Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ «ΚΕΝΩΣΗΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΞΟΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ.

Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τις απόψεις που έχει η θεωρία της τριάδας στο θέμα της κένωσης. Λέει λοιπόν ότι το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας, ο «προϋπάρχων θεός Υιός», προκειμένου να κάνει το θέλημα του Πατέρα, άφησε τη δόξα Του, το μεγαλείο Του, «απεκδύθηκε των θεϊκών ιδιοτήτων Του», άφησε τα ελεφάντινα παλάτια Του και ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος και πέθανε για να μας σώσει.

Μετά, αφού αναλήφθηκε, πήρε πάλι τις θείες ιδιότητές Του και ξαναέγινε «θεός Υιός»!!

Αυτή είναι η θεωρία της κένωσης, με μερικές παραλογές από τους ίδιους τους τριαδικούς. Άλλοι πιστεύουν ότι ο «θεός Υιός» εδώ στη γη ήταν σκέτος άνθρωπος και άλλοι ότι μέσα Του κατοικούσε όλη η τριάδα. Ας δούμε τώρα αν όλα αυτά στέκουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού.

Η θεωρία της τριάδας προκειμένου να βρει στηρίγματα για να σταθεί, διαστρεβλώνει τις Γραφές, αγνοώντας τελείως τι λέει ο λόγος του Θεού τόσο καθαρά!

Στη Φιλιπ.β:6 βλέπουμε τις καθοριστικές λέξεις: «μορφή θεού», «αρπαγμό» και «ίσα θεώ», που καθορίζουν την ερμηνεία του εδαφίου ότι αναφέρεται στη ζωή του Χριστού εδώ στη γη και όχι στην προΰπαρξη Του σαν «θεού Υιού».

Αψηφά την Ελληνική Γραμματική και ερμηνεύει το «εκένωσεν» να συμβαίνει πριν από την μετοχή αορίστου δευτέρου «λαβών».

Έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Πατέρα: «….προ εμού άλλος Ελοχίμ δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμέ» (Ης.μγ:10).

Το ότι μιλά ο Πατέρας είναι φανερό από το μγ:1,15. Ευνόητο είναι λοιπόν ότι αφού υπάρχει μόνο ένας Ελοχίμ, ο Πατέρας, ο Μόνος Θεός, να μην υπάρχει κάποιος δεύτερος ή τρίτος μετά απ’ Αυτόν. Άρα, δεν υπάρχει προϋπάρχον πρόσωπο με δίκη του υπόσταση, ξεχωριστό από τον Πατέρα, άρα ανύπαρκτη και η κένωση του ανύπαρκτου «θεού Υιού».

Έρχεται σε αντίθεση με την καθαρή διακήρυξη του Πατέρα και του Χριστού που είπε: «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο θεός ημών Κύριος ΕΙΣ εστίν» Μάρκ.ιβ:29, Δευτ.ς:4.

Ο Χριστός όταν το έλεγε, όπως κάθε πιστός Ισραηλίτης, εννοούσε τον Πατέρα Θεό. Κατά συνέπεια δεν στέκει η έννοια κάποιου δεύτερου «θεού Υιού» ίσου, συνάναρχου, συνπαντοδύναμου, συνπαντοκράτορα, με τον Πατέρα.

Η θεωρία της κένωσης έρχεται σε αντίθεση με τη φύση του Θεού στο εξής: Η Γραφή μας λέει: Μαλ.γ:6 «Διότι εγώ είμαι ο Κύριος δεν αλλοιούμαι διά τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε».

Ο Κύριος λοιπόν τον Οποίο εμείς λατρεύουμε είναι αναλλοίωτος, που σημαίνει ότι δεν μεταβάλλεται ώστε από Θεός να αλλάξει ξαφνικά και να γίνει άνθρωπος. Δεν είναι δυνατόν λογικός άνθρωπος να πιστεύει ότι ο Θεός απεκδύεται τη θεία Του φύση και γίνεται άνθρωπος χωρίς πια να είναι Θεός, και συγχρόνως παραμένει αναλλοίωτος!!!

Αν πράγματι το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας είναι τόσο θεός όσο το πρώτο ή το τρίτο, και τόσο απαραίτητο σαν οντότητα ώστε μαζί με αυτό να αποτελείται το πλήρωμα της θεότητας που η θεωρία αυτή ονομάζει τριάδα, τότε αφού το ένα από τη τρία πρόσωπα έπαψε να υπάρχει σαν «θεός» και έγινε άνθρωπος, τότε θα έπρεπε να είχε πάψει και ο θεός να είναι ΠΛΗΡΩΜΑ, αφού το ένα τρίτο του θεού (θα λέγαμε) έπαψε να υπάρχει σαν θεός και έγινε άνθρωπος. Ο θεός λοιπόν ήταν ελλιπής όλο αυτό τον καιρό που ο Χριστός ήταν στη γη: Εάν ναι, τότε πράγματι αλλοιώθηκε οπότε δεν συμφωνεί με το λόγο του Θεού, εάν όχι τότε τι έγινε ο «θεός Υιός» που κένωσε τον Εαυτό Του; Εάν συνέχιζε να υπάρχει στη γη σαν «θεός Υιός» με δική Του ξεχωριστή θεότητα από του Πατέρα, τότε από τι εκκένωσε τον Εαυτό Του αφού συνέχιζε να έχει τη μεγαλοπρέπεια και την παντοδυναμία του θεού Υιού;

Αν η θεωρία της «κένωσης» είναι αληθινή, τότε ποιος γέννησε το Χριστό εδώ στη γη; Όπως μας τα παρουσιάζει η τριάδα, ο Χριστός ΑΥΤΟΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!!!

Η Γραφή παντού μαρτυρεί ότι ο Χριστός γεννήθηκε στη γη από τον Πατέρα διά μέσου της Παρθένου Μαρίας, ότι εξήλθε από τον Πατέρα και ήλθε!!! Πως λοιπόν ταιριάζει αυτή η θεωρία της «αυτογέννησης» με το λόγο του Θεού;

Αν ο Χριστός όταν ήταν εδώ στη γη συνέχιζε να ήταν «θεός Υιός», τότε ανατρέπεται όλη η καθαρότητα της θυσίας και της ζωής του Χριστού σαν ανθρώπου, διότι θα μπορούσε κανείς να πει, ότι αφού ήταν «θεός Υιός», φυσικά θα μπορούσε να αντισταθεί στην αμαρτία, θα μπορούσε να κάνει ότι έκανε. Πώς όμως ο Θεός έχει την απαίτηση να μιμηθούμε εμείς το παράδειγμα Του, αφού είμαστε σκέτοι άνθρωποι, ατελείς, και αδύνατοι; Αυτό θα ήταν αδικία!!!

Αν μέσα στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, κατοικούσε όλη η τριάδα, δηλ. «θεός Πατήρ, θεός Υιός και θεός Πνεύμα Άγιο», τότε πάνω στο σταυρό όταν ο Χριστός μιλώντας στον Πατέρα είπε «Θεέ μου Θεέ μου διατί με εγκατέλειπες;» γιατί απευθύνθηκε μόνο σ' Εκείνον και όχι σε όλη την τριάδα; Τι έγιναν τα άλλα δύο υποτιθέμενα πρόσωπα;

Η απάντηση και πάλι είναι ότι δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα μέσα στη θεότητα, παρά μόνον του Πατέρα. Αυτός μας λέει ο Κύριος μας ότι είναι ο Πατέρας Του και Πατέρας μας, Θεός Του και Θεός μας!! (Ιωάν.κ:17).

Αν πράγματι ο Χριστός ήταν σαν άνθρωπος κάτω εδώ στη γη, τότε συμφωνούμε ότι η μόνη θεότητα που υπήρχε και η οποία κατοικούσε μέσα στο Χριστό ήταν η θεότητα του Πατέρα!! Τώρα η θεωρία της τριάδας μας λέει ότι ο Χριστός όταν αναλήφθηκε και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα, τότε έλαβε πίσω τη θεότητα Του σαν 'θεός Υιός'. Η Γραφή όμως μαρτυρεί ότι '....ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν…' Πράξ.β:36.

Πώς είναι δυνατόν να συμβιβαστεί, αυτό που λέει ο απ. Πέτρος με την θεωρία της τριάδας; Ο Πατέρας λέει, ΕΚΑΜΕ τον Ιησού, Χριστό και ΚΥΡΙΟ, που σημαίνει ότι ο Χριστός δεν είχε δική Του ξεχωριστή Κυριότητα από πριν, διότι εάν είχε τότε θα ήταν κάτι που θα επανακτούσε δικαιωματικά όμως λέει ότι 'τον ΕΚΑΜΕ', που σημαίνει ότι ήταν στη διάθεση του Πατέρα να δώσει την Κυριότητά Του στον Υιό και όχι στη διάθεση του Υιού να επανακτήσει αυτό που υποτίθεται ότι άφησε.

Αν ο Χριστός μας απόκτησε τη θεότητά Του σαν 'θεός Υιός' αφού κάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς, γεγονός που έλαβε χώρα μετά την ανάληψη Του, τότε ποια θεότητα αναγνώρισε ο Θωμάς στο πρόσωπο του Κυρίου μας μία εβδομάδα μετά την ανάσταση, όταν είπε 'ο Κύριος μου και ο Θεός μου';

Κατά τη θεωρία της τριάδας η θεότητα που κατοικούσε μέσα στο Χριστό τότε, ήταν του Πατέρα και μόνο, άρα πράγματι ο Θωμάς όπως και οι απόστολοι, δεν είδαν ποτέ στο πρόσωπο του Χριστού κάποιον 'θεό Υιό' που ποτέ δεν γνώριζαν, ούτε διδάχτηκαν από τους προφήτες, αλλά τον Πατέρα Θεό, στη μοναδική Του φανέρωση στο πρόσωπο του ανθρώπου Χρίστου Ιησού.

Να λοιπόν το εύλογο και αληθινό συμπέρασμα, ότι η θεότητα του Χριστού είναι η θεότητα του Πατέρα. Αν αυτό πάλι δεν γίνεται αποδεκτό από τη θεωρία της τριάδας, τότε δεν υπήρχε άλλη θεότητα μέσα στο Χριστό, εφ' όσον ο Χριστός έγινε Κύριος μετά την ανάληψη Του. Δεν έχουμε λοιπόν άλλη εκλογή, παρά μόνο μία, που είναι να δεχτούμε ότι ο Χριστός δεν κένωσε τον Εαυτό Του στον ουρανό πριν έρθει εδώ στη γη, από την υποτιθέμενη θεότητα του θεού Υιού, αλλά αφού γεννήθηκε, τότε ήταν που ενώ ήταν «ίσα Θεώ» συνέχιζε να ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, δούλος, και έμεινε έτσι μέχρι το σταυρικό Του θάνατο. Μετά ο Πατέρας Τον ανάστησε, τον κάθισε στο θρόνο Του, του έδωσε την Κυριότητα και την εξουσία Του μέχρι να θέσει τους εχθρούς Του υποπόδιον των ποδών Του και όταν γίνει αυτό και αυτός ο Υιός θα υποταχθεί στο Θεό για να είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι.

Μία  φράση πολύ κοινή και γνωστή σε όλους, που υποτίθεται ότι εκφράζει το πιστεύω της τριάδας, είναι ότι ο θεός είναι «τριάδα ομοούσιος και αχώριστος».

Η θεωρία της κένωσης όμως, έρχεται σε αντίθεση με τη φράση αυτή, γιατί λέει ότι ο θεός χωρίστηκε, επειδή ένα μέλος του έπαψε να είναι θεός, έγινε άνθρωπος και κατέβηκε στη γη!

Αν ισχυριστεί κανείς ότι η τριάδα παραμένει αδιαχώριστη, τότε συμφωνεί με όσα λέμε, ότι όλη η θεότητα ήταν και είναι μέσα στο Χριστό σωματικά, που σημαίνει ότι στο πρόσωπο του Χρίστου εκφράζεται όλη n θεότητα.

Αν πάλι επιμένουν ότι έχει διαχωριστεί, τότε δεν μιλάμε πια για ένα Θεό, αλλά για τρεις ξεχωριστούς θεούς.

Αν ο «θεός Υιός» υπήρχε πάντοτε, όπως πολλοί ισχυρίζονται, ακόμη και όταν γεννήθηκε ο Χριστός και έζησε στη γη, τότε έχουμε δυο Υιούς, ένα το «θεό Υιό» και ένα τον άνθρωπο Χριστό Ιησού, άρα τέσσερα πρόσωπα μέσα στη θεότητα. Ένας ο άνθρωπος Χριστός και τρία της θεότητας που κατοικούσαν μέσα του όπως λένε, μας κάνουν τέσσερα.

Άλλοι πάλι λένε ότι δεν φανερώθηκε ο Πατέρας Θεός εν σαρκί, αλλά όλη η τριάδα στο πρόσωπο του Χρίστου. Πως είναι δυνατόν αυτό αφού το ένα πρόσωπο της τριάδας έπαψε να υπάρχει σαν θεός; Απεκδύθηκε των «θείων ιδιοτήτων του» και έγινε άνθρωπος; Κατά τα λεγόμενα τους λοιπόν, φανερώθηκαν τα δυο πρόσωπα της τριάδας και όχι το τρίτο, διότι αυτό έγινε ένας απλός άνθρωπος! Δεν φανερώθηκε δηλαδή ο «θεός Υιός», διότι αυτός έπαψε να υπάρχει σαν «θεός» και έγινε άνθρωπος. Ο Χριστός άλλωστε ποτέ δεν είπε ότι είναι φανέρωση του Εαυτού Του, του ανύπαρκτου «θεού Υιού», αλλά ότι ήταν η φανέρωση του Πατέρα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: 

Βλέπουμε μέσα από όλες αυτές τις παρατηρήσεις, ότι η θεωρία της «κένωσης», όπως μας την παρουσιάζει η θεωρία της τριάδας, είναι άτοπη και έρχεται σε αντίθεση με καθαρές αλήθειες και διακηρύξεις μέσα στο λόγο του Θεού. Μας αλλοιώνει το Θεό, Τον κομματιάζει, Τον χωρίζει, Τον κάνει σκοτεινό και ακατανόητο, δημιουργώντας έτσι χάσματα αγεφύρωτα, που ρίχνουν μομφή στον τέλειο λόγο του Θεού. Η θεωρία αυτή δεν έχει καμιά θέση μέσα στις αλήθειες της Γραφής, είναι παρείσακτη διδασκαλία των μεταποστολικών αιώνων και μπήκε τότε που ήδη είχαν αρχίσει να μπαίνουν τα ψεύδη και οι συμβιβασμοί μέσα στην εκκλησία του τρίτου μετά Χριστό αιώνα.

'και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού.'

Εδώ ο θεόπνευστος συγγραφέας συνεχίζει αυτό το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης, που προαναφέραμε ότι ανήκει στον «άνθρωπο Χριστό Ιησού». Πάλι έχουμε μετοχή αόριστου δεύτερου, το «ευρεθείς», το οποίο ερμηνεύεται «αφού». Έτσι, η ερμηνεία του εδαφίου είναι: «και αφού ευρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσε τον Εαυτό Του και έγινε υπήκοος μέχρι θανάτου, μάλιστα σταυρικού».

Να λοιπόν πάλι, ότι η ταπείνωση δεν έλαβε χώρα πριν από την ενσάρκωση του Χριστού, όπως μας λέει η θεωρία της τριάδας, αλλά μετά, αφού ο Χριστός έγινε άνθρωπος και μέσα Του κατοικούσε όλη η θεότητα σωματικά. Τότε ήταν που εκκένωσε τον εαυτό Του και έγινε υπήκοος του θελήματος του Πατέρα μέχρι σταυρικού θανάτου'. Όλα δείχνουν ότι έλαβαν χώρα στη γη και όχι πριν!

διό και ο θεός αυτόν υπερύψωσεν, και εχαρίσατο αυτω το όνομα το υπερ πάν όνομα

Επειδή ο Χριστός σαν άνθρωπος ταπεινώθηκε και υπάκουσε τέλεια στο θέλημα του Πατέρα, γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε. Τον κάθισε μέσα στο θρόνο Του, Του έδωσε την Κυριότητα και την εξουσία Του, Τον κατάστησε σωτηρία και λύτρωση, και δια μέσω Αυτού και μόνο είναι που φανερώνεται σ' εμάς. Τον έκανε φανέρωση Του, έτσι ώστε ο αόρατος να φαίνεται στο πρόσωπο Του, ο απρόσιτος να γίνεται προσιτός πάλι στο πρόσωπο του Χρίστου. Τον έκανε δικαιοσύνη μας με την οποία όταν είμαστε ντυμένοι, έχουμε ελεύθερη την είσοδο στην παρουσία του Πατέρα πάλι δια μέσου του Αμνού. Τον κατάστησε κριτή και δι' Αυτού θα κρίνει όλη την οικουμένη, τον έκανε Χριστό και Κύριο, διότι ο Μόνος Κύριος κατοικεί μέσα Του πλήρως και είναι τέλεια αφομοιωμένος με Αυτόν.

Ο ίδιος ο Κύριος, μας είπε ότι «Εγώ είμαι εν τω Πατρί μου και ο Πατήρ εν εμοί..», «όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα..». Έτσι ο Χριστός δεν είναι κάποιος άλλος Κύριος, ένας δεύτερος ή τρίτος ή κατώτερος, ή κτίσμα, ως προς τη θεία Του φύση, (όπως λένε και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), αλλά ο Ίδιος ο Πατέρας, ο Μόνος Θεός, ο ων επί πάντων Θεός Ευλογητός!

Αυτή   τη θέση έχει αυτή τη στιγμή ο Χριστός και αντίστοιχο όνομα. Ο Πατέρας Του έδωσε το όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα! Αν είναι ένα όνομα που είναι πάνω από όλα και πιο υψηλό και ένδοξο από όλα τα άλλα, αυτό το όνομα πρέπει να είναι του Πατέρα. Πράγματι το όνομα αυτό που είναι το υψηλότερο, το γλυκύτερο, το ενδοξότερο, το όνομα στο οποίο εμείς έχουμε σωτηρία, θεραπεία, ελευθερία, είσοδο στα επουράνια, αποκάλυψη, αιώνια ζωή, είναι το όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο και είναι το όνομα I Η Σ 0 Υ Σ. Αυτό το όνομα είναι του Πατέρα και σημαίνει «Ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡ». Ο Πατέρας λοιπόν, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, φανερώθηκε στην Καινή στο πρόσωπο του Υιού Του και σ' Αυτόν έδωσε το όνομά Του το ένδοξο και θαυμαστό. Ας προσέξουμε τα λόγια του Κυρίου μας:

Ιωάν.ιζ:6 Ἐφανέρωσα σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς ἔδωκας μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καμοὶ αὐτοὺς ἔδωκας καὶ τὸν λόγον σου τετήρηκαν.

Ιωάν.ιζ:10-12 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσίν, καγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματι σου ᾧ δέδωκας μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματι σου ᾧ δέδωκας μοι, καὶ ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.

Ιωάν.ιζ:26 καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομα σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησας με ἐν αὐτοῖς ᾖ καγὼ ἐν αὐτοῖς.

Να λοιπόν τίνος είναι το όνομα Ιησούς!! Είναι του Πατέρα, διότι Αυτός είναι ο Μόνος Σωτήρας όπως λέει στον Ησ.με:15 «Τωόντι συ είσαι θεός κρυπτόμενος, θεέ του Ισραήλ Ο ΣΩΤΗΡ».

Αυτό το όνομα έδωσε ο Πατέρας στον Υιό Του στη γέννησή Του στη γη, όταν ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ: «....και θέλεις καλέσει το όνομα Αυτού I Η Σ 0 Υ Ν διότι ΘΕΛΕΙ Σ Ω Σ Ε I τον λαόν Αυτού από των αμαρτιών αυτών» Ματθ.α:21.

Απόδειξη γι’ αυτό βρίσκεται στις Πράξεις όπου έχουμε αφηγήσεις σχετικά με βαπτίσματα στο νερό. Οι μαθητές χωρίς εξαίρεση βάπτιζαν όλοι στο όνομα του Ιησού Χριστού, που σημαίνει ότι είχαν καταλάβει ακριβώς αυτή την αλήθεια που σήμερα πολλοί άνθρωποι στο κόσμο δεν γνωρίζουν. Το όνομα του Πατέρα είναι Ιησούς, το όνομα του Υιού είναι Ιησούς, και το όνομα του Πνεύματος του Αγίου, που δείξαμε ότι είναι ο Πατέρας εν τω Υιώ είναι πάλι Ιησούς.

«ίνα εν τω ονόματι Ιησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων, και πάσα γλωσσά εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν θεού Πατρός»

Κάθε άνθρωπος, κάθε αρχή και εξουσία, θα υποταχτεί στο όνομα του Ιησού Χριστού. Δεν θα υποταχτεί στο όνομα του Πατέρα, του Υιού, ή του Πνεύματος του Αγίου, όχι για άλλο λόγο αλλά διότι αυτά δεν είναι κύρια ονόματα αλλά τίτλοι του Ενός Θεού.

Κάθε γλώσσα, λέει ο απ. Παύλος θα ομολογήσει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, είναι Κύριος εις δόξαν θεού Πατρός!!

Σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί, προσπαθούν να δώσουν στο Χριστό Κυριότητα και δόξα, κατώτερη απ’ αυτή που ξεκάθαρα λέει ο λόγος του Θεού, που είναι η δόξα του Πατέρα, και δίνουν τη δόξα του «θεού Υιού».

Όμως ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος όχι εις δόξαν θεού Υιού, αλλά εις δόξαν ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ!!! Το «εις» όπως και να το εκλάβουμε δεν αλλοιώνει αυτή την αλήθεια, ίσα-ίσα την μεγαλύνει.

Το «εις» σαν πρόθεση, στην αρχαία Ελληνική φανερώνει κατεύθυνση προς ένα μέρος με στόχο να μπει κανείς μέσα σ' αυτό. Όταν λέει ότι «υπάγομεν εις την πόλιν», εννοεί ότι βαδίζουμε προς την πόλη με σκοπό να μπούμε μέσα σ' αυτήν. Έτσι το «εις δόξαν θεού Πατρός» σημαίνει ότι η Κυριότητα του Ιησού Χριστού, σαν στόχο και κατεύθυνση έχει τον Πατέρα, αλλά και να είναι μέσα Του.

Βλέπουμε τον Κύριο Ιησού στην Αποκ.κβ:3-4 σαν το Αρνίο, όχι μόνο Του, αλλά μέσα στο θρόνο του Πατέρα, ταυτισμένο σε ένα πρόσωπο με Εκείνον, «....και ο θρόνος του θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή" και οι δούλοι Αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού». Ο Ιησούς λοιπόν είναι Κύριος μέσα στη δόξα του Πατέρα και όχι με δική Του δόξα σαν «θεός Υιός» ξέχωρη του Πατέρα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ της Φιλιπ.β:5-11

Από όλα τα εδάφια που εξετάσαμε, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που βγαίνει, είναι ότι ο απ. Παύλος, δεν αναφερόταν σε κάποιον προϋπάρχοντα «θεό Υιό» και στην ταπείνωση Του ενώ ήταν το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας συναιώνιο και παντοδύναμο και ίσο με τον Πατέρα, που αποφάσισε από ταπείνωση να εγκαταλείψει τη θεότητά Του και να γίνει άνθρωπος, αλλά στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, όταν ήταν εδώ στη γη σαν φανέρωση του Θεού, «εν μορφή θεού», «ίσα θεώ» με όλη την εξουσία και τη δύναμη του Πατέρα και παρόλα αυτά, ταπείνωσε τον Εαυτό Του, έγινε δούλος, ταυτίστηκε με τους ανθρώπους και τελικά πέθανε πάνω στο σταυρό σαν ληστής.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα ανθρώπινης ταπείνωσης και το έκανε ο Χριστός πρώτα για να μας σώσει και μετά για να μιμηθούμε το παράδειγμά Του.