Έξοδ.ζ:10-12 Εισήλθον λοιπόν ο Μωϋσής και ο Ααρών προς
τον Φαραώ, και έκαμον ούτως ως προσέταξεν ο Κύριος· και έρριψεν ο Ααρών την
ράβδον αυτού έμπροσθεν του Φαραώ και έμπροσθεν των δούλων αυτού, και έγεινεν
όφις. Εκάλεσε δε και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους· και οι μάγοι της
Αιγύπτου έκαμον και αυτοί ωσαύτως με τας επωδάς αυτών. Διότι έρριψαν έκαστος
την ράβδον αυτού, και έγειναν όφεις· η ράβδος όμως του Ααρών κατέπιε τας
ράβδους εκείνων.
Β’ Τιμ.γ:8 Και καθ' ον τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής
αντέστησαν εις τον Μωϋσήν, ούτω και αυτοί ανθίστανται εις την αλήθειαν,
άνθρωποι διεφθαρμένοι τον νούν, αδόκιμοι εις την πίστιν.
Δεν θα ξέραμε τα ονόματα αυτών των αρχαίων ανταγωνιστών της
αλήθειας του Θεού, αν δεν αναφερόταν δια του Πνεύματος του Αγίου σε σχέση με
τους «κακούς καιρούς» για τους οποίους ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί τον
Τιμόθεο.
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε την πραγματική φύση της
αντίστασης αυτών των μάγων εναντίον του Μωυσή (Β’ Τιμ.γ:1-9). Οι μάγοι του
Φαραώ δεν ήταν σαν αυτούς που πήγαν να προσκυνήσουν τον Ιησού στη γέννησή Του,
αλλά ήταν ανακατεμένοι με δαιμονικές δυνάμεις.
Ο Ιαννής και ο Ιαμβρής αντιστάθηκαν με το να μιμηθούν - όσο
ήταν στην εξουσία τους - ό,τι έκανε ο Μωυσής. Δεν προσπαθούν να αποδώσουν τις ενέργειες
του Μωυσή σε κάποια πονηρή δύναμη, αλλά μάλλον ζητούσαν να εξουδετερώσουν την
ενέργειά του στη συνείδηση, με το να κάνουν τα ίδια, ώστε να μην υπάρχει μεγάλη
διαφορά. Έτσι, τα θαύματά τους, ήταν εξίσου καλά με αυτά του Μωυσή. Αν ο Μωυσής
έκανε θαύματα για να βγάλει το λαό από την Αίγυπτο, κι αυτοί κάνανε θαύματα για
να κρατήσουν το λαό στην Αίγυπτο. Που λοιπόν η διαφορά;
Απ’ όλα αυτά μαθαίνουμε ότι η πιο σατανική αντίσταση στη
μαρτυρία της αλήθειας του Θεού στον κόσμο, προέρχεται απ’ αυτούς που αν και
μιμούνται τις ενέργειες της αλήθειας, δεν έχουν παρά μόνο «μορφήν ευσεβείας» και «αρνούνται
την δύναμιν αυτής» (Β’ Τιμ.γ:5). Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα
ίδια πράγματα, να υιοθετούν τις ίδιες συνήθειες, να χρησιμοποιούν την ίδια
γλώσσα, και να διακηρύττουν τις ίδιες γνώμες όπως οι πραγματικοί Χριστιανοί. Αν
ο αληθινός Χριστιανός, ωθούμενος από την αγάπη του Χριστού, δίνει τροφή σ’ αυτόν
που πεινά, ρούχα στο γυμνό, επισκέπτεται τους αρρώστους, μοιράζει Γραφές,
φυλλάδια, προσεύχεται, ψάλλει, υπερασπίζεται και κηρύττει (υπό μία έννοια) το
ευαγγέλιο και ο τυπικός Χριστιανός μπορεί να κάνει τα ίδια πράγματα!
Ας το θυμόμαστε αυτό καλά, αυτός είναι ο ιδιαίτερος
χαρακτήρας της αντίστασης στην αλήθεια «εν
ταις εσχάταις ημέραις». Αυτό είναι το πνεύμα του Ιαννή και του Ιαμβρή.
Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι «καθ’ όν τρόπον ο Ιαννής και Ιαμβρής
αντέστησαν εις τον Μωυσήν, ούτω» και οι κατ’ όνομα Χριστιανοί, που αγαπούν τους
εαυτούς τους, τον κόσμο και τις απολαύσεις «ανθίστανται
εις την αλήθειαν». Βέβαια, δεν θέλουν να μένουν χωρίς μια μορφή ευσέβειας!
Δέχονται τη μορφή της, επειδή έτσι συνήθισαν, αλλά μισούν την δύναμή της επειδή
έχει σαν συνέπεια την άρνηση του εαυτού τους.
Η «δύναμις της
ευσέβειας» συνεπάγεται την αναγνώριση των δικαιωμάτων του Θεού, την
εγκατάσταση της Βασιλείας Του στην καρδιά, και κατά συνέπεια τη φανέρωση αυτής
της κατάστασης σ’ όλους τους τομείς της ζωής. Ο τυπικός Χριστιανός όμως τα
αγνοεί όλα αυτά. Η «δύναμις της ευσέβειας»
δεν μπορεί να συμφωνήσει με κανένα από τους απαίσιους χαρακτήρες που
περιγράφονται στα εδάφια Β’ Τιμ.γ:1-4, αλλά «η μορφή» της, αν και προσπαθεί να τους κρύψει, τους αφήνει να
υπάρχουν. Έτσι, δεν προσπαθεί να περιορίσει τις επιθυμίες του, να εμποδιστούν
οι ηδονές του, να δαμάσει τα πάθη του, να τακτοποιήσει τα αισθήματά του, να
αγνίσει την καρδιά του. Αυτό που θέλει είναι μια θρησκεία που θα του επιτρέπει
να απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο αυτό τον κόσμο, αλλά και τον
μέλλοντα. Δεν ξέρει ότι αν θέλει να κερδίσει τη ζωή πρέπει να τη χάσει!
Εξετάζοντας τις διάφορες μορφές αντίστασης του Σατανά στην αλήθεια
του Θεού, βλέπουμε ότι αρχικά αντιστέκεται με τη βία προσβάλλοντάς την ανοικτά
κι όταν αυτός ο τρόπος αποτύχει, τη διαφθείρει με κάποια απομίμηση. Στην αρχή
προσπάθησε να θανατώσει το Μωυσή (β:15) κι όταν δεν τα κατάφερε, δοκίμασε να
μιμηθεί τα έργα του.
Το ίδιο συνέβη και με την αλήθεια που ο Θεός εμπιστεύθηκε
στην εκκλησία Του. Οι πρώτες προσπάθειες του Σατανά εκδηλώθηκαν με την οργή των
αρχιερέων και των πρεσβυτέρων του λαού, με τα δικαστήρια, τις φυλακίσεις, το
σπαθί. Όμως, στα εδάφια της Β’ Τιμοθέου επιστολής δεν αναφέρονται παρόμοια
μέσα. Η φανερή επίθεση έδωσε τη θέση της σε περισσότερο επιτήδεια και
επικίνδυνα μέσα, τη μάταιη ομολογία, την ευσέβεια χωρίς όμως δύναμη, στην
ανθρώπινη παραποίηση. Ο διάβολος «ντύθηκε» Χριστιανός. Ομολογεί και μιμείται
αυτό που κάποτε πολεμούσε και προς το παρών πετυχαίνει τρομακτικά
πλεονεκτήματα.
Είναι φυσικό, ο άνθρωπος μετά την πτώση του, να είναι
εγωιστής, πλεονέκτης, αλαζόνας, υπερήφανος, βέβηλος, φιλήδονος μάλλον παρά
φιλόθεος. Όμως, το να είναι όλα αυτά, με την ωραία εμφάνιση μιας «μορφής
ευσέβειας», φανερώνει Σατανική δραστηριότητα αντίστασης στην αλήθεια στις
έσχατες ημέρες.
Το να φανερώνει ο άνθρωπος απροκάλυπτα όλες αυτές τις έξεις,
επιθυμίες και πάθη, που είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσής του από την πηγή της
αγιότητας, είναι πολύ φυσικό. Αλλά όταν βλέπει κανείς το άγιο όνομα του Κυρίου
Ιησού, ενωμένο με τη διαφθορά και την τρομερή κακία των ανθρώπων κάτω από μια
μορφή ευσέβειας, τότε μπορεί να καταλάβει το έργο της αντίστασης του Ιαννή και
Ιαμβρή των τελευταίων ημερών.
Τίποτα δεν βοηθά περισσότερο στο να αδυνατίσει η δύναμη της
αλήθειας, όσο το γεγονός ότι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτή, κάνουν
ακριβώς τα ίδια πράγματα μ’ αυτούς που αγωνίζονται γι’ αυτήν επειδή την
αγαπούν. Έτσι εργάζεται ο Σατανάς στις μέρες μας. Θέλει να παρουσιάσει όλους
τους ανθρώπους σαν Χριστιανούς, με αποτέλεσμα ο υπηρέτης του Χριστού, ο
μάρτυρας της αλήθειας να περιστοιχίζεται από το πνεύμα του Ιαννή και Ιαμβρή.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάει ότι όλα αυτά είναι σατανική απομίμηση του
πραγματικού έργου του Θεού. Είναι άνθρωποι που κάνουν πράγματα φαινομενικά καλά
και δίκαια, οι οποίοι όμως δεν έχουν ούτε τη ζωή του Χριστού, ούτε την αγάπη
του Θεού, ούτε τη δύναμη του λόγου της αλήθειας.
«Αλλά» προσθέτει ο απόστολος Παύλος «δεν θέλουσι προκόψει πλειότερον διότι η ανοησία αυτών θέλει γίνει
κατάδηλος εις πάντας καθώς και η εκείνων έγινε». Πραγματικά, η ανοησία τους
φανερώθηκε γιατί δεν μπόρεσαν ν’ ακολουθήσουν τα θαύματα του Μωυσή και του
Ααρών. Το ίδιο, θα φανερωθεί η ανοησία όλων εκείνων που δεν έχουν παρά τη μορφή
της ευσέβειας.
Μήπως όμως, με όλα αυτά, γεμίζουμε τις καρδιές με φόβο και
απογοήτευση; Όχι βέβαια, όλα αυτά πρέπει να λειτουργούν κανονικά με δύναμη μέσα
σε κάθε καρδιά και να κάνουν τον καθένα να εξετάσει τον εαυτό του σοβαρά αν
περπατά στην αλήθεια. Τα αποτελέσματα της δύναμης της ευσέβειας θα φανερώνονται
από το γεγονός ότι «θα μένωμεν εις εκείνα
τα οποία εμάθαμεν» (Β’ Τιμ.γ:14). Αυτοί που θα παραμείνουν είναι εκείνοι που
διδάχτηκαν απ’ το Θεό. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Υπάρχουν αυτοί που η
συνείδησή τους έχει καθαριστεί με το αίμα του «Αμνού του Θεού» (Ιωάν.α:29) και
ευφραίνονται στη μακάρια ελπίδα να Τον δουν όπως είναι και να είναι αιώνια μαζί
Του. Μακάρι ο Κύριος ν’ αυξάνει τον αριθμό τους κάθε μέρα!
Αυτό που έκαναν οι μάγοι ήταν δαιμονική ενέργεια και
οφθαλμαπάτη. Δεν είναι δυνατό να έκαναν ένα ξύλο, φίδι. Ο διάβολος δεν μπορεί
να δημιουργήσει ζωή. Οι γόητες φιδιών, έχουν την ικανότητα να πιέζουν ένα
σημείο του λαιμού του φιδιού κι αυτό να γίνεται ίσιο και σκληρό σαν ράβδος.
Όταν μετά το αφήνουν, επανέρχεται στην πρώτη κατάσταση.
Παρόλα αυτά, η ράβδος του Ααρών κατάπιε τα άλλα φίδια κι
έτσι ο Θεός έδειξε ποιο είναι το αληθινό σημείο.
Οι μάγοι, με τη δύναμη του Σατανά, μιμήθηκαν μέρος των
θαυμάτων, όμως έτσι έγινε φανερό ότι η δύναμή τους είναι προς καταστροφή κι όχι
προς απελευθέρωση. Ο διάβολος είναι αρχιμάστορας της παραχάραξης. Αν δεν
μπορέσει κάποιον να τον φέρει εναντίον μας, θα τον κάνει να προσποιείται τον Χριστιανό.
