Προσευχή και εξαναγκασμός

Ο αληθής πιστός δεν επιβάλλει την πίστη μέσα από την λειτουργία των  κρατικών  ιδρυμάτων (σχολείων, νοσοκομείων, δικαστηρίων κλπ). Αντίθετα  η ζωή του πραγματικού χριστιανού έχει διωγμό. (Ιωάν. 15:20  ..Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει..)

H προσευχή στον Χριστό δεν είναι καταναγκαστική εργασία, δεν μπορεί να είναι διατεταγμένη υπηρεσία ούτε θρησκευτικό καθήκον. Η προσευχή στα σχολεία είναι ένας μηχανισμός που μάλλον συμβάλλει μεθοδικά στην αποστροφή  των νέων από τα πράγματα του Θεού.  (Μάρκ. 8:34  ΌΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ΑΣ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΗ).

Οι μαθητές καλούνται να επαναλάβουν τα ίδια λόγια κάθε μέρα, να δηλώσουν σημειολογικά την δογματική τους προσήλωση, και παράλληλα την παρακοή τους στην πρώτη εντολή του εσταυρωμένου (Μάρκ. 12:29 -ΠΡΩΤΗ πασών των εντολών είναι·  Κύριος ο Θεός ημών ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ Κύριος) κάνοντας μηχανικά το σύμβολο του σταυρού με τον συμβολισμό των τριών δακτύλων (2Τιμ. 4:4 -και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή).

Δεν είναι η προσευχή μια εθιμοτυπική πράξη, μια συνήθεια, μια αγγαρία ταυτοποίησης των θρησκευτικών υπηκόων, μια επίδειξη δύναμης της κρατικής εκκλησίας, ένας νόμιμος προσηλυτισμός νέων παιδιών, μια συνεχή προσπάθεια να περιθωριοποιηθούν όσοι δεν συνεργούν. Ολα αυτά προσβάλλουν τον Θεό του ουρανού. (Ψαλ. 145:18- Ο Κύριος είναι πλησίον πάντων των επικαλουμένων αυτόν· πάντων των επικαλουμένων αυτόν εν ΑΛΗΘΕΙΑ).