Άλλοτε και τώρα

Υπάρχει μία ευχή που συχνά ακούγεται από τους Χριστιανούς, σύμφωνα με την οποία καλό θα ήταν αν μπορούσαμε οι σημερινοί πιστοί να γίνουμε όπως εκείνοι της πρώτης Εκκλησίας της αποστολικής περιόδου.

Αυτή στηρίζεται στην εντύπωση ότι η πρώτη εκείνη Εκκλησία ήταν "τέλεια κατά πάντα" και ότι εκείνη η εποχή δεν γνώριζε τα προβλήματα που αναπτύχθηκαν στους επόμενους αιώνες και βασανίζουν τις εκκλησίες μέχρι σήμερα.

Είναι γεγονός ότι έχουμε την τάση να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στα εδάφια εκείνα, όπου παρουσιάζεται μία όμορφη –ιδανική θα λέγαμε– εικόνα, σύμφωνα με την οποία ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ μεταξύ των πρώτων χριστιανών. Τέτοια εδάφια για παράδειγμα είναι το Πράξεις β:42-43 όπου διαβάζουμε ότι οι μαθητές «ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων και εν τη κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς. Κατέλαβε δε πάσαν ψυχήν φόβος, και πολλά τεράστια και σημεία εγίνοντο διά των αποστόλων. Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού και είχον τα πάντα κοινά, και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζον αυτά εις πάντας, καθ' ην έκαστος είχε χρείαν. Και καθ' ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ και κόπτοντες τον άρτον κατ' οίκους, μετελάμβανον την τροφήν εν αγαλλιάσει και απλότητι καρδίας, δοξολογούντες τον Θεόν και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού. Ο δε Κύριος προσέθετε καθ' ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους», ενώ υπάρχει επίσης και  το Πράξεις δ:32, που λέει: «Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία, και ουδέ εις έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού αλλ' είχον τα πάντα κοινά».

Είναι λογικό όλοι να θέλουμε να ζούμε σε ένα τέτοιο ιδανικό περιβάλλον, όπου καθένας θα σκέφτεται τους άλλους και οι ανάγκες μας –ακόμη και οι υλικές– θα καλύπτονται από το ενδιαφέρον των άλλων. Μάλιστα στο έδαφος αυτών των εδαφίων κάποιοι προσπάθησαν κατά καιρούς να δημιουργήσουν συστήματα κοινωνικά/κοινοτικά, όπου οι πιστοί να ζουν σε ένα είδους κοινόβιο, όπου η κοινότητα έχει μεγάλο μέρος στις αποφάσεις για τη ζωή των μελών [κοινοβιακός μοναχισμός, οι κοινότητες των Άμις (Amish) στην Αμερική κ.ά.].

Όμως στις Πράξεις των αποστόλων υπάρχουν 28 κεφάλαια και περισσότερα από 1.000 εδάφια, στα οποία περιγράφεται η ιστορία και των πρώτων ημερών αλλά και των επόμενων δεκαετιών της εκκλησιαστικής ζωής, τα οποία δίνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας, την οποία όμως έχουμε την τάση να παραβλέπουμε. Αν όμως είμαστε προσεκτικοί μελετητές της Βίβλου μας, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η πραγματικότητα δεν ήταν αυτή που κάποιοι προβάλλουν και παρασύρουν σε λάθος συμπεράσματα, προσδοκίες ή και ενοχές, αλλά και οι πρώτοι εκείνοι πιστοί ήταν εξίσου ελαττωματικοί όπως και εμείς – αν όχι χειρότεροι κάποιες φορές.

Όλα αυτά δεν γράφονται για να δικαιολογήσουν τις δικές μας αδυναμίες και πτώσεις, αλλά για να μην επιτρέπουμε στον Πονηρό, που βρίσκει χώρο στις σκέψεις και τις καρδιές μας, να μας αποθαρρύνει και απογοητεύει με όσα βλέπουμε γύρω μας.

Για να φανεί η αλήθεια των παραπάνω, ας ανατρέξουμε και ας προσέξουμε κάποια άλλα εδάφια, που ζωγραφίζουν όχι ένα στιγμιότυπο αλλά την ευρεία εικόνα της Εκκλησίας εκείνης της εποχής, όπου διαγράφεται μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Τα σχετικά χωρία παρουσιάζονται με τη σειρά που βρίσκονται στις σελίδες της Αγίας Γραφής.

1. Ανανίας και Σαπφείρα

«Άνθρωπος δε τις Ανανίας το όνομα μετά της γυναικός αυτού Σαπφείρης επώλησε κτήμα και εκράτησεν από της τιμής, εν γνώσει και της γυναικός αυτού, και φέρων μέρος τι έθεσεν εις τους πόδας των αποστόλων. Είπε δε ο Πέτρος· Ανανία, διά τι εγέμισεν ο Σατανάς την καρδίαν σου, ώστε να ψευσθής εις το Πνεύμα το Άγιον και να κρατήσης από της τιμής του αγρού;» (Πράξ.ε:1-3). 

Το αντρόγυνο αυτό, το οποίο τόσο αυστηρά θέλησε ο Κύριος να τιμωρήσει, δεν έζησε βέβαια αιώνες μετά τους αποστόλους αλλά ακριβώς σ' εκείνες τις πρώτες ημέρες. Τα γεγονότα που περιγράφονται στο 5^ο κεφάλαιο των Πράξεων δεν μπορεί να απέχουν παρά μήνες μόνο από την ημέρα της Πεντηκοστής. Οι πρώτοι πιστοί ήταν ακόμη συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ και γύρω από αυτήν, είχαν απαρτίσει ένα σημαντικό πλήθος και καθώς αντιμετώπιζαν τα βιοτικά, κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο Βαρνάβας, προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν από τα υλικά τους κτήματα ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες του πλήθους και μάλιστα των πτωχότερων ανάμεσά τους.

Εκείνο λοιπόν το διάστημα –την πρώτη εκείνη περίοδο της εκκλησίας– παρουσιάστηκε το φαινόμενο του Ανανία και της Σαπφείρας, του ζεύγους αυτού που τόσο πολύ ομονοούσε, ώστε και την αμαρτία τους απέναντι στον Θεό μαζί την διέπραξαν. Οι άνθρωποι αυτοί, βέβαια, για να είναι μέλη εκείνης της πρώτης εκκλησίας, και το βάπτισμα είχαν δεχθεί και την πλήρωση του Αγίου Πνεύματος, και κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάτοχοι κάποιων χαρισμάτων, όπως όλοι οι πιστοί Χριστιανοί.

Όμως ο ίδιος πειρασμός που χτύπησε τους Πρωτόπλαστους, της απληστίας και της έλλειψης εμπιστοσύνης στον Κύριο, τους οδήγησε να προσπαθήσουν να φανούν μεν καλοί απέναντι στους αδελφούς, ταυτόχρονα όμως να αντιμετωπίσουν και τη δική τους ανασφάλεια, αφού δεν είχαν αρκετή εμπιστοσύνη στην αγαθότητα και πρόνοια του Θεού. Το ψέμα στο οποίο κατέφυγαν μαρτυρεί όλα τα παραπάνω και τη διάθεσή τους να κρύψουν την αλήθεια από το Θεό.

Όπως και στην περίπτωση της Εδέμ, ο Κύριος προσπάθησε να τους φέρει σε μετάνοια, να παραδεχτούν το σφάλμα τους και να ζητήσουν συγχώρεση, όμως εκείνοι αμετανόητοι επέμειναν στην ασέβειά τους και στο αρχικό τους ψέμα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, και μάλιστα τότε που έμπαιναν τα θεμέλια του πνευματικού οικοδομήματος της Εκκλησίας, ο Κύριος στάθηκε πολύ αυστηρός απέναντί τους αφαιρώντας τους ακόμη και τη ζωή για παραδειγματισμό των υπολοίπων.

2. Συσσίτια των πτωχών

«Εν δε ταις ημέραις ταύταις, ότε επληθύνοντο οι μαθηταί, έγεινε γογγυσμός των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, ότι αι χήραι αυτών παρεβλέποντο εν τη καθημερινή διακονία» (Πράξ.ς:1).

Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, διαβάζουμε για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους ντόπιους Ιουδαίους και εκείνους που κατάγονταν από την διασπορά (Ελληνιστές). Είτε δίκαια είτε άδικα αναπτύχθηκε η εντύπωση ότι εκείνοι που μοίραζαν την τροφή στα συσσίτια για τους άπορους αδελφούς, μεροληπτούσαν υπέρ των ντόπιων και παρέβλεπαν ή αδικούσαν στο μοίρασμα τους Ελληνιστές.

Μέσα σ’ ένα τόσο ωραίο κλίμα, όπου άλλοι πρόσφεραν από τα υπάρχοντά τους για τις ανάγκες των αδελφών, κάτω από τη διδαχή των ίδιων των αποστόλων και μέσα σε τόσες ευλογίες και θαυμάσιες επεμβάσεις του Κυρίου, και τόσο κοντά στην ημέρα της Πεντηκοστής… τα ζιζάνια της διχόνοιας βρήκαν τρόπο να φυτρώσουν και να πικράνουν εκείνη την ωραία πνευματική ατμόσφαιρα. –Ταΐζετε τις δικές σας χήρες (φτωχές) ενώ αφήνετε νηστικές τις δικές μας. Αυτό δεν ήταν δυνατό να μείνει απαρατήρητο από τους απόστολους οι οποίοι και έδωσαν λύση με την εκλογή επτά ανδρών γεμάτων από Άγιο Πνεύμα, ώστε όλα να γίνονται κάτω από τη θεία οδηγία.

Πόσο θλιβερή ιστορία για μια εκκλησία τόσο ζωντανή και δραστήρια, γεμάτη από έργα αγάπης, όπως τα συσσίτια για τους φτωχούς αδελφούς, όμως και σημαδεμένη από σαρκικές εκδηλώσεις μικροπρέπειας και παραπόνων.

3. Σίμων ο Μάγος (Σιμωνία)

«Άνθρωπος δε τις Σίμων ονομαζόμενος προϋπήρχεν εν τη πόλει, κάμνων μαγείας και εκπλήττων τον λαόν της Σαμαρείας, λέγων εαυτόν ότι είναι μέγας τις· εις τον οποίον έδιδον προσοχήν πάντες από μικρού έως μεγάλου, λέγοντες· Ούτος είναι η δύναμις του Θεού η μεγάλη. Έδιδον δε προσοχήν εις αυτόν, διότι είχεν εκπλήξει αυτούς πολύν καιρόν με τας μαγείας. Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες. Ο δε Σίμων και αυτός επίστευσε, και βαπτισθείς έμενε πάντοτε μετά του Φιλίππου, και θεωρών σημεία και θαύματα μεγάλα γινόμενα εξεπλήττετο» (Πράξ.η:9-13). 

Δύο μόλις κεφάλαια αργότερα ο Λουκάς διηγείται τη θαυμαστή εξάπλωση του Ευαγγελίου στη Σαμάρεια. Ο Χριστός είχε πει στους μαθητές ότι θα είναι μάρτυρές Του «και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία». Αυτό για να γίνει χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο διωγμός που έμεινε γνωστός με το όνομα του πρωτομάρτυρα Στέφανου, ύστερα από τον οποίο οι μαθητές «διασπαρέντες διήλθον ευαγγελιζόμενοι τον λόγον. Ο δε Φίλιππος, καταβάς εις την πόλιν της Σαμαρείας, εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν» (εδ.4).

Η ατμόσφαιρα και εδώ ήταν θριαμβική: «Οι όχλοι προσείχον ομοθυμαδόν εις τα λεγόμενα υπό του Φιλίππου, ακούοντες και βλέποντες τα θαύματα, τα οποία έκαμνε. Διότι εκ πολλών εχόντων πνεύματα ακάθαρτα εξήρχοντο αυτά φωνάζοντα μετά μεγάλης φωνής, και πολλοί παραλυτικοί και χωλοί εθεραπεύθησαν, και έγεινε χαρά μεγάλη εν εκείνη τη πόλει» (Πράξ.η:6-8).

Ανάμεσα σ' εκείνους που πίστεψαν και δέχτηκαν το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού, ήταν και ο διάσημος στην περιοχή Σίμων, ένας πρώην μάγος. Αυτός ως φαίνεται είχε συγκεντρώσει χρήματα πολλά «κάμνων μαγείας και εκπλήττων τον λαόν της Σαμαρείας, λέγων εαυτόν ότι είναι μέγας τις», ώστε να μπορεί να μην εργάζεται αλλά να μένει συνεχώς πλάι στον Φίλιππο, και βλέποντας να γίνονται θαύματα μεγάλα έμενε κατάπληκτος.

Όμως στη Σαμάρεια δεν είχε έρθει ακόμη το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο θα γινόταν με τη διακονία του απόστολου Πέτρου στον οποίο ο Κύριος είχε πει: «Συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών» (Ματθ.ις:18-19). Ήταν μέσω του Πέτρου, λοιπόν που η Εκκλησία εγκαθιδρύθηκε αρχικά στους Ιουδαίους, την ημέρα της Πεντηκοστής, ύστερα στους Εθνικούς, στο σπίτι του Κορνήλιου, και τώρα στη Σαμάρεια.

«Ιδών δε ο Σίμων ότι διά της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων δίδεται το Πνεύμα το Άγιον, προσέφερεν εις αυτούς χρήματα, λέγων· Δότε και εις εμέ την εξουσίαν ταύτην, ώστε εις όντινα επιθέσω τας χείρας να λαμβάνη Πνεύμα Άγιον. Και ο Πέτρος είπε προς αυτόν· το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται διά χρημάτων» (Πράξ.η:18-20).

Ο Σίμων θυμήθηκε την παλιά του τέχνη και δόξα, και σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κι αυτός να γίνει χορηγός του Αγίου Πνεύματος, "αγοράζοντας τα δικαιώματα".

Τούτη η επικίνδυνη νοοτροπία, δεν είναι άγνωστη στις μέρες μας. Στο εξωτερικό υπάρχουν δεκάδες απατεώνες Χαρισματικοί – Πεντηκοστιανοί και άλλοι ψευδοδιδάσκαλοι, οι οποίοι χωρίς ντροπή ιδρύουν και λειτουργούν Σχολές Θαυμάτων (Miracle Schools και Healing Schools) και διοργανώνουν σεμινάρια, όπου διακηρύττουν ότι μπορούν να μεταδώσουν τέτοια χαρίσματα στους αδαείς και εύπιστους οπαδούς τους με αδρή πληρωμή. Αλίμονο!

4. Ιουδαΐζοντες-Νομικιστές

«Και τινές κατελθόντες από της Ιουδαίας εδίδασκον τους αδελφούς, ότι εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωϋσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε. Γενομένης λοιπόν αντιστάσεως και συζητήσεως ουκ ολίγης υπό του Παύλου και Βαρνάβα προς αυτούς, ενέκριναν να αναβή ο Παύλος και ο Βαρνάβας και τινές άλλοι εξ αυτών προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου» (Πράξ. ιε:1-2).

Μεγάλο πρόβλημα δημιουργήθηκε την ίδια εποχή ανάμεσα στους πιστούς με ιουδαϊκή καταγωγή κι εκείνους με εθνική. Το ευαγγέλιο που κήρυτταν οι απόστολοι ήταν απλό και εύληπτο, ώστε πολλοί να μπορούν να το δεχτούν και να συνταχθούν με την εκκλησία. Αλλά το θρησκευτικό πρόβλημα δεν ήταν άγνωστο και η μεγαλύτερη κατάρα του είναι όταν άνθρωποι αναλαμβάνουν να μιλήσουν για λογαριασμό του Θεού και επιμένουν να επιβάλλουν στους υπόλοιπους τις δικές τους γνώμες, απόψεις και θεωρίες. Είναι άξιο απορίας πώς αυτοί, που συνήθως ονομάζουμε θρησκευτικούς ηγέτες, αποτολμούν να προχωρήσουν τόσο μπροστά από τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους και αναλαμβάνουν να γίνουν "φερέφωνα" δήθεν του Θεού.

Ο απόστολος Παύλος, αν και είχε τόσες θείες αποκαλύψεις, δεν τόλμησε να ταυτίσει τη δική του φωνή με εκείνη του Θεού. Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο άξιος αυτός δούλος του Κυρίου γράφει για συγκεκριμένα ζητήματα που τέθηκαν στις μέρες του, ότι «προσταγήν του Κυρίου δεν έχω· αλλά γνώμην δίδω ως ηλεημένος υπό του Κυρίου να ήμαι πιστός» (Α΄Κορ.ζ:25). Αν δεν έλεγε ο ίδιος κατηγορηματικά «γνώμην δίδω», κανένας δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει το λόγο του και κανένας δε θα μπορούσε να αποδείξει το αντίθετο, όμως αυτός αισθανόταν τόσο μεγάλη την ευθύνη, μη τυχόν και ο δικός του λόγος, η δική του γνώμη, εκληφθεί ως «προσταγή του Κυρίου», γι’ αυτό και προλαβαίνει να κάνει την διευκρίνηση. Δεν θεωρεί, τον εαυτό του ανάξιο να πει μια γνώμη, όμως κάνει σαφές στους παραλήπτες της Επιστολής του ότι είναι γνώμη δική του και όχι του Θεού. (Βλ. επίσης Α΄Κορ.ζ:6,40, Β΄Κορ.η:10).

Αντίθετα άλλοι, σύγχρονοι του Παύλου, όμως προσηλωμένοι στο γράμμα του νόμου, τολμούσαν χωρίς φόβο και ντροπή να λένε τη γνώμη τους, ισχυριζόμενοι ότι όσα έλεγαν ήταν δήθεν λόγοι εγκεκριμένοι από τους Απόστολους, όπως π.χ. το «εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωϋσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε» (Πράξ.ιε:1). Επ' αυτού στην επιστολή που στάλθηκε από τα Ιεροσόλυμα, διευκρινίζεται ότι «τινές εξ ημών εξελθόντες σας ετάραξαν με λόγους και διαστρέφουσι τας ψυχάς σας, λέγοντες να περιτέμνησθε και να φυλάττητε τον νόμον, εις τους οποίους ημείς δεν παρηγγείλαμεν τούτο» (εδ.24).

Και σήμερα υπάρχουν αμέτρητοι καλοθελητές που κυκλοφορούν ανάμεσα στους πιστούς διασπείροντας διάφορες "διδαχές", τις οποίες μάλιστα αναγάγουν σε ζητήματα "σωτηριώδους σημασίας", (π.χ. ημερολόγιο, τροφές, ενδυμασία κ.λπ.), χωρίς τα οποία κινδυνεύει τάχα η αιώνια προοπτική των χριστιανών.

Ας στραφούμε τώρα και σε άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης, πέρα από εκείνο των Πράξεων, και μάλιστα στις Επιστολές του Παύλου, όπου παρουσιάζεται η ίδια εικόνα:

5. Οπαδοί προσώπων και παρατάξεων

«Λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει· Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός; μήπως ο Παύλος εσταυρώθη διά σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (Α΄Κορ.α:12-13).

Οι ανθρώπινες συμπάθειες ήταν και είναι από τις μεγαλύτερες πληγές σε κάθε κοινωνικό σύνολο, χωρίς να εξαιρείται η χριστιανική εκκλησία όταν αυτή διέπεται από σαρκικά χαρακτηριστικά (έχθρες, έριδες, ζηλοτυπία, θυμοί, μάχες, διχοστασίες, αιρέσεις, φθόνοι – Γαλ.ε:20-21).

Αυτά τα φαινόμενα παρουσιάστηκαν και μέσα στην εκκλησία της Κορίνθου, (η συνέχεια της εκκλησιαστικής ιστορίας αποδεικνύει περίτρανα ότι η Κόρινθος δεν αποτελούσε εξαίρεση), και ήδη από τα πρώτα εκείνα χρόνια οι πιστοί έτειναν να χωρίζονται σε παρατάξεις ανάλογα με τις συμπάθειές τους προς πνευματικούς υπηρέτες όπως οι Παύλος, Απολλώς, Πέτρος κ.λπ. (προφανώς ερήμην τους).

Τη νοοτροπία αυτή στηλίτευσε ο Παύλος, θέτοντας σε σωστές βάσεις τους ρόλους των ανθρώπων που ο Θεός χρησιμοποιεί σε διάφορα στάδια της οικοδομής του πνευματικού έργου (ευαγγελισμός, διδαχή, οικοδομή κ.λπ.).

Είναι τούτο ένα καλό μάθημα για όλους εμάς του 21ου αιώνα, που όχι σπάνια γινόμαστε οπαδοί ανθρώπων (παρ' όλο που σαν κοινή σημαία μας υψώνουμε το Χριστό και το Ευαγγέλιο).

6. Αρνούμενοι τους αποστόλους

«Αν δεν ήμαι εις άλλους απόστολος, αλλ' εις εσάς τουλάχιστον είμαι· διότι η σφραγίς της αποστολής μου σεις είσθε εν Κυρίω» (Α΄Κορ.θ:2).

Μια άλλη σκοτεινή εικόνα εκείνης της τόσο ωραιοποιημένης εποχής, ήταν η αμφισβήτηση του κύρους και της αποστολής των αποστόλων. Ενώ οι άνθρωποι αυτοί, αποσταλμένοι από τον ίδιο τον Κύριο, έκαναν και πρόσφεραν τα πάντα ώστε να φέρουν την αλήθεια του Ευαγγελίου σε όλο τον κόσμο, πολλές φορές μέσα από τόσο αντίξοες συνθήκες, υπήρξαν και τότε άνθρωποι έτοιμοι να αμφιβάλλουν για την αξία τους και την αποστολή τους.

Αυτό το έζησε έντονα ο απόστολος Παύλος, ιδιαίτερα μάλιστα μεταξύ των πιστών στην Κόρινθο, και έφτασε σε τέτοιο σημείο αγανάκτησης ώστε αναγκάστηκε να γράψει με γλώσσα και αυστηρότητα που ποτέ δεν θα ήθελε. Τους εξήγησε –επειδή ως φαίνεται είχαν λησμονήσει– πως ήταν εκείνος που έφερε το μήνυμα της χριστιανικής αλήθειας στην πόλη τους, ήταν εκείνος που έμεινε κοντά τους για 1,5 χρόνο, ήταν εκείνος που οδηγήθηκε από τους Ιουδαίους ενώπιον του Ρωμαίου διοικητή Γαλλίωνα, ήταν εκείνος που για να μην τους επιβαρύνει οικονομικά εργάστηκε με τα ίδια του τα χέρια ως σκηνοποιός πλάι στον Ακύλα, ήταν εκείνος που ακόμη και όταν βρισκόταν μακριά τους αγωνιούσε και φρόντιζε να μαθαίνει και να επιμελείται για την καλή κατάσταση της πίστης τους και της χριστιανικής τους κοινότητας.

Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι - πιο σωστά ένας αριθμός από αυτούς - έφτασαν στο σημείο να αρνηθούν τον Παύλο, να ξεχάσουν και να αγνοήσουν όλα τα παραπάνω, και να τον αναγκάσουν να γράψει με πόνο ψυχής: «Αν δεν ήμαι εις άλλους απόστολος, αλλ' εις εσάς τουλάχιστον είμαι· διότι η σφραγίς της αποστολής μου σεις είσθε εν Κυρίω» (Α΄Κορ. θ:2). Σκεφθείτε πώς θα αισθανόταν ο Παύλος όταν εκείνοι προς τους οποίους, όπως και προς τους Θεσσαλονικείς, στάθηκε «καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα» τον αρνήθηκαν και επιπλέον χρειάστηκε να θυμίσει ότι «ουδένα ηδικήσαμεν, ουδένα εφθείραμεν, εις ουδένα εστάθημεν πλεονέκται» (Β΄Κορ.ζ:2).

Μάλιστα το πρόβλημα αυτό δεν ήταν μόνο του Παύλου. Και ο απόστολος Ιωάννης αντιμετώπισε την ίδια κατάσταση γι’ αυτό στη Γ’ Επιστολή του γράφει ότι «ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής δεν δέχεται ημάς, φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς». Μάλιστα είχε φτάσει σε τέτοιοι βαθμό θράσους, ώστε ο Ιωάννης απειλεί «διά τούτο, εάν έλθω, θέλω υπενθυμίσει τα έργα αυτού, τα οποία κάμνει» (εδ.9-10).

7. Ανήθικοι

«Γενικώς ακούεται ότι είναι μεταξύ σας πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται, ώστε να έχη τις την γυναίκα του πατρός αυτού» (Α΄Κορ.ε:1).

Ωσάν να μην ήταν αρκετά όσα πιο πάνω σημειώθηκαν, οι ιερές Γραφές συνεχίζουν την αποκαλυπτική τους μαρτυρία, για να δείξουν ακόμη σκοτεινότερες πτυχές από την ζωή των ανθρώπων που απάρτιζαν την εκκλησία εκείνης της πρώιμης εποχής. Πρόκειται για το ζήτημα της πορνείας και άλλων μορφών σεξουαλικών παρεκκλίσεων, για τις οποίες ο Παύλος αναγκάστηκε να γράψει.

Ξεχωριστή βέβαια ήταν η περίπτωση του Κορίνθιου που τόλμησε να πάρει σαν γυναίκα τη μητριά του… όμως και άλλες περικοπές, όπως οι Α΄Κορ.ς:9, Γαλ.ε:19, Εφεσ.ε:3, Κολ.γ:8, Α΄Θεσ.δ:3 κ.λπ., αφήνουν να καταλάβει ο καθένας ότι αφενός οι νεοεισερχόμενοι στην εκκλησία εξακολουθούσαν μέχρι ένα διάστημα να έχουν κάποια σύγχυση για τις ηθικές τους υποχρεώσεις, αλλά υπήρχαν και κάποιοι που «εισεχώρησαν λαθραίως» στην εκκλησία, όντας «ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν» (Ιούδα α:4).

Αν και η υγιής εκκλησία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να διατηρηθεί καθαρή από τέτοια μιάσματα που ο Ιούδας ονομάζει «κηλίδες», αυτό δεν ήταν πάντοτε μπορετό είτε από αμέλεια είτε από απροσεξία είτε από άλλους παράγοντες όπως η προσωποληψία, η ανθρωπαρέσκεια κ.λπ. με αποτέλεσμα γρήγορα η εκκλησία του Χριστού να συμπεριλάβει στις τάξεις της "κάθε καρυδιάς καρύδι", κατά το κοινώς λεγόμενο, και εν τέλει να καταλήξει ένας ακόμη κοσμικός θρησκευτικός θεσμός, όπου πλέον μόνον ο Κύριος γνωρίζει «τους όντας αυτού» (Β΄Τιμ.β:19).

8. Ετεροδιδάσκαλοι και Κερδοσκόποι

«Εάν τις ετεροδιδασκαλή και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την διδασκαλίαν την κατ' ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας, εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν και απεστερημένων της αληθείας, νομιζόντων την ευσέβειαν ότι είναι πλουτισμός. Απομακρύνου από των τοιούτων. Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας» (Α΄Τιμ.ς:3-6).

Ανάμεσα σε όλα όσα προαναφέρθηκαν, ήρθαν να προστεθούν και οι «ετεροδιδάσκαλοι», άνθρωποι δηλαδή που ήταν έτοιμοι να προσθέτουν και να αλλοιώνουν την αρχική διδασκαλία των Αποστόλων, σε τρόπο που η χάρη του Θεού να παρουσιάζεται ως ευκαιρία πλουτισμού και καλής ζωής. Αποκαλύφθηκε γρήγορα ότι γι’ αυτούς «θεός τους είναι η κοιλιά τους» (Φιλ.γ:19), ενδιαφέρονται για γήινα συμφέροντα και ενώ παρουσιάζονται ως “υπηρέτες του Χριστού”, «δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, αλλά την εαυτών κοιλίαν, και διά λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων» (Ρωμ. ις:18).

Άλλοι τέλος έτειναν να μετατρέψουν τον Ευαγγέλιο του Χριστού, που είναι πνευματικής φύσεως και αποβλέπει στα εν ουρανοίς, σε μήνυμα ευημερίας και καλοπέρασης, επικεντρώνοντας την προσοχή των ανθρώπων στον υλικό πλουτισμό.

Τέτοιους ανθρώπους, από τους οποίους δυστυχώς είναι γεμάτη η σημερινή εποχή, ο Παύλος όχι μόνο τους καυτηριάζει αλλά και προς κάθε υγιή πιστό προστάζει: «Απομακρύνου από των τοιούτων», όπως ακριβώς έγραψε και στους Ρωμαίους: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής, την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ' αυτών» (Ρωμ.ις:17).

Με τα παραπάνω θέλουμε να δείξουμε ότι η ποιότητα και επιβίωση της Εκκλησίας δεν επηρεάζεται από τέτοια κακά παραδείγματα. Βεβαίως κανείς δεν είναι τέλειος σ' αυτό τον κόσμο, ούτε και μπορεί να γίνει στην παρούσα κατάσταση, επειδή είμαστε άνθρωποι ατελείς και αδύναμοι, γεγονός που ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς ο ίδιος ο Πλάστης μας, ο Οποίος «γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα» (Ψαλμ.ργ:14).

Επειδή ακριβώς γνωρίζει την αδυναμία μας, ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάν.ιε:5). Για τον ίδιο λόγο φρόντισε να διαθέσει στην Εκκλησία το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ώστε να είναι σ' εμάς πηγή κάθε αγαθής καρποφορίας (Γαλ.ε:22-25).

Ας καταλάβουμε ότι ο Θεός με άτομα ασχολείται και όχι με σύνολα. Μόνος σηκώνεσαι ή πέφτεις. Μόνος σου αρέσεις στο Θεό ή γίνεσαι βδελυκτός. Ακόμη κι αν όλοι γύρω πορεύονται αντίθετα στο θείο θέλημα, εσύ κι εγώ καλούμαστε να ακολουθήσουμε Εκείνον και να βαδίσουμε στα ίχνη Του.

Δεν έχτισαν την πρώτη εκκλησία τα ειδικά σεμινάρια και οι μέθοδοι του μάρκετινγκ που δυστυχώς χρησιμοποιούν σήμερα κάποιοι. Κάθε άλλο! Τι ήταν εκείνο που έκανε ικανούς τους αποστόλους και τους πρώτους μαθητές να ζουν τη χριστιανική ζωή και να αυξάνουν ποιοτικά και αριθμητικά; Η δύναμη που ζωοποιούσε και ενεργοποιούσε τους πιστούς του α΄αιώνα και όλων των 20 άλλων που ακολούθησαν ήταν μία και μόνη, το Άγιο Πνεύμα. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά σαρκικά υποκατάστατα που ο Πονηρός και η ανόητη ανθρώπινη σάρκα χρησιμοποιούν για να καλύψουν το ΚΕΝΟ της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στην προσωπική και την εκκλησιαστική τους ζωή.

Και βεβαίως, όταν λέμε Άγιο Πνεύμα, δεν εννοούμε τις κάλπικες εκδηλώσεις που έχουν γεμίσει σήμερα τους δήθεν Χαρισματικούς κύκλους, αλλά τη δύναμη εξ ύψους, που πρώτα ΑΓΙΑΖΕΙ, ύστερα ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ και τέλος ΙΚΑΝΩΝΕΙ θνητούς ανθρώπους να ζήσουν “όπως ο Χριστός” (Ιωάν.ις:7, Πράξ.α:8).