Περί του «ΕΧΑΔ»

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ

Κάποιος Γραμματέας ρώτησε τον Κύριό μας:

Ποία εντολή είναι πρώτη πασών;

Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτόν ότι πρώτη πασών των εντολών είναι· Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος· και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου· αύτη είναι η πρώτη εντολή (Μάρκ.ιβ:28-30).

Όταν ο Κύριος μας αναφέρθηκε στην αλήθεια αυτή, την καταλόγισε σαν την πιο κύρια, την πιο ζωτική από όλες τις άλλες, «πρώτη πασών των εντολών...». 

Θα δούμε λοιπόν, ότι επειδή είναι η πρώτη αλήθεια της Γραφής, ο Διάβολος δεν την άφησε ανέπαφη, αλλά προσπάθησε με χίλιους δύο τρόπους να την αλλοιώσει να την καταστρέψει, ώστε οι πιστοί να μη μπορούν να έχουν την τέλεια και σωστή σχέση με τον Κύριο. Ο Ιησούς, έθεσε σε άμεση σχέση την αλήθεια περί της Μονότητας του Θεού, με την αγάπη και φυσικά την λατρεία του Κυρίου από τον άνθρωπο. Η Υψηλότερη μορφή λατρείας είναι η αγάπη μας προς το Θεό και για γα είναι σωστή η λατρεία όπως την θέλει ο Θεός μας είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και γα πιστεύουμε σωστά και ολόψυχα ότι ο Θεός μας και ο Κύριος μας, ο Ένας και μόνος αληθινός που υπάρχει είναι Εις στη φύση Του.

Στο Δευτερονόμιο δ:35 διαβάζουμε:

εις σε εδείχθη τούτο, διά να γνωρίσης ότι ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός· δεν είναι άλλος εκτός αυτού.

Για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε με την πίστη των αγίων της Παλαιάς- Διαθήκης, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε σωστά αυτά που ο Κύριος τους είχε κηρύξει όσο αφορά στον Εαυτό Του σε σχέση με τις θεότητες που λάτρευαν όλοι οι άλλοι λαοί γύρω τους, οι οποίοι όπως γνωρίζουμε ήταν ειδωλολατρικοί. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που βλέπουμε είναι ότι ο Θεός αποκλείει την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου θεού. Δεν πρόκειται για πολλούς θεούς, αλλά για έναν και μόνο, ο Οποίος όπως είδαμε έπλασε χους ουρανούς, τη γη και τους ανθρώπους. Όλη η προσοχή μας λοιπόν είναι στραμμένη στον Ένα Θεό που υπάρχει, σ’ Αυτόν εκτός του οποίου δεν είναι άλλος. Λίγο παρακάτω, ο Μωυσής συνεχίζοντας επάνω στο θέμα της θεότητας λέει:

«Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος» Δευτ.ς:4

Εδώ ο λόγος του Θεού καθορίζει σαφέστατα τη φύση του Θεού. Αφού πρώτα διευκρινίστηκε ότι δεν πρόκειται για πολλούς θεούς αλλά για έναν εκτός του Οποίου δεν είναι άλλος, τώρα ο Μωυσής, μιλώντας για τον Ένα Θεό που υπάρχει, το Θεό Του και Θεό μας, λέει ότι είναι Εις. Καθορίζει δηλ. τη φύση του ενός Θεού και μας λέει ότι Αυτός ο Ένας Θεός που λατρεύουμε είναι Εις στη φύση Του. Στο Εβραϊκό κείμενο, τονίζεται περισσότερο η αλήθεια αυτή διότι λέει: «...Άκουε Ισραήλ, ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΕΝΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ΕΧΑΔ» δηλ. ο Γιάχβε Ελοχίμ, Ο Θεός ο δικός μας, εκτός του οποίου δεν είναι άλλος, είναι Γιάχβε Εχάδ.

Το Εχάδ όπως θα δούμε, είναι το επίθετο «ΕΙΣ» και εδώ προσδιορίζει το ουσιαστικό Γιάχβε (Κύριος). Μας καθορίζει δηλ. αυτό που είπαμε προηγουμένως, ότι ο Ένας Θεός που υπάρχει, ο Κύριος, είναι Εις στη φύση Του. Ο Ιησούς, αναφερόμενος ακριβώς σ’ αυτό το εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης είπε και καταγράφηκε στην Καινή Διαθήκη και στην Ελληνική γλώσσα: «κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν κύριος εἷς ἐστιν» (Μάρκ.ιβ:29).

Βλέπουμε λοιπόν πόσο απλά εδραιώνεται η αλήθεια αυτή μέσα στο λόγο του Θεού. Επειδή όμως υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις στο θέμα αυτό είναι καλό πριν προχωρήσουμε σε περισσότερες διασαφηνίσεις, να τις δούμε και να τις απαντήσουμε. 

Η κύρια πηγή αυτών των αντιρρήσεων, από την οποία έχουν αντιγράψει πολλοί, επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα, είναι το βιβλίο του ΔΑΥΙΔ ΚΟΥΠΕΡ με τίτλο «Η ΘΕΟΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» που στη σελίδα 21 λέει τα εξής σχετικά με το «ΕΧΑΔ»:

«Η λέξις αυτή είναι αριθμητικόν επίθετον και σημαίνει «είς», παράγεται δε από το ρήμα «ιθαχαδί», το οποίον συναντάται άπαξ εν τω Τανάχ _ Παλαιά Διαθήκη εις το βιβλίον του Προφήτου Ιεζεκιήλ κεφάλαιον 21ον και εδάφιον 21ον. Εις το εδάφιον δε τούτο ο Θεός προλέγει την έλευσιν μιας ξένης επιδρομής εναντίον της Ιερουσαλήμ, και ο Ιεζεκιήλ διατάσσεται να κτυπήσει τας χείρας του ομού και να προφητεύση. Εις το εδάφιον 21 (Εβραϊκού κειμένου) συναντώμεν την λέξιν «ιθαχαδί» εις την μορφήν «Ιθπαέλ», ως φαίνεται ανωτέρω και σημαίνει «Συνένωσον τας δυνάμεις σου». Από τα γεγονότα αυτά βλέπομεν ότι η λέξις αύτη κυρίως εννοεί όχι μονάδα εις την απόλυτον σημασίαν της λέξεως, αλλά μονάδα με την σημασίαν της «ενότητος». Ενώ ή βασική ιδέα της λέξεως «εχάδ» είναι η ιδέα της συνθέτου μονάδος, ή ενότητος, διαφόρων στοιχείων ή ακεραίων μερών, συνέβη να χρησιμοποιηθή η λέξις αύτη διά να εκφράση το «έν» εν τη απολύτω εννοία ως το αριθμητικόν έν, όπερ φαίνεται διά πολυαρίθμων παραδειγμάτων εις όλην την Παλαιάν Διαθήκην. Κατόπιν του ως άνω γεγονότος, είναι αναγκαίον , να μελετήσωμεν ολόκληρα τα εδάφια εις όσα σημεία συναντώμεν την λέξιν «εχαδ» διά να εξακριβώσωμεν ποία ιδέα εξάγεται εις εκάστην ιδιαιτέραν περίπτωσιν. Το να παραραλείψωμεν να προσέξωμεν την επιφύλαξιν αυτήν και να εκλάβωμεν την ιδέαν της μονάδος εις την απόλυτον έννοιαν της λέξεως εις ένα έκαστον εδάφιον όπου συναντάται η λέξης αύτη, ισοδυναμεί προς το να αγνοήσωμεν την λογικήν, να καταστρέψωμεν την γραμματικήν και να απομακρυνθώμεν από τον κανονικόν τρόπον του σκέπτεσθαι και τον κοινών νουν.....»

Με την πρώτη ματιά τα παραπάνω επιχειρήματα, έχουν κάποια αληθοφάνεια. Θα δούμε όμως με σειρά και με σαφήνεια ένα- ένα τους παραπάνω ισχυρισμούς αν πράγματι είναι έτσι.

α) Λέει ότι: «Η λέξις αυτή είναι αριθμηπκόν επίθετον και σημαίνει «εις», παράγεται δε από το ρήμα  ιθαχαδί ...»

Διαβάζοντας από το Λεξικό του Γεσένιου, (GESENIUS HEBREW AND CHALDEE LEXIKON) στη σελίδα 28 βλέπουμε ότι το «ιθαχαθί» είναι ο χρόνος Ιθπαήλ» του ρήματος «ΑΧΑΔ», το οποίο σαν ρίζα προέρχεται από το «ΕΧΑΔ». Είναι λοιπόν ακριβώς το αντίθετο από ότι λέει ο Δαυίδ Κούπερ. Δεν είναι το «ΕΧΑΔ» που παράγεται από το «ΑΧΑΔ», αλλά το αντίθετο. Όλη λοιπόν αυτή η θεωρία για την έννοια της ενωτικής μονάδας στο βάθος της έννοιας του «ΕΧΑΔ» είναι φανταστική. Η κύρια έννοια του «ΕΧΑΔ» είναι του απόλυτου αριθμητικού ΕΝΑ όπως θα δούμε, και δεν έχει μέσα του καμιά υπόνοια «συνένωσης».

β) Ο Γεσένιος σχετικά με το «ΕΧΑΔ» λέει: «...είναι αριθμητικό που έχει την ισχύ του επιθέτου ΕΙΣ».

Το «Αναλυτικό Εβραϊκό και Χαλδαϊκό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης» του «Davidson» στη σελίδα XVII λέει ότι έχει την έννοια:

   1. ΕΙΣ

  2. ΠΡΩΤΟΣ (μόνο για την απαρίθμηση του χρόνου, όπου ο απόλυτος αριθμός έχει την έννοια του τακτικού αριθμού).

  3. ΚΑΠΟΙΟΣ, ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ, ΚΑΠΟΙΟΣ απ’ το λαό, ΕΙΣ (εκ των αδελφών), ΚΑΝ(ΕΙΣ).

   4. ΕΝΑ (κριάρι), ΕΙΣ (προφήτης).

   5. Ο ΕΙΣ (εις τον ΑΛΛΟΝ), ΕΙΣ (εξ’ εκάστης φυλής).

Ο ίδιος ο Δαυίδ Κούπερ αναφέρει την πραγματική έννοια του, βέβαια με τρόπο πλάγιο ώστε η έμφαση να είναι στην ανύπαρκτη ενωτική μονάδα και όχι στην πραγματική έννοια της λέξης. Λέει:

«Ενώ η βασική ιδέα της λέξεως «εχάδ» είναι η ιδέα της συνθέτου μονάδος, ή ενότητος, διαφόρων στοιχείων ή ακεραίων μερών, συνέβη να χρησιμοποιηθή η λέξις αύτη δια να εκφράση το «έν» εν τη απολύτω έννοια ως το αριθμητικών έν, όπερ φαίνεται διά πολυαρίθμων παραδειγμάτων εις όλην την Παλαιάν Διαθήκην....»

Μια άλλη εξ ίσου αδιάσειστη μαρτυρία για το ότι η έννοια του «ΕΧΑΔ» έχει την έννοια του απόλυτου αριθμητικού «Εις», βρίσκεται στην αντίστοιχη επανάληψη του Δευτ.ς:4 στην Καινή Διαθήκη, στο Μάρκ.ιβ:29 όπως είδαμε παραπάνω.

Βλέπουμε την ταύτιση του «Εχάδ» με το αντίστοιχο Ελληνικό επίθετο «Εις». Όπως δεν υφίσταται θέμα «ενωτικής μονάδας» στο «Εις», έτσι ακριβώς συμβαίνει και στο «ΕΧΑΔ».

γ) Ένα άλλο πρόβλημα σχετικά με τα λεγόμενα του Δαυίδ Κούπερ, είναι ότι ενώ η φυσική και συνηθισμένη έννοια του «ΕΧΑΔ» είναι η έννοια του απόλυτου αριθμητικού (όπως θα δούμε), το παραβλέπει τελείως και παίρνει τα άκρα και μάλιστα ανύπαρκτες έννοιες για να αποδείξει ότι ο Θεός δεν είναι απόλυτα Εις, αλλά κάποια ενότητα. Αυτό φαίνεται καθαρά από την αντίφαση των γραφομένων του, ότι δηλ. ο ίδιος λέει ότι η χρήση της λέξης «ΕΧΑΔ» στη Γραφή εκφράζει το απόλυτο «εν» και αυτό αποδεικνύεται από πολυάριθμα παραδείγματα, (που σημαίνει ότι αυτή είναι η κατά κανόνα έννοια του «ΕΧΑΔ»), ενώ παραπάνω λέει ότι:

«...Από τα γεγονότα αυτά βλέπομεν ότι η λέξις αυτή κυρίως εννοεί όχι μονάδα εις την απόλυτον σημασίαν λέξεως, αλλά μονάδα με την σημασίαν της «ενότητος»...»

Ενώ η χρήση του «ΕΧΑΔ» είναι για να εκφράσει το αριθμητικό απόλυτο και συμφωνεί, αντιφάσκει μόνος του λέγοντας ότι «κυρίως εννοεί όχι μονάδα εις την απόλυτον σημασίαν της λέξεως...»

δ) Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω, δεν υπάρχει λόγος να επιφυλάσσεται κανείς, από του να δεχθεί το «ΕΧΑΔ» σαν απόλυτη μονάδα, επειδή αυτό ακριβώς είναι και εκφράζει στην Εβραϊκή γλώσσα, όπως είδαμε από τα Εβραϊκά λεξικά.

Στη συνέχεια της προσπάθειάς του ο Δαυίδ Κούπερ, να αποδείξει ότι ο Θεός μας είναι «ενωτική μονάδα» και όχι «απόλυτη», παραθέτει παραδείγματα για να πείσει τον αναγνώστη στην έννοια της ενωτικής μονάδας. Αυτά θα τα δούμε ένα ένα και θα τα τοποθετήσουμε εκεί που αρμόζουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού και τη Γραμματική, γιατί πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτές τις λεξούλες, όταν αφήσουμε ανεξέλεγκτα κάποιον να τις αλλάξει, αλλάζει καθοριστικά η έννοια του Θεού, και από λατρεία μονοθεϊστική, γίνεται πολυθεϊστική.

Φεύγουμε από την πίστη των πατέρων, των προφητών και των αποστόλων, προς τον κατήφορο της ειδωλολατρίας και του πολυθεϊσμού. Αυτά που είδαμε στις υπόλοιπες ιδιότητες του Θεού (ότι είναι Άπειρος και κατά συνέπεια Αυτός που είναι το Εν, το απόλυτο, το αναλλοίωτο), θα πρέπει να συμφωνούν και με τη βασική αυτή ιδιότητα του Θεού, ότι είναι Εις, διαφορετικά έχουμε τρομερές αντιφάσεις, που κανείς δεν μπορεί να εναρμονίσει διότι μπαίνουμε σε παραλογισμούς. Συνεχίζει λοιπόν ο κ. Κούπερ και αναφέρει τα παρακάτω παραδείγματα της χρήσης του «ΕΧΑΔ» για να αποδείξει την έννοια της ενότητας μέσα σ' αυτό και λέει:

«…..Ως παράδειγμα εις το οποίον φαίνεται καθαρά η έννοια της συνθέτου μονάδος ήτις υπάρχει εις το βάθος της λέξεως «Εχάδ», ας σημειώσει ο αναγνώστης την έκφρασιν του α' κεφαλαίου της Γενέσεως, εδάφια 5ον, 8ον και 13ον κλπ. Εις το 5ον εδάφιον ο Μωυσής λέγει: «Και έγεινεν εσπέρα κα έγεινε πρωί, ημέρα μία». Το εδάφιον αυτό συνενώνει δύο αντιθέτους ιδέας, το φως και το σκότος εις μονάδα σύνθετον, η οποία σύνθετος μονάς εκφράζεται κανονικώς διά της λέξεως «εχάδ». Εις το όγδοον εδάφιον του αυτού α' κεφαλαίου της Γενέσεως, η ιδία γλώσσα συναντάται, με την διαφοράν του ότι η ημέρα ήτο «ημέρα δευτέρα». Το ίδιον πράγμα αληθεύει και διά το 13ον εδάφιον με την διαφοράν ότι το έργον το οποίον εδώ αναφέρεται εγένετο κατά την «τρίτην ημέραν». Εις έκαστον των παραδειγμάτων τούτων «εσπέρα» και «πρωία» ομού κάμουν μονάδα «εχάδ». Η ένωσις της εσπέρας και της πρωίας εις το πρώτον παράδειγμα αποτελεί την πρώτην μονάδα χρόνου, ημέρα μία' η ένωσις εσπέρας και πρωίας. Εις το δεύτερον παράδειγμα αποτελεί την δευτέραν μονάδα χρόνου, ημέρα δευτέρα. Το ίδιον είναι αληθές και διά τας λοιπάς ημέρας....»

Όπως στο προηγούμενο επιχείρημα, έτσι κι εδώ διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά φαίνεται ότι έχουν κάποια βάση λογικής, αλλά δεν είναι σωστή:

α) Στο εδάφιο αυτό, η χρήση του «ΕΧΑΔ» έχει την έννοια του «ΠΡΩΤΟΣ, ΠΡΩΤΗ», επειδή ακολουθείται από άλλα αριθμητικά, δηλ, το «δεύτερη, τρίτη, έβδομη μέρα». Έτσι ακριβώς το μεταφράζει ο Νεόφυτος Βάμβας, οι Ο’ και όλοι οι μεταφραστές της Παλαιάς διαθήκης. (βλ. Gesenius Hebrew and Chaldee Lexicon, Tregelles. σελ. 28 b2). Όταν μετράμε μέρες, είναι λογικό να πούμε: πρώτη, δεύτερη, Τρίτη…. αντί να πούμε: ΜΙΑ, δεύτερη, Τρίτη…

Όμως τι σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΟ; Το εγκυκλοπαιδικό & γλωσσικό λεξικό ΠΑΠΥΡΟΣ λέει: ΤΟ ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙ’ ΑΥΤΟΥ ΥΠΑΡΧΩΝ, ΗΤΟΙ ΤΟ ΕΝΕΧΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΜΙΛΣ ΑΠ’ ΑΛΛΟΥ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΥΔΕΝΟΣ ΔΥΝΑΤΟΥ ΟΡΙΟΥ.

Να λοιπόν τι σημαίνει απόλυτη ακέραιη μονάδα. Δεν χρειάζεται καμιά ενότητα και κανένα άλλο πρόσωπο η πράγμα να τη συναποτελέσει, γιατί τότε χάνεται η έννοια του απόλυτου.

Όμως γνωρίζουμε ότι κάθε ακέραιη μονάδα αποτελείται από στοιχεία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παύει να είναι ακέραιη μονάδα. Ο άνθρωπος π.χ. που είναι πλασμένος κατ' εικόνα Θεού είναι μία ΑΚΕΡΑΙΗ ΜΟΝΑΔΑ. Όμως ο λόγος μας λέει ότι ο άνθρωπος έχει σώμα ψυχή και πνεύμα. στοιχεία της ύπαρξής του. Όμως το πρόσωπο είναι ένα και μοναδικό και όχι τρία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το Θεό.

Ο λόγος του Θεού μας λέγει ότι ο Θεός είναι Πνεύμα, Παντοδύναμος, Πάνσοφος, Παντοκράτωρ, αόρατος, αναλλοίωτος κτλ. Όλες αυτές οι τελειότητες, το σύνολο των τελειοτήτων αποτελούν τον ΕΝΑ (ΕΧΑΔ) Θεό ο οποίος έχει ΕΝΑ πρόσωπο.

Ακόμα, κάθε τι που βλέπουμε και δεχόμαστε σαν ακέραιη μονάδα αποτελείται από στοιχεία, μόρια, άτομα που και αυτά τα άτομα αποτελούνται από άλλα στοιχεία και πάει λέγοντας. Αν σκεπτόμαστε έτσι για το ΕΙΣ-ΕΧΑΔ σαν ενωτική μονάδα, τότε ρωτάμε: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΥ ΕΙΣ; Δεν υπάρχει πουθενά. Αυτό το επιχείρημα είναι αρρωστημένο και εξωπραγματικό.

Αν με το ΕΧΑΔ εκφράζουμε την έννοια του ΕΙΣ όπως π.χ. ΕΙΣ ΛΙΘΟΣ και δεχόμαστε απλά τον λίθο σαν ακέραιη και αδιάσπαστη μονάδα, τότε γιατί να μη δεχτούμε ότι και ο ΓΙΑΧΒΕ που είναι ΕΙΣ- (ΕΧΑΔ) είναι ακέραιη και αδιάσπαστη μονάδα;

Άρα, όλα τα παραπάνω είναι άτοπα. Όμως παρόλα αυτά εμείς θα εξετάσουμε να δούμε εάν αυτά που λέει στέκουν, υποθέτοντας ότι πράγματι το «ΕΧΑΔ» έχει την έννοια που του αποδίδει ο κ. Κούπερ.

β) Με τον τρόπο σκέψης του Δαυίδ Κούπερ, καταστρέφεται η έννοα της μονάδας διότι, κάθε τι που βλέπουμε γύρω μας αποτελείται από κάτι, ακόμη και αυτό το άτομο, αποτελείται από πυρήνα, πρωτόνια και ουδετερόνια και ένα σωρό άλλες δυνάμεις που η επιστήμη έχει ανακαλύψει.

Έτσι ο κ. Κούπερ θέλοντας ή όχι καταστρέφει την έννοια της μονάδας. Φυσικά η ημέρα αποτελείται όχι μόνο από εσπέρα και πρωία, αλλά και από μεσημβρία και μεσονύκτιο και όρθρο κτλ. Αποτελείται από ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα και κλάσματα των δευτερολέπτων! Τι σημαίνει όμως αυτό; ότι η ημέρα είναι σύνθετη μονάδα, ή μία ακέραιη αδιάσπαστη αριθμητική απόλυτη μονάδα; Για να καταλάβουμε καλύτερα την παγίδα αυτού του τρόπου σκέψης, ας πάρουμε κάτι πιο απλό σαν μονάδα και να το συγκρίνουμε. Ας πάρουμε τον άνθρωπο! Στη Β’ Σαμ. ιζ:22 λέει:

Τότε εσηκώθη ο Δαβίδ και πας ο λαός ο μετ' αυτού και διέβησαν τον Ιορδάνην· μέχρι του χαράγματος της ημέρας δεν έλειψεν ουδέ εις εξ αυτών, όστις δεν διέβη τον Ιορδάνην.

Το «εις» εδώ αναφέρεται σε κάθε έναν από τους συντρόφους του Δαυίδ, δηλ. αναφέρεται στον άνθρωπο. Υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές του «ΕΧΑΔ» για τον άνθρωπο. Ρωτάμε λοιπόν, ο άνθρωπος είναι σύνθετη ή ακέραιη μονάδα; Κατά τον τρόπο σκέψης του κ. Κούπερ, ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι σύνθετη μονάδα διότι αποτελείται από σώμα, ψυχή και πνεύμα, και το σώμα του αποτελείται από πολλά επί μέρους μέλη.

Είναι λοιπόν εξ αιτίας αυτού ο άνθρωπος σύνθετη μονάδα; Φυσικά όχι! Είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο! Και όμως αυτό είναι το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί το σκεπτικό του κ. Κούπερ. Όπως ο άνθρωπος έτσι και η ημέρα, αποτελείται από στοιχεία επί μέρους, που όμως σαν σύνολο είναι ακέραιες, απόλυτες, αριθμητικές μονάδες. Και ο ίδιος ο Θεός μας όπως είδαμε, έχει πολλές ιδιότητες και ικανότητες, γνωστές και άγνωστες, είναι σύνολο αρετών και τελειοτήτων. Είναι Θεός, έχει πρόσωπο, Νου, είναι Πνεύμα, και έχει πολλές ιδιότητες και ικανότητες όπως το να είναι Πατέρας, Αγάπη, Πλάστης, Δίκαιος, Κριτής κ.τ.λ. αλλά δεν παύει να είναι Ένας, με την έννοια της αδιάσπαστης τέλειας, απόλυτης αριθμητικής μονάδας!!!

γ) Για να μη μακρηγορούμε με όλα αυτά, θα δείξουμε τη μεγάλη αντίφαση, από τα ίδια τα γραφόμενα του κ. Κούπερ. Στη σελίδα 14 του βιβλίου του, προσπαθώντας να αποδείξει ακριβώς ότι ο Θεός αποτελείται από πολλά πρόσωπα και όχι ένα, λέει:

«....Δεύτερον παράδειγμα προσωπικής αντωνυμίας εις πληθυντικόν αριθμόν ευρίσκομεν εις το Βιβλίον Γενέσεως κεφάλαιον 3ον και εδάφιον 22ον εις το οποίον ο Θεός λέγει κατόπιν της παρακοής του ανθρώπου: «και είπεν ο Ιεχωβά ο Θεός, ιδού ο Αδάμ έγεινεν ως είς εξ ημών....». Εδώ πάλιν φαίνεται ότι ο ομιλών, ο Αυθύπαρκτος Θεός, ομιλεί προς άλλον Όστις είναι της ιδίας φύσεως με Αυτόν, χρησιμοποιών την έκφρασιν «κεεχάδ μιμένου», «ως Εις εξ ημών»...».

Ο κ. Κούπερ έκανε τόσο κόπο, αναφέροντας τόσα παραδείγματα, για να αποδείξει ότι το «ΕΧΑΔ» όταν αναφέρεται στο Θεό έχει την έννοια της «ΣΥΝΘΕΤΗΣ, ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ» και όχι της απόλυτης.

Εδώ όμως στην προσπάθειά του να παρερμηνεύσει και άλλο εδάφιο, έπεσε στην ίδια του την παγίδα. Από τα λεγόμενά του για το Γέν.γ:22, συμπεραίνουμε ότι πιστεύει σε πολλούς αυθύπαρκτους που έχουν την ίδια φύση μεταξύ τους και όλοι αυτοί μαζί κάνουν ένα «ΕΝΩΜΕΝΟ ΕΧΑΔ».

Εδώ όμως βλέπουμε ότι το «ως ΕΙΣ εξ ημών», αναφέρεται (υποτίθεται) στον κάθε έναν από τους αυθύπαρκτους. Το «Εις» εδώ είναι πάλι το «ΕΧΑΔ» και έτσι κατά τα λεγόμενα του κ. Κούπερ, κάθε ένας από τους πολλούς αυθύπαρκτους που κρύβονται μέσα στην υποτιθέμενη ενωτική μονάδα, είναι μια άλλη ενωτική μονάδα που κρύβει μέσα της τον πληθυντικό! Αφού είναι το ΕΧΑΔ ενωτική μονάδα όταν αναφέρεται στον Θεό, είναι ενωτική μονάδα και όταν αναφέρεται στα επιμέρους πρόσωπα του Θεού (πάντα κατά τη θεωρία του κ. Κούπερ). Όλοι όμως δέχονται ότι ο Χριστός, ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπα μονήρη (κατά τη δοξασία της τριάδας) και όχι πολυσύνθετα!

Έτσι ο Χριστιανός θα πρέπει να προσκυνά μία ενότητα, η οποία αποτελείται από άλλες ενότητες και ούτω καθεξής.

Βλέπουμε λοιπόν το βάραθρο που ρίχνει τον αφελή αυτό το ψεύδος της ενωτικής μονάδας. Όταν ο λόγος του Θεού λέει ότι ο Θεός είναι Εις, εννοεί μία αδιάσπαστη ακεραία μονάδα. Η έννοια του Εχάδ υποστηρίζεται αδιαφιλονίκητα από το Ελληνικό επίθετο «Εις», το οποίο είναι καθαρό αριθμητικό απόλυτο.

Ένα άλλο παρόμοιο παράδειγμα της χρήσης του «Εχάδ», σαν αριθμητικό απόλυτο, που αναφέρεται στον ένα Θεό βλέπουμε στον προφήτη Μαλαχ.β:10

«Δεν είναι Εις (ΕΧΑΔ) ο Πατήρ πάντων ημών; δεν έπλασεν ημάς Εις (ΕΧΑΔ) Θεός;....»

Εάν το «ΕΧΑΔ» σημαίνει πλειονότητα προσώπων σε ενότητα, τότε ο Πατέρας, που όλοι πιστεύουν ότι είναι ένα και αδιάσπαστο πρόσωπο, είναι και Αυτός «ενότητα» άλλων προσώπων. Βλέπουμε λοιπόν και πάλι το άτοπο του ισχυρισμού.

Αφού το «ΕΧΑΔ» εφαρμοζόμενο στον Πατέρα εννοεί «ένα», «μόνο» απόλυτο πρόσωπο, είναι φυσικό όταν εφαρμόζεται στην ίδια φράση στον Θεό να έχει την ίδια απολύτως έννοια.

δ) Χρησιμοποιούνται και άλλα παραδείγματα από τον κ.Κούπερ, όπως τον Γέν.β:22 όπου ο άνδρας και η γυναίκα γίνονται εις «σάρκα μίαν». Έτσι καταλήγει πάλι στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ενωτική μονάδα. 

Το «ΕΧΑΔ» όμως και σ’ αυτή την περίπτωση εκφράζει το αριθμητικό απόλυτο όπως πάντα, διότι αναφέρεται στην μία, αδιαχώριστη, σάρκα από την οποία είναι ο Αδάμ και η Εύα, διότι όντως η Εύα ελήφθη από την σάρκα χου Αδάμ και είναι μία σάρκα και στους δύο και όχι σύνθετες σάρκες. Δεν υπάρχει «σύνθετη σάρκα», αλλά απλά μία σάρκα. Ο λόγος του Θεού λέει στον άνδρα «να αγαπά και να περιθάλπει την γυναίκα του, όπως την ΕΑΥΤΟΥ σάρκα», διότι είναι μία σάρκα, «οστούν εκ των οστέων του και σάρξ εκ της σαρκός του» (Γέν.β:23). Κι εδώ πάλι βλέπουμε το Εχάδ να έχει  την έννοια του ενός, του απόλυτου, του αριθμητικού. Ο κ. Κούπερ όμως προχωρεί σε περισσότερα αδιέξοδα και στην 27η σελίδα του βιβλίου του λέει τα εξής:

«....Άλλη σειρά γεγονότων υποστηρίζει τα συμπεράσματα εις τα οποία καταλήξαμεν δηλ. ότι έχει δοθή εσφαλμένη ερμηνεία εις την μεγάλην ομολογίαν του Ισραήλ. Ούτως η λέξις «γιαχίδ» χρησιμοποιείται εις πολυάριθμα εδάφια με την κυρίαν έννοια «μόνον», «ολοτελώς», «εξάπαντος» όπου κάθε τι άλλο αποκλείεται πλήν του υποδεικνυομένου σημείου. Επίσης η λέξις «ρακ» είναι συνώνυμος της «γιαχίδ». Άλλη λέξις η οποία κοινώς χρησιμοποιείται ίνα δώση έμφασιν ας την ιδέαν του ενός αποκλειομένων των άλλων, είναι η λέξις «βιλτί». Έν άριστον παράδειγμα της χρησιμοποιήσεως αυτής ευρίσκομεν ας το βιβλίον της Εξόδου κεφάλαιον 22ον και εδάφιον 20ον (19ον Εβρ. κείμενον): «ο θυσιάζων εις θεούς εκτός εις μόνον τον Κύριον θέλα εξολοθρευθή.» Η λέξις «Άχ» επίσης χρησιμοποιείται με την αυτήν σημασίαν. Αι ανωτέρω λέξεις χρησιμοποιούνται διά να τονίσουν την ιδέαν ότι είναι έν μόνον πρόσωπον ή έν μόνον πράγμα εκείνον το οποίον αναφέρεται. Φθάνομεν επομένως εις το συμπέρασμα ότι εάν ο Μωϋσής είχε σκοπόν να διδάξη διά της Μεγάλης Ομολογίας του Ισραήλ το δόγμα ότι έν μόνον θείον Πρόσωπον υπάρχει, θα εξέφραζεν αυτήν την σκέψην με τον συνήθη τρόπον χρησιμοποιών μίαν από αυτάς τας λέξεις.      Εχρησιμοποίησεν όμως την λέξιν «εχάδ», άρα δεν ήθελε να διδάξη την απόλυτον μονάδα εν τω θεώ αλλά την σύνθετον...»

Βλέπουμε ότι όλη η ενέργεια των επιχειρημάτων είναι στραμμένη ενάντια στη μεγάλη ομολογία του Ισραήλ, δηλ. το Δευτ.ς:4 που είναι και η εδραίωση του Μονοθεϊσμού του Ισραήλ. Όλη αυτή η παραπλάνηση γίνεται εσκεμμένα για να στρέψει τον άνθρωπο από την αληθινή λατρεία στο Μονοπρόσωπο Θεό στον πολυθεϊσμό και την ειδωλολατρία.

α) Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, και κατά τη γνώμη του θα ήταν σωστά υποκατάστατα του «ΕΧΑΔ» για να εκφράσουν την έννοια του «μόνου», είναι λάθος λέξεις και αταίριαστες για το Δευτ.ς:4, διότι το «ρακ», το «βιλτί» και το «αχ» χρησιμοποιούνται μόνον σαν επιρρήματα και όχι σαν επίθετα όπως το «εχάδ». Το «Γιαχίδ» έχει την έννοια του «μονογενή» και του «μεμονωμένου» με τη σημασία του «απομονωμένου». Παρακάτω, παραθέτουμε τη χρήση τους αντίστοιχα σε όλη την Παλαιά Διαθήκη, για να δούμε την εσκεμμένη πλάνη του παραπάνω επιχειρήματος. 

ΡΑΚ	ΒΙΛΤΙ	ΑΧ	ΓΙΑΧΙΔ
Γεν.ς:5 μόνον κ:11 βέβαια κς:29 βέβαια μζ:26 εκτός	Γεν.κα:26 ειμή μγ:3 (εκτός) εάν	Γεν.ζ:23 μόνον θ:4 όμως ιη:32 έτι               κς:9 βεβαίως κζ:30 μόλις κθ:14 βέβαια	Γεν.22:2 μονογενής κβ:12 μονογενής Κρ.ια:34 μονογενής
Εξ.η8:29 πλην	Εξ.κβ:20 εκτός	Εξ.ιβ:15 από ιβ:16 εκτός κα:21 αν όμως λα:13προσέχετε	Ψαλμ.κβ:20 μεμονωμένη κε:16 μεμονωμένη λζ:17 μεμονωμένη ξη:6 μεμονωμένους
Ιη.Ν.ς:18 όμως	Αρ.ια:6 παρά κα:35 ουδέν	Λευ.ια:14 όμως κγ:27 επίσης	Παρ.δ:3 μονογενής
Κρ.γ:2 τουλάχιστον ιθ:20 πάν ότι	Α’ Σαμ.κ:26 δεν είναι	Κρ.ζ:19 μόλις	Ιερ.ς:26 μονογενής
Α' Βασ.η:9 ειμί η:19 πλην η:25 μόνον ια:13 (πλην) δεν	Ιώβ ιδ:12 να μη	Α’ Σαμ.η:9 πλην κα:4 τουλάχιστον	Αμώς η:10 μονογενής
Β' Βασ.ιδ:3 πλην	Ησ.ιδ:6 ακατάπαυστον	Ψαλμ.λζ:8 μηδόλως	Ζαχ.ιβ:10 μονογενής
Β’ Χρ.ς:9 πλην ς:16 μόνον κη:10 μάλιστα	Δαν.ια:18 εκτός	Ιερεμ.ι:19 τωόντι
	Αμός γ:3 (εκτός) εάν γ:4 (εκτός) εάν	Θρ.β:16 βεβαίως

                       

Αυτές είναι όλες οι χρήσεις αυτών των λέξεων μέσα στην Παλαιά Διαθήκη και είναι φανερό ότι συντακτικά δεν ταιριάζει καμία από αυτές για να αντικαταστήσει το «Εχάδ». Είναι λοιπόν μια καθαρή παραπλάνηση. Στην φράση «άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις εστίν», είναι ευνόητο ότι δεν ταιριάζει το επίρρημα «μόνον», ή «εκτός», ή «πλην», ή «βέβαια» κτλ., όπως δεν ταιριάζει στο «Γιαχίδ», διότι θα μας έδινε την εντύπωση ότι ο Θεός μας είναι απομονωμένος με την έννοια της εγκατάλειψης, της απομόνωσης, πράγμα που δεν στέκει διότι ο Θεός είναι «φίλος» του ανθρώπου, στοργικός Πατέρας και αρέσκεται στην δοξολογία των παιδιών Του και κατοικεί ανάμεσά μας. Έχει ευλογημένα όντα γύρω από το Θρόνο Του, τους αγγέλους Του, που Τον δοξάζουν και Τον υμνούν ακατάπαυστα! Κάθε άλλο λοιπόν παρά απομονωμένος είναι ο Κύριος!

β) Ένα άλλο κακό που βαρύνει αυτή τη κατάσταση είναι η απόκρυψη της αλήθειας, διότι αποκρύφτηκε τελείως ότι το «ΕΧΑΔ» όντως έχει και την έννοια του «μόνου», «ενός και μόνου» και αυτό είναι άλλος ένας λόγος που το Πνεύμα το Άγιο χρησιμοποίησε τη λέξη αυτή για να εκφράσει την αριθμητική απόλυτη μονάδα στο πρόσωπο του Θεού μας.

Παραθέτουμε ορισμένα παραδείγματα της χρήσης του «ΕΧΑΔ» με την έννοια του «μόνου, ή ενός και μόνου».

«Δεν έπραξεν Αχάν ο υιός του Ζερά εν τω αναθέματι, και έπεσεν οργή εφ' όλην την συναγωγήν του Ισραήλ; και ο άνθρωπος εκείνος δεν ηφανίσθη μόνος (ΕΧΑΔ)εν τη ανομία αυτού» Ι.Ναυή κβ:20

«Γεβέρ, ο υιός του Ουρεί, εν γη Γαλαάδ, τη γη του Σηών βασιλέως των Αμορραίων και του Ωγ βασιλέως της Βασάν· και ήτο ο μόνος (ΕΧΑΔ) σιτάρχης εν ταύτη τη γη» Α' Βασ.δ:19

«Τότε είπεν ο βασιλεύς Δαβίδ προς πάσαν την σύναξιν, Σολομών ο υιός μου, τον οποίον μόνον (ΕΧΑΔ) εξέλεξεν ο Θεός, είναι έτι νέος και απαλός· το δε έργον μέγα· διότι δεν είναι διά άνθρωπον η οικοδομή, αλλά διά Κύριον τον Θεόν....» Α' Χρον.κθ:1

«Και είπεν ο Ιησούς προς τον οίκον Ιωσήφ, προς τον Εφραΐμ και προς τον Μανασσή, λέγων, Συ είσαι λαός πολύς· και εις δύναμιν μεγάλην· συ δεν θέλεις έχει ένα μόνον (ΕΧΑΔ) κλήρον» Ι. Ναυή ιζ:17

«Μία είναι η περιστερά μου η αμώμητός μου αύτη είναι η μόνη (ΕΧΑΔ) της μητρός αυτής είναι η εκλεκτή της τεκούσης αυτήν» Ασμ. Ασμ.ς:9

(εδώ χρησιμοποιείται το επίθετο «ΕΧΑΔ» στο θηλυκό γένος)

Στα εδάφια αυτά είδαμε καθαρά ότι στο «ΕΧΑΔ» υπάρχει και η έννοια του «μόνου», «ενός και μόνου» και κατά συνέπεια επειδή η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να εκφράσει τη φύση του Θεού, μας οδηγεί στο μόνο ασφαλές και αληθινό συμπέρασμα ότι ο Θεός είναι «Εις και Μόνος», «Ένα μόνο πρόσωπον» και αποκλείει την ύπαρξη δεύτερου ή τρίτου. Ο λόγος του Θεού είναι καθαρός, τα εδάφια, οι λέξεις και τα νοήματά τους σαφή και αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ειλικρινής πίστη για να δεχτούμε αυτή την πρώτη αλήθεια της Γραφής.

γ) Θα ήταν παράληψη εάν δεν βλέπαμε εν συντομία  τη χρήση του «ΕΧΑΔ» μέσα στο λόγο του Θεού, ώστε να έχουμε μια ολοκληρωμένη αντίληψη για την απόλυτη έννοια του σαν αριθμητικό επίθετο.

Αν ο συλλογισμός του κ. Κούπερ και των ακολούθων του είναι σωστός, τότε το «εχάδ» δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για πράγματα που είναι τέλειες και ακέραιες μονάδες όπως π.χ. πέτρα, παιδί, αρνί, οίκος, τρομπέτα κτλ.

Γεν.μβ:13 «Οι δε είπον, Οι δούλοί σου είμεθα δώδεκα αδελφοί, υιοί ενός (ΕΧΑΔ) ανθρώπου εν τη γη Χαναάν· και ιδού, ο νεώτερος ευρίσκεται σήμερον μετά του πατρός ημών, ο δε άλλος δεν υπάρχει».

Έχουμε λοιπόν ΕΧΑΔ άνθρωπο. Αν το «εχάδ» είχε την έννοια της σύνθετης μονάδας, τότε ο άνθρωπος για τον οποίο μιλάει, πρέπει να αποτελείται από τουλάχιστο δυο πρόσωπα. Όμως ξέρουμε, ότι πρόκειται για τον Ιακώβ και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ο άνθρωπος είναι μία τέλεια ακέραιη μονάδα.

Έξοδ.κη:10 «...εξ εκ των ονομάτων αυτών επί του ενός (ΕΧΑΔ) λίθου και τα λοιπά εξ ονόματα επί του άλλου λίθου, κατά τας γενέσεις αυτών...»

Υπάρχει καλύτερη έννοια του απόλυτου ένα, απ' αυτή του ενός λίθου; Αν πράγματι το «γιαχίδ» σήμαινε αυτό που λένε, έπρεπε να υπάρχει σ' αυτή την πρόταση μπροστά από την λέξη ΛΙΘΟΣ.

Γιατί όμως βλέπομε το ΕΧΑΔ; Επειδή το «εχάδ» είναι η μόνη λέξη που υπάρχει στο Εβραϊκό λεξικό που έχει την έννοια της μιας απόλυτης,  στερεής και ακέραιης μονάδας. Η απόδειξη, εκτός απ' αυτήν της Γραμματικής και των λεξικών, βρίσκεται μέσα στις Γραφές

Παραθέτουμε λοιπόν ορισμένες τυχαίες χρήσεις της λέξης αυτής:

Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ «ΕΧΑΔ» ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Γεν.β:11 μία πλευρά μβ:11 ενός ανθρώπου	Β' Χρ.ιη:7 ένας άνθρωπος
Εξ.ι:19 (ουδέ) μία ακρίδα Εξ.κε:19 ένα χερούβ Εξ.κθ:5 ένας κριός κθ:23 ένας ψωμός μία πίττα Εξ κθ:39 έν αρνίον κς:2-8 ένα παραπέτασμα κς:16 μία σανίδα   κς:24 είς κρίκος Εξ.κς:26 ένα μέρος κη:10 ένας λίθος κθ:1 έν μοσχάριον κθ:3 ένα κάνιστρον	Αριθ.7:14 ένας θυμιαματοδόχος ζ:43 ένας αργυρός δίσκος ι:4 ένα σάλπισμα
Λευιτ.ις:6 ένας κλήρος	Α’ Σαμ.α:24 ένα εφά
Β' Σαμ.β:25 ένας λόφος	Α' Βασ.ζ:38 ένας λουτήρας
Δευτ.δ:6 ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ

           

Από τα παραπάνω παραδείγματα γίνεται φανερό ότι το «ΕΧΑΔ», είναι η μόνη συνηθισμένη λέξη στην Εβραϊκή Γλώσσα που εκφράζει απλά το επίθετο «Εις» σαν αριθμητικό απόλυτο, ή σαν την ακεραία μονάδα.

Λένε ακόμα κάποιοι ότι αν ήθελε με το «εις Κύριος» να δείξει απόλυτη μονάδα αποκλείοντας άλλα πρόσωπα στη θεότητα, μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «γιαχίδ» που σημαίνει απόλυτη μονάδα, το αποκλειστικά ένα, μόνον.

Γέν.κβ:2 "Και είπε, λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή (γιαχίδ)" επίσης κβ:12,16

Ας εξετάσουμε το «γιαχίδ» να δούμε τι σημαίνει και πως χρησιμοποιείται μέσα στο Εβραϊκό κείμενο.

Διαβάζουμε από το "HEBREW AND CHALDEE LEXIKON" (Εβραϊκό και Χαλδαϊκό λεξικό) του ΓΕΣΕΝΙΟΥ στη σελ.345 στήλη (β):

1. ΜΟΝΟΣ, ιδιαίτερα ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ, ΜΟΝΑΧΙΓΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ. Συναντάται στη Γέν.κβ: 2,12,16   Ιερεμ.ς:26   Ζαχ.ιβ:10  Παρ.δ:3.

2. ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ με την έννοια ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ, ΔΥΣΤΥΧΗΣ Ψαλμ.κβ:16, ξη:7.

Διαβάζουμε και από το ANALYTICAL HEBREW AND CHALDEE LEXICON OF THE OLD TESTAMENT (Αναλυτικό Εβραϊκό και Χαλδαϊκό Λεξικό της Π.Δ.) του Davidson:

Γιαχάδ σημαίνει ΕΝΩΜΕΝΟΣ, ΕΙΣ.

Γιαχίδ 1. ΜΟΝΟΝ, ΜΟΝΟΣ, ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ.

            2. ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ.

            3. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, ΜΟΚΑΚΡΙΒΟΣ, ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ.

Ας δούμε τώρα πώς χρησιμοποιείται η λέξη στο Εβραϊκό κείμενο. Τη βλέπουμε 11 φορές μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. 7 φορές χρησιμοποιείται με την έννοια ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ και τις υπόλοιπες 4 με την έννοια του ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΣ. Τα εδάφια είναι:

Γέν.κβ:2,12,16   Κριτ.ια:34   Ψαλμ.κβ:20,  κε:16,  λε:17,  ξη:6-7   Παρ.δ:3 Ιερεμ.ς:26, Αμώς η:10, Ζαχ.ιβ:10.

Άρα λοιπόν όσο αφορά στο «γιαχίδ», βλέπουμε ότι χρησιμοποιείται μέσα στην Π.Δ. μόνο με την έννοια του ΜΟΝΟΓΕΝΟΥΣ ή του ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΥ και όχι με την έννοια του "ΕΙΣ" όπως το εχάδ.

Όταν ο Μωυσής έλεγε στο Δευτ.ς:4 «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο θεός ημών είναι ΕΙΣ Κύριος...», γραμματικά δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το «γιαχίδ», επειδή στο νου κάθε Εβραίου η λέξη αυτή έχει τις έννοιες που είδαμε προηγουμένως (ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ, ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΣ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΟΣ).

Η λέξη "γιαχίδ" λοιπόν, δεν σημαίνει ακέραιη αριθμητική μονάδα, αλλά μάλλον σημαίνει μονογενής, μεμονωμένος με την έννοια της εγκατάλειψης και της απομόνωσης. Για κάποιον που κατέχει καλά τα Εβραϊκά το επιχείρημα αυτό είναι μια καθαρή υπόθεση χωρίς κανένα στήριγμα.

Προς μεγάλη έκπληξη πολλών, ο λόγος του Θεού χρησιμοποιεί επανειλημμένα αυτή καθ’ αυτή την έννοια του «ένα, και μόνο...» όχι με το «γιαχίδ» γιατί γραμματικά δεν στέκει, αλλά με τη λέξη «Λεβαδέχα» η οποία είναι επίρρημα προερχόμενη από το ρήμα «Μπαδάδ» που σημαίνει ΜΟΝΟΣ,ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ.

Ης.λζ:16 «Κύριε των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής· συ έκαμες τον ουρανόν και την γην».

Νεεμ.θ:6 «Συ αυτός είσαι Κύριος μόνος· συ εποίησας τον ουρανόν, τους ουρανούς των ουρανών, και πάσαν την στρατιάν αυτών, την γην και πάντα τα επ' αυτής, τας θαλάσσας και πάντα τα εν αυταίς, και συ ζωοποιείς πάντα ταύτα· και σε προσκυνούσιν αι στρατιαί των ουρανών».

Β’ Βας.ιθ:15,19 «Και προσηυχήθη ενώπιον του Κυρίου ο Εζεκίας, λέγων, Κύριε Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής· συ έκαμες τον ουρανόν και την γήν….. τώρα λοιπόν, Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς, δέομαι, εκ της χειρός αυτού· διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι Κύριος ο Θεός, ο μόνος».

Ψαλμ.πς:10 «διότι μέγας είσαι και κάμνεις θαυμάσια· συ είσαι Θεός μόνος».

Ης.λζ:20 «Τώρα λοιπόν, Κύριε Θεέ ημών, σώσον ημάς εκ της χειρός αυτού· διά να γνωρίσωσι πάντα τα βασίλεια της γης, ότι συ είσαι ο Κύριος, ο μόνος».

Από αυτά τα εδάφια βλέπουμε καθαρότατα ότι ο Θεός, είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ, ένας στη φύση Του.