Η ανάγκη της θερμής προσευχής

Όταν η Εκκλησία βρισκόταν σε αποστασία ή σε πνευματικό ύπνο διαμέσου των αιώνων, πάντοτε ο Θεός χρησιμοποιούσε πνευματικούς ανθρώπους και μέσω αυτών προσπαθούσε να την αφυπνίσει. Ο τρόπος θεραπείας ήταν πάντοτε ο ίδιος: η προσευχή. Υπάρχουν πολλών ειδών προσευχές. Ο Παύλος μάς προτρέπει πάντα να προσευχόμαστε «εν πνεύματι» (Εφεσ.ς:18). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και τυπικές προσευχές, βαρετές, χωρίς αναζήτηση της παρουσίας του Θεού, χωρίς διάθεση για απομάκρυνση από την αμαρτία και εφαρμογή του θέληματός Του.

Προσευχόμαστε, για να εφησυχάσουμε ότι κάναμε «το καθήκον μας» ή «πετάμε» προς τον Ουρανό μερικά αιτήματα. Αν είναι δυνατόν, η ερωτευμένη νύμφη του Χριστού, να μιλά στον αγαπημένο της από καθήκον! Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού στην πατρίδα μας σήμερα έχει ιδιαίτερη ανάγκη να αναζητήσει με όλη της τη δύναμη την παρουσία του Θεού με μετάνοια.  

Καλό είναι να γίνονται προσευχές σε σπίτια από ομάδες λίγων ατόμων. Να γίνονται μικρές ομάδες, γιατί μέσα στη μάζα χάνεται το άτομο. Να υπάρχει χρόνος να γνωριστούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε, να ανοίξουμε τις καρδιές μας ο ένας στον άλλο και να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, αποφεύγοντας ό,τι διαιρεί και επικεντρωνόμενοι σε αυτά που ενώνουν. Να προσευχόμαστε ένθερμα, με αγωνία και συντριμμένο πνεύμα για ό,τι βλέπουμε και ζούμε. Σαν την Άννα, τη μητέρα του Σαμουήλ, να εκχύσουμε την ψυχή μας μπροστά στον Κύριο. Όσοι νιώθουν αυτή την ανάγκη, ας βρεθούν με αδελφούς και αδελφές που έχουν διάθεση να μάχονται στην προσευχή και να ζητήσουν από τον Κύριο επιμονή και υπομονή. Χρειαζόμαστε σταθερότητα, για να επιμείνουμε στην προσπάθεια. Ας τη ζητήσουμε από τον Κύριο.

Έγιναν και στο παρελθόν προσπάθειες συμπρο­σευχής. Αλλά οι ευγενείς αυτές προσπάθειες δεν καρποφόρησαν. Ίσως δεν ήμασταν ώριμοι για κάτι τέτοιο. Ο Σατανάς δεν θέλει τη συμπρο­σευχή των παιδιών του Θεού. Κάνει τα πάντα, για να χάσουμε την υπομονή μας. Χρησιμοποιεί ψευδάδελφους ή άσοφους χρι­στιανούς ή ακόμη και λάθη ειλικρινών χριστιανών, για να προκαλέσει παρεξηγήσεις και απογοήτευση μεταξύ των πιστών. Όταν ο Θεός αρχίζει να ενεργεί, τότε και οι υπόλοιπες διαφωνίες θα υποχωρήσουν μέσω της ενωτικής αγάπης που δίνει το Πνεύμα το Άγιο. Ας μην αφήσουμε να μας επηρεάζουν οι αρνητικές εμπειρίες του παρελθό­ντος. Επειδή τότε τίποτε το καινούργιο από το μέρος του Θεού δεν μπορεί να συμβεί. Η προσευχή του Ηλία, να στείλει ο Θεός βροχή στο λαό Ισραήλ, εισακούστηκε την έβδομη φορά (Α΄ Βασ.ιη:42-44). «Ας γίνει κατά την πίστη σου», έλεγε ο Χριστός σε όσους ζητούσαν τη βοήθειά Του, και τότε το θαύμα γινόταν αν πίστευαν.

Πώς θα έπρεπε να είναι τα κηρύγματά μας; Ο απ. Παύλος έλεγε στους Κορίνθιους: «Ο λόγος μου και το κήρυγμά μου έγιναν όχι με πειστικούς λόγους σοφίας, αλλά με απόδειξη Πνεύματος και δύναμης, για να μην είναι η πίστη σας βασισμένη στη σοφία των ανθρώπων, αλλά στη δύναμη του Θεού» (Α΄ Κορ.β:4-5).

Ακούμε τέτοια κηρύγματα σήμερα; Μάλλον ακούμε να βασίζονται από τη μια πλευρά σε συναισθηματικά πυροτεχνήματα με τεχνητές εμπειρίες «εν Πνεύματι», κραυγές, και ακραίες, παράλογες και αντιβιβλικές διδασκαλίες, από την άλλη ωραία κηρύγματα αλλά άψυχα, εγκεφαλικά, που βασίζονται στην ανθρώπινη σοφία. Ας έχουμε υπόψη μας ότι η απολογητική είναι καλή μόνο για τους ήδη χριστιανούς και πιθανώς για κάποια ελάχιστα ειλικρινή άτομα που ψάχνουν να βρουν την αλήθεια. Αλλά τα κηρύγματα των αποστόλων δεν ήταν γεμάτα λογικές αποδείξεις για τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Πώς, λοιπόν, πείθονταν τότε οι άνθρωποι και πίστευαν κατά χιλιάδες;

Πρώτα απ' όλα οι χριστιανοί ζούσαν αυτά που κήρυτταν. Δεν έφερναν ένα μήνυμα. Ήταν οι ίδιοι το μήνυμα. Είχαν αγάπη, τέτοια αγάπη ώστε ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τον καθένα, ακόμα και για τους εχθρούς τους. Για να ζούμε με τέτοια αγάπη, έχουμε ανάγκη από πολλή προσευχή, για να γίνουμε πραγματικοί γιοι του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ όμως σας λέω, αγαπάτε τους εχθρούς σας και προ­σεύχεστε για όσους σας καταδιώκουν, για να γίνετε γιοι του Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς» (Ματθ.ε:44-45). Μήπως εννο­ούσε ότι αλλιώς δεν είμαστε γιοι του Πατέρα; Ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να το σχολιάσει στην καρδιά μας.

Δεύτερο, ήταν ζωντανή η οδηγία του Αγίου Πνεύματος, που προερχόταν από μια ζωή προσευ­χής, όχι απλά μια δογματική διδασκαλία. Βλέπουμε πάρα πολλές φορές πώς ο Θεός οδηγούσε «δια του Πνεύματος» με το χάρισμα της προφητείας.

Τρίτο, όταν κήρυτταν, ο Θεός ενεργούσε, δίνοντας δύναμη και πειθώ στο κήρυγμά τους, ελέγχοντας τις καρδιές (κατάνυξη).

Τέλος, γίνονταν σημεία και τέρατα εκ μέρους των αποστόλων και των άλλων χριστιανών. «Και αυτά τα θαυματουργικά σημεία θα συνοδέψουν εκείνους που θα πιστέψουν: στο όνομά μου δαιμόνια θα βγάλουν, γλώσσες θα μιλήσουν καινούργιες, στα χέρια φίδια θα σηκώσουν, και αν κάτι θανάσιμο πιουν δε θα τους βλάψει. Πάνω σε αρρώστους τα χέρια θα θέσουν και θα γίνουν καλά» (Μάρκ.ις:17-18).

Ίσως σ' αυτά τα τελευταία να διαφωνήσουν μερικοί, λέγοντας πως τα θαύματα ήταν μόνο για την εποχή των αποστόλων. Ας βρουν όσοι διαφωνούν έστω και ένα εδάφιο στην Αγία Γραφή που να λέει, χωρίς περιστροφές, ότι η υπερφυσική θαυματουργι­κή ζωή ήταν μόνο για τότε. Μα, θα πουν, ύστερα από τον 2^ο μ.Χ. αιώνα, σπανίζουν τα θαύματα και τα υπερφυσικά χαρίσματα στην ιστορία της Εκκλησίας. Αφού άρχισε να σπανίζει η χριστιανική πίστη από την αποστασία της Εκκλησίας, θα παρέμεναν οι δυνάμεις του Πνεύματος και τα θαύματα του Θεού;

Σε όλες, όμως, τις δυναμικές αναζωπυρώσεις του Πνεύματος, όλες τις εποχές, οπουδήποτε ο Θεός ενέργησε δυναμικά στον κόσμο και σε οποιοδήποτε κίνημα και σε οποιοδήποτε επιμέρους δόγμα, ο Κύριος έκανε πάντοτε θαύματα και παρείχε διαφόρων ειδών υπερφυσικά χαρίσματα.

Φυσικά δεν αναζητού­με τα θαύματα και τα χαρίσματα του Θεού, για να εντυπωσιάσουμε, ούτε μόνο εκεί ρίχνουμε το βάρος της χριστιανικής μας μαρτυρίας. Ενδιαφερόμαστε πρώτα για μετάνοια, πίστη, αγιασμό, πλήρη αφιέρω­ση, απάρνηση όλων όσα έχουμε, πνεύμα θυσίας, φέροντας καθημερινά το σταυρό μας, και ορθοτομη­μένη γνώση του γραπτού λόγου του Θεού. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στα υπερφυσικά έργα του Θεού ούτε σκεπτικιστές. Σε τελευταία ανάλυση πώς θα φανεί ότι υπάρχει Θεός ζωντανός και ενεργητικός σήμερα, αν δε συμβεί κάτι έξω από το συνηθισμένο;

Όταν ο Θεός ενεργεί, πολλά πράγματα αλλάζουν. Οι συνήθειές μας ανατρέπονται. Αυτό που πρώτα θεωρούσαμε καλό μπορεί να μας φαίνεται βλαβερό. Και μπορεί να αλλάξουν εκκλησιαστικές συνήθειες, που τις θεωρούσαμε ανέγγιχτες. Δυστυχώς ανθρώπινες παραδόσεις δεν υπάρχουν μόνο στις παλαιές Εκκλησίες. Και οι νεότερες ιστορικά εκκλησίες έχουν τη δική τους παράδοση, μόνο που είναι λιγότερο πολύπλοκη.

Παράδοση μπορεί να γίνει το ωράριο λειτουργίας της εκκλησίας μας, ο τρόπος προσευχής, λατρείας, ακόμη και η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Η παράδοση δεν είναι πάντοτε κακή. Όταν όμως γίνεται επιζήμια ή ξεπερασμένη, τότε πρέπει να απορρίπτεται χωρίς ενδοιασμούς. Αλλιώς πνίγει την ελευθερία του Πνεύματος, που μπορεί να θέλει νέους τρόπους έκφρασης στη λειτουργία της Εκκλησίας. Αλλά το ουσιαστικό ερώτημα είναι: Ενδιαφερόμαστε πράγματι να δούμε το Θεό να ενεργεί μεταξύ μας; Είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα; Ή μήπως το ενδιαφέρον μας συνίσταται στα ευχάριστα συναισθήματα, χωρίς όμως να θέλουμε να αλλάξουμε βλαβερές για την πνευματική ζωή μας συνήθειες;

Σε έκτακτες καταστάσεις κινδύνου χρειάζονται έκτακτα μέτρα. Κάθε μέρα που περνά ακούμε για υπερβολική κακία, φόνους, απαγωγές, σκάνδαλα, σατανισμό και διαστροφή σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Η τηλεόραση έχει γίνει το μεγαλύτερο μέσο προπαγάνδας του κακού. Το έθνος μας βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Απειλητικά σύννεφα καθημερινά μαζεύονται στον ορίζοντα που προμηνύουν πιθανό πόλεμο.

Ο Θεός επιτρέπει να έρχονται πολλά δεινά, όταν ένας λαός πέφτει στην αμαρτία και την πνευματική αδιαφορία. Ο κόσμος εκφυλίζεται όλο και περισσότερο, γιατί το αλάτι, η εκκλησία, άρχισε να αλλοιώνεται.

Στην ερώτηση: «Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε;» απαντώ με τα λόγια του προφήτη: «Συναθροίστε το λαό, αγιάστε τη σύναξη, συνάξτε τους πρεσβυτέρους, συναθροίστε τα νήπια... Ας κλάψουν οι ιερείς, οι λειτουργοί του Κυρίου, μεταξύ της στοάς και του θυσιαστηρίου, και ας πουν: 'Λυπήσου, Κύριε, το λαό σου, και μη δώσεις την κληρονομία σου σε όνειδος, ώστε να τους κυριέψουν τα έθνη. Γιατί να πουν μεταξύ των λαών: Πού είναι ο Θεός τους'; Και ο Κύριος θα ζηλοτυπήσει για τη γη του, και θα λυπηθεί το λαό του» (Ιωήλ 2:16-18).

Συμπροσευχή, χωρίς να ενδιαφερόμαστε πια για την κακώς εννοούμενη «αξιοπρέπειά μας», που είναι εγωισμός. Ο Κύριος δεν απαντά σε «αξιοπρεπείς» προσευχές, αλλά σε ταπεινές προσευχές. Σ' αυτούς που παραδέχονται συγκεκριμένες αμαρτίες τους και μάλιστα μπροστά σε όλους. Ας μην υποκρινόμαστε. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και αδύναμοι. Όταν εξομο­λογούμαστε την αμαρτία μας και την αδυναμία μας, τότε έρχεται η χάρη και η δύναμη του Θεού μέσα στις καρδιές μας. Όταν ο Θεός είναι παρών, τότε μόνο Αυτόν φοβόμαστε και κανέναν άλλο. Πρώτα σ' αυτόν ζητούμε να αρέσουμε και μετά σε άλλους.

Αλλά το κυριότερο: χρειάζεται χρόνος. Είσαι πρόθυμος να διαθέσεις το χρόνο σου στο Θεό; Είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις την τηλεόραση, για να βρεθείς στην παρουσία Του; Να αγρυπνήσεις κά­ποιες νύχτες, αναζητώντας τον Κύριο; Να πεινάσεις στη νηστεία; Να αφιερώσεις τις διακοπές σου σ' Αυτόν; Βρίσκουμε καιρό για πολλά πράγματα που μας αρέσουν, αλλά η προσευχή έχει κόστος. Η σάρκα διαμαρτύρεται. Αλλά ο Θεός ευλογεί την επιμονή στην αναζήτηση της παρουσίας Του.

Πριν από την Πεντηκοστή βλέπουμε ότι οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι με μια ψυχή και προσεύχονταν για δέκα ημέρες. Αδελφοί, ας κάνουμε ένα πνευματικό συνέδριο συμπροσευχής και να προσευχη­θούμε για δέκα ημέρες. Ας το κάνουμε έστω και μόνο για τρεις ημέρες. Αντί για τα συνηθισμένα συνέδρια, ένα συνέδριο μόνο συμπροσευχής.

Όχι πια κηρύγματα ή βιβλικές συμμελέτες, που είναι καλά και χρειάζονται, αλλά τώρα «δια την ενεστώσαν ανάγκην» πρέπει να δούμε Εκείνον να ενεργεί, χωρίς να ακούγεται πια ο άνθρωπος. Δε θέλουμε πια να ακούμε για το Χριστό, θέλουμε να ακούσουμε στην προσευχή να μας μιλά ο ίδιος ο Χριστός.

Παίρνω πάλι ως παράδειγμα την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Κύριος είχε δώσει μία υπόσχεση στους μαθητές του: Έπρεπε να περιμένουν στα Ιεροσόλυμα, για να λάβουν τη δωρεά του Θεού, το βάφτισμα του Αγίου Πνεύματος. Οι μαθητές περίμε­ναν και προσεύχονταν, για να λάβουν την επαγγε­λία. Πέρασαν εννιά μέρες, χωρίς να γίνει τίποτα. Και τη δέκατη ημέρα ήρθε με δύναμη το Άγιο Πνεύμα. Σίγουρα θα ήταν κουραστικό.

Κοιτώντας τη σημερινή κατάσταση της Εκκλησίας Του, μου φαίνεται πως λίγοι θα άντεχαν προσευχή για δυο-τρεις ώρες συνέχεια. Προσέξτε: δεν ήξεραν πότε ο Θεός θα πραγματοποι­ούσε την υπόσχεσή Του. Νομίζετε ότι θα λάβαιναν τίποτε, αν την ένατη ημέρα κουράζονταν και τα παρατούσαν; Δεν το νομίζω. Κάλλιστα ο καθένας θα μπορούσε να πει: «Έχω υποχρεώσεις, δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου όταν δε βλέπω το Θεό να κάνει τίποτε. Οι φόροι που απαιτούν οι Ρωμαίοι αυξάνο­νται, και έχω μερικά στόματα να θρέψω σπίτι μου. Οι καιροί είναι δύσκολοι, δεν μπορώ να χάνω χρόνο σε συναθροίσεις και προσευχές». Όλες οι παραπάνω σκέψεις φαίνονται λογικές. Αλλά αν τις εφάρμοζαν οι τότε Χριστιανοί, το Πνεύμα το Άγιο δε θα ερχόταν, και Εκκλησία σήμερα δε θα υπήρχε.

Αλλά θα πει κανείς: «Εγώ έλαβα το Πνεύμα το Άγιο όταν πίστεψα». Πολύ ωραία. Και δεν έχεις ή δεν έχω ανάγκη, αδέλφια μου, μία νέα «δόση» Πνεύματος Αγίου σήμερα; Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού, ο μόνος στον οποίο «ο Θεός δεν έδινε με μέτρο το Πνεύμα» (Ιωάν.γ:34). Και όμως έκανε συχνά ολονύχτιες προσευχές. Μήπως όλοι εμείς δεν καλούμαστε να είμαστε συνεχώς πλήρεις Πνεύμα­τος, και να γεμίζουμε καθημερινά με Αυτό; Αυτό σημαίνει πως η τριβή μας με τον κόσμο, η έλλειψη συνεχούς επικοινωνίας με τον Πατέρα, μας κάνουν «να αδειάζουμε». Έχουμε ανάγκη από νέο «γέμι­σμα».

Ας μη δογματικοποιούμε τις αντιρρήσεις μας, που μπορεί να προέρχονται από αδιαφορία στην εκζήτηση του Κυρίου και συμβιβασμό με το πνεύμα του Κόσμου. Ο Θεός έδινε ξεχωριστά κάθε ημέρα το μάννα στην έρημο στο λαό Ισραήλ. Αν κάποιος διατηρούσε το μάννα για την επόμενη ημέρα, εκείνο αλλοιωνόταν. Αυτό είναι παράδειγμα, για να καταλάβουμε πως η χθεσινή πνευματική τροφή που λάβαμε ή η χθεσινή πλήρωση του Αγίου Πνεύματος δεν αρκεί για σήμερα. Σήμερα έχουμε ανάγκη μια καινούργια ευλογία έκχυσης Πνεύματος Αγίου. Οι Χριστιανοί που είχαν λάβει την πλήρωση του Αγίου Πνεύμα­τος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, οι ίδιοι χρειάστηκαν νέα πλήρωση, για να αντιμετωπί­σουν τις απειλές των εχθρών τους ύστερα από λίγο χρόνο (Πράξ.β:1-4 & δ:31).

Όσοι αναζωπυρωθούμε θα πληρώσουμε το τίμημα, που δεν θα είναι μικρό. Όταν ο Ιησούς γέμισε με Πνεύμα Άγιο μετά το βάφτισμά του, τον έφερε το Πνεύμα στην έρημο να πειραχτεί από το Σατανά (Λουκάς δ:1-2). Ο Θεός συγκρατεί προσωρινά τις δυνάμεις της Κόλασης στην αρχή μιας καινούργιας δυναμικής ευλογίας. Ύστερα, όμως, επιτρέπει να δοκιμαστούμε. Η ευλογία της Πεντηκοστής ακολου­θήθηκε από το διωγμό των Χριστιανών μετά το λιθοβολισμό του Στεφάνου.

Ο Διάβολος θα μας επιτεθεί με τους φανατικούς θρησκόληπτους και με άλλους οπαδούς του. Ακόμα, και αυτό είναι το θλιβερότερο, θα μας επιτεθεί μέσω των σαρκικών χριστιανών, ακόμη και μέσω ηγετών εκκλησιών, που δε θα έχουν ευαίσθητα πνευματικά αισθητήρια. Στο παρελθόν συνέβη μερικοί να χάσουν την αναζωπύ­ρωση, επειδή δεν ήρθε όπως εκείνοι την περίμεναν! Το ίδιο συνέβη και με τον Ιησού Χριστό. Οι Εβραίοι έχασαν το Μεσσία τους, γιατί ήρθε διαφορετικά απ' ό,τι εκείνοι τον περίμεναν. Θα μας παρεξηγήσουν, θα μας βρίσουν, θα μας χλευάσουν, θα μας θεωρήσουν αιρετικούς, φανατικούς, θα μας συκοφα­ντήσουν, θα μας μισήσουν. Μπορεί μερικοί να χάσουν τη δουλειά τους. Μπορεί να μας δείρουν. Ίσως να κινδυνέψει η ζωή μας. Σατανιστές υπάρχουν πολλοί στην πατρίδα μας, που μισούν θανάσιμα τους Χριστιανούς. Αλλά αυτά θα είναι για μας μια ευκαιρία να πλησιάσουμε περισσότερο το Θεό στην προσευχή και να δούμε τις θαυμαστές επεμβάσεις του. Τώρα δε διωκό­μαστε ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ενοχλούμε το Σατανά, γι' αυτό και ο Σατανάς δε μας ενοχλεί.

Αξίζει να μπούμε σ' αυτή την «περιπέτεια» της πίστης. Αλλιώς, γιατί ζούμε; Εύχομαι ο Κύριος σύντομα να μας ξυπνήσει τώρα, για να μπορέσουμε να πολεμήσουμε τις ορδές του Σατανά, που λυσσομανά κατά του ανθρώπου αυτή την έσχατη ώρα, ρίχνοντας εκατομμύρια ψυχές στην αιώνια Κόλαση. «Επειδή ξέρουμε τον καιρό που ζούμε. Γιατί είναι ώρα να εγερθούμε από τον ύπνο, γιατί τώρα είναι πιο κοντά σ' εμάς η σωτηρία παρά τότε που πιστέψαμε. Η νύχτα προχώρη­σε και η ημέρα έχει πλησιάσει. Ας αποθέσου­με, λοιπόν, τα έργα του σκότους και ας ντυθούμε τα όπλα του φωτός» (Ρωμ.ιγ:11-12).