Δ. Η αδυναμία της
σάρκας (ζ:14-25)
Διότι εξεύρομεν ότι ο
νόμος είναι πνευματικός· εγώ δε είμαι σαρκικός, πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν.
Διότι εκείνο, το οποίον πράττω, δεν γνωρίζω· επειδή εκείνο το οποίον θέλω τούτο
δεν πράττω, αλλ' εκείνο το οποίον μισώ τούτο πράττω.
Αυτό το τμήμα περιγράφει κάποιον που είναι «σαρκικός, πεπωλημένος υπό την αμαρτίαν» (εδ.14), υποκείμενος εις τον νόμον
της αμαρτίας και του θανάτου (εδ.17-24). Αυτή η περιγραφή έχει μπερδέψει
πολλούς, και έχει δώσει αφορμή για διάφορες ερμηνείες.
Το κλειδί της κατανόησης
αυτών των εδαφίων είναι να καταλάβουμε ότι δεν περιγράφουν τη φυσιολογική
χριστιανική ζωή. Ο χριστιανός είναι ελεύθερος από την εξουσία της αμαρτίας
(ς:18) και ελεύθερος από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου (η:2). Η σαρκικότητα
οδηγεί στο θάνατο (η:6), όχι σε αιώνια ζωή. Ότι κι αν σημαίνει το έβδομο
κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, υπό το φως της ισχυρής διδασκαλίας του
έκτου και όγδοου κεφαλαίου, δεν μπορεί να σημαίνει ότι η αμαρτωλή φύση ελέγχει
τη ζωή του χριστιανού ή τον αναγκάζει να αμαρτάνει σε κανονική βάση.
Ποιον περιγράφουν αυτά τα εδάφια; Ο Παύλος έγραψε σε πρώτο
πρόσωπο, προφανώς μιλώντας από προσωπική πείρα. Αυτή του η εμπειρία θα πρέπει
να έχει γενική εφαρμογή, διαφορετικά ο Θεός δεν θα τον ενέπνεε να τη γράψει
εδώ. Το πρώτο πρόσωπο απεικονίζει έντονα το ανθρώπινο δίλημμα και βοηθάει τον
αναγνώστη να ταυτιστεί προσωπικά.
Επειδή η περιγραφή αυτή δεν ταιριάζει με χριστιανό, πολλοί
σχολιαστές προτείνουν ότι τα εδάφια αυτά περιγράφουν ένα μη αναγεννημένο άτομο.
Επειδή όμως αναγνωρίζει το Νόμο του Θεού, φαίνεται ότι πρόκειται για μη
αναγεννημένο Εβραίο. Συμπερασματικά, κάποιοι προτείνουν ότι απεικονίζει τη ζωή
του Παύλου υπό το νόμο, πριν πιστέψει. Ενώ αυτή η άποψη είναι ευλογοφανής, η
χρήση του ενεστώτα χρόνου μπερδεύει το πράγμα. Πιθανόν ο ενεστώτας να
χρησιμοποιείται για τον ίδιο λόγο που χρησιμοποιείται το πρώτο πρόσωπο, να
κάνει πιο ζωντανή, κατάλληλη και άμεση την περιγραφή. Μάλλον, ο ενεστώτας δείχνει ότι τα εδάφια αυτά
μπορούν να εφαρμοστούν σ’ ένα αναγεννημένο χριστιανό, το ίδιο όπως και πριν
αναγεννηθεί.
Η ουσία του θέματος είναι ότι: τα εδάφια Ρωμ.ζ:14-25
περιγράφουν κάποιον που προσπαθεί να είναι καλός και να ζήσει άγια με δικές του
προσπάθειες, άσχετα αν είναι αναγεννημένος ή όχι. Με άλλα λόγια, τα εδάφια
περιγράφουν τη σαρκική φύση του Παύλου ή οποιουδήποτε άλλου, όταν τον βλέπεις
μόνο του – περιγράφουν πως είναι ακόμα κι ένα αναγεννημένο άτομο, όταν
προσπαθεί να ζήσει για το Θεό με ανθρώπινες προσπάθειες, μόνο (εδ.25).
Το έκτο κεφάλαιο μας νουθετεί να ζήσουμε υπεράνω της
αμαρτίας. Το έβδομο κεφάλαιο απεικονίζει κάποιον που προσπαθεί να το κάνει βασιζόμενος
στη σάρκα του. Το όγδοο κεφάλαιο μας δείχνει ότι ο μόνος τρόπος να ζήσει κανείς
μια άγια ζωή, είναι να βαδίζει κατά το Πνεύμα, και το καταλαβαίνουμε από τη
συχνή χρήση της λέξης «Πνεύμα».
Τα κεφάλαια ζ-η μιλάνε για 4 πνευματικούς νόμους (αρχές):
(
1) Το
νόμο του Θεού (ζ:22,25) – Οι ηθικές εντολές του Θεού, ο ηθικός Νόμος του
Θεού. Είναι άγιος, δίκαιος και καλός, αλλά δεν δίνει δύναμη ενάντια στο νόμο
της αμαρτίας (ζ:14,16, η:3).
(
2) Το
νόμο του νοός (ζ:22-23) – ο εσωτερικός μας άνθρωπος, η συνείδηση. Μπορεί να
δέχεται και να θέλει να ακολουθήσει το Νόμο του Θεού, αλλά δεν έχει δύναμη πάνω
στο νόμο της αμαρτίας (ζ:18,25).
(
3) Το
νόμο της αμαρτίας (ζ:23) – η αμαρτωλή φύση, η εξουσία της αμαρτίας, ο
εξαναγκασμός καταπάτησης του Νόμου του Θεού. Ελέγχει τον άνθρωπο και τις
πράξεις του. Εξουδετερώνει το νόμο του νοός, και ο Νόμος του Θεού από μόνος του
δεν μπορεί να τον νικήσει (ζ:20-21).
(
4) Το
νόμο του Πνεύματος (η:2) – το Άγιο Πνεύμα μέσα στον πιστό, η αρχή του
βαδίζειν κατά το Πνεύμα. Μόνο αυτός ο νόμος δύνει δύναμη ενάντια στην αμαρτία
και το θάνατο (το αποτέλεσμα της αμαρτίας) (η:1-4).
Ρωμ.ζ:14 Ο Νόμος του Θεού προσιδιάζει, υποκινείται και είναι
γεμάτος από το Πνεύμα. Ο Νόμος, ωστόσο, δεν μπορεί να κάνει τον άνθρωπο
πνευματικό, επειδή έχει μια αμαρτωλή φύση και δεν μπορεί να εκπληρώσει το Νόμο.
Ο άνθρωπος δεν αμάρτησε απλά, αλλά κυριαρχείται από αμαρτωλές επιθυμίες
(Ρωμ.γ:9, ε:12,19). Ο Νόμος είναι καλός, αλλά η τυπολατρία – οι ανθρώπινες
προσπάθειες να γίνει κάποιος πνευματικός με έργα του Νόμου – είναι ματαιότητα.
Τα εδάφια 15-23 δείχνουν την ανώφελη
προσπάθεια της σάρκας να δικαιωθεί.
