Τριάδες

Όταν γνωρίζουμε πιο καλά τις αρχαίες θρησκείες που είχαν διαδοθεί πριν τον χριστιανισμό, βλέπουμε ότι όλος ο μύθος για την υπεραγία τριάδα είχε επινοηθεί πολύ πριν από τον Χριστό.

Οι αρχαίοι φαντάζονταν τη δημιουργία του κόσμου, κάπως το ίδιο με τη γέννηση του ανθρώπου.

Όπως για να γεννηθεί ένας άνθρωπος πρέπει να υπάρχει πατέρας και μάνα, έτσι και για τη δημιουργία του κόσμου και όλων όσων υπάρχουν στον κόσμο χρειάστηκε ένας πατέρας και μια μάνα. Κι η πιο μικρή οικογένεια αποτελείται από τον πατέρα, τη μάνα και ένα γιο ή θυγατέρα.

Έτσι σχηματίστηκε ολότελα φυσικά και η αρχαία τριάδα των θεών. Όταν μελετάμε τις αρχαίες θρησκείες, βρίσκουμε σχεδόν παντού αυτήν την τριάδα.

Στις αρχαίες Ινδίες υπήρξε μια τριάδα που αποτελούνταν από τον πατέρα — θεό Σαβίτρι, επουράνια θεότητα του ήλιου, το θεό — γιο Άγνι και το θεό — άγιο πνεύμα Βάϊου, μάνα των θεών ήταν η Μάγια που ο επίγειος άντρας της ήταν ο μαραγκός Τβάστι.

Η Βαβυλωνιακή τριάδα αποτελούνταν από: τον Άνου, το θεό του ουρανού, τον Έα, θεό του νερού και το Μπελ (Μπαάλ, Βάαλ), θεό του υπόλοιπου κόσμου.

Σ' ένα τραγούδι της αρχαίας Βαβυλώνας λέγεται: «Μετά που ο Άνου έκανε τον ουρανό, ο ουρανός έκανε τη γη, η γη έκανε τα ποτάμια, τα ποτάμια έκαναν τις πλημμύρες, οι πλημμύρες έκαναν τους βάλτους, οι βάλτοι έκαναν τα σκουλήκια».

Η κεντρική Βαβυλώνα είχε κι αυτή την τριάδα της: το Σιν, το θεό της σελήνης, το Σάμας, το θεό του ήλιου και την Ίσταρ, τη θεά της γης.

Η τριάδα της νότιας Βαβυλώνας ήταν ο θεός — πατέρας Έα, η μάνα των θεών Μάκινα και ο γιος των θεών, Ταμμούζ.

Στους Ινδούς υπήρξε επίσης μια τριάδα. Στους «Νόμους του Μάνου» (μια αρχαία συλλογή ινδικών νόμων) λέγεται ότι ο κύριος και ανώτατος κριτής μας χώρισε ο ίδιος το σώμα του σε δυο μέρη: το ένα αρσενικό και τ' άλλο θηλυκό και με το σμίξιμο αυτών των δυο γεννήθηκε ο γιος του Βέρνι.

Έτσι σχηματίστηκε η πρώτη τριάδα των θεών: ο Νάρα — πατέρας, η Νάριι — μάνα και ο Βέρνι — γιος.

Πάνω στη γη, αυτή η τριάδα μετατράπηκε σε άλλη τριάδα: το Βράχμα, το Βίσνου και το Σίβα.

Η θεωρία της τριάδας ήταν πιο αναπτυγμένη στους Αιγυπτίους. Σ' ένα επιτάφιο τραγούδι των Αιγυπτίων ήταν γραμμένο: «Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα στο κενό σύμπαν, εκτός από την ουσία, την ουσία που υπάρχει αιώνια μόνη της. Εκείνος που δίνει μόνος του ύπαρξη στον εαυτό του που αιώνια γεννιέται είναι ο Άμων.

Αυτός ο Άμων είναι ο θεός πατέρας». Μια επιγραφή που βρέθηκε στο άγαλμα του θεού του ναού του Τούτμες λέει: «Αυτός είναι ο θεός Άμων-Ρα—-ο ήλιος, ο βασιλιάς των θεών, το φώς του κόσμου, ο Άμων -Ρα ο κυρίαρχος όλων των υπάρξεων. Ο Άμων-Ρα είναι ο πατέρας των θεών, ο δημιουργός του κόσμου, είναι το θεμέλιο της ζωής και της ύπαρξης των θεών, που βαστάζει ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Άμων-Ρα είναι ο αφέντης του ουρανού, ο δαμαστής των θεών». (Φαντάζε-στε πως ήταν αυτοί οι θεοί αφού έπρεπε να τους δαμάζουν!).

Όπως χρειαζόταν ένας αρχηγός που να έχει εξουσία πάνω σ' όλους και να χαλιναγωγεί όλα τα μέλη της κοινότητας του γένους, έτσι και το αγροτικό κοινοτικό γένος των Αιγυπτίων δημιούργησε την παράσταση του δαμαστή των επουράνιων θεών, γιατί πίστευαν ότι και εκεί υπάρχουν παρόμοιες σχέσεις των γενών όπως στη γη.

Ο Σαμπολλιόν, ο πρώτος επιστήμονας που αποκρυπτογράφησε τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά εξήγησε ότι ο Άμων-Ρα είναι η ενσάρκωση της ανδρικής αρχής, ο θεός — πατέρας η ενσάρκωση της γυναικείας αρχής και της αναπαραγωγής της ζωής είναι η μάνα των θεών Μούτ από τη συνένωση αυτών των δύο αρχών γεννήθηκε ο Χον (Χόνσου) ο θεός-γιος.

Αυτή η επουράνια τριάδα βρήκε στη γη, στην πόλη Άβυδο, μια άλλη ενσάρκωση: Όσιρις, ο θεός πατέρας, Ίσις, θεά-μάνα, Ώρος, θεός-γιος. Άλλωστε, ο Όσιρις και η Ίσις δεν θεωρούνταν μόνο πατέρας και μάνα, αλλά συνάμα, αδελφός και αδελφή.

Σ' ένα από τα αρχαία γραφτά, που αποδίδεται στον τρεις φορές ένδοξο μυθικό Ερμή αναφέρεται μια συνομιλία ανάμεσα στην αιγυπτιακή θεότητα Θωτ και τον υπέρτατο θεό.

Θωτ: Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα στο κενό. Ύστερα μπήκε σε κίνηση η ζωή μ' ένα φοβερό βουητό, ο καπνός ξεπετάχτηκε με θόρυβο και μέσα στον ορυμαγδό ακούστηκε μια φωνή.

Αυτή η φωνή μου φάνηκε πως είναι η φωνή του φωτός και απ' αυτήν τη φωνή του φωτός ερχόντουσαν λόγια: Κι έφτασε αυτή η φωνή πέρα από την πηγή του νερού, βγήκε από κει σα μια ελαφριά και καθαρή φωτιά που έσβησε στον ορίζοντα. Τα ελαφριά νερά του αέρα γέμισαν την έκταση ανάμεσα στη φωτιά και τη γη κι ήταν τόσο ανακατεμένα που πουθενά δε φαινόταν ένα κομματάκι ξηράς ξεπλυμένο απ' το νερό και ο λόγος του πνεύματος τα έβαλε σε κίνηση.