Η ζωή της πίστης είναι τεθλιμμένη. Περιέχει θλίψεις, περνά
από θλίψεις, δουλεύεται με θλίψεις. Ας το πάρουμε απόφαση. Ας το καταλάβουμε
μια για πάντα. Τόσο απόλυτα και ξεκομμένα το λέει ο Κύριός μας.
Οι θλίψεις, σε όλους τους πιστούς δεν είναι κάτι τυχαίο,
κάτι συμπτωματικό, κάτι από παράλειψη ή αμέλεια. Είναι μέσα στον απόλυτο
προγραμματισμό του Κυρίου για τη ζωή μας.
Βέβαια η ζωή του Χριστού, είναι ζωή χαράς. Και φαίνεται με
την πρώτη ματιά σαν αντίφαση. Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μια τεθλιμμένη ζωή και
ταυτόχρονα να έχουμε χαρά. Εδώ είναι το μεγάλο μυστικό. Εδώ είναι το θαύμα.
Είναι μια δυνατή και μόνιμη χαρά που δημιουργείται και
βλασταίνει μέσα στη θλίψη. Οι θλίψεις είναι το μαύρο βελούδο που πάνω του
αστραποβολά η χαρά του Χριστού, η απελευθερωμένη από υλικές και άλλες
εξαρτήσεις.
Τεθλιμμένη, λοιπόν η οδός. Γιατί; Για πάρα πολλούς λόγους.
Θέμα πολλών βιβλίων. Το αποτέλεσμα βαραίνει. Στις θλίψεις νιώθουμε ισορροπία.
Έξω από αυτές παραπατούμε. Παραλογιάζουμε. Δεν βρίσκουμε το δρόμο. Δεν βρίσκουμε
την πόρτα.
Τεθλιμμένη η οδός γιατί είναι μια αδιάκοπη κατεργασία για να
αποβάλουμε όλη εκείνη τη σαβούρα που κουβαλήσαμε μαζί μας σαν περάσαμε την
πόρτα και παραμορφώσαμε την πορεία μας.
Τεθλιμμένη η οδός γιατί έρχεσαι σε αντίθεση και σύγκρουση,
με τα κρατούντα, που είναι ο εαυτός σου, το πνεύμα των ανθρώπων, το σύστημα
ζωής, το ρεύμα της καθημερινότητας. Σε σύγκρουση και φυσικά θλίψη.
