Ο Θεός που προσμένω

Αββακούμ β:1-4

Επί της σκοπιάς μου θέλω σταθή και θέλω στηλωθή επί του πύργου, και θέλω αποσκοπεύει διά να ίδω τι θέλει λαλήσει προς εμέ και τι θέλω αποκριθή προς τον ελέγχοντά με. Και απεκρίθη προς εμέ ο Κύριος και είπε, Γράψον την όρασιν και έκθεσον αυτήν επί πινακιδίων, ώστε τρέχων να αναγινώσκη τις αυτήν· διότι η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ' εις το τέλος θέλει λαλήσει και δεν θέλει ψευσθή· αν και αργοπορή, πρόσμεινον αυτήν· διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει. Ιδού, η ψυχή αυτού επήρθη, δεν είναι ευθεία εν αυτώ· ο δε δίκαιος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού.

Τι είναι λοιπόν ο Θεός; Ο Θεός που περιμένω και ποτέ δεν έρχεται; Ο Θεός που το να Τον περιμένω είναι ένας απλός μηχανισμός άμυνας για να αντιμετωπίσω μια δύσκολη πραγματικότητα;

Στην περικοπή μας ουσιαστικά ο Θεός ζητά από τον Αβακούμ να τον περιμένει. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πώς περιμένει ο Αβακούμ; Πώς να περιμένω το Θεό που προσμένω;

1. Περιμένω ισορροπώντας στην ένταση μεταξύ της απουσίας και της παρουσίας του Θεού.

Ο Αββακούμ νιώθει την απουσία του Θεού. Καλείται να περιμένει ένα Θεό που δεν είναι παρών. Που θα έρθει. Θα του εξηγήσει. Θα εκπληρώσει το σχέδιό του. Θα λύσει το πρόβλημα.

Διαβάζουμε στην προσευχή του Αββακούμ στο επόμενο κεφάλαιο για το Θεό που «έρχεται» («Ο Θεός έρχεται από τη Θαιμάν, ο Άγιος Θεός από το όρος Φαράν», εδ.3). Τι γίνεται όμως τώρα; Τι να το κάνω το ότι κάποτε, μια μέρα θα εμφανιστείς; Εγώ έχω τώρα το πρόβλημα. Δείτε όμως κάτι ενδιαφέρον. Ενώ ο Θεός μοιάζει να είναι απών, ταυτόχρονα είναι παρών όσο ποτέ άλλοτε. Συνομιλεί με τον Αββακούμ. Στο κεφ.β υπάρχει μία από τις πιο συγκλονιστικές και θεολογικά φορτισμένες λέξεις του βιβλίου. Είναι η λέξη «εμέ» στο εδ.2. “Ο Θεός μου αποκρίθηκε.” Όχι απλά αποκρίθηκε αλλά αποκρίθηκε σε εμένα, απάντησε στην ερώτησή μου, ασχολήθηκε προσωπικά με τον προβληματισμό μου. Ο Θεός που θα έρθει στο μέλλον, είναι εδώ δίπλα μου στο παρόν. Ο Θεός που προσμένω είναι ο Θεός που ήδη απολαμβάνω.

Τη στιγμή που ο Θεός μοιάζει να είναι τόσο απόμακρος, είναι τόσο κοντά μου. Αυτή ήταν και η εμπειρία του Ιώβ. Αν τον ρωτούσες «ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες με τον πιο σκληρό και οδυνηρό τρόπο το Θεό μακρύτερα από ότι ποτέ;», θα σου έλεγε «όταν τα έχασα όλα». Και «ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες με τον πιο καθαρό και ζεστό τρόπο το Θεό κοντύτερα από ότι ποτέ;», θα σου έλεγε «όταν τα έχασα όλα». Στο τέλος του βιβλίου του λέει «άκουγα για σένα με την ακοή μου αλλά τώρα τα μάτια μου σε βλέπουν».

2. Περιμένω αναμένοντας αλλά και υπακούοντας

Λέει ο Αββακούμ στο β:1, «Θα πάρω θέση, θα σταθώ στη σκοπιά μου και στην πολεμίστρα μου και θα προσμένω…» Έχει ενδιαφέρον ότι η αναμονή δε χαρακτηρίζεται από παθητική αδράνεια αλλά από ενεργή και δραστήρια προσδοκία. Θα σταθώ στη σκοπιά μου. Θα κάνω τη βάρδιά μου. Θα εκτελέσω το καθήκον μου. Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.

Δείτε το πώς αντέδρασε ένας άλλος προφήτης όταν το θέλημα του Θεού δεν έβγαζε νόημα για αυτόν: Θυμηθείτε τον Ιωνά. Διαβάζουμε γι’ αυτόν στο α:5β «ο δε Ιωνάς κατέβη εις το κοίλωμα του πλοίου και επλαγίασε και εκοιμάτο βαθέως»

Σε αντίθεση με αυτόν, ο Αββακούμ λέει “θα σταθώ στις επάλξεις. Θα κάνω αυτό που πρέπει και θα περιμένω.” Η αναμονή δεν είναι άλλοθι για αδράνεια και απραξία.

Ο Αββακούμ περιμένει να μάθει το άγνωστο θέλημα του Θεού υπακούοντας στο γνωστό. Περιμένει να πληροφορηθεί τις κρυφές βουλές του Θεού εκτελώντας τις αποκαλυμμένες.

Υπήρχε και υπάρχει μια τάση που θεωρεί ως υψηλότερη πνευματικότητα το να μην κάνεις τίποτα, περιμένοντας μια ειδική κλήση από το Θεό για να κάνεις κάτι. Ο Αββακούμ κάνει το ακριβώς αντίθετο. Εκτελεί το καθήκον του περιμένοντας το άγνωστο.

3. Περιμένω επειδή δε θέλω το μέτριο αλλά το τέλειο

Έχουμε την παροιμία «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι». Συχνά σκεφτόμαστε έτσι. Διαβάζουμε όμως στο εδ.3 ότι ο Αββακούμ λέει, «Διότι η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν…». Στον ορισμένο καιρό.

Ξέρετε, ο Σατανάς έχει μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για το χρόνο. Υπάρχει μόνο το τώρα, το σήμερα.

Πάντα μιλά στον ενεστώτα. Δείτε τι λέει στους πρωτόπλαστους: «την ημέρα που θα φάτε από αυτό θα ανοιχτούν τα μάτια σας και θα γίνετε σαν θεοί…». Την ημέρα, σήμερα, τη στιγμή, τώρα!

Ο Αββακούμ όμως περιμένει τον «ορισμένο καιρό». Γιατί; Με άλλα λόγια η υπομονή είναι όχι επειδή είμαστε μαζοχιστές αλλά το αντίθετο, επειδή θέλω το καλύτερο. Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι επιλέγει να ικανοποιηθεί πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα. Περιμένω επειδή θέλω να απολαύσω τον καρπό της απάντησης του Θεού στον «ορισμένο καιρό», τη σωστή στιγμή.

4. Περιμένω με πίστη στην πιστότητα του Θεού

Διαβάζουμε στο εδ.4, «ο δε δίκαιος θέλει ζήσει δια της πίστεως αυτού». Η φράση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική. Την αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους, στην προς Γαλάτας, στην προς Εβραίους. Τι σημαίνει; Μία άποψη: «ο εκ πίστεως δίκαιος θα ζήσει». «Ο δίκαιος εκ πίστεως θα ζήσει». «Ο δίκαιος λόγω της πιστότητας του λόγου του Θεού θα ζήσει». «Ο δίκαιος λόγω της πίστης του Θεού (Εβδομήκοντα) θα ζήσει».

Τι από τα δύο; Και τα δύο. Ο δίκαιος θα ζήσει με πίστη στην πιστότητα του Θεού. Τώρα για να καταλάβουμε τη σημαίνει αυτό, αξίζει να σημειώσουμε κάτι. Τι είναι το αντίθετο της πίστης; Η απιστία, η αμφιβολία, η ασέβεια; Αν δείτε το πλαίσιο θα ανακαλύψουμε ότι το αντίθετο είναι η υπερηφάνεια. Δείτε το εδ.4: «Ιδού η ψυχή αυτού επήρθη». Είναι η στάση που λέει «πάρε τη ζωή στα χέρια σου». Μην εξαρτάσαι από κανέναν και τίποτα. Διάλεξε το δρόμο της «αυτοεξάρτησης».

Γιατί όμως να περιμένω;

Γιατί να πεισθώ ότι ο δίκαιος θα ζήσει εκ πίστεως; Γιατί να πεισθώ ότι αυτό που λέει ο Θεός είναι αλήθεια; Στο εδ.3 υπάρχει η λέξη «μάρτυρας» που χάνεται μες στις διάφορες αποδόσεις. Ποιος μάρτυρας με καλεί να πεισθώ;

Επειδή ο δίκαιος πέθανε εκ πίστεως. Σκεφτείτε το για λίγο. Ο μόνος δίκαιος που έζησε με απόλυτη πιστότητα και παράδοση στο Θεό, πέθανε ώστε ο δίκαιος να ζει εκ πίστεως. Δεν υπάρχει άλλο πειστικότερο επιχείρημα από το Σταυρό. Στο Σταυρό ο Ιησούς σου λέει ότι αξίζει να εμπιστευθείς το Θεό ακόμη και αν αυτό σημαίνει Γολγοθάς, Σταυρός.