συνοικοδομείσθε στην ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

«Διά τούτο προσδέχεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς εις δόξαν Θεού» (Ρωμ.ιε:7)

Θα μπορούσε σ’ αυτή τη μελέτη εισαγωγική σκέψη και αφετηρία ν' αποτελέσει η προτροπή του Παύλου στους Κορίνθιους χριστιανούς «πλατύνθητε» (Β’ Κορ.ς:13). 

Σήμερα πολλές χριστιανικές καρδιές, πάσχουν από μια πνευματική στένωση. Στη σαρκική καρδιά η στένωση κάνει «επειδή ο κόλπος έχει συσταλεί, δυσκόλως να εισέρχεται το αίμα», με επακόλουθα όχι ευχάριστα στην υγεία. Στην πνευματική μας καρδιά, όταν η στένωση την προσβάλει, «δυσκόλως εισέρχεται - και γίνεται δεκτός - ο εξαγορασμένος με το αίμα του Χριστού αδελφός».

Αυτή τη στένωση αντιμετωπίζει η Βιβλική προτροπή με το- «η καρδία ημών επεπλατύνθη... Κορίνθιοι, πλατύνθητε και σεις».

Όταν με τη μετάνοια και πίστη στο εξιλαστήριο έργο του Χριστού αναγεννήθηκες κι έγινες «οικείος του Θεού», γίνηκες ταυτόχρονα και «συμπολίτης των αγίων» (Εφες.β:20). Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Δεν μπορείς να επιζητάς την αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα και ταυτόχρονα τη δική σου αγκαλιά να μην την προσφέρεις στους αδελφούς σου, τ' άλλα δηλαδή τέκνα του επουράνιου Πατέρα σου. Κι όταν λέμε τ’ άλλα, εννοούμε ΟΛΑ. Χωρίς διάκριση.

Εξαρχής προσδιορίζουμε ότι η μάχη κρίνεται πάντα πάνω σε τούτη την καθολικότητα. Του να δεχτείς δηλαδή ανεξαίρετα όλους τους λυτρωμένους του Χριστού, αδέλφια σου. Γιατί υπάρχουν δυστυχώς πιστοί - πόσοι, ο Θεός γνωρίζει - που για κάποιους ή έστω για κάποιον αδελφό, η καρδιά τους ποτέ δεν άνοιξε. Ποτέ δεν τον αναγνώρισαν, αδελφό. Ποτέ δεν τον «προσέλαβαν» στον αδελφικό τους κόλπο. Ποτέ δεν του φέρθηκαν αδελφικά. Για να μην πούμε και για κείνους που ανήκοντες - κατά την άποψή τους στον Χριστό - ποτέ δεν έκαμαν πνευματική τους οικογένεια, την οικογένειά Του.

Η προτροπή «την αδελφότητα αγαπάτε» (Α’ Πέτρ.β:17), καλύπτει ολόκληρη την Παγκόσμια Εκκλησία του Χριστού. Καλύπτει συνεπώς κι όλα τα μέλη της επί μέρους εκκλησίας σου. Όλο τον πνευματικό σου χώρο. Το δε «δίωκε... αγάπην μετά πάντων των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας» (Β’ Τιμ.β:22), σου διευκρινίζει ότι από το πνευματικό σου «πλατύνθητι», ούτε ένας ελάχιστος, ή τυχόν ασυμπαθής αδελφός σου, δεν πρέπει ν' αποκλειστεί.

Τι όμως δυσχεραίνει αυτό το ένδοξο «προσδέχεσθε (δεχόσαστε, αναγνωρίζετε...) αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσεδέχθη ημάς» (Ρωμ.ιε:7); Γιατί αυτούς που δέχτηκε ο Χριστός, εμείς οι χριστιανοί(;) να μη δεχόμαστε πάντοτε; Σ' αυτή την απόρριψη, δύο δρόμοι - εγωιστικοί και ανθρώπινοι - φαίνεται να οδηγούν:

1. Η ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ

Ο όρος, είναι απόλυτα Βιβλικός. Το είδος δε τούτο των θρησκευτικών ανθρώπων, είναι γνωστό κι από την εποχή του Χριστού. Που, «Εἶπεν δὲ καὶ πρὸς τινας τοὺς πεποιθότας ἐφ' ἑαυτοῖς ὅτι εἰσὶν δίκαιοι καὶ ἐξουθενοῦντας τοὺς λοιποὺς τὴν παραβολὴν ταύτην» (Λουκ.ιη:9). Άγνωστο μόνο είναι αν οι «τινές» κείνης της εποχής, έμειναν τόσοι ή πληθύνανε!..

Αυτοί δηλαδή που δεν «προσλαμβάνουν αλλήλους», είναι κατ' αρχήν άτομα που πίστεψαν τόσο στην «πνευματικότητά» τους και που φτάσανε - κατά τη σφαλερή τους εκτίμηση - τόσο ψηλά, που να σκύψουν να δώσουν το χέρι στον απλό, τον ταπεινό, τον ασθενή αδελφό τους. Τρία «δοκούντες» της Καινής Διαθήκης, προσπαθούν να μας προστατεύσουν από το ολισθηρό τούτο έδαφος «οι δοκούντες στύλοι είναι» (Γαλ.β:9)... «ο δοκών εστάναι» (Α’ Κορ.ι:12)... «εις τι δοκεί θρήσκος είναι» (Ιάκ.α:26).

Μ' άλλα λόγια εάν νομίζεις ότι είσαι κολώνα πνευματικά ασάλευτη, ότι στέκεσαι πνευματικά βράχος αμετακίνητος ή ότι η θρησκεία σου είναι καθαρή 24 καρατιών, τότε... υψώθηκες τόσο κι απομακρύνθηκες έτσι από τον αδελφό σου, που η αγκαλιά σου έκλεισε γι' αυτόν. Όμως πρόσεξε και στις τρεις περιπτώσεις το ρήμα «δοκεί», νομίζει, φαντάζεται. Και από το «δοκεί είναι» μέχρι το «είναι», υπάρχει συχνότατα άπειρη απόσταση. Όση λ.χ. από τον δοκησίσοφο ως τον σοφό.

Η πνευματική σου λοιπόν ωριμότητα αν έκλεισε την καρδιά σου από τον αδελφό σου, είναι παγίδα όχι ωριμότητα. Ο αληθινά ώριμος χριστιανός, «προσλαμβάνει τον ασθενούντα τη πίστει» (Ρωμ.ιδ:1). Φροντίζει ώστε αυτή του η ωριμότητα (η εξουσία), να «μη γίνει πρόσκομμα στον αδελφό... δι' όν ο Χριστός απέθανεν» (Α’ Κορ.η:7-11).

Το να «κρίνεις όμως και να εξουθενείς τον αδελφό σου» (Ρωμ.ιδ:10), δείχνει ότι «δεν περιπατείς κατά αγάπη» (Ρωμ.ιδ:15). Κι όταν η αγάπη σου λείψει για τον αδελφό σου, για ποια ω-ωριμότητα μπορείς να καυχηθείς!...

Αν λες πως είσαι πνευματικά δυνατός, απόδειξε το. Πώς; «Βαστάζοντας τ' ασθενήματα των αδυνάτων και μη αρέσκοντας στον εαυτό σου» (Ρωμ.ιε:1).

2. ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ένας δεύτερος όχι λιγότερο επικίνδυνος δρόμος, που οδηγεί στην απόρριψη του αδελφού. Ακόμη στη δημιουργία «ελλίτ» κύκλων, μέσα στο σώμα των πιστών.

Όχι σπάνια, οι «τα υψηλά φρονούντες» (Ρωμ.ιβ:16) - κοινωνικά, μορφωτικά, οικονομικά, φυλετικά κλπ. - παρουσιάζουν την παραπάνω στένωση καρδιάς, ώστε δύσκολα να εισχωρεί σ' αυτή ο κοινωνικά ασήμαντος, ο μορφωτικά καθυστερημένος, ο οικονομικά ανυπολόγιστος, ο φυλετικά έγχρωμος και λοιπά. Αρνούνται να «προσλάβουν», ν' αναγνωρίσουν, να ταυτιστούν. Θυμάστε ένα παράδειγμα από την Παλαιά Διαθήκη όταν η Μιχάλ κοροϊδεύοντας τον Δαβίδ γιατί ταυτίστηκε με τους τελευταίους του λαού κατά την επιστροφή της Κιβωτού, τού 'πε· «εγυμνώθη σήμερον ο βασιλεύς εις τους οφθαλμούς των θεραπαινίδων...». Δηλαδή, ποια τρελή κι ανόητη ταύτιση!.. Και η απάντηση, ήταν: «ενώπιον του Κυρίου... θέλω ταπεινωθή εις τους οφθαλμούς μου και μετά των θεραπαινίδων, περί των οποίων συ ελάλησας, μετ' αυτών θέλω δοξασθή» (Β’ Σαμ.ς:22).

Πόσο στείρα είναι μια τέτοια αρνητική κι ακατάδεκτη στάση, φαίνεται από το ότι «η Μιχάλ δεν εγέννησε τέκνα έως της ημέρας του θανάτου αυτής».

Ο Παύλος πολύ ευγενικά μας προτρέπει «συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς» (Ρωμ.ιβ:16). Όμως ο Ιάκωβος τολμηρότερα, μετά την προτροπή του «μη εν προσωποληψίαις έχετε την πίστιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», παίρνει το μαστίγιο- «εάν επιβλέψητε επί τον φορούντα την εσθήτα την λαμπράν... ητιμάσατε τον πτωχόν» (Ιάκ.β:1-13).

«Εάν προσωποληπτείτε, αμαρτάνετε» (εδ.9).

Σήμερα, η προσωποληψία μαστίζει την εκκλησιαστική ζωή. Λυπεί αδελφούς, τραυματίζει την ενότητα της Εκκλησίας, επηρεάζει κατά απαράδεκτο τρόπο αποφάσεις πρεσβυτέρων, αλλοιώνει την ομορφιά του ενιαίου Σώματος του Χριστού. Ασχημίζει την πνευματική ζωή. Μας εκθέτει στη δίκαιη - επί του προκειμένου - κριτική του κόσμου.

Η Εκκλησία, ας το τολμήσουμε να το πούμε, είναι αταξική. Δεσμός της το αίμα του Χριστού και η αγάπη Του. Τίποτ' άλλο.

3. ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ

Μπορούμε να ζήσουμε το «πλατύνθητε», μ' ένα ευλογημένο «προσλαμβάνοντες αλλήλους», αν:

α) Μόνο κριτήριο για να ανοίξουμε την καρδιά μας σε κάποιον - ή και μεις να ριχτούμε στην αγκαλιά του - είναι το αίμα και η λύτρωση του Χριστού. Ο Χριστός τον δέχτηκε, τον δέχομαι ολόψυχα κι εγώ. Αδελφός του Χριστού γίνηκε, είναι και δικός μου.

β) Αν είμαι ο «δοκών» ή κι αν ουσιαστικά σε κάτι υπερέχω, αυτό δεν είναι για να ξεχωρίσω, αλλά για να ενταχθώ πιο ταπεινά. Δέστε το στάχυ - όσο πιο άψωμο είναι, ψηλό και υπερήφανο στέκει. Μόλις όμως δώσει καρπό, λυγίζει και σκύβει.

γ) Δέξου τον άλλο όπως είναι, χωρίς να προσπαθείς να τον κάμεις αντίγραφο σου. Να θυμάσαι επί του προκειμένου ότι ο Θεός πουθενά στη δημιουργία Του δεν χρησιμοποίησε... καρμπόν. Αναγνώρισέ του το δικαίωμα να είναι αυτός που είναι και προσπάθησε να τον νιώσεις.

δ) Μαζί με την καρδιά σου, άνοιξε και την πόρτα του σπιτιού σου για τον αδελφό σου που ως τα χθες δεν είχες προσδεχθεί. Κάμε το έστω κι αν σου φανεί δύσκολο την πρώτη φορά. Τη δεύτερη θά 'ναι πολύ πιο εύκολο.

ε) Αν για κάποιον αδελφό σου φανεί πολύ δύσκολο να τον «προσδεχθείς», θυμήσου ότι η προτροπή «προσδέχεσθε αλλήλους» είναι δεμένη με μια υπόμνηση- «καθώς και ο Θεός προσεδέχθη ημάς». Τόσο που συγκατέβηκε ο Θεός για να μας προσδεχθεί, συγκατέβα και συ λιγάκι για τον αδελφό σου. Το οφείλεις.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Η πνευματική λοιπόν στένωση της καρδιάς, είναι μια πολύ επικίνδυνη ασθένεια. Μπορεί να σκοτώσει όλη την πνευματική μας υγεία. Το φάρμακο, αποτελεσματικό κι από το αλάνθαστο συνταγολόγιο του Θεού παρμένο, είναι το «πλατύνθητε».

«Κορίνθιοι του 21^ου αιώνα, πλατύνθητε».