Α΄Κορ.ιδ
Σ’ αυτό το θέμα θα θέλαμε να
επιστήσουμε την προσοχή σας στις προσεκτικά διατυπωμένες οδηγίες σε αυτό το
κεφάλαιο της Α΄Κορινθίους. Πολλές φορές αγνοούμε ότι πρέπει να δίνουμε μεγάλη
προσοχή σ’ αυτή την απλή διδασκαλία.
«Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας» (εδ.5)
Ας προσέξουμε, αρχικά, ότι ο
Παύλος δεν ασχολείται εδώ με τις γλώσσες σαν σημείο ότι κάποιος έλαβε το Άγιο
Πνεύμα. Μελετάμε τώρα τα «Πνευματικά χαρίσματα» (εδ.1). Έτσι, οι γλώσσες που αναφέρει
εδώ, είναι αυτές που μιλούνται από τους Αγίους που είναι γεμάτοι με το Άγιο
Πνεύμα.
«ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον δεν λαλεί προς
ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν»
(εδ.2)
Εδώ μαθαίνουμε ότι υπάρχει μια άγνωστη
γλώσσα. Μπορεί η λέξη «αγνώριστον» να μην υπάρχει στο κριτικό κείμενο, αλλά η
πρόσθετη λέξη εδώ είναι δεκτή, από τη σαφή δήλωση του Παύλου.
Στο ίδιο εδάφιο, λέει ότι αυτός
που μιλάει σε μία άγνωστη γλώσσα, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν,
διότι ουδείς ακούει αυτόν. Αυτό επιβεβαιώνει το γεγονός ότι
είναι μια άγνωστη γλώσσα.
Τώρα, η χρήση της άγνωστης
γλώσσας δεν καταδικάζεται, αλλά πολύ ξεκάθαρα δηλώνεται ότι είναι εποικοδομητική
γι’ αυτόν που μιλάει και όταν ερμηνεύεται, είναι εποικοδομητική για την
εκκλησία (εδ.4-5). Εύκολα λοιπόν μπορούμε να καταλάβουμε, ότι αυτός που μιλάει
με γλώσσες στην ιδιωτική του προσευχή δεν είναι λάθος. Επίσης, όταν οι πιστοί υψώνουν
όλοι μαζί τη φωνή τους σε προσευχή, θα μπορούσαν όλοι να προσεύχονται σε γλώσσες
— όπως και την ώρα της λατρείας, όταν
όλοι υψώνουν τη φωνή τους σε δοξολογία.
Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι
εάν κάποιος φέρνει ένα μήνυμα σε άγνωστες γλώσσες, θα πρέπει να ερμηνεύεται. Αφού
δοθεί το μήνυμα σε γλώσσες και δεν υπάρχει διερμηνευτής, λέει η Γραφή, «ας σιωπά εν τη εκκλησία» (εδ.28). Με
άλλα λόγια, δεν θα πρέπει να δώσει ένα δεύτερο μήνυμα αν δεν υπάρχει κανείς να
ερμηνεύσει. Ο Παύλος στη συνέχεια προχωράει και δίνει την τάξη που πρέπει να
γίνεται η γλωσσολαλιά: «ας κάμωσι τούτο
ανά δύο ή το περισσότερον ανά τρεις και εκ διαδοχής, και εις ας διερμηνεύη»
(εδ.27). Αυτό θα πρέπει να διδάσκεται επισταμένα στους πιστούς, για να αποφεύγεται
η σύγχυση στις συναθροίσεις.
Προσέξτε τώρα κάτι, πολύ
σημαντικό:
Αυτός που ασκεί το χάρισμα της
γλωσσολαλιάς μπορεί να ελέγξει το χάρισμα, έτσι ώστε να σταματήσει να μιλά,
όταν δεν πρέπει, όπως διδάσκεται στο λόγο του Θεού. Είναι επικίνδυνο να μην
μπορείς να ελέγξεις ένα πνεύμα.
Στη συνέχεια, παρατηρήστε το εδάφιο
5 λέει ότι «ο προφητεύων είναι
μεγαλήτερος παρά ο λαλών γλώσσας, εκτός εάν διερμηνεύη, διά να λάβη οικοδομήν η
εκκλησία». Αυτό τοποθετεί την ερμηνεία στο ίδιο επίπεδο με τη προφητεία.
Στην πραγματικότητα, η προφητεία και η ερμηνεία είναι ταυτόσημες εκτός από το
γεγονός των γλωσσών που προηγούνται της ερμηνείας. Ως εκ τούτου, ό, τι λέμε για
τη χρήση του χαρίσματος της προφητείας, οι ίδιες σκέψεις θα ισχύουν και για το χάρισμα
της ερμηνείας.
Τα προφητικά μηνύματα έχουν τόσο πολύ
κακοποιηθεί και καταχραστεί, με αποτέλεσμα να έχουν κάνει πολύ μεγάλο κακό και
να έχουν δημιουργήσει ανεπανόρθωτες καταστάσεις, που είναι απαραίτητο οι νέοι
πιστοί να διδάσκονται την σωστή χρήση των χαρισμάτων. Ποιμένες έχουν αφήσει τη
συνάθροισή τους να οδηγείται από προφητείες! Ο Θεός ποτέ δεν σκέφτηκε κάτι τέτοιο,
όταν τοποθετούσε εργάτες και τα χαρίσματα στην εκκλησία Του. Η κοινή λογική λέει
ότι ένας Πάνσοφος Θεός, δεν θα έδινε ποτέ ένα χάρισμα στο σώμα, με το οποίο
ένας ασταθής ακόμα πιστός θα μπορούσε να απαιτήσει να οδηγήσει την συνάθροιση.
Υπάρχουν δύο τάξεις προφητείας
που διδάσκονται στο λόγο του Θεού:
Α. Ο «βεβαιότερος προφητικός λόγος» που κρίνει όλους τους ανθρώπους.
Β. Το χάρισμα της προφητείας και
της ερμηνείας γλωσσών το οποίο ανακρίνεται από την εκκλησία.
Ο Πέτρος ξεκαθαρίζει ότι υπάρχει
μια υψηλή και αλάθητη τάξη προφητείας και δηλώνει ότι αυτή είναι πιο πάνω, ακόμη
και από την εμπειρία που είχε με τον Χριστό στο όρος της μεταμόρφωσης (Β’
Πέτρ.α:19-21). Βλέπουμε λοιπόν ότι η προφητεία της Γραφής είναι πάνω από όλα
και ότι «δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ
θελήματος ανθρώπου, αλλ' υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι
άγιοι άνθρωποι του Θεού».
«Προφήται δε ας λαλώσι δύο ή τρεις, και οι άλλοι ας διακρίνωσιν»
(εδ.29).
Εδώ όμως διαβάζουμε, ότι το είδος
αυτό της προφητείας διακρίνεται. Ο Παύλος επιβεβαιώνει αυτή τη διδασκαλία σε
κάποιο άλλο από τα γραπτά του, γιατί λέει, «προφητείας
μη εξουθενείτε. Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε» (Α’ Θεσ.ε:20,21). Πώς μπορούν
να διακριθούν τα μηνύματα που δίδονται με προφητεία και ερμηνεία; Με το λόγο
του Θεού! Πρώτα από όλα, πρέπει να κριθούν από τη φύση τους, γιατί στο τρίτο
εδάφιο διαβάζουμε, «ο δε προφητεύων λαλεί
προς ανθρώπους (1) εις οικοδομήν (2)
και προτροπήν (3) και παρηγορίαν». Δεν υπάρχει κανένας
νόμος που να διέπει όσους οικοδομούν, προτρέπουν και παρηγορούν με την
προφητεία τους. Η Εβρ.ι:25 νουθετεί τους πιστούς να προτρέπουν ο ένας τον άλλο.
Δεν μπορεί να βλάψεις μια συνάθροιση φέρνοντας ένα μήνυμα παρηγοριάς και οικοδομής.
Όταν ο Παύλος καλέστηκε να πάει
στη Ρώμη, γνωρίζοντας ότι είχε έρθει η ώρα γι’ αυτόν να τελειώσει τη διακονία
του, προφήτες και προφήτισσες του έδιναν μηνύματα σε κάθε πόλη που πήγαινε και
σε ένα μέρος του είπαν ότι δεν θα πρέπει να πάει. Αλλά όταν ο Κύριος είχε
καλέσει αρχικά τον Παύλο, ο Ανανίας είπε ότι ο Παύλος «είναι σκεύος εκλογής εις εμέ, διά να βαστάση το όνομά μου ενώπιον εθνών
και βασιλέων». Ο Παύλος ήξερε ότι το έργο δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί, έτσι
αυτά τα μηνύματα που του δόθηκαν δεν τον σταμάτησαν. Αυτός που μας δίδαξε ότι οι
προφητείες πρέπει να διακρίνονται, ήταν σε θέση να το κάνει για τον εαυτό του.
Ήξερε ότι αυτά τα μηνύματα, ακόμα κι αν είχαν έρθει από ανθρώπους πλήρεις
Πνεύματος Αγίου, μπορεί να προήλθαν από μια καρδιά συμπάθειας του προφήτη. Δεν
άφησε τίποτε από αυτά τα πράγματα να τον αλλάξει, γιατί οι εντολές για την
μετακίνησή του ήταν από πιο ψηλά! Ο Κύριος είχε πει, «εγώ θέλω δείξει εις αυτόν όσα πρέπει να πάθη υπέρ του ονόματός μου»
Πράξ.θ:15-16.
