Ησαΐας νη:9-12 «Αν βγάλεις από ανάμεσα σου τον ζυγό, ΤΗΝ
ΑΝΑΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΥ, και τα μάταια λόγια. και ανοίγεις την ψυχή σου σ' εκείνον
που πεινάει, και ευχαριστείς την θλιμμένη ψυχή. τότε, το φως σου θα ανατέλλει
μέσα στο σκοτάδι, και το σκοτάδι σου θα είναι σαν μεσημέρι. Και ο Κύριος θα σε
οδηγεί πάντοτε, και θα χορταίνει την ψυχή σου μέσα σε ανομβρίες, και θα παχύνει
τα κόκαλα σου. και θα είσαι σαν κήπος που ποτίζεται και σαν πηγή νερού, που τα
νερά της δεν στερεύουν. Και αυτοί που είναι από σένα, θα οικοδομήσουν τις
παλιές ερημώσεις. θα ανεγείρεις τα θεμέλια πολλών γενεών. και θα ονομαστείς ο
επιδιορθωτής των χαλασμάτων, ο ανορθωτής των δρόμων για την κατοίκηση»
Πλήθος από υποσχέσεις του Κυρίου προς εκείνον
που θα κάνει τα όσα γράφονται στα εδάφια 9-10. Απ' αυτά, εκείνο που τράβηξε την
προσοχή μου πρόσφατα, και στο οποίο θα ήθελα να επικεντρωθούμε σήμερα, είναι η «ανάταση
του δακτύλου». Η φράση αυτή φέρνει στον νου μου δικαστή που αγορεύοντας,
στρέφει τον δείκτη του προς τον κατηγορούμενο, εξαπολύοντας τις κατηγορίες του.
Αυτή είναι η ανάταση του δακτύλου, αγορεύει, κατηγορεί, ζητά την απολογία. Όπως
είναι προφανές από τον Ησαΐα και όπως θα δούμε και αργότερα ο Κύριος δεν εγκρίνει
κάτι τέτοιο.
Ματθ.ζ:1-5 Μη κρίνετε για να μην κριθείτε. Επειδή με οποία κρίση κρίνετε, θα κριθείτε. και με οποίο μέτρο μετράτε θα αντιμετρηθεί σε σας. Και γιατί βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδερφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι μέσα στο δικό σου μάτι δεν το παρατηρείς; Ή πως θα πεις στον αδερφό σου: Άφησε να βγάλω το ξυλαράκι από το μάτι σου, ενώ το δοκάρι είναι μέσα στο μάτι σου; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου, και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις το ξυλαράκι από το μάτι του αδερφού σου»
Αντί το βλέμμα μας να συγκεντρώνεται στα όσα
ο Κύριος μας έχει κάνει να είμαστε εν Χριστώ, συγκεντρωνόμαστε στις αδυναμίες,
στα «ξυλαράκια», που κουβαλάει ο καθένας μας.
Αντί να δούμε κι εμείς τις δικές μας
αδυναμίες, που πολλές φορές μπορεί να είναι δοκάρια ολόκληρα, δείχνουμε τα
ξυλαράκια των άλλων….. Ίσως γιατί στα μάτια μας είμαστε τέλειοι, όπως τέλειος
ήταν στα μάτια του και ο Φαρισαίος του Λουκά
ιη:9-14
«είπε
δε και σε μερικούς, που είχαν το θάρρος στον εαυτό τους ότι είναι δίκαιοι, και
καταφρονούσαν τους υπόλοιπους, τούτη την παραβολή: Δυο άνθρωποι ανέβηκαν στο
ιερό για να προσευχηθούν. ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο
Φαρισαίος, καθώς στάθηκε, προσεύχονταν από μέσα του τα εξής: Σε ευχαριστώ, Θεέ,
ότι δεν είμαι όπως και οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή και όπως
τούτος ο τελώνης. Νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, αποδεκατίζω όλα όσα έχω. Και
ο τελώνης, που στέκονταν από μακριά δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να υψώσει στον
ουρανό, αλλά χτυπούσε στο στήθος του λέγοντας: Ο Θεός, σκέπασε με έλεος εμένα
τον αμαρτωλό. Σας λέω: Αυτός κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, πάρα εκείνος.
επειδή, οποίος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί. κι εκείνος που ταπεινώνει
τον εαυτό του, θα υψωθεί»
Όταν, όπως ο Φαρισαίος, έχουμε το θάρρος στον
εαυτό μας, θα καταφρονήσουμε τους υπόλοιπους. Θα τους βλέπουμε αφ' υψηλού, από
την θέση που έχουμε βάλει τον εαυτό μας. Ο Ιησούς ωστόσο δεν έκανε κάτι τέτοιο.
Όταν του έφεραν μπροστά Του μια γυναίκα η οποία συνελήφθη επ' αυτοφώρω να
μοιχεύει, ζητώντας Του να εγκρίνει την θανάτωση της, Αυτός της είπε:
Ιωάν.η:7»Οποίος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον
της»
και έπειτα όταν οι κατήγοροι της έφυγαν, είπε
σ' αυτήν:
η:11 «Ούτε εγώ σε καταδικάζω. πήγαινε και στο εξής
μην αμάρτανε»
Ο Θεός δεν επιζητεί την καταδίκη του
αμαρτωλού, αλλά την μετάνοια του. «Να πάει και στο εξής να μην αμαρτάνει».
Γυρίζοντας τώρα σε μας: πως αλήθεια βλέπουμε
τον πλησίον μας; Σαν τον εαυτό μας ή αφ' υψηλού όπως ο Φαρισαίος τον τελώνη;
Στη Ρωμ.ιδ:1-4 ο λόγος του Θεού μιλάει και πάλι για την κρίση αδερφού από άλλον αδερφό.
«Εκείνον
δε που ασθενεί στην πίστη, να τον δέχεστε, όχι με φιλονικίες διαλογισμών. Άλλος
μεν πιστεύει ότι μπορεί να τρώει όλα. αυτός όμως που ασθενεί τρώει λάχανα.
Εκείνος που τρώει, ΑΣ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙ αυτόν που δεν τρώει. και αυτός που δεν
τρώει ΑΣ ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΙ εκείνον που τρώει. επειδή ο Θεός τον δέχθηκε. ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ
ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ ΞΕΝΟ ΔΟΥΛΟ; Στον δικό του Κύριο στέκεται ή πέφτει» όμως θα
σταθεί. επειδή ο Θεός είναι δυνατός να στήσει αυτόν»
Και πάλι βλέπουμε τη λέξη «ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙ». Ο
Φαρισαίος καταφρονούσε τον τελώνη. Όμοια πολλές φορές αν κάποιος νομίζουμε ότι
δεν είναι δυνατός στην πίστη όπως … «εμείς», τον καταφρονούμε. Ακόμα και αν δεν
το εκφράσουμε φωναχτά, μπορεί να το πούμε με τους σκέψεις μας - τις φιλονικίες
διαλογισμών - που αργά ή γρήγορα θα φανερωθούν και σε λόγια.
Αντίστροφα, όταν κάποιος δεν συμπεριφέρεται
μέσα στα πλαίσια που ΕΜΕΙΣ - όχι ο λόγος του Θεού - κρίνουμε αποδεκτά, τον
ΚΡΙΝΟΥΜΕ. Παράδειγμα αυτής της περίπτωσης βρίσκουμε στο κατά Μάρκ.ς:1-6. Εκεί
βρίσκουμε τον Ιησού να έρχεται στην πόλη του:
«Και
βγήκε από εκεί, και ήρθε στην πατρίδα του. και τον ακολουθούσαν οι μαθητές του.
Κι όταν ήρθε το Σάββατο, άρχισε να διδάσκει στην συναγωγή. ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ,
ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ, ΕΚΠΛΗΤΤΟΝΤΑΝ, ΚΑΙ ΕΛΕΓΑΝ: ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Και ποια είναι η σοφία που του δόθηκε, ώστε και τέτοια θαύματα γίνονται με τα
χέρια του; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΑΡΑΓΚΟΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ, ΚΑΙ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΟΥ
ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΑ; ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΑΝΑΜΕΣΑ
ΜΑΣ, ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ ΤΟΥ; ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΝΤΑΝ Μ' ΑΥΤΟΝ. Και ο Ιησούς έλεγε σ' αυτούς,
ότι: Δεν υπάρχει προφήτης χωρίς τιμή, πάρα μονάχα στην πατρίδα του, κι ανάμεσα
στους συγγενείς του, και μέσα στο σπίτι του……Και θαύμαζε για την απιστία τους.»
Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ δυσκολεύονταν φοβερά
να δεχτούν πως εκείνος που μέχρι χτες δούλευε εκεί σαν μαραγκός και πήγαινε
στην συναγωγή όπως και οι υπόλοιποι, τώρα επέστρεφε ΣΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Ο ΜΕΣΣΙΑΣ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ. «Θα έπρεπε να κάθεται ήσυχα.
Η διδασκαλία είναι μόνο για τους Φαρισαίους. Τι είναι αυτά που κάνει; «
μπορούμε να τους ακούμε να λένε. Επειδή δεν έτρωγε λάχανα εκείνοι που τρώγανε
ΤΟΝ ΚΡΙΝΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΡΡΙΨΑΝΕ.
Ότι συνέβη με τον Ιησού, συμβαίνει και σήμερα.
Η καρδιά μου πηγαίνει σε όλους εκείνους τους υπηρέτες του Θεού που έχουν
κακοποιηθεί σωματικά και ψυχικά, έχουν γίνει αντικείμενο πικρής κριτικής και
απόρριψης ακόμα και από τους ίδιους τους αδερφούς με τους οποίους μπορεί να
ήταν σε κοινωνία για χρόνια.
Ο λόγος; Όταν ο Θεός τους κάλεσε και
υπάκουσαν, οι άλλοι δεν μπόρεσαν να το δεχτούν. Αν ο Ιησούς ήταν ένας
Φαρισαίος, απόφοιτος του σχολείου των Ραβί, οι άνθρωποι της πόλης του δεν θα
είχαν κανένα πρόβλημα. Αλλά τώρα; Δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα ασυνήθιστα
πράγματα που ο Θεός έκανε μέσα από κάποιον που κινούνταν έξω απ' ότι αυτοί
θεωρούσαν σαν κανονικό.
Μπορεί να ευχόμαστε να μην ήταν αληθινό αλλά
τα λόγια του Κυρίου το πιστοποιούν: «Δεν υπάρχει προφήτης χωρίς τιμή, πάρα
μονάχα στην πατρίδα του κι ανάμεσα στους συγγενείς του, και μέσα στο σπίτι του».
Κλείνοντας αυτή την παρένθεση και
επιστρέφοντας στην προς Ρωμαίους, ο λόγος απαντάει σε κάθε τέτοια κριτική
συμπεριφορά με μια ερώτηση: «ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ ΞΕΝΟ ΔΟΥΛΟ;» και
συνεχίζει:
Ρωμ.ιδ:10-13
«Εσύ
όμως γιατί κρίνεις τον αδερφό σου; Ή και συ, γιατί εξουθενώνεις τον αδερφό σου;
Επειδή, όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα του Χριστού. Καθότι είναι γραμμένο «Ζω
εγώ» λέει ο Κύριος «ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και κάθε γλώσσα θα
δοξολογήσει τον Θεό» Άρα λοιπόν κάθε ένας από μας ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ
ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. ΛΟΙΠΟΝ ΑΣ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. αλλά κρίνετε
μάλλον τούτο, το να μη βάζετε εμπόδιο στον αδερφό ή σκάνδαλο.»
Ιακ.δ:11-12
«Αδερφοί,
μην καταλαλείτε ο ένας τον άλλον. οποίος καταλαλεί αδερφό, και κρίνει τον
αδερφό του, καταλαλεί τον νόμο και κρίνει τον νόμο. και αν κρίνεις τον νόμο,
δεν είσαι εκτελεστής του νόμου, αλλά κριτής. Ένας είναι ο νομοθέτης, που μπορεί
να σώσει και να απολέσει. ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΥ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ;»
Την επόμενη φορά λοιπόν που το δαχτυλάκι μας
θέλει να πάρει την ανιούσα, ας κάνουμε στον εαυτό μας αυτές τις ερωτήσεις:
1.
Εσύ
ποιος είσαι που κρίνεις ξένο δούλο;
2.
Εσύ
γιατί κρίνεις τον αδερφό σου;
3.
Ή
γιατί εξουθενώνεις τον αδερφό σου;
4.
Εσύ
ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλον;
Ίσως βάλουν το δακτυλάκι μας στην θέση του.
