Το θέμα της καρποφορίας είναι ένα από τα δύσκολα και
πολυσύνθετα πνευματικά θέματα. Πολλά ακούγονται, ελάχιστα όμως είναι κοντά στην
πραγματικότητα.
Πιστεύουμε πως ο καρπός είναι αποτέλεσμα προσπάθειας, αγώνα
βασανιστικού, τρεξίματος. Και είναι τούτο λάθος βασικό. Καρπό δεν μπορούμε να φέρουμε
εμείς οι άνθρωποι. Εμείς κουβαλάμε απλά τις δυνάμεις της καρποφορίας μέσα μας,
που είναι ο ζωντανός Ιησούς Χριστός. Εκείνος φέρει τον καρπό.
Όμως το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Για να ζήσε ο Ιησούς μέσα μας
και να έρθει ο καρπός, πρέπει να προϋπάρξει ένας θάνατος, ο δικός μας θάνατος. Να
κατοικήσει ο αναστημένος Ιησούς μέσα μας, να δουλέψει πάνω μας, να γεμίσει τον εαυτό
μας με δικό Του υλικό, δυνάμεις που οδηγούν στη λύτρωση.
Μα και εδώ δε σταματάει το θέμα. Οι ψυχές, που χάνονται γύρω
μας μέσα στην αμαρτία, ούτε εύκολη υπόθεση είναι, ούτε απλή. Χρειάζεται πόνος ψυχής,
δάκρυα αγάπης, ζωή αφιερωμένη. Το να δώσεις μια χούφτα φυλλάδια στην είσοδο του
μετρό είναι άχρηστο, αν δεν μπορούν να μουσκέψουν τα μάτια σου, να χάσεις τον ύπνο
σου, προσευχόμενος, για την κατάσταση τη φοβερή μιας αιώνιας χαμένης ψυχής.
Μα και το σημείο τούτο δεν έρχεται μόνο του. Δουλεύει ο Θεός
πάνω μας για να μας φτιάξει κατάλληλους για τη δουλειά Του, για να μας εξοπλίσει.
Με τί; Μα με δάκρυα. Και με καθαρή και άγια ζωή. Με σταυρό που είναι τόσο απαραίτητος
για την ισορροπία. Άκουσα μια ιστορία στο σημείο αυτό, που μου έκαμε εντύπωση.
Κάποτε μπήκε ένας γεωργός μαζί με το βοηθό του στο αμπέλι του και άρχισε να
εξετάζει ένα - ένα τα κλήματα. Ο βοηθός κρατούσε ένα κοφτερό μαχαίρι. Το
έμπειρο μάτι του γεωργού κοιτούσε το κάθε κλήμα ξεχωριστά. Εδώ κάνε δυο
δαχτυλίδια, γύρισε στο βοηθό του. Εδώ τρία, λίγο παρακάτω. Για να κλάψουν τα
κλήματα. Και τα δαχτυλίδια αυτά δεν ήταν παρά χαρακιές πάνω στο ζωντανό. Μόνο
έτσι γίνεται.
Μας ξεγέλασε αυτός που μας είπε πως η ζωή του Χριστού είναι
εύκολη και απλή. Είναι η ζωή, η μόνη. Γύρω απλώνεται θάνατος και ψέμα. Μα έχει
αγώνα και δάκρυα και χαρακιές, για να φτάσουμε εκεί που θέλει να μας ανεβάσει ο
Θεός.
Υπάρχουν ψυχές, υπάρχουν καταστάσεις, εκκλησίες, που θέλουν
μόνο δάκρυα. Ούτε κηρύγματα, ούτε συμβουλές. Υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή μας
που θέλουν δάκρυα για να γιατρευτούν. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να αποδώσει. Και
γυρίζει το γεμάτο αγάπη και σοφία έμπειρο μάτι του ο γεωργός πάνω μας. Κάνε
τρία δαχτυλίδια εδώ, λέει αργά, κάνε τέσσερα. Εσύ αυτό δεν το ακούς. Μόνο
αργότερα θα δεις το μαγαζί σου να κλείνει, το παιδί σου να αρρωσταίνει, τη
γυναίκα σου να φεύγει από τον κόσμο τούτο. Τα μάτια σου τότε θα γιομίσουν με
δάκρυο γνήσιο από μια καρδιά καθαρή, από μια ζωή αγιασμένη.
Ο αφέντης του αμπελώνα θα σταθεί κοντά σου με καμάρι. Την
ώρα αυτή και τα δικά Του μάτια θα πλημμυρίσουν με δάκρυα χαράς. Η στιγμή της
καρποφορίας ήρθε και για τη δικιά σου ζωή.
