1. ένα κήρυγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο,
όταν περιέχει ψευδοδιδασκαλίες. Οι πρεσβύτεροι πρέπει να μάθουν ότι τους
κερδοσκόπους «πρέπει να αποστομόνωμεν»
και ότι ο Θεός τους έχει αναθέσει αυτή τη δουλειά (Τίτ.α:9-11).
2. ένα κήρυγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο,
όταν είναι γεμάτο με κολακείες. Φυσικά, υπάρχει διαφορά στο να «δίνεις την τιμή
σ’ αυτούς που οφείλεται η τιμή» χάριν ενθάρρυνσης και στην εξαγγελία κολακειών με
σκοπό τη χρησιμοποίηση ανθρώπων. Τόσο ο κόλακας όσο και ο ψευδοδιδάσκαλος
καταφέρνουν να «εμπορεύονται» (Β’ Πέτρ.β:3, Α’ Θες.β:5) τους ίδιους τους
ανθρώπους που προσποιούνται ότι βοηθούν.
3. ένα κήρυγμα είναι πολύ μεγάλο
όταν ο πολύτιμος χρόνος δαπανάται σε κομπορρημοσύνη για τον εαυτό του. Στους αγίους
στην Κόρινθο, ο Παύλος έγραψε για τον εαυτό του και τον Απολλώ ότι ήταν απλά «υπηρέται, διά των οποίων επιστεύσατε» (Α’
Κορ.γ:5). Όταν ένας εργάτης βάζει τον εαυτό του ανάμεσα στον Χριστό και το
ακροατήριο, είναι σε λάθος θέση. Ο περήφανος, φουσκωμένος, αλαζονικός, εγωιστής
κήρυκας που ενεργεί και μιλά σαν να είναι ο «σωτήρας» της εκκλησίας, έχει πάρα
πολλά κοινά με τους Φαρισαίους του πρώτου αιώνα – αυτούς που ο Ιησούς κατέκρινε τόσο αυστηρά!
4. ένα κήρυγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο,
όταν χρησιμοποιείται για να διαφημίσει κάποιο ανθρώπινο οργανισμό, ανεξάρτητα
από το πόσο σωστός μπορεί να είναι. Η εκκλησία είναι ο μόνος θεσμός που ο
Ιησούς αγόρασε με το αίμα Του (Πράξ.κ:28), και η εκκλησία είναι το μόνο θεσμικό
όργανο στο οποίο, για να μπει κάποιος, πρέπει να πλυθεί από τις αμαρτίες του με
το αίμα του Ιησού.
5. ένα κήρυγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο,
όταν ο χρόνος χρησιμοποιείται για ερωτήσεις που προκαλούν αμφιβολίες. Όταν ένας
κήρυκας δίνει «φωνήν ασαφή» (Α’ Κορ.ιδ:8),
θα πρέπει να επισημαίνεται σαν «επισφαλής»! Υπάρχει ήδη πάρα πολύ αμφιβολία
στον κόσμο. Γιατί θα πρέπει ένας κήρυκας να μιμείται τους τρόπους του διαβόλου,
αυξάνοντας αυτή την αμφιβολία;
6. ένα κήρυγμα είναι πάρα πολύ μεγάλο,
όταν ο χρόνος δαπανάται σε «ακόνισμα μαχαιριών» αντί στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Ναι, όλοι έχουν υποστεί κακομεταχείριση από κάποιους. Αλλά ο άμβωνας δεν είναι η
θέση για να δώσουμε διέξοδο σε κάθε προσωπικό παράπονο και κάθε αδικία,
πραγματική ή φανταστική. Κάποιοι εξακολουθούν να μαζεύονται με την ελπίδα ότι
μπορεί να «δουν τον Ιησού» (Ιωάν.ιβ:21). Και αν αυτό που πραγματικά θέλουν να
«δουν», είναι πώς ο κήρυκας έχει κακομεταχειριστεί, μπορεί να φύγουν με ένα αίσθημα
συμπάθειας για τον κήρυκας, αλλά δεν θα φύγουν αλλαγμένοι!
