Αν γελάσεις, σε κοιτάζουν λοξά, μάλλον σε παρεξηγούν.
Νιώθουν πως τους κοροϊδεύεις. Αν κλάψεις πάλι δεν σε καταλαβαίνουν. Να αδιαφορήσεις
δεν μπορείς, γιατί είναι κάτι που το ζεις, το περπατάς κάθε μέρα. Έτσι λοιπόν
αν δεν μπορείς να στρέψεις τα μάτια σου στον ουρανό με χαρά και ελπίδα, πας
χαμένος. Και δυστυχώς ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να στρέψουν τη σκέψη
τους στο ζωντανό Θεό του ουρανού και να νιώσουν ανάπαυση και σιγουριά ειρήνης
να τους αγγίζει.
Οι διαστάσεις που έχει πάρει η μόλυνση του περιβάλλοντος
έχουν επιπτώσεις παγκόσμιες. Άρχισαν έντονα τα κράτη να αλληλοκατηγο- ρούνται
σαν υπεύθυνα για το άπλωμα της οικολογικής καταστροφής. Η Βρετανία θεωρείται
απ’ τους Ευρωπαίους ο κύριος ένοχος της όξινης βροχής που καταστρέφει τα δάση
της Σκωτίας, της Δ. Γερμανίας και των Σκανδιναβικών χωρών. Κύριοι ένοχοι οι
σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, που με τις αναθυμιάσεις των μονάδων
τους αλλοιώνουν τη σύνθεση της βροχής. Αυτή με τη σειρά της όταν πέφτει στη γη
σκοτώνει τα ψάρια στις λίμνες, μαραίνει τα δέντρα στα δάση, την παραγωγή στα
χωράφια, δηλητηριάζει το χώμα που δεν αποδίδει, ακόμα κατατρώγει τα ιστορικά
μνημεία. Και επειδή η βροχή δεν γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα, απλώνει τη συμφορά
στις γειτονικές χώρες που συχνά δεν είναι οι υπεύθυνοι, αλλά τα θύματα.
Και δεν είναι μόνο η βροχή. Από τις Ελβετικές Άλπεις το νερό
ξεκινά από μικρά ρυάκια και σχηματίζει το Ρήνο, έναν απ’ τους μεγαλύτερους
ποταμούς της Ευρώπης που περνάει από Γαλλία και Δυτ. Γερμανία σαν φυσικό τους
σύνορο, Ολλανδία και χύνεται στη Βόρεια Θάλασσα. Τα 820 μίλια του ποταμού στη
βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης δέχονται ένα τεράστιο φορτίο μόλυνσης. Πρόσφατα εντοπίστηκαν
330 άγνωστες τοξικές πηγές μόλυνσης, ενώ απ’ τις εκατοντάδες χημικές ουσίες που
ρίχνονται στον ποταμό μόνο οι 90 είναι γνωστές και ελέγχονται. Και το ερώτημα
πάντα ίδιο. Ποιος μολύνει ποιον; Και ποιος θα πληρώσει για τις καταστροφές; Οι
δυτικογερμανικές βιομηχανίες υποστηρίζεται ότι μολύνουν πολύ περισσότερο από
τις γαλλικές το Ρήνο ρίχνοντας 15 φορές περισσότερο υδράργυρο, 40 φορές περισσότερο
κάδμιο και 20 φορές περισσότερο χρώμιο.
Και οι επόμενες χώρες δέχονται τα μολυσμένα νερά σιωπηλά και
μαζί τους όλος ο κόσμος. Ως πότε όμως;
Μια συνεχώς αυξανόμενη τάση αναπτύσσεται μεταξύ των κρατών
γύρω απ’ το θέμα αυτό της μόλυνσης και των υπευθύνων της. Και δεν είναι καθόλου
ουτοπία ο φόβος πολλών πως τούτη η αλληλοκατηγορία και επίρριψη ευθυνών μπορεί
να γίνει κάποτε το κατάλληλο εύφλεκτο υπόστρωμα για να ανάψει κάπου μια «φωτιά»
που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις διαστάσεις της από κει και πέρα. Βροχή
με οξύτητα της τάξης του 1,5 μαραίνει τις φυτείες της Δ. Γερμανίας και είναι
βεβαιωμένο πως η πραγματική αιτία βρίσκεται έξω απ’ τα σύνορά της. Πόσο μπορεί
να αντέξει σε μια υπομονετική αποδοχή αυτής της καταστροφής;
Στο σκληρό αυτό πότισμα με όξινη βροχή έχει ενταχθεί τώρα
και ο κόσμος της Λατινικής Αμερικής, Χιλής, Περού, Βραζιλίας, Αργεντινής, αφού
οι οικονομίες τους σπρωγμένες στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής έδωσαν
το πράσινο φως στις βιομηχανίες, που κατάφεραν να δηλητηριάσουν μέσα σε
ελάχιστο χρονικό διάστημα τεράστιες εκτάσεις παρθένας καλλιεργήσιμης και
πλούσιας γης.
Είναι φυσιολογική, ανθρώπινη η αντίδραση να ρωτήσουμε ποιος
φταίει. Όμως την απάντηση που θα βοηθούσε πραγματικά να αντιληφθούμε την αιτία
του προβλήματος, την έχουμε αποκλείσει από τη λίστα. Εμείς δεν φταίμε, ο
άνθρωπος δεν φταίει. Και αν υπάρχει Θεός, αυτός είναι ο μόνος αίτιος και
υπεύθυνος.
Είναι πραγματικά αξιοθρήνητος ο άνθρωπος που βρίσκεται τόσο
μακριά απ’ την αλήθεια και το φως. Βρίσκεται μπροστά στις σκληρές συνέπειες των
επιλογών του και θα ξεσπάσουν ακόμα μεγαλύτερα δεινά, όπως μας βεβαιώνει ο λόγος
του Θεού. Όμως η στροφή στο ζωντανό Θεό με αναγνώριση και συντριβή είναι
ατομική υπόθεση. Και αυτή μόνη κρύβει τη δύναμη που αλλάζει τους ανθρώπους,
τους δένει με ειρήνη και αγάπη, φέρνει τον ουρανό στις σχέσεις τους και τους
ξεκολλά από το αποτυχημένο σχήμα του κόσμου μας που κατάληξε η κάθε του μέρα
σαν κρουνός να γεμίζει τη ζωή μας με δηλητήρια και φόβους, άγχος και θάνατο.
