Πειρασμός

Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη, που δεν δοκίμασε την πεί­ρα κάποιου πειρασμού. Και για να είμαι από την αρχή σαφής, ο πειρα­σμός δεν είναι αμαρτία. Ο πειρασμός είναι ανθρώπινος, είναι γνώρισμα κάθε ανθρώ­που, ακόμα και του αναμάρτητου Ιησού Χριστού.

Ο Θεός δεν είναι το υποκείμενό του (Ιάκ.α:13,14).

Ο Ιησούς σαν άνθρωπος, πειράχτηκε από τον Σατανά, αλλά νίκησε τον πειραστή σε όλα τα μέτωπα.

Ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του διαβόλου και εκτελεί τις περισσότερες εισηγήσεις του.

Όταν όμως μετανοήσει ο αμαρτωλός άν­θρωπος και καλέσει τον Κύριο Ιησού να τον συγχωρήσει, ο Ίδιος ο Χριστός εγκαθί­σταται στην καρδιά αυτού του ανθρώ­που για την αποτελεσματική αντιμετώπι­ση των δυσκολιών, των προβλημάτων και των πειρασμών.

Εμείς βλέπουμε τα πράγματα επιπόλαια. Ο Κύριος ξέρει τις βαθύτερες ανάγκες μας και γι’ αυτό προσεύχεται το Πνεύμα για μας (Ρωμ.η:26).

Η Βίβλος προειδοποιεί τον πιστό για τους κινδύνους που απει­λούν τη ζωή, για να τον διαφυλάξει από ενδεχόμενη πνευματική πτώση.

Ο πειρασμός κάποτε δεν είναι ευχάριστος, αλλά τις περισσότερες φορές είναι. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ποτέ ακίνδυνος. (και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού).

Μορφές πειρασμού: φιλοδοξία, δειλία, σαρκική ζωή, ευημερία, πάθη, ηθική χαλάρωση, κακές συναναστροφές, βιασύνη…..

Ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής ή τις ανάγκες της ζωής του καθένα, ο πειρασμός είναι ανάλογος. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο διάβολος είναι αυτός που υποκινεί τον πειρασμό.

Α’ Χρον.κα:1 Αλλ' ο Σατανάς ηγέρθη κατά του Ισραήλ, και παρεκίνησε τον Δαβίδ να απαριθμήση τον Ισραήλ.

Α’ Θεσ.γ:5 Διά τούτο και εγώ μη υποφέρων πλέον έπεμψα διά να μάθω την πίστιν σας, μήπως σας επείρασεν ο πειράζων και αποβή εις μάτην ο κόπος ημών.

Ιωάν.ιγ:2 Και αφού έγεινε δείπνος, ο δε διάβολος είχεν ήδη βάλει εις την καρδίαν του Ιούδα Σίμωνος του Ισκαριώτου να παραδώση αυτόν,

Ο πειρασμός της φιλοδοξίας

Μια λαϊκή παροιμία λέει, ότι «τον πλούτο πολλοί μίσησαν, την δόξα όμως κανένας». Πόσο αληθινό είναι αυτό!

Από την αρχή ακόμα της δημι­ουργίας του ανθρώπου, ήταν σαφής και κατηγορηματική η εντολή του Θεού: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γήν, και κυριεύσατε αυτήν, και ε­ξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γής» (Γεν.α:28).

Οι άνθρωποι όμως αποφάσισαν να εναντιωθούν στην υπενθύμιση της εντολής του Θεού: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γή» (Γεν.θ:1) κάνοντας ακριβώς το αντίθετο:

«Και είπον, έλ­θετε ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθά­νη έως ουρανού και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γής» (Γεν.ια:4).

Κινούμενοι από πνεύμα φιλοδοξίας, επι­χείρησαν να φτιάξουν μια πόλη και ένα ψηλό πύργο, τον γνωστό σε όλους μας, πύργο της Βαβέλ. Ο Θεός όμως, που α­ντιπαθεί τον εγωισμό του ανθρώπου, μα­ταίωσε αυτό το μεγαλόπνοο πρόγραμμα, συγχύζοντας τη γλώσσα τους.

Χαρακτηριστική είναι η φιλοδοξία δύο ευπαρουσίαστων γιων του Δαβίδ: του Αβεσσαλώμ και του Aδωνία για την ανάρ­ρηση τους στο θρόνο με πραξικοπηματικό τρόπο, παραγκωνίζοντας τον Σολομώντα που είχε προοριστεί από το Θεό.

«Μετά δε ταύτα ητοίμασεν εις ε­αυτόν ο Αβεσσαλώμ αμάξας και ίππους, και πεντήκοντα άνδρας, δια να τρέχωσιν έμπροσθεν αυτού. Και εσηκώνετο ο Αβεσ­σαλώμ πρωί, και ίστατο εις τα πλάγια της οδού της πύλης, και οπότε τις έχων διαφοράν τινά ήρχετο προς τον βασιλέα δια κρίσιν τότε, ο Αβεσσαλώμ εκάλει αυτόν προς εαυτόν και έλεγε προς αυτόν ο Αβεσσαλώμ, Ιδέ, η υπόθεσις σου είναι καλή και ορθή, πλήν δεν είναι ουδείς ο ακού­ων σε από μέρους του βασιλέως. Έλεγε προσέτι ο Αβεσσαλώμ, Τις να με διώριζεν κριτήν του τόπου δια να έρχηται προς εμέ πας όστις έχει διαφοράν ή κρίσιν, και να δι­καιώνω αυτόν» (Β’ Σαμ.ιε:1-4).

Τον Αβεσ­σαλώμ τον ενδιέφερε πως και πως να α­νέλθει στην κλίμακα της ιεραρχίας, έστω και μ' άδικο τρόπο. Αυτή όμως η άδικη φι­λοδοξία του εις βάρος του αδελφού του, είχε οικτρό τέλος, σε βάρος του Αβεσ­σαλώμ.

Οικτρό τέλος είχε και ο ετεροθα­λής αδελφός του Αβεσσαλώμ ο Αδωνίας, που φιλοδόξησε να ανέβει στο θρόνο, στη θέση του Σολομώντα και σκέφτηκε ότι θα το πετύχαινε, αν παντρευόταν την παρθένα Αβισάγ την Σουναμίτιδα που θέρμαινε τα κρύα πόδια του Δαβίδ στην δύση της ζωής του.

«Τότε ο Αδωνίας ο υιός της Αγγείθ, επήρθη εις εαυτόν, λέγων, Εγώ θέλω βασιλεύση, και ητοίμασεν εις ε­αυτόν αμάξας, και ιππέας, και πεντήκο­ντα άνδρας προτρέχοντας έμπροσθεν αυτού» (Α’ Βασ.α:5).

Στην Καινή Διαθήκη βλέ­πουμε κρούσματα φιλοδοξίας, τα οποία ο Κύριος Ιησούς καυτηρίασε έντονα.

Κάποια μέρα παρουσιάστηκε στο Χριστό μια μητέρα, με μια θερμή παράκληση, όταν εγκαταστήσει την βασιλεία Του, να τοποθετήσει τα δύο της παι­διά, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τον ένα αριστερά και τον άλλο δεξιά  Του.

Τόσο η μητέρα τους όσο και τα παιδιά του Ζεβεδαίου περίμεναν να ιδρύ­σει ο Χριστός την επίγεια βασιλεία Του, (πράγμα που και οι άλλοι μαθητές Του προσδοκούσαν) και ήθελε να εξασφαλίσει εκ των προτέρων τις πιο εξέχουσες θέ­σεις.

Σπουδαία φιλοδοξία μιας μάνας για τα δύο της παιδιά, αλλά χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και θυσίες για τον νικητή του Χριστιανικού αγώνα.

«Ο δε είπε προς αυτήν, Τι θέλεις; Λέγει προς Αυτόν, Ειπέ να καθίσωσιν ούτοι οι δυο υιοί μου, είς εκ δεξιών σου και είς εξ αριστερών, εν τη βασιλεία» (Ματθ.κ:21).

Ο Μάρκος, μας αναφέρει κάπως διαφορετικά το ίδιο περιστατικό:

Μάρκ.ι:35-37 Τότε έρχονται προς αυτόν ο Ιάκωβος και Ιωάννης, οι υιοί του Ζεβεδαίου, λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν να κάμης εις ημάς ό,τι ζητήσωμεν. Ο δε είπε προς αυτούς· Τι θέλετε να κάμω εις εσάς; Οι δε είπον προς αυτόν· Δος εις ημάς να καθήσωμεν εις εκ δεξιών σου και εις εξ αριστερών σου εν τη δόξη σου.

Κάποια άλλη στιγμή, πες ο ένας, πες ο άλλος, όλοι οι μαθητές ενεπλάκησαν σε συζήτηση, για το ποιος είναι ανώτερος όλων. Είχαν την φιλοδοξία να βαθμολογή­σουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, λες και ή­ταν περιττή η κρίση του Δασκάλου τους.

«Έγινε δε και φιλονικεία μεταξύ αυτών, πε­ρί του τις εξ' αυτών νομίζεται ότι είναι με­γαλύτερος» (Λουκ.κβ:24).

Ο Χριστός τους καθησύχασε και τους συμβούλευσε: «ο μεγαλύτερος μεταξύ σας, ας γίνει ως ο μι­κρότερος».

Ο Χριστός κατακρίνει αυτούς που νοιάζονται για τη γνώμη των άλλων και όχι για τη γνώμη που σχηματίζει ο Θεός για τον καθένα μας.

«Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμ­βάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνο Θεού;» (Iωάν.ε:44).

Συνισταμένη όλων των φιλοδο­ξιών του ανθρώπου, είναι η εμφάνιση της φυσιογνωμίας του αντίχριστου, που σε κάποια στιγμή της ιστορίας του ανθρώ­που, θα ζητήσει παγκόσμια λατρεία.

«Ας μη σας εξαπατήση Τις κατ’ ουδένα τρόπον, διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία, και αποκα­λυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραι­ρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θε­όν ή σέβασμα, ώστε να καθίση εις τον να­όν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων ε­αυτόν ότι είναι Θεός» (Β’ Θεσ.β:3-4).

Αν λάβουμε υπόψη ότι η υπερη­φάνεια, η φιλοδοξία, ήταν εκείνη που απο­μάκρυνε τον Εωσφόρο, από την αρχική ύ­ψιστη θέση του και ότι «ο Θεός αντιτάσσε­ται στους υπερηφάνους, εις δε τους τα­πεινούς δίδει χάριν», πόσο πρέπει να προ­σέξουμε τον επικίνδυνο και ειδικό αυτό πειρασμό του ανθρώπου, τη φιλοδοξία!

Πρόκειται για την ματαιοδοξία ή την αλα­ζονεία του βίου, που συμπεριλαμβάνεται στα εφήμερα και παροδικά πράγματα αυτού του κόσμου και η προτροπή του λόγου του Θεού είναι σαφής:

«μη αγαπά­τε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πα­τρός δεν είναι εν Αυτώ. Διότι πάν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η ε­πιθυμία αυτού. Όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιωάν.β:15-17).

Ο πειρασμός που ήρθε στο Χριστό, μπορεί να έρθει στον καθένα.

Ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής, ανάλογα με τις προσωπικές επιθυμίες.

Φοβάσαι, είσαι δειλός, είσαι ανίκανος, γι’ αυτό δεν διεκδικείς το δίκιο σου και αφήνεις τους άλλους να σε αδικούν!

Τι θα κάνουμε; Θα καυγαδίσουμε ή θα προτιμήσουμε να ζημιωθούμε χάρη του ονόματος του Θεού;

Αν είσαι άντρας, απόδειξέ το! Δεν μπορείς, γι’ αυτό δεν προχωράς.

Θα υποκύψουμε για να αποδείξουμε τον αντρισμό μας;

Τι θα κάνουμε όταν παρουσιαστεί μια καταπληκτική ευκαιρία, που απαιτεί μια επουσιώδη αβαρία για να μη χαθεί;

Τι θα κάνουμε αν χρειαστεί να ταλαιπωρηθούμε και να κακουχηθούμε, ενώ με ένα ψέμα θα το αποφεύγαμε;

Τι θα κάνουμε αν ξεσπάσει διωγμός και με μια στιγμιαία άρνηση θα μπορούσαμε να εξαιρεθούμε;

Τι θα κάναμε αν χρειαστεί να στερηθούμε και τα στοιχειώδη, ενώ με ένα μικρό συμβιβασμό θα μπορούσαμε να τα έχουμε;

Τι θα κάναμε αν, αν, αν, αν….

Ο πειρασμός εκμεταλλεύεται τις φυσικές μας αδυναμίες, τις προσωπικές μας επιθυμίες, φιλοδοξίες, ειδικές περιστάσεις και συνθήκες ζωής.

Αν υποκύψουμε, παρασυρθούμε, αρνηθούμε, συμβιβαστούμε, δεν θα είμαστε νικητές!

Η δύναμή μας είναι στην υπακοή! Αντισταθείτε!

Γιατί να συμβιβαστούμε; Γιατί να Τον αρνηθούμε αφού μας δίνει όση δύναμη χρειάζεται για να νικήσουμε;

Δες όλους αυτούς που πριν από μας πέρασαν τα ίδια ή χειρότερα και νίκησαν (Εβρ.ιβ:1-2).

Πολλές φορές μεγαλοποιούμε τις δυσκολίες που περνάμε Εβρ.ιβ:4 Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας.

Τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε πιστοί για να μπούμε νικητές στον ουρανό;

Ρωμ.η:35 Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;

Ρωμ.η:39 ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Θα νικήσουμε γιατί ο Ιησούς είναι δυνατός.

Ας ζητάμε τη Βασιλεία και τη δικαιοσύνη πρώτα….