Η αιτία

'Έχουμε μάθει να αναζητούμε την αιτία. Καταφεύγουμε σ’ αυτήν όταν νιώθουμε συντριμμένοι κάτω από το βάρος των γεγονότων γύρω μας, των εξελίξεων που παρακολουθούμε. Σαν να ελπίζουμε πως γυρίζοντας πίσω και ανακαλύπτοντας την αιτία, ίσως μαζί μ’ αυτή διαφανεί και κάποια κερκόπορτα διαφυγής και σωτηρίας από την επερχόμενη κρίση. Μέσα στο λόγο του Θεού που μελετούμε, γιατί τον πιστεύουμε και τον ζούμε, είναι όλα τόσο εύστοχα και διάφανα δοσμένα, που δεν χωρά καμία συζήτηση. Υπάρχει φως έντονο, πηγαίο για κάθε μας γνήσια εκζήτηση και προβληματισμό.

Ένα από τα όμορφα κομμάτια που φωτίζουν τις εξελίξεις της εποχής μας είναι αυτό που αναφέρεται στις μέρες των Κριτών στην Π. Διαθήκη. «Κατ’ εκείνας τας ημέρας... έκαστος έπραττε ό,τι εφαίνετο εις αυτόν ορθόν» (Κριτές ιζ:6). Φυσικά για να αναπτυχθεί ένα τέτοιο πνεύμα έχει προηγηθεί η λατρεία του ανθρώπου, η τέλεια υποδούλωσή του στον εγωισμό του, ώστε να προετοιμαστεί τέλεια ο δρόμος της κρίσης και να μπουν τα θεμέλια της πορείας του Τέλους.

Μετά είναι και οι τόσο καλοστημένες θεωρίες μας για το Θεό, για τον άνθρωπο, για την προέλευση και τον προορισμό του, θεωρίες που στοιχειοθετούν το πνεύμα της άρνησης και της εγωιστικής εναντίωσης προς το ζωντανό Θεό του ουρανού. Αφού λοιπόν γκρεμίσαμε το Θεό από το ύψος Του, αφού ισοπεδώσαμε νόμους και αξίες ζωής, αφού εντέλει «Θεός δεν υπάρχει», δεν απομένει παρά να κάνει ο καθένας αυτό που του φαίνεται βολικό και συμφέρον. Το ότι δεν μπορούμε σαν άνθρωποι να δούμε και να εκτιμήσουμε βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες των επιλογών μας, αυτό όσο κι αν έχει αποδειχθεί καταστροφικό δεν αναστέλλει τις εγωιστικές ενέργειες του αρνητή ανθρώπου της εποχής μας.

Ήδη κοινωνιολόγοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν πεισθεί ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος ακίνδυνα να ιδιοποιείται τη φύση για τους ποικίλους παραγωγικούς του σκοπούς χωρίς να αλλοιώνει τις λεπτές σχέσεις και ισορροπίες που υπάρχουν ανάμεσα σ’ αυτόν και στο περιβάλλον του, χωρίς να υφίσταται τις σκληρές συνέπειες αυτών του των ενεργειών.

Κάποτε συνειδητοποιεί ο άνθρωπος —συνήθως πολύ αργά— πως αυτή η τάση του για αέναη βαθύτερη γνώση της φύσης με στόχο, συνήθως, την βίαιη εκμετάλλευσή της, κοστίζει πολύ σκληρά με προεκτάσεις απρόβλεπτες για τις ερχόμενες γενιές και ομολογεί ότι δεν ξέρουμε αν οι νέες τεχνολογίες θα φέρουν νέες αλλοιώσεις στο οικολογικό μας σύστημα και ποιες θα είναι αυτές. Ο φανταστικός κόσμος ο μηχανοποιημένος και αυτοματοποιημένος, που θα επεξεργάζεται, όπως διακηρύσσουν οι επιστήμονες, την οργανική και ανόργανη ύλη της ίδιας μας της γενετικής καθώς και η βαθύτερη γνώση του Διαστήματος και του σύμπαντος, μπορεί κατά την χρησιμοποίησή τους να τινάξουν στον αέρα δυτικό και ανατολικό κόσμο χωρίς καμιά προειδοποίηση. Αυτές είναι οι επιφυλάξεις και οι φόβοι που διαβρώνουν την ψυχή όλων όσων παρατηρούν τις εξελίξεις της εποχής μας.

«Έκαστος έπραττεν ό,τι εφαίνετο εις αυτόν ορθόν» χωρίς φως, χωρίς σοφία, χωρίς δύναμη, αφού την πραγματική γνώση του Θεού που είναι φως, σοφία και δύναμη, τα απόρριψε ο άνθρωπος σαν περιττά και άχρηστα. Τώρα χτίζει το θάνατο με τα ίδια του τα χέρια, τώρα δημιουργεί το Τέλος ο ίδιος χωρίς ελπίδα αφύπνισης και επιστροφής.

Η αιτία. Μένει ακόμα ένα ερώτημα. Είναι ο άνθρωπος μόνος στο κατρακύλισμα ή υπάρχει και κάποιος καλά κρυμμένος και μεθοδικός που συνεργάζεται σπρώχνοντάς τον βαθύτερα στην άρνηση, βαθύτερα στο σκοτάδι, στο θάνατο;

Υπάρχει κάποιος που συνεργάζεται τέλεια με τον εγωισμό του ανθρώπου. Υπάρχει κάποιος που εκμεταλλεύεται άριστα την πονηρή μας καρδιά. Υπάρχει κάποιος που μας σπρώχνει όλο και πιο βαθιά στο θάνατο, γιατί μισεί το ζωντανό Θεό τ’ ουρανού και θέλει να Τον ταπεινώσει μέσα από το ίδιο Του το δημιούργημα, τον άνθρωπο. Γι’ αυτό τον έσπρωξε στο ψέμα και την αποστασία. Υπάρχει κάποιος που εκμεταλλεύεται τέλεια την αγάπη του ανθρώπου για το ψέμα και το σκοτάδι και τον κρατάει δέσμιο.

Στο σημείο αυτό δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, παρά να αντιγράψω ένα κομμάτι από το βιβλίο του Α. Χάξλεϋ, «Ο πίθηκος και η αλήθεια», που συμπλήρωσε τριάντα χρόνια ζωής και είναι ένα αληθινά αποκαλυπτικό και προφητικό βιβλίο. «Από τότε που άρχισε η Βιομηχανική επανάσταση, πρόβλεψε - εννοεί κάποια σατανική προσωπικότητα που σπρώχνει την ανθρωπότητα στο κατρακύλισμά της προς το θάνατο - πως οι άνθρωποι θα ξυπάζονταν τόσο πολύ από τα θαύματα της τεχνολογίας τους, ώστε γρήγορα θα έχαναν κάθε συναίσθηση της πραγματικότητας. Και ακριβώς έτσι έγινε. Αυτοί οι θλιβεροί σκλάβοι των τροχών και των λογιστικών βιβλίων άρχισαν να συγχαίρουν τον εαυτό τους που έγιναν καταχτητές της φύσης και τώρα δεν απόμεινε παρά να υποστούν τις συνέπειες. Σκέψου μόνο τι έκαμαν τους δυόμιση αυτούς αιώνες. Μόλυναν τα ποτάμια, εξόντωσαν τα άγρια ζώα, κατάστρεψαν τα δάση αφήνοντας έτσι να παρασυρθεί στη θάλασσα από τις βροχές όλη η εύφορη επιφάνεια του εδάφους, ξόδεψαν ένα ολόκληρο ωκεανό πετρέλαιο, εξάντλησαν τα αποθέματα των μεταλλευμάτων που είχαν χρειαστεί όλη την περίοδο των γεωλογικών χρόνων για να σχηματιστούν... Όργιο εγκληματικής ηλιθιότητας. Και το ονόμαζαν αυτό πρόοδο; Η λέξη αυτή πίστεψέ με ήταν πολύ απίθανη επινόηση ώστε να είναι οποιουδήποτε ανθρώπινου μυαλού. Πολύ σατανικά ειρωνική. Πρέπει να υπήρξε εξωτερική βοήθεια για να επινοηθεί...».

Είπαμε αρκετά γι’ αυτή την πλευρά, όσο απελπιστική και μαύρη κι αν φαίνεται. Η άλλη πλευρά είναι η αγάπη του Θεού που κρατάει με υπομονή την πόρτα ανοιχτή ακόμα και περιμένει. «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο διδάσκων σε διά την ωφέλειάν σου, ο οδηγών σε διά της οδού δι’ ης έπρεπε να υπάγης. Είθε να ήκουες τα προστάγματά μου. Τότε η ειρήνη σου ήθελεν είσθαι ως ποταμός και η δικαιοσύνη σου ως κύματα θαλάσσης». (Ησαΐας μη:17, 18). Ποιος είπε πως δεν υπάρχει φως, ελπίδα; Ποιος πίστεψε πως είμαστε πεταμένοι χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη; Είναι ψέμα, είναι λάθος τραγικό. Όσο σκληρές κι αν είναι οι μέρες μας, οι συνθήκες του Τέλους.

Υπάρχουν οι ψυχές που ζουν το θαύμα.

Υπάρχουν οι λυτρωμένοι του Θεού που απολαμβάνουν τη ζωή την αιώνια από τώρα, από εδώ κάτω, από τούτη τη ζωή.

Υπάρχουν οι άνθρωποι που ζήτησαν από το Θεό να τους ελεήσει, να τους ανοίξει τα μάτια, να τους χαρίσει την αναστημένη ζωή του ουρανού.

«Είθε να μου ήκουες», ακούγεται η φωνή του Θεού, γεμάτη λαχτάρα για τον ταλαίπωρο άνθρωπο που στροβιλίζεται χαμένος και απροσανατόλιστος. Πλησιάζει έναν-έναν τους αλυσοδεμένους κατάδικους για να ρωτήσει απλά «θέλεις; Εγώ μπορώ, εσύ θέλεις; Να σε ελευθερώσω, να σου χαρίσω ζωή, ασφάλεια, τον εαυτό μου για να ζήσεις;». Και κάθε τόσο κάποιος βρίσκεται. Διψασμένος για την ελευθερία που χαρίζει ο ζωντανός Ιησούς. Και πλησιάζει και ξεκλειδώνει το σφιχτό κολλάρο της αμαρτίας που κρατάει όλους τους αλυσοδεμένους και τους σέρνει στο θάνατο και τον παίρνει μαζί Του, για πάντα παιδί Του λυτρωμένο από ένα κόσμο που χάνεται εξαιτίας του εγωισμού του αβοήθητος.