Κάποιος πιστός κάθισε και παρακολούθησε μέσα από τις
επιστολές του Παύλου τον τρόπο που μιλάει ο ίδιος για τον εαυτό του. Έχει
σημασία αυτό; Μεγάλη. Γιατί είναι ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου και αυτό
πάλι με τη σειρά του δείχνει το πόσο βαθιά έχει δουλέψει το Άγιο Πνεύμα μέσα
σου.
Στην Γαλ.α:1, που είναι πιθανόν το πρώτο του γράμμα, ο
Παύλος αποκαλεί τον εαυτό του απόστολο. Αργότερα γράφει στην Α' Κορ.ιε:9 και
κατεβάζει τον εαυτό του «ελάχιστος των
αποστόλων, όστις δεν είμαι άξιος να ονομάζωμαι απόστολος». Γράφοντας
αργότερα στους αδελφούς στην Έφεσο, έχουν περάσει πολλά χρόνια, πολλές
εμπειρίες πνευματικές, δουλειά άφθονη του Πνεύματος του Θεού πάνω του, βλέπει
τον εαυτό του σαν τον «πλέον ελάχιστον
πάντων των αγίων» (Έφεσ.γ:8). Και στο τέλος της ζωής του γράφοντας στον
Τιμόθεο έχει φτάσει τόσο πολύ ψηλά που βλέπει πραγματικά ποιος υπήρξε και δεν
διστάζει να γράφει για τον εαυτό του «ο
πρώτος των αμαρτωλών» (Α' Τιμ.α:15).
Φαίνεται σαν να μικραίνει, σαν να χάνεται, αλλά εκεί είναι
το μεγαλείο. Είναι καθαρά θέμα όγκων, χωρητικοτήτων. Όσο περισσότερο Χριστό
έχουμε στην καρδιά μας, τόσο λιγότερο μέρος από τον εαυτό μας φιλοξενούμε. Όσο
περισσότερο ανεβαίνουμε προς τα πάνω, τόσο μικραίνουν τα πράγματα της ζωής
αυτής. Και φαίνονται ασήμαντα, ασύμφορα, επιζήμια.
Η ζωή εδώ κάτω για τον αναγεννημένο έχει πολύ διαφορετικό
νόημα απ’ ό,τι για τους άλλους. Σημαίνει καθαρισμός, σημαίνει απαλλαγή,
ξεκόλλημα από το χώμα, σημαίνει συμμόρφωση, κατοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα
μας. Και αλλάζουν όλα. Δεν μένει τίποτα όρθιο. Βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό
τόσο διαφορετικό, τόσο αλλιώτικο.
Αν δεν περάσουμε από το σταυρό του Ιησού, ποτέ δεν θα
μπορέσουμε να δούμε σωστά τον εαυτό μας. Τα χάλια μας, την πραγματική μας αξία,
όπως μας βλέπει ο Θεός. Η αλήθεια είναι πως ακόμα πιστεύουμε στον εαυτό μας,
ακόμα στηριζόμαστε στην καλοσύνη μας κι ας ξέρουμε πως είμαστε αμαρτωλοί και
χρεώστες. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το πόσο χαλασμένοι είμαστε. Όταν θα
μπει ο Ιησούς στη ζωή σου, μόνος αυτός αφέντης, θα δεις έξω από την πόρτα
ριγμένο ένα σκουληκιασμένο πτώμα, που μυρίζει. Είναι σάπιο. Αυτό είσαι και στο
κρύβει ο διάβολος για να μην απαλλαγείς. Γιατί μόλις το αισθανθείς και
ταπεινωθείς, αρχίζει ή δουλεία του ξεριζώματος, μέχρι που θα φτάσεις το σημείο
να λες για τον εαυτό σου ο πρώτος των αμαρτωλών και να το ζεις και να δακρύζεις
γιό το έλεος που έγινε στη ζωή σου.
