Κολ.γ:15 Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις
καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα· και γίνεσθε
ευγνώμονες.
Ο Θεός, ό, τι κι αν κάνουμε, δεν σηκώνει το χέρι Του. «Ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και
αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ.ε:45)!
Ποιος θα ήθελε να έχει την εμπειρία να σηκώσει ο Θεός το
χέρι Του από τη ζωή του;
Β’ Τιμ.β:13 εάν απιστώμεν, εκείνος μένει πιστός· να
αρνηθή εαυτόν δεν δύναται.
Σ’ ευχαριστώ Κύριε, που δεν με έδιωξες και μου έδωσες αυτό
που σου ζήτησα. Σ’ ευχαριστώ που πλήρωσες το μισθό της αμαρτίας μου με το
θάνατό σου.
Ιωάν.ι:17 Διά τούτο ο Πατήρ με αγαπά, διότι εγώ βάλλω
την ψυχήν μου, διά να λάβω αυτήν πάλιν.
Ο Ιησούς έγινε υπεύθυνος της δικής μου ζωής:
Εβρ.ι:10 Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά
της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.
Παρόλο που έχουμε αμαρτία, αλλά βαδίζουμε προς τον αγιασμό,
ο Θεός μας βλέπει σαν αγιασμένους γιατί δεν βλέπει εμάς, αλλά την εκούσια
προσφορά του σώματος του Χριστού, βλέπει την έκχυση του αίματος Του, και αυτό
είναι που ικανοποιεί πλήρως την κρίση και τη δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό βέβαια
δεν δίνει κανένα δικαίωμα για αμαρτία, αλλά έχει να κάνει με το: Α’ Ιωάν.β:1 «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε.
Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν Χριστόν τον
δίκαιον».
Εβρ.ι:14 Διότι με μίαν προσφοράν ετελειοποίησε διά
παντός τους αγιαζομένους.
Και θα ρωτήσει κανείς: δηλαδή είμαστε τέλειοι; Με την έννοια
που το λέει εδώ, ΝΑΙ.
Είσαι τέλειος ενώπιον του Κυρίου, δια της θυσίας, της χάρης
και του αίματος του Χριστού.
Αυτό σημαίνει ότι εφόσον έχεις δεχτεί τον Κύριο, και εφόσον
η ζωή σου είναι ταυτισμένη μ’ Εκείνον και προχωράς μαζί Του, ο Θεός παύει να
βλέπει εσένα και βλέπει Αυτόν που είναι μέσα σου, βλέπει Αυτόν που έχεις
ενδυθεί όταν βαπτίστηκες στο όνομά Του (Γαλ.γ:27). Στο δικαστήριο, ο δικαστής
δεν βλέπει εσένα αλλά τον δικηγόρο σου γιατί αυτός μιλάει για σένα.
Και αφού ο δικηγόρος είναι τέλειος και σε κάθε περίπτωση
έχει να δώσει αποστομωτικές απαντήσεις...
Από την άλλη μεριά όμως, σαν άνθρωποι, είμαστε ακόμη ατελείς
και βαδίζουμε προς την τελειότητα, που σημαίνει ότι η τελειοποίησή μας είναι
σταδιακή.
Αγαπάω τον Ιησού γι’ αυτό;
Α’ Ιωάν.α:1-10
Είναι Μεσίτης και Αρχιερέας στον αιώνα, είναι ο αρχηγός και
τελειωτής της πίστης μας στον οποίο ΜΟΝΟ πρέπει να αποβλέπουμε (Εβρ.ιβ:2).
Ακούμε καμιά φορά τους ανθρώπους να λένε: Ξέρεις, είμαι
υποχρεωμένος σ’ αυτό τον άνθρωπο, γιατί έχει κάνει τόσα για μένα….
Εβρ.ε:8-10 «καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων
έπαθε, και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους
υπακούοντας εις αυτόν…..».
Ιωάν.ιδ:19 Έτι ολίγον και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει,
σεις όμως με βλέπετε, διότι εγώ ζω και σεις θέλετε ζη.
Ιωάν.ι:28 Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον, και δεν
θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός
μου.
Μας ανέχεται!
Μας συγκρατεί και μας δίνει δύναμη αντίστασης κατά της
αμαρτίας.
Λουκ.κβ:31-32 Είπε δε ο Κύριος· Σίμων, Σίμων, ιδού, ο
Σατανάς σας εζήτησε διά να σας κοσκινίση ως τον σίτον· πλην εγώ εδεήθην περί
σου διά να μη εκλείψη η πίστις σου· και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους
αδελφούς σου.
Ησ.νθ:19 Και θέλουσι φοβηθή το όνομα του Κυρίου από
δυσμών και την δόξαν αυτού από ανατολών ηλίου· όταν ο εχθρός επέλθη ως ποταμός,
το πνεύμα του Κυρίου θέλει υψώσει σημαίαν εναντίον αυτού.
Μείνε με πίστη και θα μπεις στην κατάπαυση (Εβρ.γ:12-19).
Ας πάμε τώρα σε λίγο πιο βαθιά νερά!
Λευιτ.κζ:1-8 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων,
Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ και ειπέ προς αυτούς, Όταν τις κάμη επίσημον
ευχήν, συ θέλεις κάμνει την εκτίμησιν των ψυχών προς τον Κύριον. Και η
εκτίμησίς σου θέλει είσθαι του μεν αρσενικού, από είκοσι ετών μέχρις εξήκοντα
ετών, η εκτίμησίς σου βεβαίως θέλει είσθαι πεντήκοντα σίκλοι αργυρίου, κατά τον
σίκλον του αγιαστηρίου· εάν δε ήναι θηλυκόν, η εκτίμησίς σου θέλει είσθαι
τριάκοντα σίκλοι. Εάν δε ήναι από πέντε ετών μέχρις είκοσι, η εκτίμησίς σου
θέλει είσθαι του μεν αρσενικού είκοσι σίκλοι, του δε θηλυκού δέκα σίκλοι. Εάν
δε ήναι από ενός μηνός μέχρι πέντε ετών, η εκτίμησίς σου θέλει είσθαι του μεν
αρσενικού πέντε σίκλοι αργυρίου· του δε θηλυκού η εκτίμησίς σου τρεις σίκλοι
αργυρίου. Εάν δε από εξήκοντα ετών και επάνω, εάν μεν ήναι αρσενικόν, η εκτίμησίς
σου θέλει είσθαι δεκαπέντε σίκλοι εάν δε θηλυκόν, δέκα σίκλοι. Και εάν ήναι
πτωχότερος της εκτιμήσεώς σου, θέλει παρασταθή έμπροσθεν του ιερέως, και ο
ιερεύς θέλει εκτιμήσει αυτόν· κατά την δύναμιν εκείνου όστις έκαμε την ευχήν, ο
ιερεύς θέλει εκτιμήσει αυτόν.
Όταν κάποιος δεν μπορούσε να σταθεί μπροστά στον άκαμπτο
νόμο (Μωυσής), πήγαινε στον ιερέα, τον χορηγό της χάρης.
Ο Ιησούς είναι ο σίκλος μας και ο ιερέας μας.
Υπάρχει διάκριση μεταξύ ικανότητας και δικαιώματος. Μπορεί ο
φτωχός Ισραηλίτης να μην είχε την ικανότητα να πληρώσει, αλλά αυτό δεν του
στερεί το δικαίωμα να κάνει ευχή!
Έξοδ.λ:10 Και θέλει κάμνει ο Ααρών εξιλέωσιν επί των
κεράτων αυτού άπαξ του ενιαυτού με το αίμα της περί αμαρτίας προσφοράς της
εξιλεώσεως· άπαξ του ενιαυτού θέλει κάμνει εξιλέωσιν επ' αυτού εις τας γενεάς
σας· τούτο είναι αγιώτατον προς τον Κύριον.
Έξοδ.λ:15 Ο πλούσιος δεν θέλει δώσει πλειότερον, και ο
πτωχός δεν θέλει δώσει ολιγώτερον ημίσεος σίκλου, όταν δίδωσι την προσφοράν εις
τον Κύριον διά να κάμωσιν εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών υμών.
Δεν υπάρχει διαφορά, ο τίτλος είναι κοινός! Ο Ιησούς είναι ο
τίτλος μας.
Μπορεί να υπάρχει διαφορά στην ικανότητα, την πείρα, τη
γνώση, τα χαρίσματα, αλλά ο τίτλος είναι ο ίδιος.
Εβρ.ι:19 Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να
εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού,
Αφού εισέλθωμεν, Ιωάν.ιε:5 Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ,
ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν.
Που πήγε το εγώ!
Ή θα πρέπει να πας με τις «ικανότητές» σου, οπότε πρέπει να
μετρηθείς κατά τον σίκλον του αγιαστηρίου, ή θα θεωρήσεις τον εαυτό σου
«πτωχότερο», οπότε θα καταφύγεις στην χάρη που σε δέχεται όπως είσαι ή μάλλον
σε πείσμα αυτού που είσαι.
Ματθ.ιη:23-35
Όποιος θέλει να διατηρήσει τα δικαιώματά του, δεν ξέρει τον
χαρακτήρα και τα αποτελέσματα της χάρης.
Ο δούλος δεν ήταν άδικος επειδή ζητούσε το οφειλόμενο, αλλά
επειδή ήταν ανοικτίρμων.
Του είχαν χαριστεί 10.000 τάλαντα και θα έπνιγε τον
συνάδελφό του για 100 δηνάρια!
Το τάλαντο ήταν μονάδα μέτρησης της μάζας που
χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα από πολλούς λαούς της Μεσοποταμίας και της
Μεσογείου. Οι Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι και Εβραίοι διαιρούσαν το τάλαντο σε 60
μνες. Την υποδιαίρεση αυτή υιοθέτησαν και οι Έλληνες, μετατρέποντας τη μνα σε
νομισματική μονάδα αναφοράς. Δηλαδή μία χρυσή μνα ισοδυναμούσε με περίπου 433
γραμμάρια χρυσού όχι μόνο ως μάζα, αλλά και ως αγοραστική δύναμη.
1 τάλαντο λοιπόν ήταν 60Χ433=25,9 κιλά χρυσός
10.000 τάλαντα = 259.000 κιλά χρυσός.
1 δηνάριο = ένα μεροκάματο (Ματθ.κ:2).
Αποτέλεσμα: έχασε το ευλογημένο αίσθημα της χάρης.
Μάζεψε τους πικρούς καρπούς της επιμονής του να υποστηρίξει τα δικαιώματά του.
Ήταν πονηρός όχι επειδή χρωστούσε, αλλά επειδή δεν χάρισε!
