Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ, ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Είναι φανερό όχι ο εχθρός της σωτηρία μας, επιβουλεύεται συνεχώς την ψυχή μας και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πλανήσει όπου και όπως μπορεί.

Ένας από τους τρόπους του είναι να εκμεταλλεύεται την άγνοιά μας σχετικά με τις αλήθειες του Θεού, τις οποίες διαστρεβλώνει λίγο ή πολύ, ανάλογα με την περίπτωση, για να μας οδηγήσει αλλού και να χάσουμε τον προσανατολισμό μας.

Στο θέμα που εξετάζουμε, όλη η προσοχή και η ένταση του πονηρού είναι στραμμένη ενάντια στον άνθρωπο Ιησού Χριστό. Αυτό που ενοχλεί το Σατανά, δεν είναι τόσο ο Πατέρας Θεός, διότι είναι Παντοκράτωρ, Παντοδύναμος και δεν πειράζεται. 

• Αυτός που νίκησε το Διάβολο, Αυτός που του σύντριψε την κεφαλή, αυτός που του αφαίρεσε όλη την εξουσία και τον ξεγύμνωσε, είναι ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς».

• Αυτός που έσωσε όλο το ανθρώπινο γένος από την κόλαση και τον αιώνιο χαμό.

• Αυτός που χάρισε τη λύτρωση στον κάθε έναν που πιστεύει σ' Αυτόν, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς

• Αυτός που έχυσε το αίμα Του αντίλυτρο για όλους εμάς και με τη θυσία Του μας αγίασε, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς.

• Αυτός που τήρησε το Νόμο και εκπλήρωσε το θέλημα του Θεού, Αυτός που έζησε τέλεια και έμεινε αναμάρτητος, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς.

Η σωτηρία μας λοιπόν έγινε διά του ανθρώπου Χριστού Ιησού, μέσω της θυσίας Του, την οποία αποδέχθηκε ο Πατέρας Θεός και το απόδειξε με το να Τον αναστήσει από τους νεκρούς.

Φυσικά ο Θεός ήταν και είναι μέσα στο Χριστό πάντοτε, τέλεια ταυτισμένος, όμως αυτό συνέβαινε επειδή ο Χριστός μας ήταν υποταγμένος κατά πάντα στο θέλημα του Πατέρα και χωρίς αμαρτία. Ο μόνος δρόμος λοιπόν της σωτηρίας, η μόνη οδός προς τον ουράνιο Πατέρα και το θρόνο Του, ο μόνος μεσίτης και Αρχιερέας μας προς τον Πατέρα είναι ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (A' Tιμ.β:5).

Όλη λοιπόν η προσπάθεια παραπλάνησης του Εωσφόρου, συγκεντρώνεται γύρω από τον «άνθρωπο Χριστό Ιησού». Αν κατορθώσει να αλλοιώσει το πρόσωπο Του, την ανθρώπινη φύση Του, ή ακόμα και τη θεία φύση Του, τότε καταστρέφει τη θυσία και ο άνθρωπος στερείται τη μόνη λύτρωση που του παρέχει ο Θεός.

Βλέπουμε καθαρά ότι από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους ο Διάβολος προσπάθησε να αλλοιώσει την τέλεια ανθρώπινη φύση του Χριστού. Οι απόστολοι του Χριστού ήταν αμείλικτοι στην πλάνη αυτή και ο Ιωάννης λέει:

Α’ Ιωάν.δ:2-3 ἐν τούτῳ γινώσκετε τὸ πνεῦμα τοῦ θεοῦ· πᾶν πνεῦμα ὁ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα ἐκ τοῦ θεοῦ ἐστιν, καὶ πᾶν πνεῦμα ὁ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν ἐκ τοῦ θεοῦ οὐκ ἐστιν· καὶ τοῦτο ἐστιν τὸ τοῦ ἀντίχριστου, ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη.

Β’ Ιωάν.α:7 ὅτι πολλοὶ πλάνοι ἐξῆλθον εἰς τὸν κόσμον, οἱ μὴ ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστὸν ἐρχόμενον ἐν σαρκὶ· οὗτος ἐστιν ὁ πλάνος καὶ ὁ ἀντίχριστος.

Είναι λοιπόν φανερό ότι αφού τότε που ζούσαν οι απόστολοι, τολμούσε να φέρει τέτοιες καταστρεπτικές πλάνες, θα συνέχιζε και μάλιστα ανενόχλητος αργότερα, που η εκκλησία έγινε καισαροπαπική και αναμίχθηκε με την ειδωλολατρία. Παραθέτουμε ένα μόνο μικρό απόσπασμα από την « ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» του Β. Στεφανίδη, σελ. 149.

«.. Κατά την επικρατεστέραν γνώμην, εν τω Βυζαντινώ κράτει υφίστατο «καισαροπαπισμός», η Εκκλησία ήτο υποτεταγμένη εις την πολιτείαν. Ο καισαροπαπισμός ήτο ανάλογος των προσώπων και των περιστάσεων, άλλοτε μεν βαρύτερος, άλλοτε δε ελαφρότερος. Εκ του αυτοκράτορος εξηρτάτο η εκλογή των επισκόπων και μάλιστα των πατριαρχών, η ίδρισις και συγχώνευσις επισκοπών και αρχιεπισκοπών και η ανύψωσις αυτών εις μητροπόλεις, η ανακήρυξις αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Εις τον αυτοκράτορα εγίνοντο εκ των εκκλησιαστικών δικαστηρίων εφέσεις. Ο αυτοκράτωρ συνεκάλει τας οικουμενικάς συνόδους, διηύθηνεν αυτάς προσωπικώς ή δι’ αντιπροσώπων, τας συνοδικάς αποφάσεις καθίστα νόμους του κράτους και εκ των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών αυτός ενίοτε ώριζε, τίς θα επεκράτει....»

Η «εκκλησία», δυστυχώς κατάντησε να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες που μας περιγράφει ο ιστορικός και δυστυχώς μέχρι τώρα η χριστεπώνυμη εκκλησία, δεν έχει καταλάβει το δηλητήριο που έχει μέσα της.

Καιρός είναι λοιπόν να τα πούμε για να έρθει η θεραπεία με την αλήθεια. Ο λόγος του Θεού μας λέει καθαρά ότι ο Χριστός έχει διπλή φύση. Σαν άνθρωπος ήταν τέλειος άνθρωπος και σαν Θεός είναι «Ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας μας». Ο λόγος του Θεού ονομάζει τον Ιησού «άνθρωπο» με την απλή και συνηθισμένη έννοια, που σημαίνει ότι ο Χριστός ήταν άνθρωπος και όχι κάποιο εξωγήινο, υπεράνθρωπο όν, ή ημίθεος. Η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι ο Χριστός ήταν άνθρωπος, με τον πιο απλό τρόπο. Τον ονομάζει «άνθρωπο», ή «άνδρα».

Ης.νγ:3 …άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας..

Πράξ.β:22 Άνδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού διά θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι' αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε,

Πράξ.ιζ:31 διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.

Ρωμ.ε:15 Πλην δεν είναι καθώς το αμάρτημα, ούτω και το χάρισμα· διότι αν διά το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού και η δωρεά διά της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού επερίσσευσεν εις τους πολλούς.

Α’ Κορ.ιε:21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.

Α’ Κορ.ιε:47 ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ἐξ οὐρανοῦ.

Α’ Τιμ.β:5 εἷς γὰρ θεὸς, εἷς καὶ μεσίτης θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς Ἰησοῦς,

Ο ίδιος ο Κύριος έλεγε ότι ήταν «ο Υιός του ανθρώπου», φράση που επαναλαμβάνεται πολλές φορές στα Ευαγγέλια. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει κατά τη διδασκαλία της Γραφής ανθρώπινο σώμα, ψυχή και πνεύμα. Εάν κάτι από αυτά τα τρία είναι διαφορετικό από τα ανθρώπινα, τότε παύει να είναι άνθρωπος και ανήκει σε άλλη κατηγορία.

Άγγελοι φάνηκαν σαν άνθρωποι, έφαγαν πολλές φορές με αγίους, αλλά δεν ήταν άνθρωποι, δεν ανήκουν στη φύση των ανθρώπων, γιατί είναι διαφορετικά δημιουργήματα του Θεού. Επειδή δι’ ανθρώπου ήρθε η αμαρτία και όλοι πέθαναν, έπρεπε πάλι δι’ ανθρώπου να έρθει η λύτρωση, η συγχώρηση και η ζωή. Ο Χριστός λοιπόν για να μπορούσε να πεθάνει για μας, έπρεπε να είναι τέλειος άνθρωπος και να υπόκειται στις ίδιες συνθήκες με εμάς κατά πάντα. Αυτό μαρτυρεί και ο λόγος του Θεού όταν λέει:

Εβρ.β:16-18 οὐ γὰρ δήπου ἀγγέλων ἐπιλαμβάνεται ἀλλὰ σπέρματος Ἀβραὰμ ἐπιλαμβάνεται. ὅθεν ὤφειλεν κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι, ἵνα ἐλεήμων γένηται καὶ πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν θεὸν εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. ἐν ᾧ γὰρ πέπονθεν αὐτὸς πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι.

Ο Κύριος Ιησούς έλαβε τη φύση του σπέρματος του Αβραάμ και αυτό σημαίνει απλά ότι ο Ιησούς ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος όπως όλοι οι υιοί του Αβραάμ. Συγκρίνει τη φύση των αγγέλων, που είναι πνεύματα και τη φύση των υιών του Αβραάμ, που είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και μας λέει ότι ο Χριστός ήταν φυσιολογικός άνθρωπος όπως όλοι οι φυσικοί υιοί του Αβραάμ. Είχε δηλαδή πνεύμα ψυχή και σώμα ανθρώπινα.

Άνθρωπος δεν νοείται κάποιος που έχει μόνο σάρκα, αλλά και ψυχή και πνεύμα ανθρώπινο. Αν ο Χριστός δεν είχε ανθρώπινη ψυχή και πνεύμα, αλλά του «Θεού Υιού», τότε δεν μπορούσε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, πράγμα απαραίτητο για τη σωτηρία μας

Αν η ψυχή και το πνεύμα του Ιησού δεν ήταν ανθρώπινα, τότε δεν ήταν δυνατόν να «πειραχτεί κατά πάντα κατά την ομοιότητα ημών» (Εβρ.δ:15). Ο Θεός δεν πειράζεται από κανένα (Ιάκ.α:13) είναι τέλειος και δεν «γίνεται τέλειος» όπως συνέβη με το Χριστό:

Εβρ.ε:8-9 καίπερ ὢν υἱὸς, ἔμαθεν ἀφ' ὧν ἔπαθεν τὴν ὑπακοήν, καὶ τελειωθεὶς ἐγένετο πᾶσιν τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου,

Ο Κύριος μας, έμαθε την υπακοή και «έγινε τέλειος», όροι που ταιριάζουν μόνο σε άνθρωπο. Αν η ψυχή και το πνεύμα του Χριστού δεν ήταν ανθρώπινα, τότε δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί τέλεια με τον άνθρωπο στον πειρασμό, στην υπακοή, στην αδυναμία, στην τήρηση του νόμου, στη έλξη της αμαρτίας κ.τ.λ.

Σαν «Θεός Υιός» θα ήταν αφ' εαυτού τέλειος, ήταν αδύνατο να πειραχτεί και πόσο μάλλον να αμαρτήσει. Έτσι όλοι οι πειρασμοί του Χριστού από το Διάβολο φαίνονται σαν ένα θέατρο. Αυτό όμως είναι ψέμα του πνεύματος του αντίχριστου που είδαμε προηγουμένως, γιατί τότε θα μπορούσε να πει κανείς ότι «ο Χριστός ήταν τέλειος επειδή ήταν «Θεός Υιός» ενώ εγώ που είμαι ατελής άνθρωπος, και έχω αδυναμίες πώς να γίνω τέλειος, πώς να τα βάλω με το Διάβολο και να μπορέσω να αντέξω;»

Έτσι κλέβει ο πονηρός το πρότυπο του αγιασμού, το πρότυπο της υπομονής, το πρότυπο της δικαιοσύνης, που ήταν ο Ιησούς σαν άνθρωπος, με σώμα ψυχή και πνεύμα ανθρώπινα και μας αφήνει στο σκοτάδι μακριά Του. Το κυριότερο είναι ότι δεν θα μπορούσε να πεθάνει για μας, αφού δεν ήταν σαν και εμάς, άρα ακυρώνεται η θυσία του Χριστού. Αυτό έχει κάνει ο Διάβολος σε πολλούς, διότι υπάρχει αυτή η κακή διδασκαλία, ότι ο Χριστός δεν ήρθε «εν σαρκί», δηλ. δεν ήταν τέλειος άνθρωπος. Το «εν σαρκί», δεν σημαίνει απλά ότι είχε σάρκα, αλλά ότι ήταν τέλειος, ολοκληρωμένος φυσικός, άνθρωπος, όπως και όλοι εκείνοι για τους οποίους θα πέθαινε για να εξαγοράσει από το θάνατο και το Διάβολο.

Ο λόγος μας λέει ότι ο Κύριος πρόσφερε την ψυχή του προσφορά περί αμαρτίας, αυτή είναι σε όλο της το βάθος η θυσία του Κυρίου μας. Δεν προσφέρθηκε η ψυχή του Θεού, διότι ο Θεός είναι αθάνατος. Η ψυχή αυτή που προσφέρθηκε σαν αντίλυτρο, έπρεπε να ήταν ψυχή ανθρώπου, ώστε να εξαγοράσει τις ψυχές των ανθρώπων που αμάρτησαν και θα χανόταν αιώνια.

Ησ.νγ:10 Αλλ' ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού.

Την ίδια αλήθεια ακούμε από το στόμα του Κυρίου μας και των μαθητών Του.

Ματθ.κ:28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Μάρκ.ι:45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθεν διακονηθῆναι ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Ιωάν.ι:11 Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων·

Ιωάν.ι:17 Διὰ τοῦτο με ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν.

Ιωάν.ιε:13 μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ.

Α’ Ιωάν.γ:16 ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκεν καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς θεῖναι.

Πράξ.β:27 ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾄδην οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιον σου ἰδεῖν διαφθοράν.

Η ψυχή του Κυρίου μας πήγε στον Άδη και είναι έκδηλο, ότι αυτό είναι ένα γεγονός που συνέβαινε σε όλους τους ανθρώπους. Δεν έμεινε αιχμάλωτη στον Άδη τρεις ημέρες, η ψυχή του Θεού, αλλά η ψυχή του ανθρώπου Χριστού! Ο Θεός δεν πεθαίνει διότι είναι αθάνατος, ο Χριστός όμως πέθανε διότι ήταν τέλειος άνθρωπος όπως όλοι εμείς.

Μια άλλη εξίσου θαυμαστή αλήθεια βλέπουμε να αποκαλύπτεται εδώ, όσον αφορά στο άγιο σώμα του Κυρίου μας. Όπως ήταν ανάγκη το αρνί της θυσίας να ήταν «τέλειο», αρτιμελές, χωρίς αρρώστια ή πληγές, άμωμο, έτσι ήταν ανάγκη να είναι και ο Χριστός μας Έπρεπε να ήταν τέλειος άνθρωπος, αναμάρτητος, για να μπορεί να προσφέρει τον εαυτό Του, ψυχή και σώμα, σαν θυσία στο Θεό.

Υπήρχε όμως ένα κώλυμα. Αν ο προσδοκώμενος Χριστός ερχόταν μέσω ανδρός, δηλαδή γεννιόταν από άντρα, θα έφερνε μέσα στο σώμα Του, την τάση προς την αμαρτία και την κατάρα της. Επειδή ο Αδάμ αμάρτησε, ο ίδιος μολύνθηκε και μαζί του όλο το ανθρώπινο γένος. Συνεπώς αν ο Χριστός γεννιόταν φυσιολογικά όπως εμείς, δεν θα μπορούσε να προσφέρει το σώμα Του σαν θυσία στον Πατέρα, γιατί δεν θα ικανοποιούσε τη δικαιοσύνη του Θεού τέλεια.

Έπρεπε λοιπόν ο Χριστός να έχει σώμα που να ήταν απαλλαγμένο από το μόλυσμα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, να ήταν και να παρέμενε ακηλίδωτο, ώστε να μπορούσε να προσφερθεί σαν τέλεια θυσία. Ένα τέτοιο σώμα δεν μπορούσε γα βρεθεί εδώ στη γη, γι' αυτό ο Θεός προμήθευσε από τον Εαυτό Του το τέλειο και καθαρό σώμα. Το ότι η αμαρτία είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο, το βλέπουμε στον Ψαλμό που λέει:

Ψαλ.να:5 Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν μήτηρ μου.

Και ο Ιώβ λέει για τον άνθρωπο που γεννιέται από γυναίκα:

Ιώβ ιδ:4 Τις δύναται να εξαγάγη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς.

Γνωρίζουμε σήμερα ότι για να γεννηθεί ένας άνθρωπος φυσιολογικά, υπάρχουν ορισμένοι νόμοι της γενετικής που είναι απαραβίαστοι. Αν κάποιος τους παραβιάσει, τότε αυτό που γεννιέται δεν ανήκει στην πλάση των ανθρώπων. Ο Θεός λοιπόν προκειμένου να γεννηθεί ο Ιησούς Χριστός σαν άνθρωπος δια μέσου της Παρθένου, δεν παραβίασε κανένα από αυτούς τους νόμους. Η Γραφή είναι ξεκάθαρη στο θέμα αυτό, για να μη μπορεί καμιά πλάνη αυτού του είδους να σταθεί.

Για να γίνει ένας άνθρωπος χρειάζεται το αρσενικό και το θηλυκό σπέρμα, διαθέτοντας 24 χρωμοσώματα το καθένα, των οποίων η ένωση, δημιουργεί την γένεση, την ύπαρξη, την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου πάνω στη γη. Αυτή η γένεση του Κυρίου μας περιγράφεται με τον πιο καθαρό και άγιο τρόπο που μπορεί να ειπωθεί:

Ματθ.α:18 τοῦ δὲ [Ἰησοῦ] Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου.

Αυτό και μόνο είναι ικανό να μας διδάξει ότι η Μαρία συνέλαβε άγιο σπέρμα από το Θεό. Ο όρος «εν γαστρί έχουσα» είναι ο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο η Γραφή εκφράζει τη φυσιολογική σύλληψη της γυναίκας. Επειδή όμως θα υπήρχαν πολλοί που δεν θα πίστευαν ότι είναι όντως έτσι, ο Θεός μας διαβεβαιώνει με το παρακάτω εδάφιο με το στόμα του αγγέλου Του που λέει στον Ιωσήφ σε όνειρο:

Ματθ.α:20 ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος κυρίου κατ' ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυὶδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαρίαν τὴν γυναῖκα σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ πνεύματος ἐστιν ἁγίου.

Ο άγγελος και ο Ματθαίος, λένε ότι μέσα στη μήτρα της Μαριάμ, γεννήθηκε ένα σπέρμα από το Θεό. Τόσο απλά είναι διατυπωμένο, ώστε δεν χρειάζεται να πει κανείς περισσότερα. Την ίδια μαρτυρία μας δίνει και ο Λουκάς όταν αφηγούμενος τον ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας από τον άγγελο του Θεού, λέει:

Λουκ.α:34 Πως θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω; 

Η Μαριάμ κατάλαβε τί εννοούσε ο άγγελος και βρέθηκε σε απορία, διότι γνώριζε τι χρειάζεται για να γεννηθεί ένας άνθρωπος. Χρειαζόταν το αρσενικό σπέρμα. Επάνω λοιπόν σ' αυτή την απορία της Μαριάμ ο άγγελος λέει:

Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού Λουκ.α:35

Ότι ο άγγελος αναφερόταν στη φυσική σύλληψη της Μαριάμ, από τον Ύψιστο προκειμένου να γεννηθεί ο Χριστός, ενώνει αυτά που είπε με τη σύλληψη της Ελισάβετ και λέει:

και ιδού, Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής, και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν·

Με αυτό τον άγιο τρόπο ο Θεός εναπόθεσε μέσα στην Μαριάμ αυτό που ο Ίδιος γέννησε από τον Εαυτό Του, γι’ αυτό και λέει «το εν αυτή γεννηθέν».

Έτσι ο Θεός, με την θαυμαστή Του αυτή ενέργεια, έδωσε στο Χριστό την ικανότητα να έχει σώμα, όχι από το σπέρμα του Αδάμ, αλλά από τον Εαυτό Του. Δεν υπήρχε μέσα στο Χριστό κανένα ψεγάδι, ούτε στο σώμα ούτε και στην ψυχή. Άλλωστε για όλο το ανθρώπινο γένος, δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία, για να επανακτήσει τη θέση που έχασε με τον πρώτο Αδάμ.

Ο Θεός έδωσε τα πάντα δίκαια και σωστά, ώστε αυτή τη φορά που θα κρινόταν η τύχη του ανθρώπινου γένους, να μην υπήρχαν φυσικά εμπόδια, δηλαδή κακά κεκτημένα, μέσα στη φύση και στο χαρακτήρα του Χριστού, μομφή παρακοής και η σκιά του κακού. Έπρεπε να ήταν «καθαρός» από όλα, όπως ήταν και ο Αδάμ όταν πλάστηκε, για να κριθεί η τελική νίκη από την υπακοή, ή την παρακοή του Χριστού.

Ο Κύριος μας έζησε τέλεια, αλλά έπρεπε να προσφερθεί για όλους εμάς ώστε να εξασφαλίσει τη σωτηρία μας. Κατά συνέπεια το σώμα Του έπρεπε και αυτό να ήταν «άμωμο « και απαλλαγμένο από κάθε μώμο ή σπίλο. Αυτό όπως είδαμε το έκανε ο Θεός με θαύμα, προμηθεύοντας ο Ίδιος αυτό που ήταν αναγκαίο χια τη γέννησή Του μέσα στην μήτρα της παρθένου. Έτσι νοούμε ότι ο Θεός τού ετοίμασε σώμα τέλειο, ανθρώπινο, ειδικά αρμοσμένο για την αναμάρτητη θυσία. Αυτή την πράξη του Θεού την φανερώνει το Πνεύμα το Άγιο και προφητικά μιλώντας για την γέννηση αυτή, που θα ήταν ξεχωριστή από όλες τις άλλες λέει:

Εβρ.ι:5-10 Διὸ εἰσερχόμενος εἰς τὸν κόσμον λέγει, Θυσίαν καὶ προσφορὰν οὐκ ἠθέλησας, σῶμα δὲ κατηρτίσω μοι·  ὁλοκαυτώματα καὶ περὶ ἁμαρτίας οὐκ εὐδόκησας. τότε εἶπον, Ἰδοὺ ἥκω ἐν κεφαλίδι βιβλίου γέγραπται περὶ ἐμοῦ, τοῦ ποιῆσαι ο θεος το θελημα σου. ἀνώτερον λέγων ὅτι θυσίας καὶ προσφορὰς καὶ ὁλοκαυτώματα καὶ περὶ ἁμαρτίας οὐκ ἠθέλησας οὐδὲ εὐδόκησας, αἵτινες κατὰ νόμον προσφέρονται, τότε εἴρηκεν, Ἰδοὺ ἥκω τοῦ ποιῆσαι τὸ θέλημα σου. ἀναιρεῖ τὸ πρώτον ἵνα τὸ δεύτερον στήσῃ. ἐν ᾧ θελήματι ἡγιασμένοι ἐσμεν διὰ τῆς προσφορᾶς τοῦ σώματος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐφάπαξ.

Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για το Χριστό σώμα, ώστε αυτό αφού το διατηρούσε καθαρό και άγιο μετά από όλες τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, να το πρόσφερε μαζί με την ψυχή Του σαν λύτρο για όλους. Δεν ευαρεστήθηκε ο Θεός με ολοκαυτώματα και θυσίες. Δεν ήταν δυνατόν αυτά να αφαιρέσουν την αμαρτία του ανθρώπου, και να ικανοποιήσουν την κρίση του Θεού. Ο Παύλος λέει ότι «Αδύνατον γαρ αίμα ταύρων χαι τράγων αφαιρείν αμαρτίας». Χρειαζόταν η άγια προσφορά του Ιησού για να μας καθαρίσει από το μόλυσμα της αμαρτίας. Με το σώμα μας γίνονται οι περισσότερες αμαρτίες, γι' αυτό και ο Κύριος με το σώμα Του, δόξασε το Θεό και κατάργησε τον έχοντα το κράτος του θανάτου με το να σταυρωθεί και να πεθάνει για όλους εμάς.

Αυτή είναι η καθαρή υγιής διδασκαλία της Γραφής για την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Πιο καθαρά δεν γίνεται να μας περιγράψει αυτό το μεγαλείο.

Ποιό είναι το βραβείο και ο έπαινος; Που είναι η αληθινή νίκη του Ιησού, αν έδινε τη μάχη σαν Θεός; Γιατί να αγωνιά, γιατί γα ιδρώνει αίμα; Γιατί γα ταράσσεται η ψυχή Του μέχρι θανάτου; Γιατί να φωνάζει «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» Γιατί να λέει ότι «παρέδωκε το Πνεύμα»; Για όλα αυτά εάν πιστεύαμε αυτά που υποστηρίζουν κάποιοι, δεν θα είχαμε απάντηση.

Συγκεκαλυμμένα λοιπόν αυτό το πνεύμα που εκφράζεται αιώνες τώρα μέσα από αυτή τη δοξασία, μας λέει ότι ο Χριστός δεν ήρθε εν σαρκί, δηλαδή δεν ήταν τέλειος άνθρωπος, όπως όλοι εμείς, αλλά κάποιο άλλο θείο πρόσωπο που ήταν Θεός μαζί με τον Θεό Πατέρα, και που κατέβηκε στη γη διατηρώντας τη θεία προσωπικότητά Του για να μπει μέσα σε ένα σώμα που ο Θεός ετοίμασε. Άρα, ο Χριστός δεν ήταν ποτέ άνθρωπος! Ήταν ο «θεός Υιός», το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας μέσα σε ένα σάρκινο σώμα! Εάν ήταν έτσι τότε τί θυσιάστηκε; Μια σάρκα και τίποτε άλλο. Μια σάρκα, χωρίς ανθρώπινη ψυχή και ανθρώπινο πνεύμα, υποκείμενο στις συνθήκες της πνευματικής και υλικής διαβίωσης επάνω στη γη; Θυσιάστηκε ένα όν το οποίο δεν ήταν όμοιο με αυτούς για τους οποίους πέθανε και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσε να τους εξαγοράσει, διότι άνθρωπος αμάρτησε και άνθρωπος έπρεπε να πεθάνει, όχι άλλο μη ανθρώπινο ον. Η δοξασία αυτή βγάζει και ψευδή το λόγο του Θεού που λέει:

Εβρ.β:16-18 Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους.

Η Γραφή λέει ότι ο Χριστός έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, και ότι φύσιν σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν.

Αν ο Χριστός δεν είχε ανθρώπινη ψυχή και πνεύμα, πώς θα μπορούσε να είναι όμοιος με εμάς; Αν δεν είχε ανθρώπινη ψυχή και πνεύμα, πώς θα μπορούσε να πειραχτεί όπως εμείς, κατά την ομοιότητα τη δική μας; Είναι αδύνατο να έγινε κάτι τέτοιο, διότι εάν κατά τα λεγόμενα της θεωρίας της τριάδας ο Χριστός ήταν ο «Θεός Υιός» και κατά συνέπεια η προσωπικότητά Του ήταν η θεϊκή, (του δεύτερου υποτιθέμενου προσώπου της Τριάδας) τότε, ο Χριστός ήταν αδύνατο να πειραχτεί, γιατί ο Θεός δεν πειράζεται.

Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτή η λανθασμένη διδασκαλία στη βάση της είναι στραμμένη εναντίον του Κυρίου Ιησού Χριστού και της θυσίας Του. Ο Χριστός δεν πειράχτηκε σαν Θεός αλλά σαν άνθρωπος, αφού ο Θεός δεν πειράζεται. Αυτό όμως που πειράζεται στον άνθρωπο, δεν είναι το αίμα και οι μύες που αποτελούν το σάρκινο σκήνωμα, αλλά η ψυχή και το πνεύμα που κατοικούν μέσα σ' αυτό. Άρα ο Χριστός μας πειράχτηκε σαν άνθρωπος όπως εμείς, όπως μαρτυρεί η Γραφή:

Εβρ.δ:15 Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας.

Ο Χριστός έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, όπως και έπρεπε να πειραχτεί κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας, διότι ήταν ανάγκη να είναι τέλεια ταυτισμένος και όμοιος με εκείνους για τους οποίους θα πέθαινε προκειμένου να τους εξαγοράσει από τον έχοντα το κράτος του θανάτου.