Ρωμ.ιβ:19 Μη
εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον·
εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος.
(22) Μην παίρνετε εκδίκηση. Αντίθετα, αφήστε την
οργή να ακολουθήσει το δρόμο της χωρίς τη δική σας συμμετοχή. Κάποιοι
ερμηνεύουν το γεγονός αυτό, ότι θα πρέπει να ανεχτούμε το άλλο μέρος, να
ξεθυμάνει την οργή του. Το πιο πιθανό είναι να σημαίνει να αφήσουμε την οργή
του Θεού (θεία δίκη) να οδηγήσει τα πράγματα. Με άλλα λόγια, εμείς δεν πρέπει
να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, αλλά να την στρέψουμε στο Θεό και να αφήσουμε
να επιβάλει οποιαδήποτε απόφαση θεωρεί αναγκαία. Αυτό το νόημα είναι φανερό από
το εδάφιο που χρησιμοποιεί υποστηρικτικά
ο Παύλος (Δευτ.λβ:35), όπου ο Θεός υπόσχεται να τιμωρήσει κάθε κακό ο ίδιος και
βεβαιώνει την αποκλειστική αρμοδιότητα να το πράξει. Αυτό δεν σημαίνει ότι
πρέπει να επιζητούμε την εκδίκηση του Θεού για να ικανοποιήσουμε τα προσωπικά
μας συναισθήματα, αλλά η στάση μας πρέπει να είναι: Εάν οφείλεται οποιαδήποτε
εκδίκηση, θα αφήσω το Θεό να την κάνει, όχι εγώ.
Ρωμ.ιβ:20 Εάν λοιπόν
πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο
θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού.
Για περαιτέρω υποστήριξη αυτού, το εδ.20 αναφέρει
τις Παρ.κε:21-22, που μας διδάσκουν Εάν
πεινά ο εχθρός σου, δος εις αυτόν άρτον να φάγη· και εάν διψά, πότισον αυτόν
ύδωρ· διότι θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού, και ο Κύριος
θέλει σε ανταμείψει. Αυτή η τελευταία δήλωση είναι ασαφής και υπήρξε πηγή
πολλών συζητήσεων. Κάποιοι ερμηνεύουν τα κάρβουνα σαν σύμβολο καταδίκης, όπως
στον Ψαλμ.140:10. Βοηθώντας τον εχθρό μας, θα αυξήσουμε την ενοχή του και ως εκ
τούτου την τιμωρία του. Για να το δούμε αυτό σαν συμβουλή επιτρεπτού τρόπου να
προκαλέσουμε μεγαλύτερη τιμωρία στον εχθρό μας, παραβιάζει τη διδασκαλία αυτών
των εδαφίων. Το να δούμε τα κάρβουνα σαν τιμωρία έχει κάποια αξία, εάν δεν
δούμε αυτό το εδάφιο να αναφέρεται στα δικά μας κίνητρα, αλλά μόνο σαν το
αποτέλεσμα της ενέργειας του εχθρού μας. Με άλλα λόγια, μπορούμε να βοηθήσουμε
πραγματικά τον εχθρό μας από ευγενή κίνητρα, αλλά στο τέλος ο Θεός θα τον
τιμωρήσει για την άρνηση του ανοίγματος φιλίας που του κάναμε.
Μερικοί έχουν προτείνει ότι αυτό το εδάφιο
αναφέρεται στον Ανατολίτικο τρόπο μεταφοράς πραγμάτων πάνω στο κεφάλι.
Εάν κάποιου η φωτιά σβήσει, ένας φίλος ή γείτονας
θα του δώσει κάρβουνα για να ανάψει πάλι τη φωτιά του, επισωρεύοντας τα σ’ ένα
δοχείο πάνω στο κεφάλι του. Στην περίπτωση αυτή, το εδάφιο λέει ότι τρέφοντας
τον εχθρό σου, είναι σαν να του δίνεις κάρβουνα για τη φωτιά του.
Ίσως η καλύτερη ερμηνεία είναι να δει κανείς τα
κάρβουνα σαν σύμβολο ντροπής. Βοηθώντας τον εχθρό, θα του προκαλέσουμε μια
αίσθηση ντροπής. Το πρόσωπό του θα γίνει καυτό και κόκκινο σαν να χύθηκαν
κάρβουνα στο κεφάλι του. Αυτό μπορεί να τον οδηγήσει στη μετάνοια και τη
συμφιλίωση, ενώ αν ανταποδώσουμε κακό για το κακό, θα παραμείνει ένας
πικραμένος εχθρός. Κάποιοι σχολιαστές επισημαίνουν ένα αρχαίο αιγυπτιακό έθιμο
έκφρασης μετάνοιας, με τη μεταφορά δημόσια πάνω στο κεφάλι, ενός δοχείου με
κάρβουνα.
Ανεξάρτητα από την ακριβή έννοια των κάρβουνων,
το απόσπασμα αυτό μας διδάσκει σαφώς να μην επιθυμούμε ή να προσπαθούμε να
εκδικηθούμε. Η μόνη «ανταπόδοση» ή «εκδίκηση» που μας επιτρέπεται είναι να
κάνουμε το καλό στον εχθρό μας από ειλικρινή διάθεση να τον βοηθήσουμε και να
γίνουμε φίλοι.
Ρωμ.ιβ:21 Μη νικάσαι
υπό του κακού, αλλά νίκα διά του αγαθού το κακόν.
(23) Μην αφήνεις το κακό να σε νικά, αλλά να
νικάς το κακό με το καλό. Αυτή η τελευταία νουθεσία συνοψίζει καλά τη
συγκεκριμένη διδασκαλία των εδαφίων 17-20, αλλά χρησιμεύει επίσης και σαν
κατάλληλο συμπέρασμα για ολόκληρο το μέρος αυτό. Σε τελική ανάλυση, Χριστιανική
ζωή σημαίνει να νικάς το κακό με το καλό. Με την αγάπη του Θεού, μπορούμε να
νικήσουμε και να συντρίψουμε τις δυνάμεις του κακού με τις ανώτερες δυνάμεις
της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
