Ο Ιησούς, η Δόξα του Θεού

Ο Χριστός δεν υπάρχει για να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά για τον εαυτό μας, δεν υπάρχει για να μας εξυψώσει. Εμείς υπάρχουμε για να βρίσκουμε απόλαυση εξυψώνοντας Εκείνον. Η θεμελιώδης θέση αυτής της μελέτης είναι ότι η γνώση της δόξας του Χριστού, δεν είναι μέσο, αλλά αυτοσκοπός. Ο Χριστός δεν είναι ένδοξος ώστε εμείς να γίνουμε πλούσιοι ή να θεραπευτούμε από κάθε μας αρρώστια. Ο Χριστός είναι ένδοξος, ώστε είτε πλούσιοι, είτε φτωχοί, είτε άρρωστοι, είτε υγιείς, να βρίσκουμε χαρά και ικανοποίηση σ’ Αυτόν.

Το πρώτο στοιχείο που διαπερνά και ενώνει όλα τα άλλα στο πορτραίτο της δόξας του Χριστού, είναι το γεγονός της αιώνιας ύπαρξης Του. Αν την σκεφτόμασταν όπως θα της έπρεπε, η αλήθεια αυτή θα ερχόταν σαν το έρμα που θα σταθεροποιούσε το γερμένο καράβι της ψυχής μας. Η έννοια της ύπαρξης είναι ίσως το μεγαλύτερο από όλα τα μυστήρια. Αναλογίσου τον απόλυτο χαρακτήρα της. Θα πρέπει να υπάρχει κάτι το οποίο ποτέ του δεν ήρθε στην ύπαρξη. Κάτι για το οποίο, όσο πίσω κι αν κοιτάξεις, υπήρχε ήδη. Κάποιος που είχε την τιμή να υπάρχει πρώτος και πάντοτε. Κάποιος που ποτέ του δεν έγινε, δεν δημιουργήθηκε. Απλά υπήρχε. Σε ποιον ανήκει αυτή η μοναδική δόξα;

Η απάντηση είναι, στο Χριστό, Αυτόν που κατά κόσμο είναι γνωστός σαν ο Ιησούς από την Ναζαρέτ.

Ο απόστολος Ιωάννης, που έγραψε το ακροτελεύτιο βιβλίο της Βίβλου, ήταν ο αποδέκτης αυτής της καθοριστικής αποκάλυψης. Καταγράφει τα λόγια του Θεού, «Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο Ών και ο Ήν και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ» (Αποκ.α:8). Εδώ δεν μιλά ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αυτά είναι τα λόγια του παντοκράτορα Θεού. Αυτοπροσδιορίζεται σαν «το Α και το Ω». Στο αλφάβητο κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για κάτι που υπάρχει πριν το «άλφα». Δεν υπάρχει η έννοια «πριν το άλφα» στο αλφάβητο. Ούτε μπορούμε να αναφερθούμε σε κάτι «μετά το ωμέγα».

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Θεό και την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει η έννοια «πριν τον Θεό» και «μετά τον Θεό». Ο Θεός υπάρχει με ένα απόλυτο τρόπο, ανεξάρτητα από το πόσο πίσω ή από το πόσο μπροστά Τον αναζητήσουμε. Ο Θεός είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Είναι ο μόνος που έχει την μοναδική τιμή και την αποκλειστική δόξα να υπάρχει πάντοτε.

Αυτή η αλήθεια βρίσκεται και στην ουσία του νοήματος του ονόματος «Γιάχβε» με το οποίο ο Θεός αποκαλύφθηκε στην Παλαιά Διαθήκη. Το όνομα αυτό είναι παράγωγο του ρήματος «είμαι». Όταν ο Μωυσής ρώτησε τον Θεό το όνομά Του, «Και είπεν ο Θεός προς τον Μωϋσήν, Εγώ είμαι ο Ων· και είπεν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ο Ων με απέστειλε προς εσάς» (Έξοδ.γ:14).

Ο Γιάχβε φανερώνει ότι το όνομά του δηλώνει πως Αυτός είναι η απόλυτη και η αιώνια πραγματικότητα. Αυτό ισχυρίζεται και όταν στο βιβλίο του Ησαΐα διακηρύττει, «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον έκλεξα, δια να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ, και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι, προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν, ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμού» (Ης.μγ:10).

Η αξίωση «εγώ είμαι», λοιπόν, αποκαλύπτει ότι ο Θεός υπάρχει με έναν μοναδικό και απόλυτο τρόπο. Είναι ο απόλυτα πρώτος και ο απόλυτα έσχατος. Δεν υπάρχει τίποτε «πριν» ή «μετά» από Αυτόν, ο οποίος με τρόπο μοναδικό λέει για τον εαυτό Του «Εγώ Είμαι».

Ο Θεός το κάνει αυτό ακόμη πιο καθαρό στον Ης.μδ:6, «Ούτω λέγει Κύριος ο Βασιλεύς του Ισραήλ, και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος των δυνάμεων· εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός».

Και ξανά στον Ης.μη:12, «Άκουσόν μου, Ιακώβ, και Ισραήλ τον οποίον εγώ εκάλεσα· εγώ αυτός είμαι· εγώ ο πρώτος, εγώ και ο έσχατος». Αυτό είναι, λοιπόν, το όνομά Του: ο Γιάχβε - Αυτός που απόλυτα, αέναα και αδιαμφισβήτητα Είναι. Αυτός που έχει την μοναδική τιμή και την αποκλειστική δόξα να υπάρχει πάντα. Αυτό σημαίνει να είσαι ο Θεός.

Τι λοιπόν αυτό το χαρακτηριστικό της αιωνιότητας έχει να κάνει με τον Χριστό, που Τον αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του Ιησού από την Ναζαρέτ;

Τα πάντα. Ο απ. Ιωάννης αναφέρει τα λόγια του Χριστού προς το τέλος της Αποκάλυψης, «Και ιδού, έρχομαι ταχέως· ... Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, ο πρώτος και ο έσχατος.. Εγώ ο Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου να μαρτυρήση εις εσάς ταύτα εις τας εκκλησίας» (Αποκ.κβ:12-13, 16). Εδώ λοιπόν μας μιλά ο Χριστός, σαν ο Πατέρας Θεός.

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο που να είναι το «άλφα» και το «ωμέγα» παρά μονάχα εάν οι δύο είναι ένα. Δεν μπορούν δύο οντότητες να είναι απόλυτα «πρώτοι και έσχατοι» παρεκτός εάν οι δύο είναι ένα. Στην περικοπή αυτή λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός ουσιαστικά αξιώνει για τον εαυτό Του την ίδια τιμή και δόξα που ανήκει αποκλειστικά στον παντοκράτορα Θεό (Αποκ.α:17-18, β:8).

Ο Χριστός μάλιστα αυτοπροσδιορίστηκε, χρησιμοποιώντας για το πρόσωπό Του το απαράμιλλα ένδοξο όνομα του Θεού, το όνομα «Εγώ Είμαι». Διαβάζουμε έτσι στο Ιωάν.η:58, «Είπε προς αυτούς ο Ιησού, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι».

Επίσης στο Ιωάν.ιγ:19, «Από του νυν σας λέγω τούτο πριν γείνη, δια να πιστεύσητε όταν γείνη, ότι εγώ είμαι» (δες και Ιωάν.η:24). Δεν υπάρχει υψηλότερη αξίωση που κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί για τον εαυτό του. Μία τέτοια δήλωση, είτε είναι αλήθεια, είτε είναι βλασφημία. Ο Χριστός είτε ήταν ο Θεός, είτε ήταν βλάσφημος.

Ο απ. Παύλος γνώριζε αυτή την μοναδική δόξα που ανήκε στον Χριστό. Ο Ιησούς είναι «ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ών επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας. Αμήν» (Ρωμ.θ:5).

Σαν αποτέλεσμα, «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.β:9, δες και α:19). Και έτσι, αυτό που σαν Χριστιανοί περιμένουμε δεν είναι τον ερχομό ενός απλού ανθρώπου αλλά «την μακαρίαν ελπίδα, και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτος β:13, δες και Β΄ Πέτρ.α:1).

Να γιατί ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής, τολμά να πει ότι όλοι οι άγγελοι λατρεύουν τον Χριστό. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ο επικεφαλής των αγγέλων που λατρεύουν τον Θεό. Λατρεύεται από όλους τους αγγέλους σαν ο Θεός.

«Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού» (Εβρ.α:6).

Επειδή Αυτός είναι ο Δημιουργός των πάντων και είναι ο ίδιος ο Θεός: «Περί δε του Υιού, «ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος»... και «Συ, κατ' αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί» (Εβρ.α:8,10).

Έτσι ο Πατέρας δίνει την μαρτυρία Του σχετικά με την θεότητα του Υιού. Ο Χριστός είναι το «το απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού,» (Εβρ.α:3).

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος. Ο Ιησούς Χριστός είναι το Άλφα και το Ωμέγα, ο πρώτος και ο έσχατος. Είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Σαν ο Θεός, έχει την απαράμιλλη τιμή και την ασύγκριτη δόξα να υπάρχει πριν από όλα και παντοτινά. Ποτέ δεν ξεκίνησε να υπάρχει.

Η θεώρηση και η απόλαυση αυτής της δόξας είναι ο στόχος της σωτηρίας μας. «Πάτερ, εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι εγώ, να ήναι και εκείνοι μετ' εμού· δια να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας,» (Ιωάν.ιζ:24). Ο λόγος για τον οποίο ο Θεός μας δημιούργησε και μας απολύτρωσε, είναι για να βρίσκουμε ικανοποίηση και τέρψη καθώς τρεφόμαστε με την λαμπρότητα αυτής της δόξας.