Κατάγομαι από αγροτική οικογένεια. Μικρός, μόλις γύριζα από
το σχολείο, με περίμενε σκληρή δουλειά.
Κάποιο μεσημέρι η γιαγιά μου στο σπίτι με περιμένει. Άφησα
την τσάντα του σχολείου για το χωράφι. Σήμερα θα δουλέψουμε αλέτρι, μου λέει.
Θα πας εσύ μπροστά να κρατάς τα ζώα και εγώ πίσω θα κρατώ το αλέτρι για να
οργώσω. Όχι, της είπα πεισματάρικα. Εσύ να πας μπροστά με τα ζώα και εγώ θα
κρατώ το αλέτρι.
Η γιαγιά υποχώρησε και αρχίσαμε. Εγώ καμάρωνα για την
προαγωγή μου. Σφύριζα, τραγουδούσα, κοιτούσα δεξιά - αριστερά να δω αν οι άλλοι
με κοιτάζουν, χοροπηδούσα, χάζευα στην εξοχή. Μόλις τέλειωσα μια γραμμή, με
πήρε η γιαγιά μου και μου έδειξε πίσω, τι είχα φτιάξει. Τρόμαξα. Ένα φρικτά
στραβό ζιγκ - ζαγκ, που ήταν για γέλια μαζί και για κλάματα. Κατέβασα το
κεφάλι. Δεν ήμουν άξιος για την δουλειά.
Αυτό που κρατάμε στα χέρια μας έχει αξία μοναδική. Δεν
μετριέται, δεν συγκρίνεται. Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το έργο Του στο
σταυρό, η αγάπη Του. Και όμως εμείς συνεχίζουμε να είμαστε επιπόλαιοι, ελαφροί,
ασυνεπείς. Υπάρχει μια έκφραση, κεκτημένη ταχύτης. Έτσι μάθαμε, τέτοιοι είμαστε
σε όλη μας τη ζωή.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο τόπος που πατούμε είναι
άγιος. Και πρέπει να πετάξουμε τα βρώμικα, τα ακάθαρτα, τα μολυσμένα τα δικά
μας.
Και κυρίως τα λοξοκυτάγματα, τις ματιές στον κόσμο της
αμαρτίας. Αυτά πρέπει να πεθάνουν.
Κρατούμε τις άξιες της αγάπης του Θεού στα χέρια μας. Τα
άγια και δοξασμένα του Θεού σχέδια. Αυτό πρέπει να μας κάνει παρκινσονικούς. Να
τρέμουμε, να τιναζόμαστε στο κρεβάτι το βράδυ. Αν δεν τρέμουμε, κάτι δεν πάει
καλά στην πνευματική μας κατάσταση. Να μαινόμαστε, όπως ο Παύλος. Γιατί οι αλήθειες
του λόγου Του δεν είναι φιλολογία, ιστορίες για να τις διηγούμαστε, μα θέματα
ζωής και θανάτου. Έχουν αιώνιες συνέπειες.
Ουδείς βαλών την χείρα
αυτού επί άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω είναι αρμόδιος διά την βασιλείαν του
Θεού (Λουκ.θ:62). Πίσω κοιτούσε και ο Σαμψών, ενώ είχε βάλει το χέρι του
στην υπηρεσία τού Κυρίου, πίσω κοιτούσε και η γυναίκα τού Λώτ και είδαμε τι
κατάληξη είχαν.
Είναι δυνατόν παρόλα αυτά να συνεχίζεις να περπατάς και να
δουλεύεις για τον Κύριο και να τρέχεις, έχοντας αξεκαθάριστες καταστάσεις στη
ζωή σου. Ίσως να υπάρχουν και κάποια αποτελέσματα. Αν με Πνεύμα Θεού κοιτάζεις,
θα ντραπείς, θα κοκκινήσεις. Γιατί ο Θεός δοξάζεται μόνο από καθαρά χέρια, μόνο
από ξεκαθαρισμένη ζωή.
Και κάτι τελευταίο. Κοίταζε μήπως αυτό που ζητάει ο Κύριος
από σένα δεν είναι ούτε έργο, ούτε τρέξιμο, παρά καθαρισμός. Τίποτα άλλο. Όταν
το χέρι του Θεού δείχνει πάνω σου, κοίταξε μέσα σου. Θα βρεις αυτά που
εμποδίζουν τον Θεό να σε χρησιμοποιήσει, την αγάπη Του να σε ευλογήσει, την
δύναμή του να ενεργήσει.
