Άκουσα μια ιστορία. Είναι, θα
μπορούσαμε να πούμε απλή, συνηθισμένη. Μα έχει στη μεταφορά της τόσα πολλά να
πει.
Κάποιος που ήταν στο Λονδίνο, σκέφθηκε και ξανασκέφθηκε τί να χαρίσει στη
γυναίκα του. Και βρήκε μια εγγλέζικη κολόνια. Την αγόρασε και την πρόσφερε.
Η
γυναίκα του την έβαλε πάνω της. Την άλλη μέρα, όταν πήγε στην εργασία της, μια
συνάδελφός της τη ρώτησε τι κολόνια είχε φορέσει. Εκείνη έκανε την ανήξερη.
Μα η άλλη επέμενε. Είναι αυτή,
και είπε το όνομά της, και είναι Εγγλέζικη. Και μετά της είπε: Σε πειράζει να
πάρω τη δουλειά μου και να έρθω κοντά σου να δουλεύω. . . για να μυρίζω αυτή
την κολόνια;
Σας ομολογώ, η ασήμαντη αυτή
ιστορία με έκανε πολύ να διερωτηθώ. Για τον εαυτό μου φυσικά. Ο λόγος του Θεού
λέει πώς είμαστε «ευωδία Χρίστου...» που σημαίνει πως εκπέμπουμε, ή πρέπει να
εκπέμπουμε, ή καλώς εχόντων των πραγμάτων θα εκπέμπουμε ένα άρωμα που έχει τη
ρίζα του στο Χριστό. Που φανερώνει Χριστό. Που αποκαλύπτει Χριστό. Ο Παύλος
μιλάει θετικά. Το έχει σαν οριστικό και δεδομένο. Ούτε δυνητικά. Ούτε ευχετικά.
Ήτανε κάτι που υπήρχε. Τί γίνεται με μας;
Από την όλη μας ζωή βγαίνει αυτό
το άρωμα της γνώσης του Χρίστου; Μυρίζουμε Χριστό, η άλλα αρώματα του κόσμου
τούτου;
Οι άνθρωποι, πού βρίσκονται δίπλα
μας, αντιλαμβάνονται και χωρίς ν' ανοίξουμε το στόμα μας, πως κάτι συμβαίνει με
μας και πως στη ζωή μας υπάρχει ένα άλλο στοιχείο, που λέγεται Χριστός;
Βρέθηκαν ποτέ ψυχές που μας
πλησίασαν εξαιτίας αυτής της ευωδιάς του Χριστού και μείνανε κοντά μας, για να
απολαμβάνουν αυτό το άρωμα του Χριστού; Γίναμε εμείς αφορμή να το αγαπήσουν και
να το αγκαλιάσουν για πάντα;
- Μπορεί πάνω στο θυσιαστήριο να βάλεις αρωματικά ξύλα και θυμίαμα. Μα χρειάζεται και φωτιά. Μπορεί να έχεις γνήσιο χάρισμα, μα χωρίς τη φωτιά του Πνεύματος του Αγίου δεν θα φέρεις κανένα αποτέλεσμα.
- Λατρεύουμε ένα Θεό, πού είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από όλα μας και τα πιο μεγάλα προβλήματα.
- Και κάτι πολύ παράξενο, μα απόλυτα αληθινό. Όποιος γεννιέται μονάχα μια φορά, πεθαίνει δυο φορές. Όποιος γεννιέται δυο φορές, πεθαίνει μονάχα μια φορά, ή καμία!
