Γέν.ιβ:2
και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε
ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν·
Κάθε φορά που το Πνεύμα του Θεού μιλάει στον
άνθρωπο, δίνει υποσχέσεις που ποτέ δεν πρέπει να τις παίρνουμε ελαφρά. Ο Θεός
ό,τι λέει, θα γίνει. Υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει έθνος μέγα, κι έγινε. Το
σαρκικό μάτι βλέποντας τον γέρο Αβραάμ και τη γριά Σάρρα, θα γελούσε (ενότητα πίστης,
Αρπαγή).
Δεν βλέπουμε να δίνει το λόγο ή την αιτία
στον Αβραάμ, απλά του υπόσχεται! Τον
αφήνει να βαδίζει με πίστη, και το ίδιο ζητά από εμάς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος
να βαδίσουμε με το Θεό. Αν θέλουμε πριν από κάθε μας βήμα να βλέπουμε τι θα
γίνει, δεν θα κερδίσουμε πολλά πράγματα από το Θεό. Αυτοί που πήραν πράγματα
από το Θεό και που ο Κύριος τους χρησιμοποίησε, ήταν άνδρες πίστης.
Ο Αβραάμ δείχνοντας προθυμία στο Θεό να
αφήσει οτιδήποτε και να Τον ακολουθήσει, κερδίζει την ευλογία Του που πάντοτε
είναι πολλαπλάσια.
Ο Θεός του είπε ότι θα μεγαλύνει το όνομά
του. Οι άνθρωποι κοπιάζουν για φήμη και δόξα, προσπαθούν να μείνει το όνομά
τους κάπου γραμμένο.... Όμως, αν
ακολουθήσεις το Θεό, Αυτός θα γράψει το όνομά σου στον ουρανό! Ο Αβραάμ κλήθηκε
να είναι ευλογία στους άλλους.
Θαυμαστό προνόμιο! Κι αυτό έγινε στο σπέρμα
του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αλλά και οι απόστολοι, ήταν τέκνα του
Αβραάμ, και στη Χιλιετή Βασιλεία πάλι ο λαός Ισραήλ θα κηρύξει στα έθνη.
Γέν.ιβ:3
και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντάς σε, και
τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι
φυλαί της γης.
Δεν αναφέρεται εδώ σε λεκτικές κατάρες ο Θεός
όσο αφορά τον Εαυτό Του. Όμως, σαν ο Μέγας Κριτής της οικουμένης όλης,
αποφασίζει ότι καθένας που θα έρχεται σε επαφή με τον Αβραάμ, ανάλογα με τη
στάση που θα κρατάει σ’ αυτόν, θα γίνεται αντίστοιχα φίλος ή εχθρός του Θεού! Ο
Αβραάμ, είναι η κόρη του οφθαλμού Του, είναι ο αντιπρόσωπός Του στη γη. Έτσι
λοιπόν, μπορεί η γη να μην απέδιδε τον καρπό της, τα ζώα να μη γεννούσαν,
εχθροί να τους κατέστρεφαν κτλ. και θέλουσι ευλογηθεί εν σοί Μέσα σε σένα. Αναφέρεται εδώ ο Θεός στην
πίστη του Αβραάμ, αλλά περισσότερο στον άνθρωπο Ιησού Χριστό που βρισκόταν στην
οσφύ του.
Και είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Εμείς
μπορεί να μην έχουμε καμιά σχέση με τον Αβραάμ κατά σάρκα, όμως έχουμε πάρει
τις ευλογίες και την παχύτητα της ελιάς (Ρωμ.ια:17). Στα λόγια αυτά του Θεού
δεν βλέπουμε όρους. Είναι προφητικά, βάσει της πρόγνωσής Του, και θα γίνουν.
Δεν είναι συμφωνία, αλλά υπόσχεση. Όμως αυτή η υπόσχεση ισχύει μόνο για το
πραγματικό σπέρμα του Αβραάμ, τα τέκνα της επαγγελίας (Ρωμ.θ:7,8 &
Γαλ.γ:6,9).
Γέν.ιβ:4
Και υπήγεν ο Άβραμ, καθώς είπε προς αυτόν ο
Κύριος· και μετ' αυτού υπήγε και ο Λώτ· ο δε Άβραμ ήτο ηλικίας εβδομήκοντα
πέντε ετών, ότε εξήλθεν από Χαρράν.
Στους Εβρ.ια:8 λέει ότι πήγε δίχως να ξέρει
πού πάει, κάτι που δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο Αβραάμ εμπιστεύτηκε το Θεό, και
καθώς αυτός πήγαινε, ο Θεός τον κατεύθυνε.
Γέν.ιβ:5
Και έλαβεν ο Άβραμ Σάραν την γυναίκα αυτού,
και Λωτ τον υιόν του αδελφού αυτού, και πάντα τα υπάρχοντα αυτών όσα είχον
αποκτήσει, και τους ανθρώπους τους οποίους είχον αποκτήσει εν Χαρράν, και
εξήλθον διά να υπάγωσιν εις την γην Χαναάν· και ήλθον εις την γην Χαναάν.
Ξεκίνησαν χωρίς να ξέρουν πού θα πάνε. Η
Χαράν απέχει από τη γη Χαναάν περίπου 480 χλμ. Ο Αβραάμ δεν ήταν μόνος του,
είχε τη γυναίκα του, τον ανιψιό του, στρατό πολύ (Γέν.ιδ:14) και πολλά από τα
υπάρχοντά του. Εκείνη την εποχή λόγω των κινδύνων που υπήρχαν στα ταξίδια,
κανείς δεν ταξίδευε μόνος του και χωρίς να είναι οπλισμένος.
