ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ
Γέν.ιγ:1
Ανέβη δε ο Άβραμ εξ Αιγύπτου, αυτός και η γυνή
αυτού, και πάντα όσα είχε, και ο Λωτ μετ' αυτού, προς μεσημβρίαν.
Τώρα βλέπουμε τον Αβραάμ ν’ ανεβαίνει από την
Αίγυπτο προς την Μεσημβρία, τα Νότια της Χαναάν. Μετά την κατιούσα, αρχίζει η
ανοδική πορεία. Έχει όμως ακόμα μαζί του τον Λωτ.
Ξέρουμε ότι ό,τι κάνει ο Θεός, το κάνει κατά
τρόπο άξιο του Εαυτού Του. Είτε δημιουργεί, είτε σώζει, είτε ανορθώνει ή
επιστρέφει ψυχές, δεν ενεργεί παρά σύμφωνα με ό,τι είναι ο Ίδιος: Δοξάζει το
όνομά Του σε κάθε περίπτωση. Αυτό είναι ευτυχία για μας που εύκολα «παροξύνομεν τον Αγιον του Ισραήλ»
(Ψαλμ.οη:41) και που το κάνουμε προ παντός όταν πρόκειται για τη χάρη Του που
ανορθώνει.
Γέν.ιγ:2-4
Και ο Άβραμ ήτο πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις
αργύριον και εις χρυσίον. Και υπήγεν οδεύων από μεσημβρίας έως Βαιθήλ έως του τόπου
όπου ήτο η σκηνή αυτού το πρότερον μεταξύ Βαιθήλ και Γαί· εις τον τόπον του θυσιαστηρίου,
το οποίον είχε κάμει εκεί καταρχάς· και επεκαλέσθη εκεί ο Άβραμ το όνομα του Κυρίου.
Βλέπουμε ότι ο Αβραάμ όχι μόνο έφυγε από την
Αίγυπτο, αλλά και επανήλθε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, «έως του τόπου όπου ήτο η σκηνή αυτού τ ο π ρ ό τ ε ρ ο ν...»
Ο Θεός δεν θα ικανοποιηθεί με κάποιον που
μένει πίσω ή πλανιέται, παρά μόνο όταν τον επαναφέρει στο σωστό δρόμο και τον
αποκαταστήσει τέλεια στην κοινωνία μαζί Του. Οι καρδιές μας πολλές φορές,
γεμάτες αυτοδικαίωση, ευχαρίστως θα σκεφτόταν ότι σ’ αυτό τον άνθρωπο, τον
Αβραάμ, μετά απ’ όσα έκανε, θα του άρμοζε μια χαμηλότερη θέση απ’ αυτή που
είχε. Και πραγματικά έτσι θα ήταν αν εξετάζαμε την αξία του χαρακτήρα μας.
Όμως, επειδή πρόκειται αποκλειστικά περί χάρης, ανήκει στο Θεό το δικαίωμα να
προσδιορίσει το βαθμό της ανόρθωσης και αποκατάστασης! Ο βαθμός αυτός φαίνεται στο Ιερ.δ:1 ! Ακόμα:
Λευιτ.ιδ:11 Λουκ.ιε:22. Όταν ο Πέτρος σηκώθηκε απ’ την πτώση του,
μπόρεσε να πει στους Ισραηλίτες... Πράξ.γ:14 κατηγορώντας τους για κάτι που ο
ίδιος είχε πριν πέσει.
Ο Θεός δεν μας ανορθώνει για να βλέπουμε την
αμαρτία με ακόμα μεγαλύτερη επιπολαιότητα και να πέσουμε πάλι στα ίδια, αλλά
λέγει: «Υπαγε και εις το εξής μη αμάρτανε»
(Ιωάν.η:11).
Όταν μετανοούμε ειλικρινά ο Θεός μας
συγχωρεί, όμως έχουμε ήδη χάσει πολύτιμο χρόνο, μένουν πληγές και κατάλοιπα.
Όταν ο χριστιανός γυρίζει στον κόσμο, υπάρχει
πάντα μια τιμή που πρέπει να πληρωθεί. Όταν ο Αβραάμ γύρισε από την Αίγυπτο, η
Σάρα είχε μαζί της μια Αιγύπτια υπηρέτρια την Αγαρ, που δημιούργησε προβλήματα.
Ακόμα ο Αβραάμ γύρισε από την Αίγυπτο πλούσιος (εδ.2) (Α’Τιμ.ς:10)!
Γέν.ιγ:5
Και ο Λωτ ακόμη, ο συμπορευόμενος μετά του Άβραμ,
είχε πρόβατα και βόας και σκηνάς.
Ο Λωτ ήταν ανιψιός του Αβραάμ και ταξίδευε
μαζί του σ’ όλο το ταξίδι από την Ουρ των Χαλδαίων. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη
διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο άνδρες:
1.
Ο
Αβραάμ είχε λάβει την κλήση, ο Λωτ απλά τον ακολουθούσε.
2.
Ο
Αβραάμ βάδιζε δια πίστεως, ο Λωτ δια της όψεως.
3.
Ο
Αβραάμ ήταν γενναιόδωρος, ο Λωτ πλεονέκτης και κοσμικός.
4.
Ο
Αβραάμ ήταν άνθρωπος προσευχής, ενώ δεν υπάρχει αναφορά για τον Λωτ ότι προσευχήθηκε
ποτέ.
5.
Ο
Αβραάμ είδε την πόλη της οποίας κτίστης και δημιουργός ήταν ο Θεός, ο Λωτ
διάλεξε μια πόλη κτισμένη από ανθρώπους που ο Θεός την κατέστρεψε.
Για τον Αβραάμ υπήρχε μια δοκιμασία πολύ
μεγαλύτερη απ’ αυτή της πείνας. Ήταν η δοκιμασία της συναναστροφής με κάποιον
που ήταν φανερό ότι δεν περπατούσε δια προσωπικής πίστεως και ευθύνης. Φαίνεται
ότι απ’ την αρχή, αλλά και σ’ όλο το ταξίδι, ο Λωτ ωθούνταν μάλλον από την επίδραση
του παραδείγματος του Αβραάμ παρά από μια προσωπική πίστη στο Θεό. Πολλές φορές
άτομα πιστά ή μη πιστά προσκολλώνται σε κινήσεις του Πνεύματος χωρίς όμως να
μετέχουν και στη δύναμη Αυτού. Ακολουθούν για λίγο καιρό εμποδίζοντας και βαρύνοντας
το σώμα με μια κακή μαρτυρία.
Ο Κύριος είχε καλέσει τον Αβραάμ να αφήσει τη
συγγένειά του αλλά ο Αβραάμ αντί να την αφήσει την πήρε μαζί του. Ο Θάρα τον
καθυστέρησε μέχρι που πέθανε και ο Λωτ τον συνοδεύει μέχρι που «αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων»
(Μαρκ.δ:19) τον υπερνικούν και τον καταβάλλουν τελείως. Ακόμα: Αριθ.ια:4.
Τίποτε άλλο δεν μπορεί να παραμείνει, παρά
μόνο εκείνο που είναι απ’ το Θεό!!!
Πρέπει να αισθανόμαστε ότι ο Θεός είναι Αυτός
που μας έχει καλέσει στη θέση που έχουμε, γιατί διαφορετικά δε θα έχουμε ούτε
σταθερότητα ούτε επιμονή σ’ αυτή τη θέση. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε κάποιον
άλλο, επειδή φαίνεται ωραίος ο δρόμος που βαδίζει, αλλά να ακολουθούμε το δρόμο
που ο Θεός μέσα στη χάρη Του έχει χαράξει για τον καθένα μας. Πρέπει δε να
γνωρίσουμε ποια είναι η κλήση μας και ποια είναι τα καθήκοντα που συνδέονται μ’
αυτή, για να μπορούμε με τη χάρη που μας δίνεται κάθε μέρα να δουλεύουμε
αποτελεσματικά για τη δόξα του Θεού. Δεν ενδιαφέρει και τόσο το μέτρο, αρκεί να
έχει δοθεί απ’ το Θεό. Τίποτα δεν είναι περισσότερο ανάξιο λόγου από την απομίμηση.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς αν κάποιος
δουλεύει στη θέση του και σύμφωνα με το μέτρο που πήρε. Εκείνος που ενώ δεν
ξέρει να κολυμπά πηγαίνει στα βαθιά, θα αρχίσει να κάνει σπασμωδικές κινήσεις.
Ένα πλοίο που αποπλέει χωρίς να είναι σε θέση να ταξιδέψει, γρήγορα θα
αναγκαστεί να γυρίσει στο λιμάνι ή θα βουλιάξει.
