Το βιβλίο των αριθμών 29

ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η ξανθή δάλαλις

Στα εφτά πρώτα κεφάλαια  του Λευιτικού, έχουμε μια λεπτομερή έκθεση της διδασκαλίας των θυσιών. Όμως, εκεί, δεν γίνεται καμιά αναφορά «της ξανθής δαμάλεως». Γιατί αυτό; Τι πρέπει να διδαχτούμε από το γεγονός ότι η ωραία αυτή διάταξη αναφέρεται μόνο εδώ και πουθενά αλλού;

Η ξανθή δάμαλις είναι ένας τύπος που ανήκει κατ’ εξοχήν στην έρημο. Ήταν το μέσο του Θεού για τον καθαρισμό από τις αμαρτίες κατά την οδοιπορία. Απεικονίζει το θάνατο του Χριστού σαν το μόνο μέσο καθαρισμού των αμαρτιών και την απάντηση κάθε ανάγκη μας κατά την πορεία μας μέσα σ’ ένα διεφθαρμένο κόσμο, μέχρι να φτάσουμε στην ουράνια πατρίδα μας.

Εδ.2 «ξανθήν δάμαλιν άμωμον, μή έχουσαν ελάττωμα, επί τής οποίας δέν επεβλήθη ζυγός» Αν δούμε με τα μάτια της πίστης τον Κύριο Ιησού, θα δούμε Αυτόν που ήταν άμωμος και ο Οποίος δεν βάστασε ποτέ το ζυγό της αμαρτίας. Είναι θηλύκια, γιατί  συμβολίζει  το Χριστό που πήρε τη θέση της εκκλησίας.

Εδ.3 «καί θέλουσι σφάξει αυτήν ενώπιον αυτού». Ο Ιησούς ήταν ταυτόχρονα θύμα και ιερέας, αλλά δεν ανέλαβε τα ιερατικά Του καθήκοντα πριν τελειώσει το έργο Του σαν θύμα. Η σφαίρα της υπηρεσίας του σαν ιερέας δεν είναι η γη, αλλά ο ουρανός (Εβρ.η:1-4 & θ:11-12, 24).

«θέλει φέρει αυτήν έξω τού στρατοπέδου». Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι ο τόπος που θανατωνόταν το θύμα (Εβρ.ιγ:12). Πήρε τη θέση του απόλυτου χωρισμού κι από κει μας καλεί. Μήπως θα πρέπει να εξετάσουμε καλύτερα τη θέση που ο Ιησούς πέθανε; Μπορούμε να ικανοποιούμαστε μόνο με τις ωφέλειες που προέρχονται από το θάνατό Του, χωρίς να ζητάμε να έχουμε κοινωνία μαζί Του και στην απόρριψή Του; «Ας εξερχώμεθα λοιπόν πρός αυτόν έξω τού στρατοπέδου, τόν ονειδισμόν αυτού φέροντες» (Εβρ.ιγ:13).

Στο θάνατο του Χριστού, όπως εικονίζεται στη διάταξη της ξανθής δάμαλης, δεν βλέπουμε μόνο την πλήρη κατάργηση της αμαρτίας, αλλά και την κρίση του παρόντα πονηρού αιώνα: «όστις έδωκεν έαυτόν διά τάς αμαρτίας ημών, διά νά ελευθερώση ημάς εκ τού παρόντος πονηρού αιώνος κατά τό θέλημα τού Θεού καί Πατρός ημών» (Γαλ.α:4). Αν πιστεύουμε ότι οι αμαρτίες μας συγχωρέθηκαν όταν «έδωκεν έαυτόν διά τάς αμαρτίας ημών», πρέπει να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μας ελευθέρωσε και «εκ τού παρόντος πονηρού αιώνος». Αυτά τα δύο πάνε μαζί.

Εδ.4 Εδώ έχουμε το στερεό θεμέλιο κάθε αληθινού καθαρισμού. Βέβαια ο τύπος πραγματεύεται την καθαρότητα της σαρκός (Εβρ.θ:13), αλλά εμείς μπορούμε  να δούμε το αντίτυπο πολύ πιο μακριά από τον τύπο. Στον εφταπλό ραντισμό του αίματος μπροστά στη σκηνή του Μαρτυρίου έχουμε μια τέλεια εικόνα του αίματος του Χριστού. Ο αριθμός εφτά εκφράζει μια θεία τελειότητα.

Δεν υπάρχει καμιά άλλη αναφορά ραντισμού αίματος σ’ όλο αυτό το τόσο ενδιαφέρον κεφάλαιο. Αυτό συμφωνεί όμορφα με τη διδασκαλία των κεφαλαίων θ & ι της προς Εβραίους επιστολής (Εβρ.θ:11-14 & 23-26).

Εδ.5-9 Η πρόθεση του Θεού είναι τα παιδιά Του να καθαρίζονται από κάθε ανομία και να περπατάνε ξεχωρισμένα από τον παρόντα πονηρό αιώνα όπου κυριαρχεί ο θάνατος και η διαφθορά. Αυτός ο χωρισμός παράγεται από την ενέργεια του λόγου του Θεού στις καρδιές με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Τίτ.β:13-14).

Αν παρατηρήσουμε την καύση της ξανθής δάμαλης, και εξετάσουμε το σωρό της στάχτης, θα ανακαλύψουμε, όπως εύκολα μπορεί να πει κανείς, τις αμαρτίες μας, τις ανομίες μας, τα λάθη μας, τις ενοχές μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η κέδρος και ο ύσσωπος απεικονίζουν την ανθρώπινη φύση σε όλη την έκτασή της, από του πιο ψηλού μέχρι του πιο ταπεινού (Α’ Βας.δ:13). Το κόκκινο υπό μία έννοια συμβολίζει την ανθρώπινη λαμπρότητα και το κοσμικό μεγαλείο, τη δόξα των ανθρώπων. Βλέπουμε λοιπόν στη στάχτη της δάμαλης το τέλος κάθε κοσμικού μεγαλείου, κάθε ανθρώπινης δόξας (Γαλ.ς:14).

Αν η καρδιά μας έχει ελκυστεί από τη θαυμαστή αγάπη του Ιησού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος Τον απέρριψε. Σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο κόσμος είναι πάντοτε ο κόσμος. Να θυμόμαστε ότι μια απ’ τις πιο κοινές μεθοδίες του Σατανά είναι να κάνει τους πιστούς που σώθηκαν με το αίμα του Χριστού, να παραγνωρίζουν ή να αρνούνται να ταυτιστούν μαζί Του στην απόρριψη. Επωφελούνται από το έργο του σταυρού, ενώ συγχρόνως παραμένουν άνετα μέσα σ’ ένα κόσμο που είναι ένοχος για το θάνατο του Χριστού.

Εδ.11-13 Θα δούμε τώρα πως χρησιμοποιούσαν τη στάχτη και ποιος ήταν ο προορισμός της. Είναι πολύ σοβαρό θέμα το καθημερινό μας βάδισμα με το Θεό. Το γεγονός ότι περπατάμε μαζί Του κάθε μέρα ανάμεσα σ’ ένα κόσμο που είναι μολυσμένος και μολύνει. Ο Θεός δεν ανέχεται ακαθαρσία σ΄ εκείνους με τους οποίους περπατά μαζί και κατοικεί μέσα τους.

Μπορεί να συγχωρεί τις αμαρτίες, μπορεί να θεραπεύει, να καθαρίζει και να ανορθώνει, αλλά δεν μπορεί να ανέχεται στο λαό Του ένα κακό που δεν έχει κριθεί. Αν το έκανε, θα σήμαινε άρνηση του ονόματός Του και της φύσης Του.

Σήμερα, δεν μολυνόμαστε αν θ’ αγγίξουμε ένα νεκρό, ένα οστό ανθρώπου ή ένα μνήμα. Αυτά ήταν τύποι ηθικών και πνευματικών πραγμάτων από τα οποία κινδυνεύουμε να μολυνθούμε κάθε στιγμή. Σίγουρα, όσοι έχουν να κάνουν πολύ μ’ αυτό τον κόσμο, αισθάνονται με οδυνηρό τρόπο τη δυσκολία να βγουν απ’ αυτόν με καθαρά  χέρια. Γι’ αυτό χρειάζεται μια άγια αγρύπνια σ’ όλες τις συνήθειες και τις σχέσεις μας από φόβο να μη μολυνθούμε κι έτσι διακοπεί η κοινωνία μας με το Θεό.

Όμως, τι μπορεί να κάνει κανείς όταν έχει ήδη μολυνθεί; Ας δούμε τη συμβολική γλώσσα των εδαφίων 17-19.

Στα εδάφια 12-19 μας παρουσιάζεται μια διπλή ενέργεια, της τρίτης ημέρας και της έβδομης ημέρας. Και οι δύο ήταν απαραίτητες για την αφαίρεση του μολυσμού που έγινε στην πορεία κατά την επαφή με διάφορες μορφές θανάτου.

Τι σημαίνουν όμως αυτά για μας; Σίγουρα, αυτό: Όταν μέσα στην πνευματική μας δραστηριότητα δεν αγρυπνούμε, εύκολα μπορούμε να αγγίξουμε κάτι ακάθαρτο, να μολυνθούμε, χωρίς να καταλάβουμε τίποτα. Ο Θεός όμως γνωρίζει τα πάντα γύρω απ’ αυτό το ζήτημα και γι’ αυτό ανησυχεί για μας, αλλά δεν το κάνει σαν ένας οργισμένος κριτής ή αυστηρός ελεγκτής, αλλά σαν ένας στοργικός πατέρας. Δεν θα παραλείψει λοιπόν να μας κάνει να το αισθανθούμε βαθιά και ζωντανά. Μας υπενθυμίζει λοιπόν την αμαρτία μας, προκαλώντας έτσι μια αγωνία μέσα στην καρδιά, που μπορεί να διαρκέσει από λίγο μέχρι πολύ καιρό. Μετά, μέσα από το λόγο Του, μας υπενθυμίζει την αξία του θανάτου του Χριστού και αν εμείς ανταποκριθούμε σωστά, τότε έχουμε την ενέργεια της 7^ης ημέρας, οπότε αφαιρείται ο μολυσμός και αποκαθίσταται η κοινωνία μας μαζί Του.

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες μας με κανένα άλλο τρόπο! Ίσως να σκεφτεί κανείς να ζητήσει να σβήσει η πληγή ή ο χρόνος να την αφαιρέσει από τη μνήμη μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ολέθριο απ’ αυτό! Είναι τόσο ανόητο όσο και επικίνδυνο, γιατί ο Θεός με τη χάρη Του, έχει προβλέψει πλήρως για την αφαίρεση της ακαθαρσίας, ώστε αν δεν αφαιρεθεί η κοινωνία να είναι αδύνατος.

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι δεν πρόκειται για καινούρια θυσία, αλλά ούτε για εφαρμογή του αίματος! Ο θάνατος του Χριστού δεν μπορεί να επαναληφθεί: «γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δέν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δέν κυριεύει πλέον. Διότι καθ' ό απέθανεν, απέθανεν άπαξ διά τήν αμαρτίαν, αλλά καθ' ό ζή, ζή εις τόν Θεόν» (Ρωμ.ς:9-10).

Με τη χάρη του Θεού, επωφελούμαστε όλης της αξίας του θανάτου του Χριστού, αλλά επειδή είμαστε περικυκλωμένοι από πειρασμούς και παγίδες που ανταποκρίνονται στη ροπή της σάρκας μας, επειδή ακόμα υπάρχει ένας αντίπαλος που ενεδρεύει πάντοτε για να επιπέσει ξαφνικά και να μας απομακρύνει από την αλήθεια, δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε ούτε μια στιγμή, αν ο Θεός με τη χάρη Του δεν είχε προβλέψει για όλες αυτές τις ανάγκες, δια του πολύτιμου αίματος και της μεσιτείας του Ιησού Χριστού.

Ο σωρός της στάχτης, τοποθετημένος σ’ ένα καθαρό τόπο, μαρτυρούσε για την αγαθότητα του Θεού και την απαίσια φύση της αμαρτίας. Διακήρυττε ότι ο Θεός δεν μπορούσε να υποφέρει την αμαρτία ανάμεσα στο λαό Του, αλλά κι ότι είχε προμηθεύσει το μέσο για να αφαιρέσει την ακαθαρσία.

Εδ. 21-22 Στο εδάφιο 18 βλέπουμε ότι χρειαζόταν  ένα καθαρό άτομο για να ραντίσει το ακάθαρτο κι εδώ βλέπουμε ότι ραντίζοντας κάποιον ακάθαρτο, και ο καθαρός γινόταν ακάθαρτος!

Ενώνοντας αυτά τα δύο, μαθαίνουμε ότι εκείνος που έχει να κάνει με την αμαρτία κάποιου άλλου, μολύνεται, αν και είναι καθήκον του να βοηθήσει τον πλησίον του. Σίγουρα δεν είναι ένοχος, αλλά δεν μπορούμε ν’ αγγίξουμε την αμαρτία χωρίς να μολυνθούμε.

Μαθαίνουμε ακόμα ότι για να καθαρίσουμε κάποιον, πρέπει πρώτα εμείς να είμαστε καθαροί (εδ.19).

Η επαφή με το κακό μολύνει!