Μία επί μέρους πτυχή του θέματός
μας, που θα δώσει περισσότερο φως στην αλήθεια σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού
Χριστού, είναι οι προφητείες που έχουν γίνει για τον Χριστό και η θεωρία της
τριάδας, όχι μόνον τις παρερμηνεύει αλλά φέρνει σύγχυση και σκοτάδι στην
κατανόηση του αρχηγού και τελειωτή της πίστης μας.
Ο λόγος του Θεού μιλάει προφητικά
για τον Χριστό και αναφέρεται σ’ Αυτόν σαν το «σπέρμα της γυναικός», «το σπέρμα
του Αβραάμ» και «το σπέρμα του Δαυίδ». Την πρώτη αναφορά την βλέπουμε στην
Γένεση, όταν ο Θεός καταριέται το φίδι:
Γέν.γ:15 και έχθραν θέλω
στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του
σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει
την πτέρναν αυτού.
Το σπέρμα της γυναικός, θα
σύντριβε την κεφαλή του αρχαίου όφη, του Διαβόλου και το έκανε με την σταυρική
θυσία Του και την ανάστασή Του.
Η δεύτερη αναφορά του Χριστού σαν
σπέρμα του Αβραάμ βρίσκεται πάλι στη
Γένεση:
Γέν.ιβ:3 και θέλω ευλογήσει
τους ευλογούντάς σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν
ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.
Γέν.ιζ:7-8 και θέλω στήσει
την διαθήκην μου αναμέσον εμού και σου, και του σπέρματός σου μετά σε εις τας
γενεάς αυτών, εις διαθήκην αιώνιον, διά να ήμαι Θεός εις σε και εις το σπέρμα
σου μετά σέ· και θέλω δώσει εις σε, και εις το σπέρμα σου μετά σε, την γην της
παροικίας σου, πάσαν την γην Χαναάν, εις κατάσχεσιν αιώνιον· και θέλω είσθαι ο
Θεός αυτών.
Το σπέρμα για το οποίο γίνεται
λόγος είναι ο Χριστός και μας το ερμηνεύει πολύ προσεκτικά, ο απ. Παύλος:
Γαλ.γ:16 Προς δε τον Αβραάμ
ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέει, Και προς τα
σπέρματα, σαν περί πολλών, αλλ' σαν περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις
είναι ο Χριστός.
Γαλ.γ:19 Διά τι λοιπόν εδόθη
ο νόμος; Εξ αιτίας των παραβάσεων προσετέθη, εωσού έλθη το σπέρμα, προς το
οποίον έγεινεν η επαγγελία, διαταχθείς δι' αγγέλων διά χειρός μεσίτου·
Το «σπέρμα του Αβραάμ» και «το
σπέρμα της γυναικός» είναι ο Χριστός!
Όσο αφορά στο σπέρμα του Δαυίδ,
λέει:
Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού
πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά
σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω
στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός
θέλει είσθαι εις εμέ υιός
Και αυτή η προφητεία ερμηνεύεται
από την Γραφή, ότι αναφέρεται στον Χριστό, διότι στην προς Εβραίους διαβάζουμε:
Εβρ.α:5 Διότι προς τίνα των
αγγέλων είπε ποτέ· Υιός μου είσαι συ, Εγώ σήμερον σε εγέννησα; και πάλιν· Εγώ
θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός;
Είναι φανερό λοιπόν ότι τα λόγια
που ο Θεός είπε στον Δαυίδ, για το σπέρμα του, αναφέρονται κατά κύριο λόγο στον
Χριστό και όχι στον Σολομώντα, ο οποίος ήταν μόνο ένας τύπος.
Κατά τη σύλληψη του σπέρματος,
σχηματίσθηκε στην κυριολεξία η προσωπικότητα (ψυχή σώμα και πνεύμα) του Ιησού.
Πριν, ήταν μέσα στον Θεό σαν «ο λόγος».
Η πραγματική ύπαρξη του ανθρώπου
Χριστού σαν Γιος του Θεού, έλαβε χώρα μέσα στη μήτρα της Μαριάμ. Όταν εξήλθε,
τότε ο «ο λόγος» έγινε σάρξ. Θα ήταν άτοπο να έλεγε ότι ο «Υιός έγινε σαρξ» ή
«ο Χριστός έγινε σαρξ», διότι και οι δύο αυτοί όροι αναφέρονται στην ανθρώπινη
φύση του Ιησού, που προήλθε από την ένωση του Πνεύματος του Αγίου με την
Μαριάμ.
Εάν δεν έγινε έτσι, τότε ο
Χριστός δεν ήταν φυσιολογικός άνθρωπος. Εάν ο Χριστός υπήρχε σαν πρόσωπο, που
είχε γεννηθεί από τον Πατέρα σαν «θεός», χωρίς άρθρο, τότε στην ουσία δεν
γεννήθηκε κανονικός άνθρωπος, όπως λέει ο λόγος του Θεού. Δεν είχε καμιά σχέση
με την Μαριάμ, αφού προϋπήρχε και κατά συνέπεια δεν είχε τίποτε από τα
χαρακτηριστικά του Δαυίδ, δεν ήταν απόγονος του. Θα σήμαινε ακόμη ότι η μήτρα
της Μαριάμ δεν συνέλαβε σπέρμα, για να γεννήσει άνθρωπο, αλλά «τον θεό» που είναι
άτοπο εξ ορισμού, διότι ο Θεός είναι αγέννητος!
Ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός
έβαλε τους νόμους της γενετικής σε κίνηση και μέσω αυτών να γεννιόνται άνθρωποι
με σώμα ψυχή και πνεύμα, είναι μέσω των σπερμάτων του άντρα και της γυναίκας.
Όταν η μήτρα συλλαμβάνει το σπέρμα, τότε είναι που σχηματίζεται το νέο πρόσωπο
που πρόκειται να γεννηθεί και παίρνει στοιχεία και από τον άνδρα και από την
γυναίκα.
Εάν υποθετικά ο Χριστός, ο Υιός
του Θεού, προϋπήρχε σαν πρόσωπο, τότε η γέννηση του Χριστού δεν έγινε με τους
νόμους του Θεού. Θα σήμαινε ότι ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος, αφού σαν πρόσωπο
υπήρχε ξεχωριστά από τον Πατέρα από πριν. Δεν μπορούσε να ονομαστεί «σπέρμα της
γυναικός», διότι δεν θα ήταν.
Εάν ο Χριστός δεν ήταν γεννημένος
με τον φυσιολογικό τρόπο που αναφέρει η Γραφή, τότε δεν ήταν φυσιολογικά σπέρμα
της γυναικός και κατά συνέπεια σπέρμα του Δαυίδ, όμως η Γραφή μας λέει:
Ρωμ.α:2-3 το οποίον
προϋπεσχέθη διά των προφητών αυτού εν ταις αγίαις γραφαίς, περί του Υιού αυτού,
όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα,
Β’ Σαμ.ζ:12,14 Αφού
πληρωθώσιν αι ημέραι σου και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά
σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω
στερεώσει την βασιλείαν αυτού….. εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν πατήρ και αυτός
θέλει είσθαι εις εμέ υιός
Όταν λέει «κατά σάρκα», δεν εννοεί μόνο την σάρκα του Χριστού, αλλά τον Χριστό
σαν τέλειο ολοκληρωμένο άνθρωπο, τονίζοντας την ανθρώπινη φύση Του, η οποία
προέρχεται από τον Δαυίδ. Αυτό είναι το μέρος του Δαυίδ, το «κατά σάρκα». Ο
Δαυίδ δεν είχε σχέση με την θεϊκή φύση του Χριστού αλλά με την ανθρώπινη, ενώ ο
Θεός είχε σχέση και με τα δύο.
Σύμφωνα λοιπόν με τους νόμους της
γενετικής που ο Θεός έθεσε και διά των οποίων υπήρξαμε όλοι εμείς, γεννήθηκε ο
Χριστός, διότι η Γραφή Τον ονομάζει «άνθρωπο», όπως και όλους εμάς.
Πώς και με ποιόν τρόπο θα
μπορούσε ο Χριστός να προέλθει από τον Δαυίδ και τον Αβραάμ, ώστε να λογίζεται
Υιός Δαυίδ και σπέρμα Αβραάμ;
Σύμφωνα με την λανθασμένη
διδασκαλία της «αιώνιας Υιοθεσίας, της προΰπαρξης του Θεού Υιού δίπλα στον
Πατέρα», είναι αδύνατο να έγινε κάτι τέτοιο, διότι ο «θεός Υιός» ήταν ήδη
διαμορφωμένη και τέλεια προσωπικότητα πριν γεννηθεί στη γη. Αυτό σημαίνει ότι
το σπέρμα του Αβραάμ και του Δαυίδ δεν αντιπροσωπεύονται καθόλου μέσα στον
Χριστό σαν άνθρωπο. Και αυτή η γέννηση του «θεού Υιού» στη γη δεν είναι
φυσιολογική γέννηση ανθρώπου και συνεπώς δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει το
ανθρώπινο γένος στην ανάγκη του ιλασμού και της αντικατάστασης.
Βλέπουμε πώς τα πλοκάμια αυτής
της διδασκαλίας περί «προϋπάρχοντος θεού Υιού, διεισδύουν μέσα στο θείο σχέδιο
της σωτηρίας του Θεού για τον άνθρωπο και το καταστρέφουν, αφαιρούν την θεία
απλότητα με την οποία ο Θεός εργάστηκε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Η υπόθεση ότι μόνο η σάρκα του
Χριστού είχε την προέλευση της από την Μαριάμ, ενώ το πρόσωπο Χριστός ήταν ο
«προϋπάρχων θεός Υιός», είναι και αυτή λάθος, γιατί είναι αδύνατο να
σχηματιστεί ανθρώπινο αρσενικό σώμα μέσα στη μήτρα της γυναίκας, εάν δεν γίνει
φυσιολογική σύλληψη με αρσενικό σπέρμα.
Το σώμα του Χριστού, όπως και η
προσωπικότητά Του, (η ψυχή και το πνεύμα Του), δημιουργήθηκαν στην σύλληψη και
κατά την ενιάμηνο κυοφορία, όπως γίνεται σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο.
Πολλοί, για να αποφύγουν την
μάχαιρα του λόγου του Θεού, λένε ότι «όλο αυτό είναι ένα μυστήριο και δεν μας
επιτρέπεται να επεμβαίνουμε με το πεπερασμένο μυαλό μας για να το ερευνήσουμε».
Η απάντηση σ' αυτή τη σκέψη είναι ότι εφόσον ο Θεός μας λέει με τόση απλότητα
και λεπτομέρεια τι και πώς έγινε, ώστε να το καταλάβουμε και να το δεχτούμε,
γιατί εμείς να μη θέλουμε; Άλλωστε, όλη η Γραφή είναι ένα μυστήριο, ένα άρρητο
μεγαλείο της έκφρασης του Θεού στον άνθρωπο. Θα είναι λοιπόν σωστό να κάνουμε
την ίδια σκέψη και να πούμε «είναι μυστήριο... γι' αυτό ας το αφήσουμε;» Όχι
βέβαια, διότι είναι χρέος μας να κατανοούμε σωστά τα μυστήρια που ο Θεός
αποκάλυψε και να τα πιστεύουμε σωστά, διότι από αυτά εξαρτάται η σωτηρία μας.
Ενώ λοιπόν κάποιοι αδυνατούν να
ερμηνεύσουν τον λόγο του Θεού σ' αυτά τα σημεία, βλέπουμε τη σαφήνεια με την
οποία εκφράζεται ο λόγος του Θεού σχετικά με τη γέννηση του Χριστού σαν πρόσωπο
μέσω της παρθένου Μαρίας. Τόσο ο Αβραάμ όσο και ο Δαυίδ, είναι κατά νόμο και
στην ουσία πρόγονοι του ανθρώπου Χριστού Ιησού, μέσω του σπέρματος της
γυναικός! Το άλλο σπέρμα το προμήθευσε ο Θεός από τον Εαυτό Του και έτσι ο Χριστός
είναι Υιός του Δαυίδ και Υιός του Θεού. Εξήλθε από τον Πατέρα, αλλά και από τα
σπλάχνα του Αβραάμ και του Δαυίδ μέσω της παρθένου Μαρίας. Αυτή είναι η
μαρτυρία των Γραφών και η υγιής διδασκαλία των αληθινών Πατέρων.
