«…..οι λόγοι, τους οποίους εγώ λαλώ
προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι» (Ιωάν.ς:63).
Αυτά είναι τα λόγια του Ιησού Χριστού, πνεύμα είναι και ζωή είναι. Δεν είναι ξύλινα λόγια, λόγια μόνο για
να μιλάς, χωρίς ζωή, χωρίς ουσία, χωρίς αγάπη (ιδιαίτερα όταν μιλάς για την
αγάπη).
Όσο εξαιρετικά κι αν είναι από φιλολογικής άποψης, δεν πλησιάζουν
έστω και ελάχιστα την ψυχή μας.
Αρνούμαι σαν πιστός να δεχτώ και να αποδεχτώ την ανελέητη υποκρισία όλων αυτών
που λένε μια από τα ίδια ανακατεύοντας τις λέξεις.
Πιστεύω ότι σε αυτά τα θεατρινίστικα μηνύματα δεν υπάρχει
ίχνος ειλικρίνειας, πλην της εθιμοτυπικής ανοησίας, η οποία σήμερα εκνευρίζει
αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πιστό ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής.
Σιχάθηκα σαν πιστός τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό τη γραβάτα και
τους κάθε λογής χαρτογιακάδες, οι οποίοι θεωρούν ακόμη σήμερα παρόλη την
κατάντια που οδήγησαν την εκκλησία, ότι αποτελούν κεφάλαιο γι’ αυτήν.
Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία, και ξεδιάντροπη
προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και
προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς.
Δεν ακουμπάει όμως σήμερα ο λόγος την πραγματικότητα, δεν
υπάρχει ούτε η αίσθηση της αληθοφάνειας σε αυτά που λένε και σε αυτά που
υπονοούν, και εν τέλει δεν υπάρχει σοβαρότητα σε αυτή την προκλητική και
υποκριτική έννοια της αγάπης, προς τον πλησίον, και αυτό με ανησυχεί
περισσότερο όλων, το «ξεδιάντροπο λέγειν».
