Φιλ.α:6 βέβαιος ων εις αυτό τούτο, ότι εκείνος όστις
ήρχισεν εις εσάς καλόν έργον θέλει επιτελέσει αυτό μέχρι της ημέρας του Ιησού
Χριστού,
Ο Θεός δεν κάνει μισές δουλειές. Δεν αφήνει μισοτελειωμένα
έργα. Δεν αφήνει ποτέ αυτό που ανέλαβε, χωρίς να το ολοκληρώσει. Και φυσικά, η
ολοκλήρωση γίνεται, όπως Εκείνος την έχει σχεδιάσει. Και όχι όπως εμάς μας
βολεύει. Με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί.
Λέει, «….να σας
παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους». Ο Θεός δύναται
να μας κάνει άμεμπτους και χωρίς καμιά κατηγορία.
Και αυτό που μπορεί να κάνει, τί λες, δε θα το κάνει; Να
είσαι βέβαιος, πως θα το κάνει, οπωσδήποτε. Και το κάνει, γιατί έχει τον τρόπο.
Στον ουρανό δεν θα πάει τίποτα μισερό. Δεν θα μπει τίποτα που
μιαίνει. Τίποτα από κείνα, για τα οποία ο Χριστός πέθανε. Θα το ολοκληρώσει. Θα
σε καθαρίσει οπωσδήποτε, εφόσον το θέλεις. Θα πέσουν, από πάνω σου, λέπια, για τα
οποία εσύ δεν λες να καταφύγεις με δάκρυα στον Κύριο.
Είναι δύο στοιχεία που έχει στη διάθεσή του ο Κύριος. Οι
περιστάσεις γύρω σου και οι συνθήκες της ζωής σου. Είναι και το σώμα σου. Αφού Τον
ζήτησες να είναι Κύριος σου, έχει απόλυτα δικαιώματα πάνω σου. Και, δεν τα
πολυλογαριάζει αυτά. Είναι προσωρινά. Τα αιώνια λογαριάζει μόνο.
Έτυχε να δω ανθρώπους, μετά από μεγάλη θλίψη, την επόμενη
κάποιου σεισμού στη ζωή τους, μετά από την κατεδάφιση των σαρκικών τους ονείρων,
μετά από τον θρυμματισμό των ειδώλων, που φιλοξενούσαν στην καρδιά τους. Ήτανε αγνώριστοι.
Μέσα σε λίγο διάστημα ανέβηκαν πολύ ψηλά. Μέσα σε μερικές
μέρες η βδομάδες απαλλαγήκανε από καταστάσεις μιας ζωής. Μέσα σε σύντομη περίοδο,
λυτρώθηκαν από βαρίδια, από αλυσίδες, που σέρνανε και μετά που πήγανε στον
Χριστό.
Τί σημασία έχει αν στο διάστημα αυτό ήτανε στο κρεβάτι
νοσοκομείου; Τί σημασία έχει αν σε εγχειρήσεις, μεγάλα κομμάτια από το σώμα
τους αφαιρέθηκαν; Τί σημασία έχει αν αναγκάστηκαν να δέχονται βοηθήματα για να επιβιώσουν;
Έτσι έπρεπε να γίνει. Και έγινε. Και το αποτέλεσμα ήταν λαμπρό.
Και μερικοί από αυτούς, μετά από την θαυμαστή τελείωσή τους,
ο Κύριος έκρινε πως έπρεπε να τους σηκώσει από τη γη. Και τους πήρε μαζί του. Μα
είχαν μπει στην απόλυτη κατάσταση εξάρτησης από τον Θεό. Έστω και αναγκαστικά. Όταν
όλα τα άλλα κανάλια τους στέρεψαν.
Έτσι αναγκάζεται ο Θεός να φερθεί. Αναγκάζεται. Λέει: «Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν
κρίνεσθαι· αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη
κατακριθώμεν μετά του κόσμου». Εάν εμείς παίρναμε τη σωστή θέση και με
δάκρυα στα μάτια καταφεύγαμε στον Κύριο;
Εάν κλαίγαμε μπροστά στον Κύριο, για τις ελλείψεις μας, για τις
αδυναμίες μας, για τις ειδωλολατρίες μας, για τη μοιρασμένη καρδιά μας, για τα
χωρίς αγάπη φέρσιματά μας, τότε. . . και πάλι. . . μα με πολύ ευκολότερο τρόπο,
θα μπορούσε ο Κύριος να ολοκληρώσει το έργο του στη ζωή μας χωρίς σκληρά, ανθρώπινα,
μέσα.
Μα σαν δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Σαν κάνουμε πως δεν
βλέπουμε, αυτά που το Πνεύμα του Θεού επισημαίνει. Σαν γινόμαστε κοινωνοί αλλότριων
αμαρτημάτων επειδή είναι παιδιά μας, συγγενείς μας, φίλοι μας, τότε. . . κάτι
πρέπει να γίνει.
Και θα γίνει οπωσδήποτε. Και συ θα αποκτήσεις το σταυρωμένο
πνεύμα. Και συ θα αποκτήσεις την τέλεια παράδοση. Και συ θα «αγαπήσεις τον
Κύριον εξ' όλης της καρδίας σου». Ο Κύριος μπορεί να το κάνει και θα το κάνει. Δεν
θα αφήσει μισερό το έργο της σωτηρίας του. Θα το ολοκληρώσει. «ὁ εναρξάμενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει
ἄχρις ἡμέρας Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Όταν θα μας παρουσιάσει στον Πατέρα, θα έχει κάνει ένα
θαυμάσιο έργο. Θα παρουσιάσει αριστουργήματα, φτιαγμένα από πηλό, βγαλμένα από
τη λάσπη. Μα μια λάσπη που την καθάρισε, και την έπλασε με τα χέρια Του. Η νέα
δημιουργία.
