτα να αναγνωρίσει αυτό, για να μπορέσει να
δώσει λατρεία στο Θεό που θα γινόταν δεκτή.
Γέν.ιβ:9
Και μετεσκήνωσεν ο Άβραμ, οδοιπορών και
προχωρών προς μεσημβρίαν.
Αν ο Αβραάμ έμενε στη Βαιθήλ, όλα θα ήταν
καλά. Όμως συνέχισε την πορεία του προς τη Μεσημβρία, προς το Νότο, κι αυτή η
πορεία τον οδήγησε στην Αίγυπτο.
Γέν.ιβ:10
Έγεινε δε πείνα εν τη γη ταύτη· και κατέβη ο
Άβραμ εις την Αίγυπτον διά να παροικήση εκεί· διότι η πείνα ήτο βαρεία εν τη
γη.
Αν ο Θεός απαντά στην πίστη, την δοκιμάζει
επίσης. Η πίστη έχει λοιπόν τις δοκιμασίες της. Αφού έφτασε ο Αβραάμ στην
υποσχεθείσα γη, ήρθε πείνα σ’ αυτά τα μέρη. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι
αυτή η δοκιμασία έρχεται αμέσως μετά την ευλογία!
Δεν πρέπει να φανταστεί κανείς ότι η ζωή του
πιστού είναι ένας εύκολος και ομαλός δρόμος. Αντίθετα συναντά συνέχεια εμπόδια
διάφορα. Αλλά ο Θεός ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο ο Αβραάμ να Τον γνωρίσει καλύτερα
και βαθύτερα έχοντας μια ώριμη πείρα για το Ποιος είναι Αυτός στον Οποίο εμπιστεύτηκε
τη ζωή του. Αν ο ουρανός είναι πάντοτε καθαρός, το μονοπάτι ευκολοδιάβατο, ο
πιστός δεν θα μπορέσει ποτέ να γνωρίσει καλά το Θεό. Κι αυτό γιατί η καρδιά
είναι επιρρεπής στο να εκλαμβάνει την εξωτερική ειρήνη σαν την ειρήνη του Θεού.
Όταν όλα πηγαίνουν καλά, τα αγαθά μας είναι
ασφαλή, η δουλειά ακμάζει, τα παιδιά μας προοδεύουν, το σπίτι μας είναι
ευχάριστο, η υγεία χωρίς προβλήματα, με λίγα λόγια, όλα ανταποκρίνονται στις
επιθυμίες μας, πόσο εύκολα συγχέουμε την ειρήνη που στηρίζεται σ’ αυτές τις
καταστάσεις με την ειρήνη που απορρέει από την αισθητή παρουσία του Ιησού. Ο
Κύριος το ξέρει αυτό, γι’ αυτό όταν αναπαυόμαστε στις περιστάσεις αντί σ’
Αυτόν, έρχεται και με κάποιο τρόπο σείει τα ψεύτικα στηρίγματά μας.
Ακόμη, πολλές φορές νομίζουμε ότι όταν
κάποιος δρόμος δεν έχει εμπόδια, είναι ο σωστός και αντίστροφα. Όμως αυτό είναι
μια μεγάλη πλάνη. Το μονοπάτι της υπακοής είναι συνήθως το περισσότερο
βασανιστικό για τη σάρκα. Ο Αβραάμ έπρεπε να συμπεράνει ότι δεν είναι στο σωστό
δρόμο επειδή συνάντησε τους Χαναναίους και λίγο αργότερα έπεσε πείνα; Όχι
βέβαια, γιατί τότε θα έκρινε με την όραση των οφθαλμών του και αυτό δεν το
κάνει η πίστη ποτέ (Β’Κορ.ε:7).
Όταν ο Παύλος κλήθηκε να πάει στη Μακεδονία,
η φυλακή των Φιλίππων ήταν το πρώτο σχεδόν μέρος που συνάντησε. Μια καρδιά που
δεν έχει κοινωνία με το Θεό, θα θεωρούσε αυτή την εξέλιξη θανάσιμο πλήγμα στη
διακονία. Όμως ο Παύλος μπορούσε να υμνεί το Θεό μέσα στη φυλακή γιατί είχε
αυτή την ειρήνη μέσα του που δεν εξαρτάται από τις περιστάσεις. Ήξερε ότι αυτό
που του συμβαίνει έπρεπε να είναι έτσι. Αργότερα βλέπουμε να σώζεται ο
δεσμοφύλακας. Έτσι, ο Θεός χρησιμοποιεί τα σχέδια του διαβόλου για να φτάσει το
ευαγγέλιο στ’ αφτιά ενός εκλεκτού Του. Ο Αβραάμ όφειλε να σκεφτεί σε σχέση με
την πείνα, όπως ο Παύλος για τη φυλακή. Βρισκόταν σε μια θέση που ο Θεός τον
έβαλε και δεν είχε πάρει καμιά διαταγή να βγει από κει. Είναι αλήθεια ότι η
πείνα ήταν εκεί! Είναι αλήθεια ότι η Αίγυπτος ήταν στη διάθεσή του και μπορούσε
να του προσφέρει την ανάγκη του. Η Αίγυπτος συμβολίζει τον κόσμο που “φαίνεται”
ότι πάντα ευημερεί. Έχει το Νείλο που είναι η βάση της ύπαρξής της σαν μια
σταθερή πηγή ευφορίας έτσι ώστε να μην εξαρτάται από τις βροχές. Δεν εξαρτιόταν
από κάτι που έρχεται από τον ουρανό αλλά από κάτι που είναι πάνω στη γη. Κάθε
φορά που ο Σατανάς μας πιέζει να γυρίσουμε πίσω στον κόσμο, να ξέρουμε ότι αυτό
θα μας κοστίσει πολύ χάσιμο χρόνου, ίσως και αυτή την αιώνια ζωή.
Ο Αβραάμ στην Αίγυπτο “είχε πρόβατα και βόας
και όνους και δούλους και δούλας και όνους θηλυκάς και καμήλους” τρανταχτή
απόδειξη για τη φυσική καρδιά ότι έκανε καλά που πήγε εκεί. Αλλά δυστυχώς στην
Αίγυπτο δεν είχε ούτε θυσιαστήριο, ούτε κοινωνία με το Θεό. Η χώρα του Φαραώ
δεν είναι ο τόπος της παρουσίας του Κυρίου. Ο Αβραάμ έχασε περισσότερα απ’ ότι
κέρδισε. Είχε ταξιδέψει όλα αυτά τα χιλιόμετρα από τη Χαλδαία με πίστη, αλλά
τώρα είναι ανίκανος να εμπιστευτεί τον Κύριο τον καιρό της πείνας. Αντί να
περιμένει ζητώντας στην προσευχή το θέλημα του Θεού, δίνει μια σαρκική λύση
στρεφόμενος προς την Αίγυπτο.
Η απελευθέρωση από μια προσωρινή δοκιμασία κι
η απόκτηση ακόμα και των καλύτερων πραγμάτων είναι φτωχή εξίσωση αυτών που
χάνει κανείς απομακρυνόμενος έστω και ελάχιστα από το δρόμο της υπακοής. Ζήτησε
ανακούφιση, αντί να ζητήσει δύναμη να ξεπεράσει τη δυσκολία. Αν ο Θεός
συντήρησε 3000000 Ισραηλίτες στην έρημο, θα μπορούσε να συντηρήσει και τον
Αβραάμ με την οικογένειά του!
Ο Αβραάμ έφυγε από τη δρυ Μορέχ και πήγε στην
Αίγυπτο, αλλά ο Θεός τον έφερε πάλι εκεί για να συνεχίσει (Γέν.ιγ:1-4) Γι’ αυτό
όταν μάθουμε να ακούμε το Θεό χωρίς χασομέρια, χωρίς να Τον βάζουμε “στον κόπο
να μας περιμένει”, Αυτός θα μας προχωρήσει γρήγορα. Η εκκλησία των τελευταίων
ημερών θα έχει αυτό το πνεύμα της υπακοής και θα προχωράει ταχύτατα μπροστά σε
σχέση με παλαιότερους αλλά ανυπάκουους χριστιανούς.
Έλλειψη πίστης οδηγεί στο να χάσουμε το
θέλημα του Θεού (άφησε τη γη Χαναάν και πήγε στην Αίγυπτο[αμαρτία]). Η Γραφή
μας λέει ότι “κατέβη” που σημαίνει
πνευματική πτώση.
