Εβρ.ια:2-3
(κείμενο) καταρτίζω: προσαρμόζω
Χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη επειδή οι αιώνες δεν έγιναν έτσι
απλά για να γίνουν, αλλά για να εξυπηρετήσουν το σχέδιο του Θεού.
Από τη γραμματική ξέρουμε ότι το ρήμα φανερώνει ενέργεια. Με
το λόγο λοιπόν του Θεού, την ενέργεια του Θεού, έγινε ότι έγινε. Το «έκαμε ο
Θεός» είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το «είπε ο Θεός». Το ρήμα, η ενέργεια βγήκε
απ’ το Θεό.... και έγινε. Όμως αυτή η ενέργεια του Θεού, ο λόγος του Θεού που
έχει σταλεί στη Γή είναι ο Ιησούς. Η ενέργεια αυτή έγινε σάρξ.
Εβρ.α:2 (κείμενο) ο Πατέρας μίλησε μέσα από τον Υιό.
το αντίστοιχο του «ου» (υιού) αυτού του εδαφίου είναι το «ρήματι» του εδ.ια:3.
Όταν ο Θεός μιλάει για τον Υιό πριν δημιουργήσει τον κόσμο, αναφέρεται
σ’ Αυτόν σαν «Λόγο».
Ιωάν.α:1 αυτός ο Λόγος είναι το ρήμα και αναφέρεται
στην ενέργεια του ουσιαστικού που είναι ο Θεός. Το ουσιαστικό μιλώντας, κάνει
μια ενέργεια εκφράζει τον εαυτό του με λόγια.
Ο Πατέρας μας λέει ότι δια του Λόγου Του έγινε ό,τι έγινε,
δηλαδή με την ενέργειά Του. Αυτή η ενέργεια που βγήκε απ’ τον Πατέρα έχει κάποιο
σκοπό, κάποιο σχέδιο. Ο Θεός ό,τι είπε να γίνει, δεν το είπε στην τύχη, αλλά
είχε κάποιο σχέδιο.
Αν δούμε σαν σύνολο την ενέργεια αυτή του Θεού που
εξωτερικεύθηκε, βλέπουμε ότι είχε σκοπό τη δημιουργία της Νύμφης του Ιησού
Χριστού (Ρωμ.η:29).
Β’ Κορ.γ:18 μεταμορφούμεθα
από δόξα εις δόξα κατά την εικόνα Εκείνου. Ακόμη λέει η Γραφή ότι ο
Χριστός είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου (Κολ.α:15). Ο Θεός δεν έχει ούτε
εικόνα, ούτε σχήμα αφού είναι άπειρος. Αλλά ο αόρατος Θεός εκφράστηκε στο
πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ότι ο Θεός θέλει να ξέρουμε σχετικά με το σκοπό, το
θέλω Του, το πρόσωπο Του, την καρδιά Του, όλη την ενέργειά Του, το ρήμα Του, το
λόγο Του, το έκφρασε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Το σχέδιο του Θεού που πήγασε από μέσα Του, απ’ το λόγο Του,
είχε ένα σκοπό που συγκεντρώνεται σ’ ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό.
Αποκ.γ:14 – Μιχ.ε:2 Ο Θεός είδε πρώτα το
Χριστό και μετά οτιδήποτε άλλο.
Α’ Πέτρ.α:19 ο Χριστός σαν αμνός ήταν προεγνωσμένος
(όχι προορισμένος) προ καταβολής κόσμου, μέσα στο Θεό.
Προγνωρίζω σημαίνει ότι γνωρίζω κάτι το οποίο εκείνη τη
στιγμή δεν υπάρχει. Όταν λοιπόν λέει ότι ο Υιός ήταν προγνωρισμένος, σημαίνει
ότι σαν ύπαρξη, σαν πρόσωπο, δεν υπήρχε. Υπήρχε στην καρδιά του Θεού, μέσα στο
Θεό σαν λόγος, σαν το σχέδιο του Θεού.
Η θεωρία της τριάδας λέει ότι τα τρία πρόσωπα της θεότητας
ήταν πάντοτε μαζί (συνάναρχοι) αλλά αν ο Πατέρας είχε πάντοτε τον Υιό δίπλα Του,
δεν μπορεί να τον προγνώριζε!!!
Ο Υιός είναι η εικόνα του αόρατου Θεού. Εικόνα είναι αυτό
που αντιπροσωπεύει το αόρατο και το κάνει ορατό. Είναι αυτό που μπορείς να δεις
και να αντιληφθείς με τις αισθήσεις σου. Ο Ιωάννης λέει ότι όταν ο Χριστός ήταν
στη Γή, τον είδαμε, τον ψηλαφίσαμε.
πρωτότοκος πάσης
κτίσεως ο πρώτος τεχθείς. Αν πούμε ότι η κτίση αρχίζει απ’ το σημείο
που ο Θεός είπε: «Γενηθήτω φώς», ο Χριστός είναι ο πρώτος τεχθείς πριν απ’ όλη
την κτίση.
Δεν λέει ο «πρωτόκτιστος» αλλά ο «πρωτότοκος» δηλαδή ο
πρώτος που γεννήθηκε πριν απ’ όλη την υπόλοιπη κτίση.
Ξέρουμε ότι ο Χριστός γεννήθηκε μέσα στην καρδιά του Θεού. Ο
Χριστός την αρχή του την έχει μέσα στην ύπαρξη του Θεού (Μιχ.ε:2). Οι έξοδοι
σημαίνει οι αρχές (Εβραϊκά).
Κολ.α:16 εν
αυτώ και όχι δι’ αυτού (κείμενο). Μέσα σ’ αυτόν εκτίσθησαν τα πάντα και γι’
αυτό λέει ότι είναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως. Βλέποντας ο Θεός μέσα στην
πρόγνωσή Του ότι ο Χριστός που θα ερχόταν τον ν ορισμένο καιρό (4000 από Αδάμ)
θα έφερνε εις πέρας το έργο του και ότι η νύμφη του θα τελειοποιόταν,
ικανοποιημένος άρχισε να δημιουργεί.
τα πάντα δι’ αυτού:
δια του Λόγου
και εις αυτόν:
μέσα στον Υιό
εδ.17 το πρώτο στοιχείο που ξεκίνησε από το Θεό είναι ο
Χριστός.
Εφες.α:4 εξελέξατω
ΕΝ αυτώ (κείμενο): μας είδε μέσα στο Χριστό γιατί έξω απ’ το Χριστό δεν θα
μας διάλεγε ο Θεός.
εδ.5 και αφού μας εξέλεξε, μετά μας προόρισε πάλι όμως δια
Ιησού Χριστού κατά την ευδοκία: (έγκριση, εκλογή, καλή διάθεση), προ καταβολής
κόσμου.
εδ.9 Ο Πατέρας είχε ένα θέλημα που εκφράστηκε τέλεια στο
πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το θέλημα του Πατέρα είναι να είμαστε άγιοι, δίκαιοι,
γεμάτοι αγάπη, ελεήμονες, φιλεύσπλαχνοι και
Αυτός που συγκεντρώνει όλα αυτά είναι ο Κύριός μας ο Ιησούς Χριστός... που
είναι ο Θεός.
Γέν.α:26 Η λέξη Θεός εδώ, στο Εβραϊκό κείμενο είναι
Ελοχίμ. Επειδή η λέξη είναι πληθυντικού αριθμού, λένε ορισμένοι ότι αναφέρεται
στα 3 πρόσωπα που είναι μέσα στη θεότητα. Όμως όταν το Ελοχίμ εφαρμόζεται στον
αληθινό Θεό, ερμηνεύεται σαν ενικός αριθμός. Όταν εφαρμόζεται σε ψευδείς θεούς
ερμηνεύεται με πληθυντικό. Ο τρόπος που χρησιμοποιείται εδώ είναι πληθυντικός
μεγαλειότητας.
Εβρ.α:8 (Ψαλμ.με:6) έχρισέ σε ο θεός, ο θεός σου - ο Ελοχίμ,
ο Ελοχίμ σου. Αν το Ελοχίμ φανερώνει την τριάδα, τότε όταν αναφέρεται μόνο στον
Πατέρα η μόνο στον Υιό έπρεπε να χρησιμοποιεί τον ενικό αριθμό ΕΛ.
Το Ελοχίμ λοιπόν δεν αναφέρεται στο πλήθος των προσώπων αλλά
στο πλήθος της μεγαλειότητας και της εξοχότητας. Εκτός αυτού, ο λόγος του Θεού
λέει: Έξοδ.ζ:1 ...σε κατέστησα Ελοχίμ εις
τον Φαραώ και ο Μωυσής ήταν ένα πρόσωπο.
Η εξήγηση του εδαφίου τώρα είναι ότι το Πνεύμα του Θεού
βλέπει το Χριστό σαν το Θεό (Ρωμ.θ:5).
Στην Εφες.δ:6 μας λέει ότι ο ων επί πάντων Θεός είναι
ο Πατέρας, ενώ στη Ρωμ.θ:5 μας είπε ότι είναι ο Υιός. Δεν βλέπει δηλαδή το
Πνεύμα του Θεού τον Υιό σαν άνθρωπο, αλλά σαν τον Θεό, που είναι ο Πατέρας.
ηγάπησας δικαιοσύνη
ο Χριστός σαν άνθρωπος είναι που αγάπησε τη δικαιοσύνη και μίσησε την αδικία
και γι’ αυτό τον έχρισε ο Ελοχίμ, ο Ελοχίμ του. Ο Χριστός είπε: Υπάγω πρός τον Πατέρα μου και Πατέρα σας,
και Θεό μου και Θεό σας (Ιωάν.κ:17).
έλαιον αγαλλιάσεως
το Πνεύμα το Άγιο στον Ιορδάνη ποταμό.
Στη Γένεση λοιπόν το Ελοχίμ δεν αναφέρεται σε πλήθος
προσώπων, αλλά σ’ Αυτόν που μας μιλάει και στο Γέν.α:1 λέει: εν αρχή εποίησε ο Ελοχίμ τον ουρανό και την
γή. Ξέρουμε ότι ο Πατέρας είναι ο Δημιουργός. Αυτός ο Δημιουργός είναι που
λέει εδώ «ας κάμωμεν». Δεν λέει «ας ποιήσουμε» αλλά «ας κάμωμεν».
Στο εδ.27 λέει «και
εποίησεν». Γιατί να μη χρησιμοποιήσει πάλι την ίδια λέξη αλλά την άλλαξε;
Γιατί υπάρχει μια τρομερή έννοια σ’ αυτές τις λέξεις.
Το «Ας» δείχνει την επιθυμία, την πρόθεση του Θεού και
κάποιου άλλου να κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα Του. Αυτό σημαίνει ότι είναι δύο
πρόσωπα που έχουν ακριβώς την ίδια εικόνα.
Κάμνω στα Εβραϊκά είναι ΑΣΑ και σημαίνει ότι έχω κάτι
που ήδη υπάρχει σαν ύλη και αρχίζω να το μορφώνω όπως εγώ θέλω καταβάλλοντας
κόπο και χρόνο.
Ποιώ στα Εβραϊκά είναι ΜΠΑΡΑ και σημαίνει ότι φέρνω
κάτι σε ύπαρξη απ’ το τίποτα.
Ο Χριστός μέσα στην καρδιά του Θεού σαν Λόγος, σαν ο Ίδιος ο
Θεός, σαν η έκφραση της δημιουργικής ενέργειας του Θεού, ο σκοπός του σχεδίου
του Θεού, ήταν εκεί (μέσα στην καρδιά του Θεού), σαν το μέσο δια του οποίου ο
Θεός είδε όλη την υπόλοιπη δημιουργία όταν έφτιαχνε τον άνθρωπο. Ήξερε ο Θεός ότι
δημιουργώντας τον άνθρωπο, έπρεπε μετά να εργαστεί πάνω του με το Πνεύμα Του.
Ήξερε ακόμα ότι ο άνθρωπος θα αμάρτανε οπότε θα ήταν ακατάλληλος για την
παρουσία Του. Άρα, ήταν απαραίτητη η θυσία και το έργο κάποιου άλλου προσώπου
ώστε με τη συνεργασία αυτού του προσώπου ο Πατέρας και αυτό το πρόσωπο θα έκανε
τον άνθρωπο όπως ήθελε Αυτός.
Ο Χριστός γεννήθηκε (ο Λόγος έγινε σάρξ) και άρχισε να εργάζεται
ώστε να φέρει τον άνθρωπο στην ομοίωση του Θεού.
Όμως την ώρα που ο Θεός λέει «Ας κάμωμεν», ο Χριστός δεν υπήρχε σαν υπαρκτό πρόσωπο, πώς το λέει
λοιπόν;
Στο Γέν.α:27 δεν λέει «και εποίησαν» αλλά «και εποίησεν» ο Πατέρας.
Δεν μιλάει για ομοίωση αλλά μόνο για εικόνα. Η ευχή ήταν να γίνει ο άνθρωπος
κατ’ εικόνα και ομοίωση.
Εποίησε ο Θεός τον άνθρωπο, τον έβαλε μέσα στην Εδέμ και
είχε επικοινωνία μαζί του, όμως ο άνθρωπος αμάρτησε. Και αφού από την αυγή της
ανθρώπινης ιστορίας η αμαρτία μπήκε σαν χώρισμα μεταξύ του ανθρώπου και του
Θεού, έπρεπε να υπάρχει κάποιο εξιλαστήριο μέσο για να φέρει τον άνθρωπο πίσω
σ’ αυτό που έχασε.
Γέν.γ:21 ο Θεός έκανε χιτώνες από δέρματα ζώων τα
οποία πρέπει να έσφαξε.
Γέν.δ:3 ξέρουμε ότι ο Θεός δεν δέχτηκε τη θυσία του
Κάιν αλλά τη θυσία του Αβελ γιατί αυτή ήταν η θυσία που ήθελε ο Θεός και το
ήξερε ο Κάιν.
Ποιος έμαθε στον Αβελ τη σωστή θυσία; Οι γονείς του,... στο
Νώε..., στον Αβραάμ... ο Θεός ήταν αυτός που δίδαξε τις θυσίες. Αμέσως μετά την
πτώση, ο Θεός είπε στον άνθρωπο τι να κάνει για να συμφιλιωθεί μαζί Του.
Ο Θεός μόνος Του, χωρίς το αρνίο σαν τύπο του Χριστού, δεν
μπορούσε να συμφιλιωθεί με τον άνθρωπο γιατί η κρίση Του θα κατέτρωγε τον
αμαρτωλό.
Ο Θεός παρόλο που είναι γεμάτος αγάπη και έλεος, είναι και
δίκαιος κριτής. Ψυχή αμαρτήσασα εξάπαντος θέλει θανατωθεί. Πάλι απ’ την αγάπη
του Θεού ξεκίνησε το σχέδιο της θυσίας του αρνίου. Και αυτό το εσφαγμένο αρνίο
υπάρχει πριν γίνει ο κόσμος μέσα στο νου του Θεού, για να φέρει τον άνθρωπο πίσω
σ’ Αυτόν.
Ιωάν.ε:17 ο
Πατήρ εργάζεται, και εγώ εργάζομαι, έως τώρα.
Η δουλειά του Χριστού είναι να κάνει τον άνθρωπο κατ’ εικόνα
και ομοίωση του Θεού. Γι’ αυτό λέει «ας κάμωμεν άνθρωπον».
Βλέπουμε το Χριστό, όχι μόνο σαν το αρνίο το εσφαγμένο, αλλά
και σαν το Λόγο του Θεού ..και είπεν ο Θεός... και είπεν ο Θεός... τάδε λέγει Κύριος...
Γι’ αυτό ο Χριστός είπε ότι είναι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού.
Ξέρουμε ότι ο Χριστός είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου (Κολ.α:15)
και ο χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού (Εβρ.α:3).
Ρωμ.η:29 μας προόρισε να είμαστε σύμμορφοι με την
εικόνα του Υιού ο οποίος είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου.
Το «ας κάμωμεν
άνθρωπον» εκπληρώνεται σήμερα στη δική μας ζωή, όπως εκπληρωνόταν στη ζωή
όλων των αγίων του Θεού.
ΕΙΚΟΝΑ & ΟΜΟΙΩΣΗ στην Π.Δ. ξεχωρίζονται, ενώ στην
Κ.Δ. ταυτίζονται αυτές οι λέξεις.
Εικόνα: αναφέρεται στα εξωτερικά χαρακτηριστικά
γνωρίσματα του ανθρώπου - όχι τα σωματικά αλλά τα ψυχικά - ότι δηλαδή ο
άνθρωπος έχει την ικανότητα να σκέφτεται, να δημιουργεί, σε ότι ο Θεός έδωσε
στον άνθρωπο από τη γέννηση του. Η ελευθερία, το θέλω, το όρθιο περπάτημα είναι
χαρακτηριστικά της εικόνας. Ο πλούτος των συναισθημάτων, το ότι έχει πνεύμα.
Ομοίωση: αναφέρεται στον εσωτερικό κόσμο του
ανθρώπου, εκεί ακριβώς που ενεργεί το Πνεύμα του Θεού, και είναι η πνευματική
κοινωνία που έχει ο άνθρωπος με τον Πατέρα. Και αυτό που θέλει ο Θεός είναι να
ανοίξει το πνεύμα του ανθρώπου για να το γεμίσει με τα χαρακτηριστικά του
Πνεύματος Του.
Αυτό που παράγει το Πνεύμα του Θεού στο πνεύμα του ανθρώπου
είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, αγαθοσύνη, χρηστότητα, πίστη, πραότητα,
εγκράτεια. Δηλαδή ο αγιασμός. Όλα αυτά είναι η ομοίωση και «κάμνονται» από τον
ίδιο το Θεό. Αποκτούνται με την πάροδο του χρόνου καθώς έχεις επαφή με τον
Πατέρα.
Μέσα στον κήπο της Εδέμ, ξέρουμε ότι ο Θεός είχε επαφή με
τον Αδάμ κάθε δειλινό, που σημαίνει ότι τον έκαμνε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του.
Είχε λοιπόν ο Αδάμ την εικόνα του Θεού στο μέτρο που την είχε (γιατί η εικόνα επηρεάζεται
από την ομοίωση - όσο ανοίγεσαι στο Θεό, τόσο πιο πολύ αυξάνει και η εικόνα
δηλαδή η λογική λαμπρύνεται, το θέλω τελειοποιείται, έρχονται εμπνεύσεις
δημιουργίας) και γινόταν και η ομοίωση Όταν όμως ο Αδάμ αμάρτησε, έχασε μέρος
απ’ την εικόνα και την ομοίωση.
