Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ

Α. ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ

Δευτ.ς:4 “Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος.”

Ησ.μδ:6-8 “Εγώ είμαι ο πρώτος και εγώ ο έσχατος, και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός .......εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος δεν γνωρίζω ουδένα.”

Ησ.με:5  “Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν είναι άλλος δεν υπάρχει εκτός εμού Θεός.”

Ιάκ.β:19 “συ πιστεύεις ότι εις έστιν Θεός, καλώς ποιείς και τα δαιμόνια πιστεύουσιν και φρίττουσιν.

Α’ Τιμ.β:5 “Εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς.”

Υπάρχουν παραπάνω από πενήντα εδάφια στη Βίβλο που υποστηρίζουν ότι ο Θεός είναι ένας και δεν υπάρχει άλλος. Καμία αλήθεια στη Βίβλο δεν έχει αυτή την εξέχουσα θέση όπως η μοναδικότητα του Θεού. Το να πιστεύει κανείς ότι υπάρχουν περισσότεροι θεοί από ένας, είναι η αντίθεση. Μπορεί να υπάρχει μόνο ένα Υπέρτατο Ον. Μπορεί να υπάρχει μόνο ένας Θεός.

Η μοναδικότητα του Θεού ήταν η ιδιαίτερη αλήθεια που είχε δοθεί στον Ισραήλ για να τη διατηρήσει μεταξύ των εθνών της γης. Αυτή ήταν η μεγάλη αποκάλυψη του Θεού για τον Εαυτό Του στον Αβραάμ και αργότερα δόθηκε σ’ ολόκληρο το έθνος Ισραήλ, σαν ιερή παράδοση. Η μοναδικότητα του Θεού αποτελεί τη μεγάλη αλήθεια και το μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης. Οι Ιουδαίοι ζήτησαν να λιθοβολήσουν τον Ιησού επειδή διακήρυξε τη Θεότητα και είπαν, “περί καλού έργου ου λιθάζομέν σε αλλά περί βλασφημίας, και ότι σε άνθρωπος ων ποιείς σεαυτόν Θεόν” (Ιωάν.ι:33 ). Η διδασκαλία στην Παλαιά Διαθήκη όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτή της Καινής Διαθήκης αλλά συμπληρώνεται.

Β. Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ

Ησ.μγ:3 “Διότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο Άγιος του Ισραήλ, ο Σωτήρ σου”

Hσ.μγ:11 “Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος και εκτός εμού Σωτήρ δεν υπάρχει.”

Οι εκκλησίες που κρατούν την Τριαδική παράδοση, υποστηρίζουν ότι η “μοναδικότητα“ του Θεού είναι όπως η συνδυασμένη ενότητα του άντρα και της γυναίκας σε μία σάρκα, και όπως τα μέλη της εκκλησίας αποτελούν ένα σώμα. Αυτό δεν είναι σωστό, γιατί η Βίβλος υποστηρίζει απόλυτη αριθμητική μονάδα όταν αναφέρεται στο Θεό. Εάν υποθέσουμε ότι Θεός δεν αποτελεί αριθμητική μονάδα, τότε γιατί λέει ότι αυτός είναι “ο Άγιος του Ισραήλ;”. Γιατί υποστηρίζει, “εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός;” (Ησ.μδ:6).

Ο Θεός ισχυρίζεται ότι έχει δημιουργήσει τα πάντα μόνος Του, και ακόμα στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε ότι όλα έγιναν διά του Ιησού, του λόγου, και χωρίς Αυτόν τίποτα δεν έγινε από αυτά που έγιναν (Ιωάν.α:3).

Εάν ο Θεός δεν είναι αριθμητικά απόλυτα ένας, πως μπορούσε ο Ιησούς, που υποτίθεται ότι είναι το δεύτερο πρόσωπο, να ισχυρίζεται ότι έχει τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες, που είναι και το αποκλειστικό προνόμιο του Θεού; Σαν συμπέρασμα μόνο μία αλήθεια υπάρχει: Ο Θεός είναι ένας με την απόλυτη αριθμητική έννοια της μονάδας. Η μοναδικότητα με την έννοια της συνδυασμένης ενότητας σε σχέση με το Θεό είναι απόλυτα ανακριβής.

Γ. Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΛΛΟ ΘΕΟ

Ησ.μδ:8 “εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος δεν γνωρίζω ουδένα.”

Ο Θεός είναι παντογνώστης. Γνωρίζει τα πάντα, είναι τέλειος στη γνώση. Τίποτα δεν είναι κρυφό από τη γνώση Του. Όμως, υπάρχει κάτι που ο Θεός δεν γνωρίζει: Δεν γνωρίζει άλλο Θεό. Το ότι ο Θεός δεν γνωρίζει άλλο Θεό σίγουρα κάνει μάταιες τις προσπάθειες του ανθρώπου στο να ψάχνει να βρει άλλο Θεό κάπου αλλού. Δεν υπάρχει άλλος Θεός. Ο Θεός είναι ένας.

Δ. Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΛΕΞΗ “ΕΛΟΧΙΜ” ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

“Ελοχίμ” είναι Εβραϊκή λέξη πληθυντικού αριθμού μεταφραζόμενη “Θεός” στις Γραφές μας. Οι Τριαδικοί πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει περισσότερα από ένα πρόσωπο στη Θεότητα.

Ωστόσο, Ελοχίμ είναι ο τίτλος της Θεότητας στον πληθυντικό αριθμό που εκφράζει την υπερβολή στον υψηλότερο δυνατό βαθμό. Ο τίτλος εκφράζει το πλήθος των ιδιοτήτων όπως τη δύναμη, την αγιότητα, τη γνώμη κ.λ.π.

Το βιβλικό λεξικό του Smith αναφέρει: “Ο πληθυντικός αριθμός της λέξεως Ελοχίμ έχει διεγείρει αρκετή συζήτηση. Η παραδοσιακή ιδέα ότι αναφέρεται στην τριαδικότητα των προσώπων της Θεότητας δύσκολα βρίσκει υποστηρικτές μεταξύ των μελετητών. Αυτό είναι, ή αυτό που οι φιλόλογοι ονομάζουν πληθυντικό μεγαλειότητας, ή δηλώνει την πληρότητα της θείας δύναμης, δηλαδή το σύνολο των δυνάμεων που έχει ο Θεός.

Η ερώτηση που μπορεί να γίνει είναι: Γιατί οι Ιουδαίοι, ενώ γνώριζαν ότι η λέξη Ελοχίμ ήταν πληθυντικού αριθμού επιμένουν τόσο πολύ στη μοναδικότητα του Θεού;

Η λέξη Ελοχίμ αναφέρεται για τον Ιησού Χριστό στα παρακάτω εδάφια:

Ζαχ.ια:4, 12, 13      Ο Ελοχίμ πουλήθηκε για τριάκοντα αργύρια.

Ζαχ.ιδ:5                    Ο Ελοχίμ έρχεται σαν Βασιλιάς.

Ζαχ.ιβ:10                  Ο Ελοχίμ σταυρώθηκε στο Σταυρό.

Οι Ιουδαίοι, που σ’ αυτούς ήρθε πρώτα ο λόγος του Θεού, ήξεραν ότι η λέξη Ελοχίμ ήταν πληθυντικού αριθμού, αλλά ποτέ, ούτε για μία στιγμή δεν πίστεψαν ότι πρόκειται για περισσότερους από ένα Θεό. Η πραγματική σημασία του τίτλου Ελοχίμ αναφέρεται στο πλήθος των ιδιοτήτων και δυνάμεων.

Ε. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ ΑΡΙΘΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ “ΕΜΕΙΣ” ΚΑΙ “ΜΑΣ”;

 

Γέν.α:26 Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης.
 

Αυτό το εδάφιο χρησιμοποιείται πολύ συχνά από τους υποστηρικτές της θεωρίας της τριάδας, αλλά θα δούμε ότι σαν επιχείρημα δεν στέκει γιατί:

α) Σαν ερμηνεία είναι αντίθετη με τη γενική διδασκαλία της Γραφής.

β) Αντικρούει πολλά καθαρά εδάφια.

γ) Δεν ταιριάζει με το επόμενο εδάφιο (27).

Η λέξη Ελοχίμ σ’ αυτό το εδάφιο όπως και στο παρακάτω χρησιμοποιείται με ρήμα ενικού αριθμού (είπεν), που σημαίνει ότι όταν ο Ελοχίμ είπε “ας κάμωμεν...” εννοούσε τον Εαυτό του και κάποιον άλλον.

Το ρήμα “είπεν” δεν μπορεί να αναφέρεται στο ένα πρόσωπο της θεότητας που μιλάει-ενώ τα άλλα ακούν-γιατί μας λέει τι είπε ο Ελοχίμ που είναι το πλήρωμα της θεότητας και όχι ένα μέρος της. Ο Ελοχίμ λοιπόν δεν μιλάει σε μια άλλη θεότητα-γιατί δεν υπάρχει-αλλά σε κάποιο άλλο πρόσωπο που θα συνεργαστεί μαζί Του για να κάμει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Όμως αυτό το πρόσωπο στο οποίο μιλάει ο Ελοχίμ θα πρέπει να έχει την ίδια εικόνα και ομοίωση μ’ Αυτόν. Αν ψάξουμε μέσα στο λόγο του Θεού, θα βρούμε ποιος είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, ο χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού και το απαύγασμα της δόξης Αυτού.

Είπαμε παραπάνω ότι το εδ.26 του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης δεν ταιριάζει με το εδ.27 γιατί ενώ στο πρώτο λέει “Ας κάμωμεν...” μετά στο δεύτερο, η Γραφή λέει “Και εποίησεν ο Θεός...”. Που σημαίνει ότι αν ο πληθυντικός του πρώτου εδαφίου φανερώνει τριάδα, (και γιατί όχι 13,54,2876 πρόσωπα αλλά 3;) ο ενικός του δεύτερου εδαφίου τη διαψεύδει.

Γιατί όλοι οι προφήτες της Π.Δ. που ήξεραν το λόγο του Θεού δεν κατέληξαν ποτέ σε κάποιο τέτοιο συμπέρασμα διαβάζοντας αυτά τα εδάφια αλλά παρέμειναν με πίστη στον ΕΝΑ μονοπρόσωπο Θεό της Π.Δ.;

Όταν ο Θεός λέει αυτά τα λόγια στο εδάφιο που εξετάζουμε, δεν έχει δημιουργήσει ακόμα τον άνθρωπο αλλά αναφέρεται σ’ αυτό που σκοπεύει να κάνει. Δεν αναφέρεται στη δημιουργία του ενός ανθρώπου Αδάμ, αλλά στην πρόθεσή Του να κάνει όλο το ανθρώπινο γένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Το εδ.26 μας μιλάει για την πρόθεση του Θεού για όλο το ανθρώπινο γένος, και το εδ.27 μας μιλάει για την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους.

Ο Θεός “εποίησε” μόνος Του τον άνθρωπο Αδάμ, αλλά για το “κάμωμα” του ανθρώπινου γένους κατ’ εικόνα και ομοίωση Του, φαίνεται ότι χρειάζεται η συνεργασία και κάποιου άλλου προσώπου.

Οι όροι “κάμωμεν” και “ημών” στο εδάφιο 26 δεν αναφέρονται στα πολλά πρόσωπα της θεότητας γιατί ο Θεός έχει μόνο ένα πρόσωπο, αλλά αναφέρονται στον ΕΝΑ Θεό, τον Πατέρα, που μαζί με τον Αμνό της θυσίας, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ, που πέθανε για να εξαγοράσει όλο το ανθρώπινο γένος, “κάμνουν” τον άνθρωπο κατά την εικόνα τους και την ομοίωσή τους.

Είναι λοιπόν μια προφητική αναφορά στο έργο που είχε ο Πατέρας να κάνει μαζί με τον Υιό Του, τον άνθρωπο Χριστό Ιησού. Και επειδή ο Ιησούς είναι ο μόνος που έχει την εικόνα του Πατέρα (Κολ.α:15 Β’ Κορ.δ:4 Εβρ.α:3) γι’ αυτό και ο Πατέρας λέει “ας κάμωμεν” κατ’ εικόνα “ημών”....... Μιλάει προφητικά, όπως και στους Ψαλμ.ρι:1,4 & β:2-7.

Στα Εβραϊκά το ρήμα κάμνω είναι “ασά” και σημαίνει κάνω κάτι με κόπο, ενώ το ρήμα ποιώ είναι “μπαρά” και σημαίνει δημιουργώ κάτι εκ του μηδενός. Ο Θεός “εποίησε” τον Αδάμ κατ’ εικόνα Του (και αναφέρεται όχι στο εξωτερικό σχήμα, αλλά σε πτυχές του είναι Του όπως: κεφαλή της δημιουργίας, έχει εξουσία, νοημοσύνη, ελεύθερη βούληση, ικανότητα κρίσης, κτλ).

Δεν μπορούσε όμως να τον κάνει από την αρχή και κατ’ ομοίωσή Του (η εσωτερική πνευματική αγιότητα του χαρακτήρα του Θεού) γιατί αυτό απαιτούσε τη συνεργασία και την ελεύθερη βούληση του Αδάμ. Η ομοίωση καλλιεργείται μέσα στον άνθρωπο καθώς μένει υποταγμένος και υπάκουος κάτω από το Δημιουργό του, έχοντας κοινωνία μ’ Αυτόν.

Γέν.γ:22 Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως·
 

Το περιεχόμενο των προηγούμενων εδαφίων είναι η εξαπάτηση της Εύας και του Αδάμ από τον όφη, η διάπραξη της αμαρτίας και η κρίση του Θεού. Στο εδάφιο 22 βλέπουμε την αιτία που ο Θεός διώχνει τους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο που είναι ότι τώρα γνωρίζουν εμπειρικά το καλό και το κακό. Αυτό προκάλεσε τη λύπη αλλά και την κρίση του Θεού, για τον τρόπο που διάλεξαν (υπακούοντας στο Σατανά), και όχι μένοντας ταπεινά και υπάκουα στο λόγο Του. Η γνώση του καλού και του κακού μπορεί να υπάρχει μόνο με την παρατήρηση - κι έτσι το ξέρει ο Θεός - ή εμπειρικά, διαπράττοντας την αμαρτία που είναι ο τρόπος του διαβόλου.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Πώς ο Αδάμ γνώρισε το καλό και το κακό; Η απάντηση είναι γνωστή. Αν τώρα το εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται ή φανερώνει την “τριάδα”, τότε αυτό σημαίνει ότι ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό όπως ο Αδάμ. Η τουλάχιστον “το ένα από τα τρία πρόσωπα” έχει κάνει το κακό και την αμαρτία όπως ο Αδάμ!

Το εδάφιο δεν αναφέρεται σε καμιά “τριάδα” γιατί αν ήταν έτσι θα έπρεπε να πει: “ο Αδάμ έγινεν ως και ημείς”. Αντίθετα λέγει: “ο Αδάμ έγινε ΩΣ ΕΙΣ εξ ημών...” που σημαίνει ότι αναφέρεται στο Θεό και σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Έχουμε πάλι εδώ ρήμα ενικού αριθμού (είπεν). Η έμφαση είναι στο ένα πρόσωπο και όχι και στα δύο γιατί ο Θεός λέει ότι ο Αδάμ έγινε σαν ΕΝΑΣ από εμάς και όχι σαν ΕΜΑΣ. Το άλλο πρόσωπο που αναφέρεται ο Θεός, θα πρέπει να γνώριζε το καλό και το κακό όχι όπως ο Θεός το ξέρει, από παρατήρηση, αλλά εμπειρικά. Άρα λοιπόν αναφέρεται στον Σατανά και λέει ότι ο Αδάμ έγινε σαν αυτόν.

Ησ.ς:8 Και ήκουσα την φωνήν του Κυρίου, λέγοντος, Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει διά ημάς; Τότε είπα, Ιδού, εγώ, απόστειλόν με.
 

Η απάντηση και πάλι είναι απλή. Αν το “ημάς” δηλώνει τριάδα (γιατί όχι τετράδα, πεντάδα, εξάδα κτλ), τότε ο ενικός που χρησιμοποιείτε προηγουμένως από τον ίδιο τον Κύριο τη διαψεύδει: “Ήκουσα ΤΗΝ ΦΩΝΗΝ του Κυρίου ΛΕΓΟΝΤΟΣ τίνα ΘΕΛΩ αποστείλει...” Η απάντηση του Ησαΐα δεν είναι προς πολλά πρόσωπα, στον πληθυντικό, αλλά προς το πρόσωπο που του μιλάει “...απόστειλόν με”.

Ο Θεός κι εδώ δεν αναφέρεται στον Εαυτό Του μόνο, αλλά και σε κάποιον άλλο που σ’ αυτή την περίπτωση έχει την ίδια καρδιά μ’ Αυτόν.

Ας μην ξεχνάμε ότι το εδάφιο αυτό είναι προφητικό, εκπληρώθηκε στις μέρες του Ησαΐα, αλλά και στις μέρες του Χριστού.

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή με τη σειρά τους:

1.  Ο Ησαΐας είδε τον Κύριο (1-4).

2.  Ο Ησαΐας μιλά για την αμαρτωλότητά του (5).

3.  Το Σεραφείμ καθαρίζει με το κάρβουνο τον Ησαία (6-7).

4.  Ρωτάει ο Θεός: “τις θέλει υπάγει δι’ ημάς” (8).

5.  Απαντά ο Ησαΐας: “Ιδού εγώ απόστειλόν με” (8).

6.  Ο Θεός λέει στον Ησαία να πάει (9-10)

7.  Ο Ησαΐας απαντάει στο Θεό (11).

8.  Ο Θεός απαντάει στον Ησαία (11).

Αυτό που βλέπουμε είναι ότι υπάρχει μια συνομιλία μεταξύ του ΘΕΟΥ και του ΗΣΑΪΑ. Ο Ησαΐας καθαρισμένος τώρα πλέον απ’ το Θεό ταυτίζεται με την καρδιά Του κι έχει τα ίδια αισθήματα μ’ Αυτόν για το λαό Του. Αυτός λοιπόν στον οποίο αναφέρεται ο Θεός είναι ο Ησαΐας και γι’ αυτό αμέσως απαντά: “Ιδού εγώ”. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι απ’ τη μια μεριά είναι ο Θεός με τον Ησαία, και τα χερουβείμ, και από την άλλη το έθνος Ισραήλ.

ΣΤ. Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΒΛΙΚΗ

Η λέξη “Τριάδα“ δεν υπάρχει στη Βίβλο. Το δόγμα της Τριάδας μπήκε από τη Σύνοδο της Νίκαιας τον 4ο αιώνα το 325 μ.Χ. Αργότερα, το Σύμβολο της Πίστεως του Αθανασίου έκανε την Τριάδα θεμελιακό δόγμα. Αυτό το δόγμα ταίριαξε και με άλλα Ρωμαιοκαθολικά δόγματα όπως: η μετουσίωση, η άφεση των αμαρτιών, η λατρεία της Παρθένου Μαρίας, το αλάθητο του Πάπα, το Καθαρτήριο κ.λ.π.

Δυστυχώς οι προτεστάντες αν και αποκήρυξαν τις παραπάνω πλάνες, κράτησαν το λάθος της Τριάδας και διατήρησαν έτσι ένα ζωτικό συνδετικό κρίκο με τα λαθεμένα και τα χωρίς Βιβλικό υπόβαθρο δόγματα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Η λέξη “πρόσωπα” όταν χρησιμοποιείται σε σχέση με τη Θεότητα, παραβιάζει την απόλυτη μοναδικότητα του Θεού. Χωρίζοντας το Θεό σε τρία πρόσωπα κάνεις τρεις Θεούς, κάτι που είναι Τριθεϊσμός, άσχετα πως μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά. Η Τριαδική διδασκαλία λέει πως ο Ιησούς είναι ένα πρόσωπο μέσα στη Θεότητα αλλά σύμφωνα με το Κολ.β:9 η Θεότητα είναι μέσα στον Ιησού. Το δόγμα της Τριάδας οδηγεί σε αρκετή σύγχυση κι αντιλογία.