«Κατά πάσας τας
θλίψεις αυτών εθλίβετο» (Ης.ξγ:9). Είναι κάτι ασύλληπτο. Κάτι που το μυαλό
μας δεν μπορεί να το πιάσει και η καρδιά μας κινδυνεύει να διαρρηχθεί από την
ένταση. Μα, ο Κύριος πάντα ζούσε τη ζωή μας. Και όταν εμείς θλιβόμασταν, η θλίψη
αγκάλιαζε κι Αυτόν.
Ο Κύριος θλίβεται μαζί μας, όταν εμείς θλιβόμαστε. Λέει πως
«Αυτός θα είναι μέσα μας, και εμείς θα είμαστε μέσα σ' Αυτόν». Είναι μια
ταύτιση, όχι θεωρητική, μα απόλυτα πραγματική. Και όταν θλιβόμαστε εμείς,
θλίβεται και Αυτός μαζί μας.
Ο Κύριος θλίβεται μαζί μας, όταν αναγκάζεται, επειδή δεν
γίνεται διαφορετικά, να μας περάσει από «ποικίλους πειρασμούς». Αυτός
συμμετέχει ενεργά στην θλίψη μας και μας δίνει μια παρηγοριά. Δεν είμαστε μόνοι
όταν σηκώνουμε το βάρος της θλίψης. Και ο Κύριος, όσο καιρό θλιβόμαστε εμείς,
θλίβεται κι Αυτός.
Μα δεν είναι μόνο η θλίψη. Και ο πόνος. Πολύ κοντά είναι στη
θλίψη. Και ο Κύριος πονάει μαζί μας. Δίπλα στο κρεβάτι μας. Μέσα στο
νοσοκομείο. Μέσα στο χειρουργείο. Εκείνος το επέτρεψε. Και είναι μαζί μας. Μα,
πως μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού είμαστε ένα μαζί του.
Και ακόμη στην ταπείνωση, στην προσβολή, στην αδικία. Αυτά
που αισθανόμαστε εμείς τα αισθάνεται κι Αυτός. Δεν χτυπούν πάνω μας. Χτυπούν
και πάνω σ’ Αυτόν. Και Αυτός νοιώθει προσβεβλημένος. Κάθε τι που πέφτει πάνω
μας αντανακλά και πάνω σ’ Αυτόν. Να το ξέραν αυτοί που μας ταπεινώνουν.
Και όταν λυπούμαστε. Και μάλιστα για πνευματικά θέματα. Για
θέματα αδελφών. Και ποιος μπορεί να μας πει αν η λύπη μας, δεν είναι μέρος από
την λύπη του Κυρίου μας; Και μας κάνει την μεγάλη τιμή να αφήνει πάνω μας ένα
μέρος από την λύπη τη δική Του. Μα αφού είμαστε συνεργοί του;
Και μας λέει, και είναι αλήθεια αυτό, πως αυτό που μας
κάνει, μας καθιστά μετόχους των θλίψεων σε μια ταύτιση μαζί Του, είναι χάρις. «Εις ημάς έχαρίσθη. . . να πάσχουμε υπέρ
Χριστού». Μα πονάς και πονάει και Αυτός, και είναι σημάδι αναγνώρισης και
επιβεβαίωσης.
