Σε ένα από τα πιο αινιγματικά εδάφια στο Ευαγγέλιο του
Λουκά, ο Ιησούς λέει στους μαθητές του, «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ.ι:18). Το
ερώτημα δεν είναι σχετικά με το τι είδε ο Ιησούς. Είναι σαφές ότι ο Σατανάς
είναι υπό κρίση. Μάλλον, η σύγχυση είναι στο πότε, τον είδε. Μπορεί να φαίνεται
ότι αναφέρεται στη στιγμή που ο Εωσφόρος έγινε Σατανάς, πριν εγκαταλείψει τον
κήπο της Εδέμ και τη θέση που είχε στην επουράνια στρατιά του Θεού - αλλά αυτό
το συμπέρασμα είναι υπερβολικά βιαστικό.
Ουσιαστικά, έχουμε τρεις επιλογές όταν είναι να υπολογίσουμε
το χρονοδιάγραμμα της πτώσης του Σατανά: πριν, κατά ή μετά την εποχή του Ιησού.
Πολλοί άνθρωποι έχουν πει διάφορες απόψεις. Ίσως η πιο κοινή ερμηνεία είναι ότι
ο Ιησούς είδε ή θυμόταν την αρχική πτώση του Σατανά. Αυτή η επιλογή δεν έχει να
κάνει και τόσο με το θέμα μας. Πριν από τη δήλωση, ο Ιησούς είχε στείλει τους
μαθητές να θεραπεύουν και να κηρύττουν ότι η Βασιλεία του Θεού είχε πλησιάσει
(Λουκ.ι:1-9). Επιστρέφουν κατάπληκτοι και συγκινημένοι από το γεγονός ότι τα δαιμόνια
υποτάσσονται στο όνομα του Ιησού (Λουκ.ι:17). Ο Ιησούς τότε λέει, «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του
ουρανού πεσόντα».
Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στη Βασιλεία, την ήττα των δαιμονίων
και τον Σατανά. Αλλά αν η πτώση του Σατανά στο Λουκ.ι:18 αναφέρεται σ’ ένα
γεγονός του απώτερου παρελθόντος, γιατί δεν εγκαθιδρύθηκε αμέσως μετά η Βασιλεία;
Γιατί ο Σατανάς ήταν ακόμα ισχυρός όταν ο Ιησούς εμφανίστηκε στο προσκήνιο;
Ακόμη και όταν βασιλιάς του Ισραήλ ήταν ο Δαβίδ και η παρουσία του Θεού ήταν στο
ναό, η δύναμη και η επιρροή του Σατανά είναι εμφανής σχεδόν σε κάθε σελίδα της
Παλαιάς Διαθήκης.
Η άποψη ότι ο Ιησούς αναφερόταν στην πτώση του Σατανά κατά
τη δική Του διακονία είναι καλύτερη, αλλά δεν είναι χωρίς πρόβλημα. Δεν
διαβάζουμε πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή, κάποιον να εκβάλει δαιμόνια, πριν από
τη διακονία του Ιησού. Η επίδειξη δύναμης - καθώς και οι ανακοινώσεις της
Βασιλείας και της κυβερνητικής εξουσίας του Θεού πάνω στη γη - είναι ολοφάνερη.
Αυτό ταιριάζει με ό, τι γράφει ο Λουκάς στο επόμενο κεφάλαιο (Λουκ.ια:14-23),
όπου προσδιορίζει τον Ιησού σαν τον «ισχυρότερο» που δένει τον Σατανά. Έχοντας
δέσει ο Ιησούς τον δυνατό (Σατανά), Αυτός και οι μαθητές Του μπορούν να
λεηλατούν την σφαίρα επιρροής του Σατανά. Αυτό φαίνεται να συνδέεται με ό, τι ο
Ιησούς είπε μετά τη δήλωσή Του σχετικά με τον Σατανά (Λουκ.ι:19-20), όπου δίνει
στους μαθητές εξουσία πάνω στις δυνάμεις του κακού. Αλλά αυτά τα εδάφια
δημιουργούν και δυσκολίες. Γιατί διαβάζουμε αργότερα στο ίδιο Ευαγγέλιο και σε άλλα
μέρη της Καινής Διαθήκης ότι οι μαθητές δεν είχαν ανοσία από την εξουσία του
Σατανά (Λουκ.κβ:31-61, Β’ Κορ.ιβ:7, Α’ Θες.β:18);
Αυτό μας φέρνει στην τρίτη επιλογή: η δήλωση του Ιησού
αναφέρεται σε ένα χρονικό διάστημα μετά τη δική Του εποχή. Δεδομένου ότι ο
Σατανάς ήταν (και είναι) ακόμα ζωντανός - με σεβασμό στη συνεχιζόμενη αντίθεσή
του στην απανταχού εκκλησία - είναι λογικό να βλέπεις την πτώση του Σατανά «ως αστραπήν εκ του ουρανού», σαν ένα
μελλοντικό γεγονός. Η διατύπωση που χρησιμοποιείται από τον Λουκά («Εθεώρουν») ήταν αρκετά κοινή στην Παλαιά
Διαθήκη σαν εισαγωγή σε προφητική όραση, ειδικά στο βιβλίο του Δανιήλ (δ:10, ζ:2,
ζ:4, ζ:6-7, ζ:9, ζ:11, ζ:13, ζ:21).
Η δική μου θέση είναι ένας συνδυασμός της δεύτερης και
τρίτης άποψης. Φαίνεται αρκετά σαφές ότι η διακυβέρνηση του Θεού ξεκίνησε με τη
διακονία του Ιησού, αλλά είναι μια διακυβέρνηση σε εξέλιξη που θα φτάσει στην τελική
κορύφωση σε μια μελλοντική στιγμή. Όπως μας υπενθυμίζει επανειλημμένα η Παλαιά Διαθήκη,
και όπως επιβεβαίωσε ο Ιησούς στο Λουκ.ι:18, εκείνη την ημέρα, η ήττα του
κοσμικού εχθρού μας θα είναι άμεση και οριστική.
